Todo campia.

Αν μου έλεγε κάποιος σε μια οποιαδήποτε στιγμή σε όλη την δεκαετία του 10', οτι το 2023 θα είχα γραφτεί μέλος στον ΣΥΡΙΖΑ και θα πήγαινα να ψηφίσω στις εσωκομματικές του, έχοντας μάλιστα και δύο επιλογές που ψηφίζω ευχαρίστως, δεν θα τον ξαναμιλούσα! Να λοιπόν που έγινε και αυτό. 

 Αναρωτιέμαι πού πήγε όλο αυτό το αντιΣύριζα μένος μου, τα βιβλία της Ραντ, του Χάγιεκ, του Πόπερ...

Αναρωτιέμαι πού πήγε η Ντόρα, το μητρώο στελεχών, ο Φιλελεύθερος ο Πάσχος. ( Ο Γαπ δεν έφυγε ποτέ, το αντίθετο).

Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της χώρας από το 2015. Τόσο πολύ που μας έπνιξε. Με έπνιξε.

Διαφθορά, ανικανότητα, κυνισμός, κοινωνικό μίσος, σκοταδισμός, δεξιός παλαιοκομματισμός. Κανένας φιλελευθερισμός, κλειστή οικονομία για λίγους, διαλυμένοι θεσμοί.  Αυτά μας προέκυψαν πάλι στη χώρα, πάνω που πιστεύαμε ότι είχαν τελειώσει.

 Υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα ολόκληρο κατεβατό για να υποστηρίξω την πολιτική μου επιλογή.  Δεν θα το κάνω, όχι γιατί μεγάλωσα, αλλά γιατί δεν μου έχει μείνει και πολύ διάθεση.

 Σίγουρα πάντως δεν είναι απο ενοχή.

Είναι μια ελπίδα.

Η Τσιτσ'φιά.

Στη φυσική ιστορία ήμουν σκράπας.

 Παιδί της επαρχίας,( δεν έφυγα ποτέ), αγρότης, στα περισσότερα χρόνια μου.

 Όμως. 

Ποτέ δεν ασχολήθηκα με φυτά, πέρα από τις καλλιέργειες, παντζάρι, βαμβάκι, στάρι. Δεν ξέρω πως ονομάζεται κανένα δέντρο, λουλούδι, φυτό.

Από ονόματα φυτών : βούλιαρη, κοστριάβα, κολτσίδα, λιγκαβέτσι. Ξέρω τι φάρμακο καταπολεμάει το καθένα. Τίποτα άλλο. Πρέπει να είμαι ο πιο άσχετος σε θέματα φύσης!

 Φύση;  Η μόνη φύση που με συνάρπαζε πάντα ήταν η ανθρώπινη*.

 Το μόνο δέντρο που με συγκίνησε στη ζωή μου πριν 40 και βάλε χρόνια, ήταν η Καρ(υδ)ιά  που είχαμε στην αυλή και την έκοψε ο παππούς μου για να χωράνε τα τραχτέρια, που όλο και μεγάλωναν τότε και αυτά μαζί με μας. Είχα γράψει και μια σπαρακτική έκθεση για αυτή. Πρέπει να ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, πήρα και μπράβο!Το μόνο μπράβο που έχω πάρει ποτέ στο σιχαμένο αυτό μάθημα.

Το δεύτερο δέντρο που πρόσεξα στη ζωή μου, ήταν σήμερα η Τσιτσ'φιά στο απέναντι από το πατρικό μου, οικόπεδο.

 Είναι η ίδια τσιτσ'φιά που σκαρφάλωνα μικρός να φτάσω να κορφήσια τσίτσ'φα, χωρίς να τρυπηθώ από τα αγκάθια. 

Παλιά το κατάφερνα με τα αγκάθια. Τώρα τα κουβαλάω μέσα μου...

 Ακόμα θυμάμαι την γιαγιά Μαρίκα, από απέναντι, να μας παρακαλάει να κάνουμε ησυχία όσο κορφολογούσαμε τα αγαπημένα μας τσίτσ'φα: "Σιγά, η Βέτα διαβάζει", έλεγε.

Η Βέτα πρέπει να έχει πλέον μεγάλα εγγόνια. Όπως θα μπορούσαμε να έχουμε και εμείς. Αν...

Δεν πρέπει να υπάρχει πιο ανθεκτικό δέντρο στο φυσικό βασίλειο από αυτό. 

Την έχουμε κόψει άπειρες φορές, αυτή όμως θαρρείς και ανεστένεται. Χωρίς καμία περιποίηση, χωρίς κανένα ράντισμα, λίπασμα, ή μπόλιασμα, στέκεται στη θέση της, ορθή, ξαναγεννημένη, πλούσια στα γλυκά μικροσκοπικά της εδέσματα. 

Στην ίδια θέση εδώ και πολλές δεκαετίες, είδε να αλλάζουν τα πάντα γύρω της. Γνώρισε πολλούς, περαστίκους από τον κόσμο αυτό ανθρώπους.

Ερχόμαστε, φεύγουμε, αυτή μένει, θαρρείς παντοτινή. Σαν τις αμαρτίες μας...

 Την είδα σήμερα πάλι εκεί όπως κάθε Σεπτέμβρη, όμορφη,  φορτωμένη, σαν να μην έχει  τσακίστεί αμέτρητες φορές.

 Εκεί, να  δειχνει νέα και όμορφη. 

 Η Τσιτσ'φιά μας. Όχι εμείς πια....