Μια σοσιαλιστική ιστορία.

Κυριακή χθες και μαζί με την Καθημερικη που διαβαζω πάντα πηρα και τον Ελευθερο τύπο λογω κάποιων CD's που διέθετε. Αφου λοιπον πηρα τα CD's είπα να τον ξεφυλλίσω πριν τον πετάξω, αναλογιζόμενος κυριως τα τεσσερα ευρουλακια που εδωσα. Φτάνοντας στη σελίδα 16 όπου ειχε συνέντευξη του Χρυσοχοιδη μου ήρθε στο μυαλο η παρακατω ιστορία που συνέβη στο μακρινό 1996 και σκέφτηκα να σας την διηγηθώ όπως την θυμάμαι.

Ήταν η εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε παραιτηθεί, ο Σημίτης ήταν ήδη πρωθυπουργός και έμενε να εκλεγεί και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από το συνέδριο. Το τι έγινε εκείνη την εποχή είναι λίγο πολύ γνωστά, οι εκβιασμοί Σημίτη, οι μούντζες και όλα τα όμορφα που ξέρουμε....

Ο Σημίτης είχε με μικρή διαφορά επικρατήσει στην κοινοβουλευτική ομάδα και έγινε πρωθυπουργός αλλά η παράταξη του θρυλικού Άκη οι λεγόμενοι και προεδρικοί, ετοιμαζόταν για τη μεγάλη ρεβάνς. Οι στρατοί ήταν καλά οργανωμένοι σε όλη τη χωρά έτοιμοι για την τελική μάχη.

Στο νομό Ημαθίας εκπρόσωποι της σκληροπυρηνικής ομάδας των προεδρικών ήταν οι δυο βουλευτές του νομού ο «Παππούς» Μόσχος Γικονογλου και ο νεαρός τότε βουλευτής Μιχάλης Χρισοχοιδης. Καμία αμφιβολία δεν υπήρχε λοιπόν ότι ο Άκης θα κέρδιζε άνετα την Ημαθία.

Εκείνο το διάστημα είχα πειστεί ότι ο Σημίτης ήταν καταλληλότερος για την αρχηγία του κόμματος, αφού έδινε την εικόνα του εκσυγχρονιστή, του σοβαρού καθηγητή και όλα αυτά που τότε μας γοήτευαν. Σαν μέλος του κόμματος λοιπόν που ήδη ήμουν, πήγα και εγώ να ψηφίσω στην κάλπη που στηθικέ και στο χωριό μου για την εκλογή αντιπροσώπων. Φρόντισα να ψηφίσω τότε αυτούς που θα ψήφιζαν Σημίτη και όχι Άκη ή Αρσένη, με αποτέλεσμα να θυμώσουν κάποιοι φίλοι μου που ήταν με τον Άκη και δεν τους ψήφισα.

Σύμφωνα με τα αποτέλεσμα τα των εκλογών των αντιπροσώπων ο νομός Ημαθίας θα ήταν ένα ισχυρό προπύργιο του Άκη αφού ο μηχανισμός δούλεψε στην εντέλεια και στρατοί των διορισμένων ή των επιθυμούντων διορισμό είχαν ισχυρές δεσμεύσεις.Μπήκαν λοιπόν στο τρένο οι αντιπρόσωποι και έτοιμοι να πάνε να υπερασπιστούν τα ιερά και όσια του σοσιαλισμού, στο συνέδριο του σταδίου Ειρήνης και φιλίας,

Το συνέδριο όμως παρά τη διαμορφούμενη κατάσταση και προς ανακούφιση μου τότε το κέρδισε ο Σημίτης, ενώ οι Ημαθιωτες αντιπρόσωποι ψηφίσαν τελικά ... Σημίτη!

Τι είχε συμβεί και άλλαξαν, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Κάποιοι λένε ότι ένα τηλεφώνημα κατά τη διάρκεια του ταξιδίου μέσα στο τρένο, σε ένα από τα ελάχιστα κινητά που υπήρχαν τότε, άλλαξε την κατάσταση. Οι αντιπρόσωποι μπήκαν στο τρένο προεδρικοί και βγήκαν… εκσυγχρονιστές προς μεγάλη μας χαρά ημών των Σημιτικών.

Όταν γύρισαν στο χωριό , συνάντησα αρκετούς από αυτούς ρωτώντας τους τι έγινε και είδαν το φως το αληθινό. Κάνεις δεν μου απάντησε,. Έψαχνα μάταια να βρω ένα σημάδι ντροπής ή ενοχής στα πρόσωπα τους , ένα κοκκινάδι, κάτι, αλλά δεν διέκρινα τίποτα....

Σε δυο χρόνια ήταν ήδη όλοι τους οπαδοί του Σημίτη, της δυνατής Ελλάδος, όσες δε φόρες προσπάθησα να φέρω τη συζήτηση σε εκείνες τις μέρες δεν μου έδινε κάνεις σημασία.

Ήταν όλοι απασχολημένοι με το χρηματιστήριο….

Τα παιδιά μας

Είναι φορές που το συναίσθημα της ικανοποίησης για κάτι που έχεις καταφέρει είναι τόσο δυνατό που να μη σε αφήνει να λειτουργήσεις όπως θα ήθελες.

Θέλησα πολλές φόρες να γράψω κάτι για την ενασχόληση μου με το ποδόσφαιρο , αλλά σταμάτησα, γιατί δυσκολευόμουν να το περιγράψω.

Τον τελευταίο χρόνο αφιέρωσα ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου στη συμμέτοχη μου στη διοίκηση της ομάδας του χωριού μου, του ιστορικού Φιλίππου Μελίκης. Ήμασταν μια παρέα δέκα, ανθρώπων, που ίσως να μη μας συνέδεαν και πολλά , παρά μονό η αγάπη μας για την ομάδα. Η αγάπη αυτή που μας έκανε με τον καιρό να γίνουμε πρώτα φίλοι, και ύστερα συνεργάτες και να δημιουργήσουμε μαζί πολλά πράγματα. Νομίζω ότι πετύχαμε αρκετά, ξαναφέραμε την ομάδα στο επίπεδο που της αρμόζει, χωρίς να κάνουμε καμία έκπτωση στις αρχές μας, κάτι που για όσους γνωρίζουν το τι επικρατεί στο ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα στο τοπικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, δεν είναι λίγο.

Καταφέραμε να κάνουμε πολλά, σε άλλους τομείς περισσότερο, σε άλλους λιγότερο, ο κόσμος της Μελίκης θα μας κρίνει για αυτό, ελπίζω θετικά.

Υπάρχει όμως κάτι για το όποιο είμαι πραγματικά περήφανος.

Τη χρονιά που μας πέρασε καταφέραμε να στελεχώσουμε ένα παιδικό τμήμα κατά γενική ομολογία υπόδειγμα για ερασιτεχνική ομάδα, με πάνω από πενήντα παιδία που όπου πήγαμε να αγωνιστούμε αφήσαμε τις καλύτερες εντυπώσεις. Παρά τις πολλές αντιξοότητες λόγω έλλειψης αξιοπρεπούς γηπέδου αλλά και του γεγονότος ότι τα παιδιά της Μελίκης ήταν αναγκασμένα να πηγαίνουν σχολειό απογευματινά εναλλάξ μια εβδομάδα ανάμεσα, καταφέραμε να κτίσουμε μια ομάδα πολύ ανταγωνιστική που μπόρεσε και στάθηκε αντάξια αγωνιζόμενη με ιδιωτικές ακαδημίες που είναι από χρόνια οργανωμένες και κάνουν εξαιρετική δουλεία.

Το κυριότερο όμως είναι πως διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια πως τα παιδιά μας, τα παιδιά της Μελίκης μας, είναι πάνω από όλα εξαιρετικοί χαρακτήρες οι περισσότεροι , με σεβασμό, υπευθυνότητα και εργατικότητα. Το να δουλεύω μαζί τους εθελοντικά ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα που δεν περιγράφεται. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους προπονητές , τον Δημήτρη Μαμουτόπουλο, τον Γιώργο Ντάμτσιο, αλλά ιδιαίτερα θα ήθελα να σταθώ στον πρώτο προπονητή της παιδικής ομάδας τον Κώστα Μουρτζίλα για το σπουδαία έργο που έκανε όχι μόνο στον ποδοσφαιρικό τομέα αλλά και στον παιδαγωγικό. Ο Κώστας αφιερώθηκε με όλη του την ψυχή σε αυτό το σκοπό και αγάπησε αυτά τα παιδία σαν να είναι δικά του. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Ήδη κάνουμε σχεδία για την περαιτέρω βελτίωση του τμήματος για τη νέα χρόνια!

Όλα όσα εζησα δουλεύοντας με το παιδικό τμήμα του Φιλίππου μας είναι από τα λίγα πράγματα που μου επιτρέπουν να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον μας.

Και αυτό είναι ότι πιο παρήγορο.

Υ.Γ.

Όπως σε κάθε όμορφη ιστορία υπάρχει και ένας κακός λύκος, ή όποτε κάτι καλό πάει να γίνει, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα θελήσουν να το εκμεταλλευτούν, έτσι και στη δική μας ιστορία, η επιτυχία του παιδικού μας άνοιξε την όρεξη κάποιων, από ότι μαθαίνουμε.

Δεν θέλω να πω περισσότερα για την ώρα, ελπίζω να μη χρειαστεί σύντομα να ασχοληθούμε με …λύκους..

Πλαστογραφία στο Δήμο Μελικης ;;

Χθες παρακολούθησα όλο το δημοτικό συμβούλιο Αλεξανδρείας το όποιο παρακολούθησε και πολύς κόσμος αλλά και πολλά μέσα ενημέρωσης . Ο Χάρης Μοχλας κατέγραψε σε βίντεο σχεδόν όλη την συνεδρίαση και σε λίγο θα μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να τα δει.

Ως πολίτης όμως θα ήθελα να κάνω δυο δημόσια ερωτήματα.

Πρώτο:

Αν αληθεύουν έστω και τα μισά από όσα ειπώθηκαν για την λειτουργία των Καποδιστριακών δήμων και τις πρακτικές που ακολουθούσαν και δεν τιμωρείται κανείς, τότε έχουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως έπιασε πάτο αυτή η χώρα. ΘΑ ΠΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΦΥΛΑΚΗ ;;

και δεύτερο:

Ο πρώην δήμαρχος Μελικης κ Καρελης οφείλει να απαντήσει στην ερώτηση που του έκανε ο κ. Ματσουκας για το αν είναι δική του ή όχι η υπογραφή σε απόφαση πρόσληψης υπαλλήλου. που είναι παράτυπη συμφωνά με όλες τις ενδείξεις. Αν είναι δική του τότε έχει σοβαρή ευθύνη . Αν όχι, τότε τίθεται θέμα πλαστογραφίας. Το γεγονός ότι δεν απάντησε χθες, τον άφησε έκθετο για άλλη μια φορά. ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ ΚΥΡΙΕ ΚΑΡΕΛΗ ;;;

Συζήτηση για την ΕΒΖ με τον Θόδωρο Σκυλακακη.

Την περασμένη Πέμπτη το απόγευμα έγινε συνάντηση των φορέων για το θέμα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης με τον ευρωβουλευτή Θόδωρο Σκυλακάκη.

Η συζήτηση μας ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ενω μας προκάλεσε παρα πολυ θετική εντύπωση η στάση του κ Σκυλακακη, ο οποιος αφού ακουσε όλες τις απόψεις και έκανε πολλές ερωτήσεις για ένα θέμα με το οποίο ούτως η άλλως εχει ασχοληθεί με ερωτήσεις του στην ευρωβουλή, είπε την άποψη του με ειλικρίνεια χωρίς να χαϊδέψει αυτιά η να χτυπήσει πλάτες.

Ο δημοσιογράφος Χάρης Μοχλας κατέγραψε σε βιντεο μεγάλ0 μέρος της συζήτησης και μπορεί να την παρακολουθήσει οποιος ενδιαφέρεται. Τον ευχαριστώ πολυ για την αδεία να την χρησιμοποιήσω.

Μια απάντηση σε ένα φίλο από τα παλιά.

Aγαπητέ μου Μηδενικέ,

εκτιμώ βαθύτατα την ωραία σχέση που αποκτήσαμε με τα χρόνια μέσα από αυτό εδώ τον χώρο, σέβομαι τις απόψεις σου, αλλά νομίζω με αδικείς λιγάκι.

Όπως χιλιάδες φόρες έχουμε πει, αυτό το μπλογκ είναι ένα ημερολόγιο όπου κατέγραφα πολλές πτυχές της ζωής μου. Με γοήτευε πάντα η ιδέα του να σκέφτομαι φωναχτά, και ακόμη περισσότερο να καταγράφω τις σκέψεις μου. Η ιδέα δε ότι κόσμος με διαβάζει και ακούει τις σκέψεις μου με συγκλόνισε, χωρίς ίχνος υπερβολής.

Έτσι λοιπόν σε αυτό τον χώρο κατέθετα τη ζωή μου. Καλως η κακως η πολιτικη ειναι ενα σημαντικο κομματι των ζωών μας πολυ περισσοτερο της δικής μου. Αναπόφευκτα θα ηταν και ενα μεγαλο κομμάτι του μπλογκ μου.

Κατα καιρους έγραφα πραγματτα που πίστευα και θα συνεχίσω όποτε μπορώ να το κάνω.

Η αλήθεια είναι ότι πίστευα πολύ στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου.

Η ¨αδυναμία" μου στον Γιώργο με έκανε να μη βλέπω ή να κάνω πως δεν βλέπω πόσο διεφθαρμένος σάπιος και πολιτικά νεκρός είναι αυτός ο σχηματισμός. Να μη βλέπω ότι η πλειοψηφία των στελεχών του δεν είναι τίποτα άλλο από οπορτουνιστές, που τίποτα περισσότερο δεν τους ένοιαζε παρά η συνέχιση ή η επανάκτηση των προνομιών τους. Το ότι δεν κατάλαβα αυτή τη διάσταση αποτελεί σοβαρό μου σφάλμα.

Είναι επίσης αλήθεια πως το πάθος μου για πολιτική επιβεβαίωση και νίκη, με έκανε να μην αντιδρώ στην εγκληματική μετάλλαξη του Παπανδρέου σε ένα λαϊκιστή. Όταν μίλησε για βαρβαρότητα δεν έφυγα, όταν είπε λεφτά υπάρχουν, δεν αντιλήφτηκα ότι μας δούλευε, όταν μαζί με εμένα τον στήριζαν οι Φωτόπουλοι και οι Πολυζωγοπουλοι για την προεδρία του κόμματος, δεν έφυγα. Για όλα αυτά μπορείς να με κατηγορήσεις.

Και για πολλά ακόμα μπορείς να με κατηγορήσεις. Ένα όμως δεν θα δεχτώ, να μου πεις πως έγραφα πράγματα που δεν πίστευα ή ότι έκανα πολιτική μέσα από το μπλοκ μου. Όποιος το πιστεύει αυτό δεν θέλω να είναι φίλος μου και φυσικά ούτε να διαβάσει όσα γράφω.

Γράφοντας μου λοιπόν αυτό το σχόλιο αγαπητέ φίλε μηδενικέ, μου έδωσες μια θαυμάσια ευκαιρία να κάνω την αυτοκριτική μου.

Θα προσπαθήσω να μην ξανακάνω τα ίδιο λάθη.

Σε ευχαριστώ.

Υ.Γ. Δεν πέρασαν δυο μέρες που έκανα ένα ακόμη λάθος μου. Συγκεκριμένα βρισκόμενος σε μια παρέα στελεχών της Δημοκρατικής συμμαχίας, ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα που είπαμε, διατυπώθηκε από κάποιον μια άποψη από αυτές που χρόνια αντιμάχομαι. Είπε λοιπόν ότι δεν έγινε κανένας φόνος κατά τη διάρκεια των γεγονότων του πολυτεχνείου. Αντέδρασα όσο πιο ευγενικά μπορούσα, αλλά είδα ότι κάνεις άλλος από την παρέα δεν είχε διάθεση να τον βάλει στη θέση του. Άλλαξα γρήγορα θέμα, ίσως από ευγένεια και σεβασμό στην παρέα, ίσως από δειλία, αντί να σηκωθώ και να φύγω αμέσως.

Την επόμενη φορά θα το κάνω, να είσαι βέβαιος.

Μια απαντηση στον " Βεροιώτη ".

Αγαπητέ κ. Βεροιώτη,

Δυστυχώς στο ιστολογιο σας δεν δίνετε τη δυνατότητα σχολιασμών σε μη μελή του και έτσι δεν μπόρεσα να απαντήσω στη ¨ διαφωνία¨σας. Θα δημοσιεύσω λοιπόν εδώ την απάντηση μου , αν και δεν συνηθίζω να το κάνω,Το σχόλιο μου είχε ως εξής:

"Ευχαριστώ για το μεγαλο ενδιαφερον οπως λετε, με τιμαει.

Μονο που απο οτι φαινεται δεν μπορεσα να γινω κατανοητος. Ισως θα χρειαστει συντομα να αλλαξω γλώσσα για να καταλαβαινόμαστε. Θελει μεγαλη προσπαθεια κυριε "Βεροιωτη" να κανετε τοσα πολλα λάθη σε μολις μιση παραγραφο κειμενου σας. Τα καταφερατε. Τρεμω στην ιδεα του να γραψετε κατι μεγαλύτερο...

Για διορθωση, εν ταχη αναφερω οτι:

-Δεν ειμαι αγροτο συνδικαλιστής. Τη λεξη τη θεωρώ βρισιά σύμφωνα με οσα συμβαίνουν στο χώρο.Το σωματείο του οποιου ειμαι προεδρος δεν ειναι συνδικαλιστικό.

-Δεν προσχώρησα στη Συμμαχια. Το οτι προτίθεμαι να την ψηφίσω δεν συνιστά προσχώρηση.

-Δεν εκανα ουτε θα κανω ποτέ πολιτική καριέρα. Δεν μου ταιριαζε ποτέ.

- Το κειμενο στο οποιο αναφερεστε δεν ειναι άρθρο, αλλά αναρτηση στον προσωπικό μου ιστοχώρο. Εχει μεγαλη διαφορα αυτο, αν δεν το αντιλαμβανεστε.

- Ειναι εξεραιτικα αυθαιρετο το συμπερασμα σας οτι βαζω το εγω πανω απο το εμεις. Τουλαχιστον δεν προκυπτει απο το κειμενο της αναρτησης.

Υ.Γ. ελπίζω να διαβαζετε πιο προσεχτικά τις αναρτήσεις μου στο μελλον.