¨Παράδοση¨. Όχι για μένα ευχαριστώ.

(Εναλλακτικός τίτλος: Πηγαίνοντας με την όπισθεν)

 Από μικρό παιδί η όλη ιστορία με τα δημοτικά τραγούδια και χορούς μου την έδινε στα νευρά. Ανέκαθεν θεωρούσα κακόγουστη την τοπική μας μουσική, ο δε ήχος του ζουρνά μου τρυπούσε το μυαλό.  Μεγάλη συμβολή σε αυτό είχε και ο δάσκαλος μας που σπαταλούσε δεκάδες ώρες, όπου αντί να μας κάνει μαθήματα σχολικά, αυτός μας έβαζε να τραβάμε τα θρανία στην άκρη για να μας μάθει να χορεύουμε δημοτικά τραγούδια. Πώς να μη τα αντιπαθήσεις!

 Τότε ήταν που εκδήλωνα τα πρώτα μου  σημάδια επαναστατικότητας και αντικομφορμισμού που καμπόσες φόρες στην μετέπειτα ζωή μου θα μου στοιχίσουν πολλά. Καθόμουν λοιπόν σε μια άκρη μόνος από ολόκληρη τάξη, αρνούμενος πεισματικά να μπω στο χορό παρά τις προσπαθείς και τις απειλές του δάσκαλου. Τον θυμάμαι μάλιστα να μου λέει κατά λέξη ότι «αργά η γρήγορα κάποια μέρα θα μάθεις να χορεύεις, κάντο τώρα». Το γεγονός ότι τον διέψευσα και δεν έμαθα ποτέ να χορεύω το θεωρώ ακόμα μια από τις μεγάλες μου …επιτυχίες!

 Δεν θα κρίνω την παιδαγωγική μέθοδο του καλού κατά τα λοιπά δάσκαλου, ούτε την πλήρη ανυπαρξία έλεγχου από τους ανώτερους του για αυτή του την αυθαιρεσία. Αλώστε τα σχολικά μου χρόνια συνέπεσαν καλώς η κακώς με τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία όπου ως γνωστών κάθε είδους αξιολόγησης θεωρούταν αντιδημοκρατική. Θα το πάρω όμως σαν αφορμή για να σχολιάσω όλη αυτή την υπερβολή που βλέπω στον τόπο μου κάθε καλοκαίρι, όπου χρόνο με τον χρόνο πληθαίνουν οι ανούσιες «πολιτιστικές» εκδηλώσεις και τα πανηγύρια.

 Σε κάθε χωριό οι λεγόμενοι πολιτιστικοί σύλλογοι που θεωρούν πολιτισμό μόνο τον δημοτικό χορό, τα πανηγύρια και τις φιέστες (όπου μεταξύ άλλων βλέπει κανείς να αλληλοχαριεντίζονται με απίστευτη έπαρση τοπικοί παράγοντες και παραγοντίσκοι) και τίποτα άλλο, πληθαίνουν μιας που δεν αρκούν να καλύψουν την μωροφιλοδοξία κάποιες φόρες, ενώ οι εκδηλώσεις κάθε χρόνο κρατούν όλο και περισσότερο. Προστίθενται μάλιστα και καινούριες που δεν έχουν κανένα παραδοσιακό υπόβαθρο που βρίσκεται μονό στη φαντασιακή ευρηματικότητα των τοπικών παραγόντων.

 Η όλη αυτή ιστορία εκτός του ότι δεν προφέρει σχεδόν τίποτα σε πολιτιστικό επίπεδο στα χωριά μας, ενισχύει σε σημαντικό βαθμό το κιτς, όπως πρόσφατα συνυπήρξαν σε αγαστή συνεργασία ο Σουλεϊμαν της βασίλισσας του εγχώριου trash TV Εύης Θώδη, με την ηρωική φουστανέλα, όπως εύστοχα σχολιάστηκε σε τοπικό ηλεκτρονικό μέσο.

Το χειρότερο όλων αυτών είναι ότι παρά το γεγονός ότι στον τόπο μας υπάρχουν ιστορικοί λαογράφοι με μεγάλη κατάρτιση που έχουν αφιερώσει χιλιάδες ώρες μελέτης της πραγματικής ιστορίας, συχνά δεν τους δίνεται καμία σχεδόν σημασία, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνεται πολλές φόρες η ιδία η ιστορία του τόπου, μονό και μόνο για να καλύψει της ιδεολογικές εμμονές των κρατούντων.

¨Γιορτή πίτας, γιορτή ροδάκινου, φεστιβάλ Γκάιντας, είναι ορισμένα από τα ευφάνταστα ονόματα αυτών των εκδηλώσεων που φανερώνουν την αισθητική μεγαλομανία σε όλο της το μεγαλείο. 

 Και φυσικά όλη αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί συγκεκριμένες κατηγορίες συμπολιτών μας που με  την διαιώνιση της καθυστέρησης και του σκοταδισμού στην Ελληνική επαρχία έχτισαν και συνεχίζουν να χτίζουν καριέρες σε πολιτικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο. Αρωγός όπως πάντα σε όλο αυτό το σκηνικό και η ορθόδοξη μας εκκλησία που πρόσφατα μηχανεύτηκε το κόλπο να δώσει και δεύτερο όνομα αγίου σε κάθε εκκλησία για να μπορούν έτσι να γίνονται δυο φορές σε κάθε χωριό. Σιγά μην έχαναν !

 Και δεν αναφέρω καν το τι τεράστια φοροδιαφυγή γίνεται αφού υπάρχουν εκδηλώσεις όπου έρχονται «φίρμες» και τζιράρονται τεράστια ποσά χωρίς να κόβονται αποδείξεις αφού ο νομοθέτης φρόντισε όπως πάντα να κλείσει το ματι στους συλλόγους που αποτελούν, ας μη γελιόμαστε ,ένα από τα καλύτερα και ασφαλέστερα εργαλεία πολίτικης ανέλιξης.

 Ξέρω ότι θα μου πουν κάποιοι ότι μηδενίζω . Ίσως κάποιος να αδικώ.. Σε καμία όμως περίπτωση δεν δέχομαι να ταυτίζεται η παράδοση με τον πολιτισμό, αφού δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό- ελάχιστο κομμάτι του.

Πολιτισμός σε όλο τον δυτικό κόσμο,  είναι η επιστήμη, η ιστοριογραφία, η καλλιτεχνική δημιουργία, η φιλομάθεια, η αναζήτηση, η φιλοσοφία , η αγωνιά για το παρών και το μέλλον και όχι η μονομανής ενασχόληση με το παρελθόν.

 Καλά λοιπόν τα απανταχού «κατσουλιά κα τα ρουγκάτσια» ( που αν ξέραμε τι σημαίνουν ιστορικά θα ντρεπόμασταν να αναφέρουμε καν τη λέξη) και οι αργαλειοί, αλλά ο κόσμος ζει , μεγαλώνει, προοδεύει. Οι νέα εποχή είναι γεμάτη προκλήσεις που δεν αντιμετωπίζονται με την επίμονη, σχεδόν σχιζοφρενική προσήλωση στο παρελθόν.

O ακτιβισμός της λινάτσας

Δημοσιεύτηκε στο roumlouki.gr

Είναι πολύ της μόδας τελευταία οι διαφόρου τύπου δράσεις και ακτιβισμοί για το θέμα της οικονομικής ανέχειας. Από τα συσσίτια του μίσους των απολίτιστων, ως τα συσσίτια της εκκλησίας. Από τα κινήματα των δεν πληρώνω όπου συνήθως μετέχουν οι τελευταίοι που θα έπρεπε να μην πληρώνουν, ως τo επιτυχημένο καταναλωτικό κίνημα της πατάτας. 

Οι περισσότερες από αυτές τις δράσεις, όχι μόνο δεν δίνουν καμιά διέξοδο στα ζητήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν πολλές ελληνικές οικογένειες αλλά τα υποθάλπουν, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις τα γελοιοποιούν. Η πλειονότητα των δήθεν κινηματιών ανήκουν σε πολιτικούς χώρους - κυρίως των άκρων- που έχουν επενδύσει μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο στην εκμετάλλευση αυτής της κατάστασης.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό των νεόκοπων "επαναστατών" στην δημιουργία κατάλληλου βιογραφικού τώρα που φαίνεται κάποια ελπίδα. επικράτησης των άκρων στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Πολλές μάλιστα φορές είναι τόσο μεγάλη η πρεμούρα για τέτοιου είδους δράσεις που γίνονται τόσο πρόχειρα που προκαλούν μάλλον θυμηδία παρά κοινωνικό ενδιαφέρον.

Ένα τέτοιο παράδειγμα κοινωνικού ακτιβισμού που φαίνεται και στην φωτογραφία, έχουμε και στην πόλη της Αλεξάνδρειας. Το εν λόγω πανό αναρτήθηκε από κάποιους «κοινωνικά ευαίσθητους» συμπολίτες μας στο κέντρο της πόλης και μάλιστα μπροστά στο πνευματικό κέντρο (αν μη τι άλλο ευρηματική τοποθέτηση). Φαντάζομαι πως αρκετοί από τους συμπολίτες μας που συμμετείχαν σε αυτή την πρωτοβουλία -όχι όλοι- ανήκουν στην κατηγορία ανθρώπων που περιγράψαμε παραπάνω.

Πάντως όπως και να' χει, αυτή η ασχήμια καλά θα είναι να αφαιρεθεί άμεσα από τις αρχές της πόλης και ιδιαίτερα αυτές της μέρες που λόγω πανηγυριού η Αλεξάνδρεια θα έχει πολύ κόσμο. Γιατί η κακογουστιά δεν ήταν ποτέ ζήτημα χρημάτων....

Γιατί ΠΑΟΚ.

Σε συζήτηση μου με άνθρωπο του ποδοσφαίρου που έχει σχέση με τον ΠΑΟΚ Αλεξάνδρειας, όταν του εξήγησα για ποιο λόγο δεν είμαι φέτος στη διοίκηση της ομάδας του χωριού μου και ιδιαίτερα στην ακαδημία, αφού δεν πίστεψε αρχικά αυτά που άκουγε, όταν συνήλθε απο το...σοκ, δεν δίστασε να μου προτείνει να προσφέρω σε μια άλλη ομάδα , σε αυτή της πόλης όπου ζω εδώ και δυο χρόνια

 Μετά από λίγες μέρες οι άνθρωποι της ομάδας ήρθαν και με βρήκαν ζητώντας μου να τους βοηθήσω. Ήταν κάτι που με ξάφνιασε ευχάριστα.

Δεν μπορούσα είναι η αλήθεια να φανταστώ ότι θα είμαι σε άλλη ομάδα εκτός από αυτή της καρδιάς μου. Να όμως που έγινε.

 Μου πήρε βέβαια καμπόσες μέρες να το σκεφτώ ,αλλά τελικά είπα το ναι.

Καταρχήν θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως θα ήθελα πολύ να συνεχίσω να προσφέρω στην ομάδα του χωριού μου όπως έκανα τα τελευταία χρόνια, με αφοσίωση και αυταπάρνηση. Για λόγους που ήταν πέρα από την θέληση μου αυτό δεν έγινε εφικτό. Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή σε όσους ασχολούνται με τα αθλητικά του χωριού. Δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει περισσότερο. Μας έχει κουράσει ους αρκετά.

 Κάπως έτσι τα γεγονότα του φετινού καλοκαιριού με απομάκρυναν από την ομάδα. Φοβάμαι πως οριστικά.. Με τον σημερινό Φίλιππο ελάχιστα πράγματα με συνδέουν. Ίσως μονό η αγάπη των παίδων της ακαδημίας Αυτή θα την φύλαξη βαθειά μέσα μου. Είναι ένα από τα δώρα που σου κάνει η ζωή χωρίς να το περιμένεις. Ένοιωθα όμως την ανάγκη να προφέρω στο ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα στις ακαδημίες που τόσο αγαπούσα

Τώρα που πήρα την απόφαση μου να προσπαθήσω να ξεχάσω ο ΠΑΟΚ θα ήταν μια πολύ καλή διέξοδος για μένα. Μακάρι να μπορέσω να πάρω τη μίση χαρά από αυτή που έπαιρνα όταν ασχολούμουν με την ακαδημία του Φιλίππου Μελικης.

 Είναι βεβαία και το θέμα της κατοικίας μου. Κατά πως φαίνεται εδώ θα ζήσω πολλά χρόνια ακόμη και σε αυτόν τον τόπο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου. Μέρα με την ημέρα νοιώθω και λιγότερο ξένος ενώ ήδη έχω φτιάξει ορισμένες καλές φιλίες για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Θα ήθελα να προσφέρω στην πόλη μου, όπου μπορώ. Για μένα ο μόνος χώρος είναι το ποδόσφαιρο και τα παιδιά. Αυτά τα δυο αγαπώ, ούτε παραδοσιακούς χορούς , ούτε χορωδίες ούτε προσκόπους. Όμορφα πράγματα στην πόλη, αλλά όχι για εμένα….

Εύχομαι να βάλω ένα χεράκι στην ομάδα του ΠΑΟΚ που καθημερινά κάνει θαύματα σε μια κοινωνία εξαθλιωμένη, σε μια πόλη που έχει κάνει τα πάντα να πετάξει στην άκρη αυτούς τους ανθρώπους.

Και όμως βλέπω ένα χαμόγελο πάντα στο πρόσωπο τους.

 Κάτι μου λέει πως εδώ θα ξαναβρώ τον εαυτό μου.

Αλεξάνδρεια: Η πόλη όπου κανείς δεν μιλάει*

*Δημοσιεύτηκε στο roumlouki.gr

Είναι πολύ σωστή η άποψη που ακούγεται κυρίως  από τα αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης στο δήμο μας ότι ο Δήμαρχος δε μιλάει. Είναι αλήθεια, πως σπάνια θα δώσει συνεντεύξεις. Σχεδόν ποτέ δεν θα πάρει δημόσια θέση για κάποιο σοβαρό ζήτημα που  απασχολεί τον δήμο, ενώ για τους προβλεπόμενους από τον νόμο δημόσιους απολογισμούς, ούτε λόγος. Ο δήμαρχος και γενικά η παράταξή του δείχνουν να φοβούνται, όπως ο «διάολος το λιβάνι» την δημοσιότητα.

Το φαινόμενο αυτό όμως δεν βαραίνει μόνο τον κ. Δημητριάδη και την παράταξη του, αλλά και σχεδόν  όλο το  σύστημα γύρω από το όποιο κινείται η πολιτική ζωή στον τόπο. Ενδεικτικά θα αναφέρω ορισμένες περιπτώσεις. Πριν αρκετούς μήνες ο Γιάννης Απατζίδης δημοτικός σύμβουλος της αντιπολίτευσης και από τα ονόματα που ακούγονται έντονα ότι θα διεκδικήσουν την δημαρχία στις προσέχεις εκλογές, παραιτήθηκε από την δημοτική ομάδα, δηλώνοντας ότι σύντομα θα μας εξηγούσε τους λόγους της απομάκρυνσης του από την παράταξη του κ. Γκιονογλου με την οποία εξελέγη. Τους λόγους αυτούς δεν μας τους εξήγησε ποτέ. Ποτέ ως σήμερα τουλάχιστον.

Πριν λίγες μέρες είχαμε άλλη μια βαρύγδουπη αποχώρηση, αυτή τη φορά του κ. Γκαβαρδίνα από την δημοτική ομάδα του δημάρχου. Στην επιστολή που έστειλε προς το δημοτικό συμβούλιο είπε ότι ΘΑ… μας εξηγήσει αργότερα τις αιτίες της ρήξης του με τον Δήμαρχο! Κατά καιρούς συμβαίνουν διαφορές παραιτήσεις ή αλλαγές στάσεων σε σοβαρά θέματα χωρίς οι υπεύθυνοι να νοιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν. Το πιο αξιοπερίεργο από όλα είναι πως υπάρχουν άνθρωποι (κάποιοι πολύ αξιόλογοι όπως ο Π. Γκυρίνης) που φέρονται ως επικεφαλείς δημοτικών κινήσεων εδώ και πολύ καιρό, που όμως δεν έχουμε μάθει, διαβάσει, ακούσει, ούτε μια δημόσια τοποθέτηση τους.

Τι είναι αυτό άραγε που κρατάει τους πολιτικούς μας τόσο απόμακρους από τον δημόσιο διάλογο; Υποπτεύομαι πως είναι ένας ιδιότυπος φασισμός που ψαλιδίζει οποιαδήποτε ατομική-πολιτική δήλωση ειπωθεί, χωρίς να έχει την «έγκριση» της ομάδας, είτε αυτή είναι κομματική είτε συντεχνιακή. Υπάρχει διάχυτος ο φόβος πως μια δημόσια τοποθέτησή τους, και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένο μέσο ενημέρωσης, θα εκθλιφθεί ως «μοναχική πορεία», πράγμα που γι αυτούς σημαίνει απομάκρυνση από το «κοπάδι» και κατά συνέπεια καταστροφή. Φοβικά σύνδρομα που έχουν καλλιεργηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες στην πολιτική ζωή, και το «ξερίζωμά τους είναι πολύ δύσκολο. Μοιάζουν σαν μην μεγάλωσαν ποτέ πολιτικά μιας και οι περισσότεροι έχουν «ανδρωθεί» μέσα σε κομματικές «φτερούγες» και το μοναχικό πέταγμα που χρειάζεται σήμερα η τοπική αυτοδιοίκηση, τους είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Και όλα αυτά, σε μια πόλη που έχει την, σπάνια για το μικρό της μέγεθος τύχη, να διαθέτει τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό με καθημερινές ενημερωτικές εκπομπές καθώς βεβαία και πλήθος ιστολογιών αλλά και εντύπων. Κάπως έτσι η πολιτική μας σκηνή, κινείται ανάμεσα σε ψίθυρους, φήμες και κουτσομπολιά. Κάπως έτσι, μπορούν αρχηγοί  αντιπολίτευσης να είναι εργολάβοι έργων που εκτελούνται στο δήμο, δημοτικοί σύμβουλοι να μην πατάνε το πόδι τους στις συνεδριάσεις του συμβούλιου ή άλλοι να ασχημονούν με άναρθρες κραυγές και χειρονομίες.

Οι ελάχιστες εξαιρέσεις με προεξέχουσες αυτές των Τάσου Τασιοπουλου, συμβούλου της μειοψηφίας και του Νίκου Μπρουσκελη, φερόμενου ως διεκδικητή της δημαρχίας, αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις που προάγουν μέσα από τα άρθρα τους το δημόσιο διάλογο. Για τους δυο αυτούς πολιτικούς, θα αναφερθούμε σε πρόσεχες άρθρο.