Συνέντευξη μου στο avena.gr.

Την Πέμπτη το βραδύ στο τοπικό μας Ραδιόφωνο Avena 97,7 έδωσα την πρώτη συνέντευξη μου από τότε που ξεκίνησα τον κύκλο των συνεντεύξεων με τη Νεα Δημοκρατία για την πιθανή ένταξη μου στα ψηφοδέλτια της. Παραθέτω εδώ σε τίτλους μερικά από όσα είπα και ενδεχομένως να παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον.

-Δεν είμαι στέλεχος της νέας Δημοκρατίας, είμαι κεντρώος και φιλελεύθερος. Εντάσσομαι στην εκλογική προσπάθεια του Κυριακού Μητσοτάκη για διεύρυνση στον χώρο που σχηματικά μιλώντας, καλύπτει το ΝΑΙ του δημοψηφίσματος του 2015.

 -Ανεξαρτήτως της προσωπικής μου πορείας θεωρώ μεγάλη νίκη για τον Κυριάκο το anamnesi.nd.gr. Μας έδωσε τη δυνατότητα να αναδειχθούμε χωρίς μηχανισμούς και τοπικές βαρονειες.

-Η πολιτική του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δικαιώθηκε παρότι κυνηγήθηκε κυρίως από τους ιδίους τους νεοδημοκράτες τοτε. Η ΝΔ ήρθε πλέον στις απόψεις αυτές.

-Ήμουν υποψήφιος στο κόμμα που έφτιαξε η Ντόρα το 2012. Διαφώνησα με την ένταξη της στη ΝΔ και δεν ακολούθησα.

-Μεγάλη έκπληξη η εκλογή Κυριάκού. Όταν προσέτρεξα στην υποψηφιότητα του δεν πίστευα ότι έχει καμία ελπίδα να εκλεγεί!

-Αποτύχαμε ως χώρα όχι εξαιτίας των μνημονίων, αλλά λογω ΜΗ εφαρμογής τους. Δεν εκσυγχρονίσαμε τη δημόσια διοίκηση δεν περιορίσαμε τα εξοδα. Πρέπει να φτιάξουμε ένα δικό μας πρόγραμμα σε συνεργασία με τους δανειστές και επιτέλους να το εφαρμόσουμε.

-Η χωρά δεν θα άντεχε εκτός ευρώ.

- Έχει ανάγκη από περαιτέρω περιορισμό σπάταλων, κλείσιμο αχρήστων οργανισμών, αναδιαρθρώσεις και βέβαια αξιολόγηση παντού.

-Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για απολύσεις αφού κάναμε το έγκλημα να βγάλουμε στη σύνταξη εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας σε παραγωγική ηλικία.

- Η νέα γενιά ελλήνων καλείται να θρέψει δυο κράτη εκτός του γνωστου κράτους και ακόμη ένα κράτος συνταξιούχων.

-Δεν κρύβομαι. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ οδήγησαν την χωρά σε αυτό το σημείο. Όταν όμως σοβαρεύτηκαν , άλλαξαν ρωτά και είπαν αλήθειες, εμεις επιλέξαμε ΣΥΡΙΖΑ αυτό που έλεγε και εν τέλη έκανε αυτό που η χωρά έκανε για δεκαετίες και οδηγήθηκε στην καταστροφή.

-Τρέφω μεγάλη εκτίμηση για το σημερινό ΠΑΣΟΚ, έχει αφήσει πίσω του το κακό λαϊκιστικό παρελθόν ενώ έχει και την καλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα.

Μια χώρα γερόντων*

* αρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο protagon.gr 

Παρότι δεν είμαι και πολύ μεγάλος, πρόλαβα και θυμάμαι καλά στην επαρχία όπου μεγάλωσα τη δομή της πατριαρχικής οικογένειας με τους γέροντες να κάνουν κουμάντο στις ζωές όλων και να εξουσιάζουν τα πάντα. Ο λόγος τους και η άποψη τους ήταν θέσφατα. Θυμάμαι τον γείτονα μας πατέρα τριών παιδιών, να βάζει τον γιο του να ζητάει λεφτά για λογαριασμό του από τον παππού για να βγει έξω, γιατί εκείνος δεν του έδινε! Ο πατέρας αυτός (όπως και πολλοί άλλοι εκείνη την όχι και τόσο μακρινή εποχή) έπρεπε να περιμένει την…αποδήμηση των γονιών του για να νοιώσει ανεξαρτησία. Και όμως, αντί να εξελιχθεί η κοινωνία μας και να έχουμε αφήσει πίσω τέτοιες λογικές, λίγο πολύ το ίδιο κάνουμε και σήμερα!

Σε αυτή τη χώρα ακόμη κάνουν κουμάντο οι γέροι. Τέλος του 2016 και όπου και να κοιτάξει κανείς βλέπει γέρους, όχι απαραίτητα υπερήλικες, αλλά σίγουρα λειτουργούν ως γέροι. Μοιάζει η Ελλάδα να σταμάτησε εδώ και χρόνια  να γεννάει, να ανανεώνεται. Οι γέροι εξουσιάζουν της ζωές μας αυτοί έχουν τα λεφτά, νέους δε βλέπεις παρά μόνο στις καφετέριες. Τα πάντα γίνονται για τους γέρους. Οι συντάξεις τους είναι το πρώτο μέλημα όλων των πολιτικών, δεξιών και αριστερών.

 Φτάσαμε στο εντελώς απελπιστικό σημείο τους νέους να τους συντηρούν οι γονείς τους. Όπου και να κοιτάξει κανείς γύρω του δεν θα βρει παρά ελάχιστες οικογένειες όπου το μοναδικό εισόδημα τους δεν το διαχειρίζονται οι γέροι. Άπειρες είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων νέων αλλά ακόμη και όχι και τόσο νέων 35-40 ή περισσότερο, που ζουν από το εισόδημα των γονιών τους. Ενήλικες ή και μεσήλικες πολλοί από αυτούς, ζουν ακόμη στο ίδιο παιδικό δωμάτιο στο σπίτι στο οποίο μεγάλωσαν. Δουλειές δεν υπάρχουν για τους νέους, εισοδήματα πλην μισθών και συντάξεων από το δημόσιο σπανίζουν.

Αυτές τις μέρες με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να διανείμει το πλεόνασμα στους συνταξιούχους ξέσπασε μια σφοδρή πολιτική διαμάχη. Μια διαμάχη που αντικείμενο έχει το αν ο πρωθυπουργός  εξαπάτησε τους γέρους δίνοντας τους λίγα. Κανείς σχεδόν στον δημόσιο διάλογο δεν πήρε θέση ενάντια σε αυτή την πρακτική παρά μόνο στο αν είναι τα λεφτά αρκετά.

Το να δίνονται συνεχώς χρήματα στους συνταξιούχους αντί να ενισχύεται η πραγματική οικονομία που παράγει δουλειές, ή έστω  να αντιμετωπίζεται με κάποιο επίδομα η ανεργία των νέων είναι αδιανόητο. Αλήθεια νοιάστηκε ποτέ κανείς  σε αυτή τη χώρα για το πως ζει κάποιος νέος άνεργος που δεν έχει την τύχη να ζει από το εισόδημα των γονιών του; Πρέπει να είμαστε η μοναδική χωρά στον δυτικό κόσμο που δεν δίνει κανένα επίδομα σε όσους είναι άνεργοι και δεν μπόρεσαν να βρουν δουλεία ώστε να συμπληρώσουν ένσημα για το ταμείο ανεργίας.

Η κατάσταση αυτή αποτελεί τη μεγαλύτερη ασθένεια της κοινωνίας μας. Η εξάρτηση μια ολόκληρης γενιάς από την προηγούμενη, η καταδίκη των νέων να έχουν την ανάγκη των μεγαλυτέρων οδηγεί την κοινωνία σε βαθύ μαρασμό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συντηρητικό από αυτό. Όσο συνεχίζεται αυτή η στρέβλωση τόσο οι νέοι  θα γίνονται φοβικοί και κλεισμένοι στον εαυτό τους, καμία πρωτοβουλία δεν θα μπορούν να πάρουν, καμία δουλεία δεν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν, καμία κοινωνική ελευθερία δεν πρόκειται να κατακτήσουν.

Συνέντευξη του Νίκου Λιολιόπουλου στη Νέα Δημοκρατία

* ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ roumlouki.gr

Στην πρωτοποριακή πλατφόρμα ananeosi.nd.gr που έχει δημιουργήσει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με σκοπό τη δημιουργία του νέου μητρώου των πολιτικών στελεχών, συμμετείχε ο συμπολίτης μας κ. Νίκος Λιολιόπουλος. Το πρώην μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της «Δράσης», λίγο μετά την προσωπική συνέντευξη με τους συνεργάτες του προέδρου Κ. Μητσοτάκη που έγινε χθες το απόγευμα 8/12/2016 -που είναι ένα από τα στάδια της διαδικασίας ένταξης - περιέγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook γι αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία του:

«Είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετέχω στην πρωτοποριακή διαδικασία ananeosi.nd. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύει ότι είναι φορέας του καινούριου. Μας έδωσε τη δυνατότητα να ενταχθούμε στην προσπάθεια μιλώντας απευθείας με το κόμμα, παρακάμπτοντας τοπικούς κομματάρχες. Στην συνέντευξη φαίνεται οι άνθρωποι του προέδρου να σέβονται το γεγονός ότι κάποιοι σαν εμένα δεν ανήκουν στον στενό Νέο-δημοκρατικό πυρήνα και όμως εκφράζονται πλέον από τη νέα κατάσταση στο κόμμα. Αν και δεν είναι αυτοσκοπός, δεν το κρύβω ότι φιλοδοξώ να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο Ημαθίας ως υποψήφιος βουλευτής διατηρώντας την διακριτή πολιτική μου ταυτότητα ως κεντρώου φιλελεύθερου πολίτη.».

Ο Κ. Μητσοτάκης στην παρουσίαση της νέας ηλεκτρονικής πλατφόρμας που πραγματοποιήθηκε στις 3 Οκτωβρίου είχε πει ότι «Το τι θα κάνουμε, αρχίσαμε να το λέμε. Αυτό, όμως, για το οποίο δεν έχουμε μιλήσει ακόμα πολύ – και για αυτό θέλω να μιλήσω σήμερα – είναι με ποιους θα τα κάνουμε όλα αυτά.».

Εμείς ευχόμαστε καλή επιτυχία στον Νίκο Λιολιόπουλο!

Με την πρόεδρο της Δημοκρατικής Συμμαχίας κα Ντόρα Μπακογιάννη

Με τον πρόεδρο της Δράσης Θεόδωρο Σκυλακάκη

Με τον δημοσιογράφο της Καθημερινής Πάσχο Μανδραβέλη στο Συνέδριο της Δράσης

Έξω απο το Ευρωπαικό Κοινοβούλίο στις Βρυξέλλες

Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Ο πολιτισμός μας και η ιστορία μιας… «γούρνας».

Ο πολιτισμός μας και η ιστορία μια… «γούρνας».

Το τελευταίο φύλλο της εφημερίδας ο Πολίτης απασχόλησε έντονα και δικαίως και μάλιστα ως κύριο θέμα η αποκάλυψη ότι σχολεία της πόλης της Αλεξανδρείας δεν είναι συνδεδεμένα με το δίκτυο της αποχέτευσης με αποτέλεσμα να εξυπηρετούνται από βόθρους, μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από όλους τριτοκοσμική και επικίνδυνη...

Πως να αισθάνεται άραγε ένας κάτοικος της Μελίκης που διάβασε την είδηση;

Τη στιγμή αυτή που η πόλη της Αλεξανδρείας μοιάζει να έχει σοκαριστεί από το θέμα, στο δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο του δήμου Αλεξανδρείας δεν υπάρχει καν αποχέτευση. Βρισκόμαστε στο τέλος του 2016, 36 χρόνια μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή κοινότητα, 14 χρόνια μετά την ένταξη μας στο Ευρώ και 12 χρόνια μετά την διοργάνωση τον ολυμπιακών αγώνων και η Μελίκη μια μικρή πόλη 4000 κατοίκων δεν έχει αποχετευτικό σύστημα. Την στιγμή που γράφεται το άρθρο εκατομμύρια ευρώ δαπανούνται για φιέστες και πανηγύρια σε όλη την επικράτεια της χώρας, μερικές χιλιάδες ευρώ δαπανάει ο Δήμος Αλεξάνδρειας για πολιτιστικές εκδηλώσεις, πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ για αποπεράτωση πολιτιστικού κέντρου, πολλές άλλες δεκάδες ευρώ για γιορτές και πανηγύρια Και όμως στη Μελίκη δεν υπάρχει αποχετευτικό δίκτυο. Για ποιον πολιτισμό για ποια ποιότητα ζωής να μιλάμε εν έτη 2016;

Η υπόθεση της αποχέτευσης της Μελίκης είναι μια παλιά πονεμένη ιστορία , ενδεικτική όμως της κατάστασης με την οποία πορεύτηκε ο τόπος για δεκαετίες. Ποιος δεν θυμάται (από όσους δεν είναι πολύ νέοι) το σκάψιμο και το κλείσιμο της κεντρικής οδού κυριολεκτικά εν μια νυχτί γιατί θα περνούσε ο τότε πρωθυπουργός Μητσοτάκης και έπρεπε να φανεί ότι γίνεται έργο; Ποιος δεν έχει πιάσει τη μύτη του από την μπόχα σε σημεία όπου το μικρό δίκτυο από σωλήνες που παραχώθηκαν τότε εκβράζει λύματα από τους ασυνείδητους που συνέδεσαν την αποχέτευση στους ανερμάτιστους σωλήνες με κίνδυνο για τη δημόσια υγεία; Ποιος δεν ζορίστηκε οικονομικά όταν ήρθε η ώρα να πληρώσει το φορτηγό που του αδειάζει τον βόθρο;

Για δεκαετίες κάθε υποψήφιος δήμαρχος Μελίκης υποσχόταν από τα μπαλκόνια να φτιάξει  αποχετευτικό δίκτυο, αλλά κανείς δεν έκανε στην ουσία τίποτα πλην μερικών σωλήνων, μιας άστοχης μελέτης και μιας …γούρνας!

Και έτσι φτάσουμε προεκλογικά το 2010 όπου στηριζόμενος σε μια καταφανέστατα λάθος μελέτη ο τότε δήμαρχος Αλεξάνδρειας, Δημητριάδης, ξεκίνησε άρον άρον την κατασκευή αποχετευτικού εγκαινιάζοντας το μάλιστα με την ....θρυλική γούρνα στο χώρο του αθλητικού κέντρου! Η τότε δημοτική αρχή δεν ευτύχησε να επανεκλεγεί με αποτέλεσμα η διάδοχος κατάσταση να σπεύσει να απεντάξει το έργο επικαλούμενη της αστοχίες της μελέτης και πολλές ακόμη αληθινές η λιγότερο αληθινές εκκρεμότητες. Το νέο ΕΣΠΑ προχώρησε χωρίς την αποχέτευση Μελίκης, ούτε καν την κατασκευή του σταθμού λυμάτων όπως είχε εξαγγελθεί. Το μόνο έργο που έγινε ήταν το κλείσιμο της γούρνας!

Αυτή τη φορά ήταν η σειρά της «εκδικητικότητας» να αφήσει τη Μελίκη χωρίς έργο!

Ο νεοεκλεγείς δήμαρχος επέλεξε να απεντάξει το έργο, να μην ξεκινήσει τον βιολογικό προφασιζόμενος ένα σωρό αστείες δικαιολογίες από ένα τυπικό λάθος σε αριθμό οικόπεδου ως τον κίνδυνο κλοπής υλικών κατά τη διαδικασία κατασκευής! Προτίμησε να αφήσει για πολλά χρόνια ακόμη τη Μελίκη  χωρίς αποχετευτικό παρά να κάνει ένα έργο που εγκαινίασε ο πολιτικός του αντίπαλος!

 Η Μελίκη και ο δήμος μας γενικότερα δεν έχει ανάγκη μόνο από έργα που θεωρείται αδιανόητο για μια σύγχρονη χώρα να μην έχουν γίνει ακόμα. Πρωτίστως έχει ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας και απαλλαγής από τους εκπροσώπους του πολιτικού του προσωπικού που είναι υπεύθυνοι για καταστάσεις όπως αυτή της Μελίκης. 

Διευκρίνιση

"Επειδή υπήρξε απόπειρα να ερμηνευτεί ένα αμιγώς πολιτικό σχόλιο που έκανα σε ανάρτηση αυτού του ιστολογίου, σε παρέμβαση επί προσωπικών θεμάτων της συμβούλου του Δημάρχου Αλεξάνδρειας κας Κωταίδου, δηλώνω για μια ακόμη φορά ότι οι αναφορές μου αφορούν την λειτουργία του Δήμου και την όποια επίδραση της κας Κωταίδου επί αυτής και τίποτε πέραν αυτού. ..
Εδώ και πολλά χρόνια που αρθρογραφώ και σχολιάζω ως απλός πολίτης και όχι ως δημοσιογράφος, ουδέποτε σχολίασα προσωπικά θέματα. Τα εκατοντάδες κείμενα μου που βρίσκονται στο ιστολόγιό μου και σε σχεδόν όλα τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα του νομού, το αποδεικνύουν. Ως εκ τούτου το τελευταίο πράγμα που θα επέτρεπα τον εαυτό μου, είναι ο σχολιασμός προσωπικών δεδομένων συμπολιτών μου, πόσο μάλλον όταν τους ίδιους ούτε καν γνωρίζω. Αντίθετα θα επιμείνω στον καθαρό πολιτικό σχολιασμό, που θεωρώ ότι έχω δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να κάνω, ως ενεργός πολίτης του τόπου αυτού. Αν το σχόλιο μου, που αφορούσε την άποψη μου για το κατά πόσο έχει δικαίωμα ή όχι μια ειδική συνεργάτης δήμαρχου να συμμετέχει με τον ρόλο αυτό στον δημόσιο διάλογο, παρά την πρόθεση μου έχει εκληφθεί ως υποτιμητικό και μειωτικό για τον χαρακτήρα της, ζητώ δημόσια συγγνώμη.

Ο κόσμος της Σοφίας. Το μεγάλο λάθος του Παναγιώτη Γκυρίνη

* Γράφει ο Νίκος Λιολιόπουλος

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς το μέγεθος της κατρακύλας του Παναγιώτη Γκυρινη. Πριν καν φτάσει στα μισά της θητείας του φαίνεται να έχει ανοίξει πολύ περισσότερα μέτωπα από όσα μπορεί να κλείσει. Η κοινωνία της Αλεξανδρείας βράζει, οι αντιδράσεις πληθαίνουν κάτι που ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται όσο θετικοί και αν ήταν απέναντι του.

 Η δημοτική του ομάδα έπαψε από καιρού να είναι ενιαία και αρραγής, ίσως δεν ήταν ποτέ, και τα στόματα καθημερινά ανοίγουν Με τις ψυχραιμότερες αναλύσεις αρκούν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού στον δήμαρχο για  να μετρήσει τους συνεργάτες του στο δημοτικό συμβούλιο που δεν τον αμφισβητούν.

Η αδυναμία του δήμαρχου ήταν λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας όταν τον ψηφίζαμε, δεν είχαμε αυταπάτες. Ο Παναγιώτης Γκυρινης δεν είχε κάποια ιδιαίτερη εμπειρία στην διοίκηση, ενώ το βιογραφικό του ήταν τόσο ανύπαρκτο που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Λίγα χρόνια αντιδήμαρχος σε κάποιον πρώην μικρό δήμο και μια διοίκηση ενός πολύ μικρού-στα όρια της παρέας-αγροτικού συνεταιρισμού, τίποτε άλλο, ενώ οι γραμματικές του γνώσεις μάλλον είναι ανύπαρκτες. Παρόλα αυτά όμως κατάφερε να πείσει πρώτα από όλα τους βασικούς πυλώνες της υποψηφιότητας του(Αλεξόπουλο Χαλκίδιδες, παρέα της Χαλκηδόνας) και μετά τον κόσμο. Τα ασύγκριτα πλεονεκτήματα του στον τομέα της επικοινωνίας , το μειλίχιο του χαρακτήρα του που τον κάνει αμέσως συμπαθή και η μεγάλη οικονομική του επιφάνεια σε συνδυασμό με την απίστευτη ένδυα του τόπου σε προσωπικό πολιτικό καθώς και την ανυπαρξία αντίπαλων, του έδωσαν μια μεγάλη νίκη στης, και όλα έδειχναν πως εύκολα εξασφάλιζε την πολίτικη του επιβίωση για πέραν της μιας πενταετίας, κάτι που πλέον φαντάζει όνειρο θερινής νύχτας παρέας θαμώνων στον πεζόδρομο της πόλης.

 Δεν είναι σκοπός του άρθρου να απορυθμίσει και να  αναλύσει εκτεταμένα τους λόγους της κατάρρευσης αυτής, θα σταθούμε όμως σε αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι η κομβικό σημείο στην αρνητική εξέλιξη της θητείας του, την πρόσληψη της Σοφίας Κωταίδου ως συνεργάτη κατά πρώτο λόγο και την προαγωγή του Νίκου Γιαννάκη κατά δεύτερο.

Τη στιγμή αυτή που γράφεται αυτό το άρθρο δίνεται η εικόνα που οι δυο αυτοί συνεργάτες του κάνουν απόλυτο κουμάντο στον δήμο. Η παρουσία του Νίκου Γιαννάκη στο πλευρό του στον απολογισμό αλλά και η επίθεση της ειδικής συνεργάτου σε μερίδα του τύπου και σε δημοτικούς συμβούλους υπό την πλήρη κάλυψη του δήμαρχου είναι ενδεικτικά αλλά όχι τα μονά στοιχειά. Οι παροικούντες του δημαρχιακού μεγάρου γνωρίζουν.

 Πως έφτασε όμως σε αυτή την αυτοκαταστροφική επιλογή ο δήμαρχος;

Όλα ξεκίνησαν από το μεγάλο του λάθος να αφήσει να περάσει ανεκμετάλλευτο το καλοκαίρι του 2014 πριν αναλάβει επίσημα το δήμο, δεν διάλεξε έγκαιρα τους συνεργάτες του που θα δούλευαν ώστε όταν θα αναλάμβανε να έβρισκε μια οργάνωση στη οποία θα μπορούσε να στηριχτεί. Στην συνέχεια τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.

Πριν καλά καλά αναλάβει είχε απομακρύνει από γύρω του ανθρώπους που γνώριζαν από διοίκηση. Οι έμπειροι Αλεξόπουλος, Χαλκίδης Μαυρακάκης Τασιόπουλος, απ έξαρχης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απομακρύνθηκαν, ενώ νεοτέρα στελέχη που γνωρίζουν από λειτουργία ήταν διακριτικά απόντες (Ναλμπμάντης Μπρουσκελης) υιοθετώντας μια δική τους πολιτική ατζέντα. Η ερημιά αυτή σε συνδυασμό με την φοβικότητα του δήμαρχου, η αδυναμία του να ξανοιχθεί, να αποταθεί σε συνεργάτες του καθώς και ο φόβος του να προσλάβει γενικό γραμματέα στον Δήμο, τον οδήγησαν σε ένα πλήρες αδιέξοδο. Ο νέος δήμαρχος είχε ήδη μείνει μόνος, τρομαγμένος και φοβούμενος τους πάντες, συνεργάτες, τύπο, φίλους. Ο δήμος από νωρίς έδειχνε σημάδια διάλυσης.

 Και  τότε ο δήμαρχος έκανε το λάθος που δεν έπρεπε να κάνει. Αποτάθηκε  στους μοναδικούς στην ουσία που έβρισκε δίπλα του, που ήξεραν από διοίκηση δήμου και είχαν την ανάλογη εμπειρία,

 Η Σοφία Κωταίδου χρόνια ειδική συνεργάτης δημάρχων και ο Νίκος Γιαννάκης που για τους γνωρίζοντες στη Μελική ήταν όλος ο τότε δήμος Μελίκης. Ένας δήμος έμβλημα τσαπατσουλιάς, κακής διαχείρισης, αδιαφάνειας που απασχολεί σήμερα πολύπλευρα τις ελεγκτικές αρχές, ονομαζόμενος και ως ο μεγάλος ασθενής. Η κίνηση αυτή του δήμαρχου φαινομενικά ήταν έξυπνη, αγνόησε όμως έναν βασικό στοιχείο, ότι και οι δυο αυτοί συνεργάτες τού ήταν  ήδη ταυτισμένοι με το παλιό, αυτό που έπρεπε να αλλάξει αυτό που στην ουσία οι πολίτες επέλεξαν την παράταξη του να το αλλάξει. Ξαφνικά στα μάτια πολλών φάνηκε σαν να βγαίνουν από τις ντουλάπες σκελετοί του πρόσφατου παρελθόντος, πρώην δήμαρχοι χωρίς καν ισολογισμούς, πρώην δημοτικοί εργολάβοι, πρώην καταστάσεις και συμπεριφορές που πλήγωσαν βαθειά όλους όσους αποφάσισαν να συνταχτούν το 2014 με την Ωρα Ευθύνης

Τώρα έμεινε σχεδόν μονός με αυτούς τους δυο, ενώ όπως όλα δείχνουν ο πανικός του θα τον οδηγήσει να κάνει νέα λάθη όπως η πρόσληψη γραμματέα από το ίδιο καλάθι και έκδοση εφημερίδας επιλογή που θα εξοργίσει πολύ κόσμο που τον στήριξε και ενδεχομένως τον στηρίζει ακόμα.

Μπορεί άραγε ο δήμαρχος να βγει από το τέλμα αυτό στο όποιο με προσωπική του ευθηνή έχει περιέλθει πριν η κατάσταση γίνει ακόμη χειρότερη;

Ο χρόνος που απομένει στην διοίκηση του δήμου δεν είναι λίγος για τον Παναγιώτη Γκυρίνη να ανατρέψει την κατάσταση. Αν αναλογιστεί τα λάθη του, αν πάψει να φοβάται ακόμη και τον ίσκιο του και αποφασίσει να εμπιστευτεί άξιους ανθρώπους περά από τον κλειστό κύκλο του, ανθρώπους που μοιάζει να τους αγνοεί ως σήμερα, αν μπορέσει να ανοιχτεί στο νέο δημιουργικό κομμάτι της πόλης, θα μπορέσει να κάνει μια νέα αρχή.

Ο κόσμος του Ρουμλουκιού  δεν το έχει ακόμη απορρίψει τελείως. Μπορεί και πρέπει να προσπαθήσει να τον ξανακερδίσει.

* Δημοσιεύτηκε στο roumlouki.gr και στην εφημ. Ο Πολίτης.

Τευτλοεξαγωγή 2016!

Ο φίλοι Βασιλης και Περικλης Τσούγκας τους οποίους βοήθησα στην μεταφορά του τεύτλων φέτος, μου έστειλαν τις φωτογραφίες αυτές και το βιντεακι και τους ευχαριστώ πολύ.

 Οφείλω να παραδεχτώ πως όσες θεραπείες και να έκανα ενάντια στην αρρώστια που με παιδεύει πολλά χρόνια και λέγεται ΠΑΝΤΖΑΡΟΜΑΝΙΑ, δεν μπόρεσα πλήρως να γιατρευτώ!

 Αλλα για να είμαστε ειλικρινείς πότε δεν θέλησα στα αλήθεια να γιατρευτώ!

(Η ανάρτηση  είναι αφιερωμένη στον γιο μου Βασιλη.)

Η Αλεξάνδρεια του μίσους, αλλά και η υποκριτική στάση των «αλληλέγγυων» εθελοντών

Η Αλεξάνδρεια του μίσους, αλλά και η υποκριτική στάση των «αλληλέγγυων» εθελοντών (Photos)

http://www.lykavitos.gr/archives/428358

Συμφωνία αλήθειας παντού - Γράφει ο Νίκος Λιολιόπουλος

Σε αυτή τη χώρα ζούμε σε μια αέναη προεκλογική περίοδο! Αποτελεί παράδοση δεκαετιών για το πολιτικό μας σύστημα η πολιτική ατζέντα της χρονιάς να καθορίζεται από την παρουσία των αρχηγών των κομμάτων στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου το κύριο χαρακτηριστικό του λόγου τους είναι η πλειοδοσία υποσχέσεων, δηλαδή ψεμάτων.

Με αποκορύφωμα το εμβληματικό ¨Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης¨ του Αλέξη Τσίπρα η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Λεφτά ανακαλύπτονται, παλιές υποσχέσεις επανέρχονται, ακόμη και νέος πλούτος «εφευρίσκεται», για να εξαπατηθεί ο λαός και οι πολιτικοί μας ταγοί να αποκτήσουν το κάλπικο φιλολαϊκό προφίλ που τόσο επιθυμούν. Η πολιτική ρητορική στην χώρα μας είναι τόσο εθισμένη στο ψέμα που μοιάζει οι πολίτες να θέλουμε διακαώς να το ακούσουμε! Tell me lies έλεγε ένα παλιό τραγούδι της δεκαετίας του 80΄ σαν να αφορούσε αποκλειστικά και μονό την ελληνική πολιτική πραγματικότητα εκείνη την εποχή του ¨εδώ και τώρα¨ και του ¨δώστα όλα¨.

Αυτές τις μέρες ζούμε με σχεδόν τραγικό τρόπο την κατάρρευση του μεγαλυτέρου ψέματος της σύγχρονης ιστορίας της πατρίδος μας, του λεγόμενου αντιμνημόνιου. Εκμεταλλευόμενη τον τρόμο, την έλλειψη ευθυκρισίας και εν τέλη τον πανικό των πολιτών όταν ξαφνικά η στηριγμένη στα δανεικά και στην σπάταλη-δηλαδή στο ψέμα-οικονομία κατέρρευσε, αναδέχθηκε στην εξουσία μια πλειάδα πολιτικών που έταξε το απόλυτο ψέμα το ¨σχισμό των μνημονίων¨, στην ουσία την άρνηση της πραγματικότητας. Η ανέλιξη των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην εξουσία μοιάζει να είναι η Νέμεσις μας για όλο αυτό το ψέμα που καταναλώσαμε πολλά χρόνια τώρα και η τιμωρία πιο σκληρή από όσο ο καθένας φανταζόταν.

Στη φετινή ΔΕΘ κάτι άλλαξε. Ο πρόσφατα εκλεγμένος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης ήρθε να σπάσει αυτή την ιδιόμορφη παράδοση. Για πρώτη φορά από το βήμα της έκθεσης πολίτικος ηγέτης επέλεξε να μιλήσει με αλήθειες, αποφεύγοντας να τάξει πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν, παρουσιάζοντας ένα πολύ συγκεκριμένα κοστολογημένο πρόγραμμα ενταγμένο σε μια πρωτότυπη επικοινωνιακή καμπάνια με τίτλο ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Η επιλογή του μάλιστα αυτή φαίνεται να αποδίδει καρπούς αφού η κοινωνία το αγκαλιάζει και αυτό φαίνεται σε όλες τις μετρήσεις.

Και ο δικός μας τόπος δεν πήγε παραπίσω στο ψέμα. Όποιος ρίξει για παράδειγμα μια μάτια στο τι έταζε ο νυν δήμαρχος για να εκλεγεί( και να μην κάνει σχεδόν τίποτα τελικά) θα γελάσει πικρά. Ψέματα και υπερβολές, ευφάνταστες διακηρύξεις, ωραία λόγια και υποσχέσεις που ακόμη και αν ξέραμε πως ήταν ψέμα θέλαμε να τις ακούσουμε!

Το παράδειγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη που όπως όλα δείχνουν θα είναι πρωθυπουργός όταν θα διεξαχθούν οι επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές βασισμένος σε αυτό ακριβώς το πρόγραμμα, πρέπει να βρει μιμητές και στον τόπο μας αν θέλουμε επιτέλους να ξεφύγουμε από την κακοδαιμονία μας. Αυτό το πρόγραμμα για να βρει εφαρμογή και να δημιουργήσει ελπίδα και προοπτική πρέπει να αγκαλιαστεί από όλους όσους αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο και πρώτα από όλα στις τοπικές μας κοινωνίες, το παράδειγμα του Κυριάκου να βρει μιμητές και γιατί όχι σε όλες τις παρατάξεις.

Θα τολμήσει άραγε κάνεις να διεκδικήσει την εκλογή του στηριζόμενος στην αλήθεια ή θα ζήσουμε μια από τα ιδία; Η ιστορία θα δείξει και το 19΄ δεν είναι τόσο μακριά.

Πότε πήραμε την κάτω βόλτα;

Ο νομπελίστας Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Γιόσα στο σπουδαίο μυθιστόρημα του ¨Συζήτηση στον καθεδρικό¨ ή αλλιώς ¨Πότε πήραμε την κάτω βόλτα¨ διατυπώνει με γλαφυρό τρόπο το ερώτημα ¿En qué momento se había jodido el Perú? το όποιο οι έλληνες μεταφραστές το μετέτρεψαν σε ¨πότε πήραμε την κάτω βόλτα¨ όχι άδικα, αφού ο ισπανικός πρωτότυπος τίτλος περιέχει το πολύ κοινό σε όλες τις γλώσσες υβριστικό ρήμα!  

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ο μετέπειτα υποψήφιος πρόεδρος για την προεδρία της χώρας του, Μάριο Βάρκας Γιόσα (ή Λιόσα), κάνει μια ανάδρομη στην ταραγμένη ιστορία του Περού που αντίστοιχή της βρίσκουμε και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου -και στη δική μας. Μέσα από την ολιγόωρη συζήτηση του με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας Σαντιάγο Σαβέγια ο συγγραφέας συνεχώς αναρωτιέται πότε άρχισαν όλα να πηγαίνουν στραβά, και έτσι οι αναγνώστες γινόμαστε μάρτυρες μιας παρακμής σε ολόκληρο το φάσμα της ζωής της χώρας, όπου τα πάντα, από τις απλές ανθρώπινες σχέσεις μέχρι τις ιδεολογίες, την κοινωνία και την πολιτική, βυθίζονται στην ευτέλεια.

Το κλασικό μυθιστόρημα αυτό ήρθε στη σκέψη μου τις τελευταίες μέρες διαβάζοντας την τοπική ειδησιογραφία αλλά και ζώντας από πρώτο χέρι τα τερτίπια των τοπικών μας παραγόντων.

Η υπόθεση λίγο πολύ γνωστή, αδύναμοι και μοιραίοι οι άνθρωποι που έλαχε να διαχειριστούν τις τύχες του τόπου μας, μη μπορώντας να αντέξουν την κριτική για λάθη και παραλήψεις τους, επιστράτευσαν ότι πιο σκοτεινό και χυδαίο διαθέτει αυτός ο τόπος όχι για να αντικρούσουν επιχειρήματα αλλά για να βρίσουν και να λοιδορήσουν αυτούς που τόλμησαν να κάνουν κριτική. Τι και αν τα στοιχεία ήταν αδιάσειστα, αντί να ντραπούν και να ζητήσουν συγγνώμη για παραπτώματα τους που άπτονται της δημοσίας εικόνας και ηθικής, αυτοί επιτέθηκαν με βρισιές όχι μονό σε πρόσωπα αλλά και σε κατηγορίες πολιτών. ( Λινκ ρουμλουκι)

Θεωρώ ότι η κατάσταση που ζούμε στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια δεν έχει να κάνει παρά με το αποτέλεσμα  της πλήρους απαξίωσης της πολίτικης που και αυτή με τη σειρά της είναι απόρροια της κρίσης που ζούμε στη χωρά μας σε οικονομικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Στοιχειά αυτής της παρακμής υπάρχουν βεβαία σε πολλές χώρες από την Αμερική (Τραμπ )και την Αγγλία (δημοψήφισμα, Φαρατζ) ως την  Ιταλία (γκριλο) Ισπανία (ποδεμος ) και πολλά άλλα ακόμη παραδείγματα.

Στη χωρά μας όμως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Όπως ήταν αναμενόμενο η κρίση διέλυσε και τα ελάχιστα στοιχεία πολιτικής ωριμότητας που διέθετε η ελληνική κοινωνία,  που παρότι αδύναμα μπόρεσαν ωστόσο για πολλά χρόνια να διατηρήσουν τη χωρά σε μια σχετική τροχιά ευημερίας, μέλλος του πύρινα της Ευρώπης.

  

Σήμερα όμως αυτά όλα κατέρρευσαν. Η οργή (δίκαιη ή άδικη) για την οικονομική κατάσταση έκανε τον Έλληνα να στραφεί κατά πάντων των ασχολούμενων με τα κοινά, εναντία στην πολιτική γενικότερα, ενώ οι όχι λίγες φωνές που αντισταθήκαν σε αυτό τον καταστροφικό ισοπεδωτισμό  αγνοηθήκαν επιδεικτικά από την πελιοψηφεια των συμπατριωτών μας.  Στη θέση των ομολογουμένως κακών πολίτικων μας εκλέξαμε πολύ χειρότερους, χαμηλού επιπέδου, απροκάλυπτα ψεύτες και απατεώνες, σε πολλές περιπτώσεις. Τα αποτελέσματα αυτής της αντίδρασης μας τα ζούμε καθημερινά με την κατάρρευση της χώρας την τελευταία διετία.

 Σε τοπικό επίπεδο ενδεικτικό αν και όχι απόλυτα αντιπροσωπευτικό δείγμα του φαινόμενου που περιγράφουμε αποτελεί η σύνθεση του δημοτικού συμβούλιου και η εικόνα του, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης περιλαμβανομένων.

Πρώτη φορά παράχθηκε τόσο λίγο έργο, αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς ελάχιστα μονό από τα πολλά προβλήματα, ενώ ο λαϊκισμός, η ευκολία του φαρισαϊσμού και οι ύβρεις περισσεύουν.  Το φαινόμενο ανθρώπων που δεν έχει ακουστεί η φωνή τους ούτε μια φορά σε συνεδρίαση του οργάνου ή  που πήραν τον λόγο μονό για να βρίσουν είναι συχνό, όχι μονό στην πλειοψηφία που λίγο πολύ ήταν αναμενόμενο, αλλά και στην μειοψηφία που πλην ελάχιστων εξαιρέσεων δεν παρίστανται καν στα έδρανα.

Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στο απόλυτο πάτο που είδαμε να ξετυλίγεται σε όλο του το θλιβερό μεγαλείο  στα τοπικά μέσα δικτύωσης, με τις ύβρεις και τις χυδαιότητες.

Ευλόγα θα αναρωτηθεί κανείς πως θα βγούμε από αυτό το φαινόμενο αφού δεν είναι μόνο τοπικό. Η απάντηση είναι απλή και στηρίζεται στη θεωρία του «πιο χαμηλά δεν γίνεται». Νομίζω ότι μετά τις τελευταίες επιλογές σε εθνικό επίπεδο,  η πολιτική και η κοινωνία έχει πιάσει πάτο και δεν  γίνεται να πάμε χαμηλότερα . Κινήματα νέων ανθρώπων έχουν αρχίσει δειλά να δημιουργούνται, φωνές να ακούγονται, ενώ η δημιουργική αυτή τη φορά αγανάκτηση ωθεί στην αναζήτηση λύσεων, Δεν γίνεται-δεν αντέχουμε να συνεχιστεί άλλο αυτός ο παραλογισμός.

Η νέα μέρα που αναπόφευκτα ξημερώνει για την χώρα δεν μας αφήνει περιθώρια για νέα λάθη. Όπως και στην χώρα έτσι και στον τόπο μας δυνάμεις αλλαγής υπάρχουν πολλές αν και δεν είναι ευδιάκριτες ακόμη. (εδώ λινκ στο κειμενο του φιλιππα)

 Είμαστε υποχρεωμένοι για το μέλλον της κοινωνίας- για τις ζωές μας τις ίδιες, να τις ψάξουμε ,να τις βρούμε και να ενταχτούμε οσο μπορουμε σε αυτές. Μονό έτσι θα ξεκολλήσει αυτός ο τόπος από τον βάλτο.

Χωρίς υστερόγραφα...

Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται στον τοπικό τύπο μια έντονη αντιπαράθεση γύρω από τα τεκταινόμενα στα δημοτικά συμβούλια και επιτροπές, με βασικό χαρακτηριστικό προσωπικές αντιπαραθέσεις, επιθετικά δημοσιεύματα και άρθρα, καθώς επίσης και ανταλλαγή επιστολών κάποιων από τους πρωταγωνιστές με προσωπικές αιχμές και επιθέσεις. Αποτέλεσμα της καλλιέργειας αυτού του κλίματος είναι η δημιουργία ενός πολύ ηλεκτρισμένου πεδίου ακόμη και σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων και κοινωνικής ζωής, με αποκορύφωμα την αήθη φραστική προσωπική επίθεση που δήχθηκε στον δρόμο ο δημοσιογράφος Ν. Σουρλοπουλος της ηλεκτρονικής εφημερίδας roumlouki.gr από δημοτικό σύμβουλο της πλειοψηφίας, συμφωνά με καταγγελία του.(εδω)

Στις αντιπαραθέσεις αυτές που απασχολούν τον τύπο τον τελευταίο καιρό, παρά τις παροτρύνσεις φίλων μου αλλά και ανθρώπων που παρακολουθούν την αρθρογραφία μου, αποφάσισα να μην πάρω θέση για δυο κυρίως λόγους. Πρώτον γιατί αφορούν θέματα τα οποία δεν γνωρίζω όσο καλά θα ήθελα και δεύτερον γιατί μέσα από αυτή την αντιπαλότητα φαίνεται να σχηματίζονται κάποιες ομαδοποιήσεις με ορίζοντα το 2019 που δεν με ενδιαφέρουν.

Για την εφημερίδα ο Πολίτης που φάνετε να είναι σε ανοιχτή ρήξη με τον δήμαρχο και να δέχεται με τη σειρά της τα πυρά άλλα και το ιδιότυπο ¨μπουλιγκ¨ κάποιων υποστηρικτών του δημάρχου (αυτόκλητων θέλω να πιστεύω) έχω κάποιες φορές εκφραστεί αρνητικά και με δυσπιστία, όχι όμως σε θέματα ηθικής αφού γνωρίζω προσωπικά τους εκδότες και την ακεραιότητα τους. Σε σύγκριση ωστόσο με την κατάσταση που επικρατεί στον τοπικό τύπο, η εφημερίδα της οικογενείας Σουρλόπουλου μοιάζει με όαση. Ο κιτρινισμός, το ψέμα, ο λαϊκισμός, η λογοκρισία ακόμη και οι ωμοί εκβιασμοί που παρατηρούνται σε πολλά από τα ειδησεογραφικά sites και blogs της περιοχής δεν παρουσιάζονται σε αυτή.

Για τον δεύτερο –έμμεσο- πρωταγωνιστή της αντιπαράθεσης, που είναι ο Δήμαρχος και η δημοτική του ομάδα, δεν έχω σχηματίσει ακόμη ολοκληρωμένη άποψη. Σαφέστατα δεν είμαι ικανοποιημένος από το έργο που παράγεται, βλέπω όμως να γίνονται φιλότιμες προσπάθειες οι οποίες συχνά δεν αποδίδουν λόγο κυρίως της περιορισμένης δυνατότητας παρέμβασης και χάραξης πολίτικης από πολλά στελέχη της διοίκησης. Παρά το γεγονός ότι για την αθλιότητα που επικρατεί στα μέσα ενημέρωσης της περιοχής, η διοίκηση Γκυρίνη και ο ίδιος πρόσωπικά ο δήμαρχος έχουν παίξει κάποιο ρόλο, (αν όχι έχουν εκθρέψει το φαινόμενο) η γενικότερη στάση τους απέναντι σε θέμα ηθικής και διαχείρισης δημοσίου χρήματος δεν έχει δώσει ιδιαίτερες αφορμές για κριτική, όπως γινόταν τουλάχιστον τα προηγούμενα χρόνια και ιδιαίτερα στην εποχή των καποδιστριακών δήμων.

Θεωρώ όμως το μελανότερο χαρακτηριστικό της διοίκησης Γκυρίνη την εκλογή σε αυτή αρκετών ανθρώπων χαμηλότατου επιπέδου, εντελώς ανίδεων και ανίκανων να διαχειριστούν τον ρόλο τους στα κοινά για τον όποιο έχουν εκλεγεί, ενώ για οποιαδήποτε στοιχειώδη κοινωνική ευγένεια ούτε λόγος. Δεν είναι η πλειοψηφία, δεν είναι όμως και λίγοι. Τραμπουκισμοί, φασιστικές συμπεριφορές σαν αυτή που καταγγέλλει ο Ν.Σουρλόπουλος αποτελούν δυστυχώς συχνό φαινόμενο. Η δε εξάρτηση του ίδιου προσωπικά του Παναγιώτη Γκυρίνη από αυτή την ιδιότυπη ομάδα τοπικών παραγόντων, φαίνεται να είναι πολύ δυνατή και αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στο κέντρο της πόλης με την κατάσταση που επικρατεί εκεί.

Με τις συμπεριφορές αυτές η διοίκηση του δήμαρχου και ο ίδιος προσωπικά φαίνεται να χάνουν το ηθικό πλεονέκτημα που είχαν απέναντι στους αντίπαλους και προκατόχους τους και αυτό αδικεί την γενικότερη εικόνα του, αφού πιστεύω πως υπάρχει ακόμη ισχυρή βούληση εκ μέρους του δημάρχου τουλάχιστον να κρατήσει την πενταετή του ανάμειξη στην διοίκηση του μεγάλου και ενιαίου δήμου μακριά από φαινόμενα του πρόσφατου παρελθόντος.

Υ.Γ. Η δημοτική μας αρχή και ο ίδιος ο δήμαρχος δεν έχουν ανάγκη από τα ¨υστερόγραφα¨ τα οποία τους εκθέτουν ως αυτόνομες πολιτικές προσωπικότητες και τους προσφέρουν μάλλον κακή υπηρεσία.

Egnatia tv.

Την Παρασκευή ο καλός φίλος Χάρης Καφτεράνης μου έκανε την τιμή να με καλέσει στην εκπομπή που παρουσιάζει στην τηλεόραση, όπου συζητήσαμε και σχολιάσαμε θέματα της επικαιρότητας.

4o συνέδριο Δράσης (photo)

Το συνέδριο της Δράσης ήταν από τα σημαντικότερα πολιτικά γεγονότα της χρονιάς και είχα την τύχη να είμαι εκεί σαν σύνεδρος. Παρά τη μικρή εκλογική δύναμη της η Δράση με το επίπεδο και την ποιότητα των στελεχών της καταφέρνει και αφήνει ένα πολύ ισχυρό πολιτικό στίγμα στις μέρες μας.

 Στο συνέδριο που τράβηξε ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης και συζητήθηκε πολύ έντονα στον δημόσιο πολιτικό λόγο, ήταν προσκεκλημένοι δεκάδες ομιλητές με ιδιαίτερο πολιτικό κύρος, διαφόρων πολιτικών απόψεων με μια κοινή όμως πεποίθηση και προσήλωση στο μεταρρυθμιστικό πνεύμα.

 Ιδιαίτερα τιμητική για το κόμμα μας που χρόνια τώρα παλεύει για την καθιέρωση των φιλελεύθερων και μεταρρυθμιστικών θέσεων, ήταν η συμμετοχή του προέδρου της Νεας Δημοκρατίας Κυριακού Μητσοτάκη, του επικεφαλής του Ποτάμιου Σταύρου Θεοδωράκη και της Άννας Διαμαντοπούλου, όπως και πολλών άλλων, ιδιαίτερα σημαντικών πολιτικών.

 Η επιτυχία σε πολιτικό επίπεδο του συνεδρίου ήταν η ανάδειξη της βούλησης μεγάλου μέρους των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας να συμμαχήσουν πολιτικά και η κοινή αγωνιά να μπει ένα τέλος στην καταστροφική πορεία της χώρας από την κυβέρνηση των συριζανελ.

Οι δυο τάσεις που φαίνεται να ξεχωρίζουν στο κεντρώο χώρο όπου κατατάσσεται η Δράση είναι αφενός η πρόταση για δημιουργία ενός μεταρρυθμιστικού μετώπου με κορμό την ΝΔ του  Κυριάκου Μητσοτάκη και αφετέρου η συγκρότηση ενός πόλου μεταξύ της ΝΔ και του Σύριζα όπως τόνισε χαρακτηριστικά η Αννα Διαμαντοπούλου στην  πολύ σημαντική πολιτική της ομιλία.
Οι διεργασίες θα συνεχιστούν ακόμη εντατικότερα στο επόμενο χρονικό διάστημα και η Δράση θα παίξει κεντρικό ρόλο σε αυτές.

Η μεγάλη επιτυχία αυτή του συνεδρίου είναι μια προσωπική επιτυχία του προέδρου μας Θόδωρου Σκυλακάκη που με την μακροχρόνια προσήλωση του στη γλώσσα της αλήθειας και της αναγκαιοτητας των μεταρρυθμίσεων  χαίρει μεγάλη εκτίμηση από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα σήμερα, κάτι που για το κόμμα που ο Στέφανος Μάνος ίδρυσε, αποτελεί το μεγάλο του συγκριτικό πολιτικό πλεονέκτημα.

Προσωπικά μιλώντας,  η παρουσία μου στο συνέδριο αυτό αποτέλεσε για εμένα ένα είδος πολιτικής αφύπνισης και επιθυμίας ενασχόλησης μου ενεργά με την πολιτική μετά από χρόνια απουσίας.

Περισσότερα...προσεχώς!

με τον Κυριάκο Μητσοτακη 

Με τον Στεφανο Μανο

Με την Αννα Διαμαντοπουλου

με τον mr liberal.gr Θαναση Μαυριδη και τον φιλο Πανο Παμπερη

Με τη Νικη Κεραμεως 

Με τους φιλους Οθωνα Καισαρη και Πανο Αβαταγγελο 

Με τους Θαναση Μαυριδη του Liberal.gr  και Διονύση Γουσετη της Καθημερινης

μ

Θλίψη και οργή

Είμαι πολύ θλιμμένος και θυμωμένος.                                                                                                                           

Τι πηγαμε και κάναμε με αυτους τους ανθρώπους; Τους εγλωβημασε, τους χρησιμοποιήσαμε ως 'αιχμαλώτους'  ίσως για κάποια διαπραγμάτευση, δεν ξερω. Τους πουλησαμε ανθρωπιά που δεν ειχαμε, τους ταξαμε βοήθεια που δεν μπορούσαμε να δώσουμε.

 Δίπλα στην πόλη μας ζουν 800 ψυχες σε άθλιες συνθήκες. Χωρίς ζεστό νερό , χωρίς ρούχα, χωρίς φάρμακα.

Σήμερα το στρατοπαιδο μετατράπηκε σε μια τεραστια λίμνη, οι τέντες γέμισαν νερό, τα ρούχα οι κουβέρτες, όλα. Είδα παιδιά μουσκεμενα ως το κόκκαλο που δεν έχουν να αλλάξουν. Οι περισσοτεροι θα κοιμηθούν σε βρεγμένα στρώματα και κουβέρτες.

 Είδα ενα παλικάρι να καταρέει μέσα στη λάσπη και να μην υπαρχει ασθενοφορο, τον βαλαμε στο αμάξι και τον πήγαμε με οτι ρίσκο αυτό συνεπάγεται.

 Είδα μια αγγλίδα εθελόντρια να τρέχει σαν να είναι μάνα του . Δεν ξέρω τι θα ειχαμε γίνει αν δεν υπήρχαν αυτοι οι υπέροχοι άνθρωποι. Ο Τζον. Η Σάρα, ο Πωλ, ο Πελέ και τα αλλά παιδιά.

Δεν είδα τίποτε άλλο. Οι ελάχιστοι τοπικοι αλληλεγγυοι κουράστηκαν. Το κράτος ανύπαρκτο, ο δήμος επίσης.

 Οι κατοικοι της πολης αφου έφεραν κάποια τροφημα και ρουχα, εξαφανίσθηκαν λες και βγήκαν απο την υποχρέωση.

 Δεν ξέρω τι πρεπει να γίνει αλλά αυτοι οι άνθρωποι υποφέρουν μέσα στα ποδια μας και εμείς είμαστε ανικανοί να τους βοηθησουμε.

Κάτι πρεπει να γινει γαμωτο

.

Ποδόσφαιρο με τους πρόσφυγες

     

Σήμερα μαζί με  παιδιά προσφυγων και παιδιά απο τον συνοικισμό παιξαμε ποδοσφαιρο. 

Προσπαθω μαλιστα να  διοργανωσω εναν αγωνα στο γηπεδο την Κυριακη.

Για την ιστορια, εγω επαιξα με τους Συριους και κεδισαμε 3-0!

Δεν σκοραρα καποιο γκολ καταφερα ομως και εκανα ενα κοντρολ! 

Ζωντας το δράμα

Η βοήθεια προς τους συνανθρωπους μας προσφηγες ειναι αυτονοητη υποχρέωση μας. Κάθε μέρα περναω μια βόλτα και βοηθαω όσο μπορω. Είναι μια δυνατή εμπειρία αν μη τι άλλο που με άλλαξε σας ανθρωπο.

#metonKyriako

Μητσοτακικός ήμουν πάντα.

Οι πολιτικές μου πεποιθήσεις διαμορφώθηκαν κατά μεγάλο βαθμό κατά τη διαρκεια της εφηβείας μου στα τέλη της δεκαετίας του 80. Το γεγονός ότι μεγάλωσα σε μια παραδοσιακά  κεντρώα οικογένεια οπαδών του Ανδρέα, δεν με απέτρεψε από πολύ μικρή ηλικία να στραφώ στη Νέα δημοκρατία του Μητσοτάκη πολιτικά και ιδεολογικά στον φιλελευθερισμό όπως εκφράστηκε εκείνη την εποχή, μόνο στη θεωρία όμως. Σε αυτό συνετέλεσαν οι συνθήκες τις εποχής, τα πρώτα μου αναγνώσματα η κατάρρευση των κομουνιστικών συστημάτων και των τοίχών, η ασφυκτική παρουσία του αυριανισμου στην ατμόσφαιρα, τα σκάνδαλα (αληθινά και μη), αλλά και ή κακή εικόνα που είχα για το σχολείο τότε όπου πραγματικά ήταν σε άθλια κατάσταση.

Επίσης ένα στοιχείο που με επηρέασε ήταν ότι από πολύ μικρός ήμουν φανατικός αναγνώστης εφημερίδων. Μου άρεσε να παίρνω κάθε μέρα και διαφορετική αλλά κυρίως με κέρδισαν οι δεξιές όπως ή Καθημερινή και ο ελεύθερος τύπος. Ή περίπτωση της δεύτερης όντως ήταν μια ατυχής επιλογή που με επηρέασε  αρνητικά καλλιεργώντας έναν αντιπασοκισμο μέσα μου που δυσκολεύτηκα πολύ να τον ξεπεράσω.

 Ή σχέση μου με αυτό τον χώρο ελληξε το 93' με την αποχώρηση του Μητσοτάκη και την εκλογή των ανεκδιήγητων Έβερτ και Καραμανλή. Έκτοτε στράφηκα σε άλλες αναζητήσεις έχοντας όμως ως βασικό γνώμονα τις φιλελεύθερες και μεταρρυθμιστικές ιδέες. Ακόμη και όταν ήμουν στο ΠΑΣΟΚ δεν έπαψα ποτέ να δηλώνω μητσοτακικος! Ένας σοβαρός λόγος που με έφερε στο ΠΑΣΟΚ εκτός από την αΓΑΠη είναι και η συνεργασία με τα τοτέμ του χώρου μας Μάνο και Ανδριανόπουλο.

 Ή επιστροφή μου σε καθαρά φιλελεύθερα κόμματα ήταν η ατυχής σε πολιτικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο υποψηφιότητα μου με το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη. Στη συνέχεια ακολούθησα τον Θόδωρο Σκυλακάκη στη Δράση έναν πολιτικό και άνθρωπο που εκτιμώ όσο κανέναν.


Αφού μεσολάβησε ο κοινός μας αγώνας στο δημοψήφισμα, αποφάσισα να ψηφίσω Νέα δημοκρατία τον Σεπτέμβριο για πρωτη φορά μετα το 1993 και αυτό με βοήθησε να διωξω τις οποίες αναστολές τουννα υποστηρίξω από την πρώτη στιγμή την υποψηφιότητα του Κυριακού, την οποία ομως θεωρούσα εντελώς χαμένη!

 Μετά από τρεις μήνες προσωπικού αγώνα είμαι σήμερα σε θέση να πανηγυρίσω μια από τις πιο αναπάντεχες πολιτικές μου νίκες ! Για την σχέση μου με τον Κυριάκο θα γράψω αργότερα. Εκείνο που τώρα προέχει είναι να τον στηρίξουμε στο να μπορέσει να κάνει αυτά τα οποία έχει σχεδιάσει για τη δημιουργία της μεγάλης ευρωπαϊκής παράταξης.
Όσο για μένα παραμένω ένας κεντρώος φιλελεύθερος πολιτης.