Sunday, February 8, 2009

Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια.*



Κυριακάτικο πρωινό στο καφέ του χωριού.
Ξεφυλλίζω βαριεστημένα το ¨πρώτο θέμα" που δανείστηκα από διπλανό τραπέζι-
πάντα απέφευγα να διαβάζω αυτή την εφημερίδα, αλλά δεν υπήρχε άλλη τριγύρω μου και το θέμα της συζήτησης της παρέας μου τελείως αδιάφορο.
Γυρίζω λοιπόν αδιάφορα της σελίδες μήπως και βρω κάτι ενδιαφέρον εκτός από τα γνωστά κουτσομπολιά, τα ακόμη πιο γνωστά στριγγάκια,αλλά και τις ενδιαφέρουσες πάντα στήλες των Κ.Καβαθά και Α. Πανούτσου , δυο δημοσιογράφους που συνήθιζα να διαβάζω φανατικά σε παλαιότερες διαφορετικού είδους δουλείες τους αλλά τώρα δεν μου λένε και πολλά πράγματα.

Και ενώ βρίσκομαι ήδη στην σελίδα 76, λίγο πριν εκστομίσω για μια ακόμη φορά στους λιγοστούς συν-καφενιαζόμενους μου και μόνιμους αποδέκτες της κυριακάτικης γκρίνιας μου την γνωμάτευση μου για τα χάλια του τύπου ση χώρα μας, πέφτω στο παρακάτω εκπληκτικό κείμενο κάποιου Τάσου Θεοδωρόπουλου.

Το διαβάζω, ξανά και ξανά, και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Αναρωτιέμαι πως μπορεί να κρύβεται τόση ομορφιά σε ένα κείμενο, σε μια εφημερίδα όπως αυτή.



Δεν ξέρω ποιος είσαι κύριε Θεωδορόπουλε, δεν ξέρω καν αν έχω την άδεια σου να το αναδημοσιεύω εδώ, ξέρω όμως ότι λες πολλά μέσα από αυτό το κείμενο, τα όχι και τόσο ίδια, (το ίδιο πολλά) που θα ήθελα να μπορούσα να πω και εγώ αυτή την μαλακισμένη Κυριακή….


Άπατρις σημαίνει ελεύθερος.

Σημαίνει αποτάσσω από τη ζωή μου, από την ανάσα μου, από τα χαρακτηριστικά μου, τη στασιμότητα κάθε σημείου αναφοράς, ρέω, αφήνω το σώμα μου να ακολουθήσει την ψυχή μου σε ελικοειδείς περιπλανήσεις, από χώρα σε χώρα, από κρεβάτι σε κρεβάτι, από δρόμο σε δρόμο. Βουτάω στους τοίχους από τις τσιμεντένιες πολιτείες στο καλοτάξιδο, υδάτινο γαλάζιο των εμβρυακών μου ωκεανών και ονειρεύομαι την ουσία της ύπαρξής μου να ανεβαίνει σαν καπνός στους ουρανούς μέσα στο ευλογημένο κρύο του χειμώνα. Δεν επιθυμώ την επιστροφή μου σε καμία χώρα που θα με εξαναγκάσει να την αποκαλέσω πατρίδα. Κανένα δέσιμο με τη μιαρότητα της εκβιαστικής γεωγραφίας, καμία πίστη, κανένα ιδανικό τοποθετημένο στη διαχωριστική γραμμή ενός κατασκευασμένου συνόρου. Χορεύω ανάμεσα στις πολιτείες. Η πορνογραφία είναι η δική μου μεθυσμένη χορογραφία, με μουσική τον καινούριο ήχο των λέξεων, την κατάργηση των εννοιών και των σημασιών όταν αυτές προκαλούν μόνο δυστυχία. Την επανεφεύρεση της χαράς. Και της λύπης. Της τέχνης της ζωής. «Πορνογραφία είναι αυτό στο οποίο ο θεατής αυνανίζεται. Και τέχνη είναι αυτό στο οποίο ο καλλιτέχνης αυνανίζεται. Γιατί να μην μπορούμε, καλλιτέχνες και θεατές, να τις παίξουμε όλοι μαζί κι αντάμα;», διαβάζω σε ένα περιοδικόστο Βερολίνο. Είναι βίαιη η βουτιά στα βαθιά του εαυτού σου, σε κάθε ταξίδι σουστο Βερολίνο, όταν ξεκινάς με αφετηρία μια χώρα της οποίας το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο συζητάει την καταγγελία θεατή ή θεατών για την προσβολή του κοινού αισθήματος μέσα από την παρουσίαση ενός ζευγαριού ομοφυλόφιλων συγκατοίκων στο λαϊκό σίριαλ «Η πολυκατοικία». Είναι βίαιο να σου λένε κάθε μέρα, με κάθε αφορμή, με κάθε κακόβουλο ή καλόβουλο αστείο, πως η ύπαρξή σου είναι μια προσβολή. Είναι βίαιο να ανακαλύπτεις στο Βερολίνο τη χαρά της ζωής που η χώρα στην οποία γεννήθηκες σου στερεί απ’ όταν θυμάσαι τον εαυτό σου, είναι βίαιο να εξαναγκάζεσαι στο βίωμα μιας λαθραίας ζωής κι ενός κυνηγητού ψιθύρων στο σκοτάδι. Είναι βίαιο να προσπαθείς να αντιτάξεις αρθρωμένο λόγο και λογικά επιχειρήματα στη βαρβαρική ανοησία. Να ζεις με τη ζητιάνικη, συγκαταβατική κατανόηση των φιλελεύθερων συγγενών που σε αποδέχονται επειδή σε αγαπάνε. Είναι βίαιο να τους επιτρέπεις να θεωρούνε τους εαυτούς τους φιλελεύθερους επειδή σε αποδέχονται και όχι να τους κάνεις να ντρέ πονται μόνο και μόνο που κάθονται και σκέφτονται σαν κατόρθωμα μοντερνισμού την πράξη τους αυτή και τη λέξη «αποδοχή». Είναι βίαιο να διεκδικείς το αυτονόητο, να συζητάς για το σύμφωνο συμβίωσης υποστηρίζοντας το δικαίωμά σου μπροστά σε κοινοβούλια τραβελογάμηδων δημογερόντων. Μια βία που σε οδηγεί στην απαξίωση του εαυτού σου, του μυαλού σου, του σώματός σου, των προσδοκιών σου. Στη δημιουργία ενός καρκινικού μίσους από σένα για σένα. Το μίσος των ξένων το κάνεις ζάφτι, το μίσος το δικό σου, το από μέσα σου για το μέσα σου όμως, αυτό είναι που σε τρώει. Απατρις σημαίνει χωρίς μίσος, πλημμυρισμένος από παλιρροϊκά κύματα ηλεκτρικής χαράς και μελαγχολίας, αγωνίας και προσμονής. Απατρις σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι τα σωθικά σου σαν αργαλειό, κι ανάμεσά τους να υφαίνεις, μπερδεύοντας τα υλικά, τα χρώματα και τις ματιές των ανθρώπων, την ιστορία της ζωής σου, χωνεύοντας κινήσεις και μετατοπίσεις ανθρώπων και παγόβουνων. Ή ανθρώπων πάνω σε παγόβουνα. Ή παγόβουνων πάνω σε ανθρώπους. Απατρις σημαίνει καμία πατρίδα δεν θα περιορίσει την επιθυμία μου, τη φαντασία μου, τη λογική και την αντίληψή μου, κι αν προτιμώ να σκεφτώ ένα παγόβουνο πάνω σε έναν άνθρωπο και όχι το αντίθετο που μου έχουνε πει ότι είναι το σωστό, θα το σκεφτώ. Και θα το ζωγραφίσω. Και θα το κάνω φυλαχτό. Το παράλογό μου το λογικό, το μοναδικό και πολύτιμο. Απατρις σημαίνει μ’ αγαπώ. Οχι σαν μνήμη, σαν παρόν.


* Στιχος απο το "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι" του Διονύση Τσακνή.

20 comments:

olganos said...

Μου θυμίζει λίγο την ρομαντική πλευρά όλων μας που τα θέλουμε όλα ιδανικά στην ζωή μας αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Πόσοι από εμάς ζηλεύουμε την ελευθερία στην ζωή των τσιγγάνων; Πόσοι από εμάς θα μπορούσαν να ζουν σαν τσιγγάνοι; Γενικά νομίζω ότι είμαστε όλοι μας λίγο πολύ ηδονοβλεψίες βλέποντας μόνο αυτά που μας αρέσουν χωρίς να νιώθουμε την πράξη γιατί αυτό μας εξιτάρει. Με λίγα λόγια όλα καλά αυτά αλλά θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι του κόσμου να τα βλέπουν έτσι και φυσικά αυτά να γίνονται πράξη. Αν είναι όμως να μην έχω εγώ πατρίδα ευχαριστώ δεν θα πάρω. Αυτό που χτίζεις εσύ με κόπο δεν μπορεί να έρχεται ο άλλος να στο γκρεμίζει γιατί έτσι του γουστάρει. Στη δική μου πορνογραφία δεν γουστάρω να με πηδάνε. Τι γίνετε τότε; Να καθίσω να με πηδήξουν για να αισθανθώ ελεύθερος; Μου θυμίζει λίγο το ψήσιμο που γίνετε από έναν άνδρα σε μια γυναίκα που υπόσχεται τα πάντα μέχρι να καταφέρει να φτάσει σε αυτό που επιθυμεί. Να την πηδήξει. Όταν γίνει αυτό μην τον είδατε τον Παναή. Κάπως έτσι μας βλέπουν κάποιοι με τις προχωρημένες απόψεις τους χωρίς να προχωράνε παραπέρα. Ποιο είναι το παραπέρα; Στους ομοφυλόφιλους μετά από την αναγνώριση θα έρθει η υιοθεσία. Και μετά τι; Ξεχνάμε ότι πριν λίγο καιρό όλα τα ΜΜΕ είχανε πρώτη είδηση τον πρώτο άνδρα που έφερε παιδί στον κόσμο; Ο άνδρας όμως αυτός δεν ήταν άλλο από μια γυναίκα που άλλαξε φύλο. Εδώ άλλα Νίκο που είναι αυτονόητα και φυσιολογικά δεν είναι αποδεκτά και λέω για την επικοινωνία τον χωρισμένων γονέων και προχωράμε σε τι; Με λίγα πάλι λόγια βρακί δεν έχει ο κώλος μας ψάχνουμε για μεταξωτές κορδέλες. Αυτά γιατί θα γράφω για χρόνια τόσα που με βαραίνουν. Μου την βάρεσε ρε Νίκο με όλα αυτά τα δήθεν. Που μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου με την τηλεόραση και τον μόνο άνδρα που βλέπεις στην TV τα μεσημέρια είναι ο Πρόδρομος. Και για να είμαι μοντέρνος. Έτσι χρυσέ μου;

gpapoul said...

Νικόλα είχα κι εγώ την ίδια άποψη για την συγκεκριμένη εφημερίδα, αλλά από τότε που αποχώρησε ο ...ακατονόμαστος, έχει βελτιωθεί αρκετά και έχει στοιχεία που αξίζουν, όπως αυτό που σταχυολόγησες...

Anonymous said...

ναι πραγματικά υπέροχο...δυστυχώς η ελευθερία λόγου είναι πολυτέλεια...
μα θα μου πείς έχουμε δημοκρατία...
Δημοκρατία;;;
που;;;
όταν τολμήσεις να πεις αυτά που αισθάνεσαι σε πετροβολούν και γίνεσαι το ''μαυρο πρόβατο''
αν ανοιξουμε τέτοια συζήτηση πολλά θα πω...
καλημέρα γείτονα
μαρια

barel said...

Ωραίες σκέψεις απο ωραίους ανθρώπους με αποτέλεσμα να με εντυπωσιάζει πολύ το έντυπο που τις φιλοξενεί...

aKanonisti said...

Από την λέξη άπατρις... που αρχίζει στερητικά... προτιμώ την λέξη κοσμοπολίτης....
Διότι οι ορισμοί ταυτίζονται...
στην καλή εκδοχή τους....
και δεν υπάρχη ούτε στέρηση, ούτε όριο....

tractatus said...

Για την εφημερίδα εξακολουθώ μην έχω και τη καλύτερη γνώμη και να μη τη διαβάζω. Ωστόσο, αυτό δεν αποκλείει σε κάτι που σε γενικές γραμμές δεν μας αρέσει να βρίσκουμε 'διαμάντια' όπως λές.Αλλωστε και με τους ανθρώπους κάπως έτσι γίνεται, δεν είναι;
Για το συγκεκριμένο κείμενο τι να σου πώ Νίκο μου....
Τι σημαίνει άπατρις και τι σημαίνει ελεύθερος; Μήπως η πατρίδα δεν είναι και ελευθερία αν το καλοσκεφτείς με την έννοια του ορμητηρίου αλλά και η ελευθερία δεν είναι μια πατρίδα που την ψάχνεις;
Καταλαβαίνω γιατί σου αρέσει το κείμενο...σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας που σου ταιριάζει αλλά η ελευθερία δεν είναι κάτι απλό και δεν μετριέται απαραίτητα με ΜΗ δεσμεύσεις...το αντίθετο θα έλεγα μετριέται με δεσμεύσεις υπο την έννοια της επιλογής...γι' αυτό και η καλύτερη μορφή ελευθερίας για μένα είναι η επιλογή...αν και δύσκολη με κάνει πάντα καλύτερη απο το να αρνιέμαι τα πάντα με το πρόσχημα της ελευθερίας.
Πάντως, όπως και νάχει,οι άνθρωποι που για καιρό έχουν ζήσει στο πετσί τους την περιθωριοποίηση έχουν ευαισθησίες που οι άλλοι οι λεγόμενοι τακτοποιημένοι και αποδεκτοί δεν έχουν...τέτοιος μάλλον είναι και ο κος που υπογράφει το κείμενο...

Nikos Lioliopoulos said...

Φίλε Ολγανε,
δύσκολο να αντιπαρέλθει κανείw το λογικό των ισχυρισμών σου. Τυφλωμένος ακόμη απο την ομορφιά των ΛΕΞΕΩΝ αδυνατώ να δώσω ...απαντήσεις.

"Libraries gave us power
Then work came and made us free
What price now for a shallow piece of dignity

I wish I had a bottle
Right here in my dirty face to wear the scars
To show from where I came..."

Οι λατρεμένοι μου Oυαλοί ισως να έχουν τις λύσεις ...

Nikos Lioliopoulos said...

επίσης Δημήτρη,
δεν ξέρω το ποσοστό ανδρών στα μεσημεράδικα( σίγουρα πολύ περισσότερο απο αυτο των σοβαρών) ξέρω όμως πως οι άντρες- οι πραγματικοί άντρες δεν είναι και πολλοί ούτε στη real life και είμαι βέβαιος πως συμφωνούμε σε αυτό.

Υ.Γ.
Διάβασε εδώ για το τι μπορεί να σημαίνει άνδρας:
http://agauch-katerina.blogspot.com/2009/02/blog-post_05.html

Nikos Lioliopoulos said...

Γιώργο,
δεν αποχώρησε όμως ο άλλος ακατονόμαστος...

Μαρία (γειτόνισσα),
''μαυρο πρόβατο''
ετσι ακριβώς.

Barel,
it is been a long time...
Χαίρομαι πολυ που σε ξαναβλέπω.
Υ.Γ. και που ...εγκρίνεις τον τίτλο της ανάρτησης!

Ακανόνιστη,
συμφωνώ απόλυτα με την παρατήρηση σου.

Nikos Lioliopoulos said...

Ελένη, δυσκολεύομαι να απαντήσω στο σχόλιο σου.Αυτό ίσως από μόνο του να λέει κάτι, ίσως πάλι και τίποτα ...
Φοβάμαι πως έχεις δίκιο . Και αφου είναι ετσι λοιπόν άσε με να
υπερασπίζομαι ακόμη την ομορφιά των λέξεων, την γοητεία του κοσμοπολίτικου ύφους ή ακόμη την ελευθερία του.

Υ.Γ. έπεσες 100% «μέσα» στο γιατί μ΄άρεσει αυτό το κείμενο!

Anonymous said...

Για τους απάτριδες Έλληνες...


Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα" από τον Βρετανό πρέσβη στην Ελλάδα
στην "Καθημερινή της Κυριακής" 28/12/08


Tου Σαϊμον Γκας


Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.

Γιώργος Σεφέρης




Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ
ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας - πρώτα στη δεκαετία του '80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας
χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια.
\Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.


Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους.
Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ' την ψυχραιμία και την
επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη
συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν
μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά.. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.


Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η
Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ' αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.

Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ' το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας
λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους
και τη συντροφιά τους.


Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα.
Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της.
Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία.
Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό,
έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.

Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα.
Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Οπως λέει κι ο ποιητής:


«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»

Aλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.


Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε.
Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την
εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για
τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που
θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.

Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι
Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να
χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε άθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η
ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς
ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.

Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η
θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται.
Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά
και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και
λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα.». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ
αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών.
Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει
σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η
Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ
αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.

Σ' ευχαριστώ, Ελλάδα.


Την Εξοχοτητά του, τον απερχόμενο Πρέσβη,Mr Dimon Gass,CVO CMG, τον γνώρισα, απο την πρώτη του θητεία στην Αθήνα, ως Γραμματέα, όταν ήρθε ως Πρέσβης, υπέγραψε την συνταξιοδότηση μου, απο την Πρεσβεία.
Σ' ευχαριστώ, Simon Gass



Βλέπετε οταν έχουμε κάτι δικό μας το περιφρονούμε τελέιως... και ζηλεύουμε αυτά που δεν έχουμε .. μονο οταν μας λείψει, οταν φύγουμε μακρια τότε μας πιανει μια νοσταλγια....
Τυχερός ο Οδυσσέας που γύρισε σε όλο τον κόσμο και τελικά γύρισε στην δική του Ιθάκη στην Πηνελόπη του...
Ο δρόμος του ήταν μακρύς ειδε πολλά και γύρισε...

Ήταν άραγε ελεύθερος;
Μήπως αν δεν γύριζε και γινόταν και αυτός ενας ¨απάτρις¨ θα ήταν ευτιχισμένος;

Γρηγόρης

------ said...

Νίκο μου
απ`όλο το κειμενο προκύπτει πως η πατριδα του τον πληγωνει...καλα λέει λοιπον ότι ειναι άπατρις...την ξεριζώνει από μεσα του και ειναι πια λεύτερος.

katerina said...

Σκοτώνουμε επειδή μπορούμε. Φυλακίζουμε επειδή μπορούμε.
Σπάμε και καταλαμβάνουμε επειδή μπορούμε.
Πώς το έλεγαν; I want, I can.
Όχι. I can, I want.

marianaonice said...

"Απατρις σημαίνει χωρίς μίσος, πλημμυρισμένος από παλιρροϊκά κύματα ηλεκτρικής χαράς και μελαγχολίας, αγωνίας και προσμονής"

Mάλλον τώρα καταλαβαίνω... είμαι σίγουρα άπατρις!!

Πράγματι ζουμερό κείμενο!
Καλό μεσημέρι Νίκο μου!
:))

patsiouri said...

Πατρίδα είναι εκεί που γυρίζουν από ένστικτο τα ζώα να πεθάνουν.
Και χαρά σ'εκείνον που γλίτωσε από τα ένστικτά του.
Καληνύχτα...

ΥΓ: Ο Θεοδωρόπουλος είναι κορυφή.

Nikos Lioliopoulos said...

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια φίλοι μου.
Απαντώ λακωνικά λόγω ...καθυστέρησης.

Γρηγορη,
No country for old men....
το ιδιο κα για μένα...

Νανα,
δεν πιστεύω τίποτα δεν φοβάμαι τίποτα ειμαι ΄ΛΕΥΤΕΡΟΣ!!!!!

Kατερίνα,
I want but i can not.

The naked truth-my truth, Κατερίνα....

Μαριάννα,
πόσο μοιάζουμε....

Πατσιουρί,
"Γλυκιά πατρίδα, σπιτικό
μια ιστορική αρλούμπα"
Απίθανος ο Νικόλας ο Παπάζογλου.

@all
Καληνύχτα φίλοι μου. Καλή νύχτα...

Anonymous said...

Κι όταν η πατρίδα μας , όπου και να γυρίσουμε , μας πληγώνει , την ξεριζώνουμε από μέσα μας και γινόμαστε τσιγγάνοι? Μου θυμίζει τη λογική της στρουθοκαμήλου! Εγώ πάντως λεω να μείνω και να το παλέψω! δεν είμαι τσιγγάνα!

KΑΡΜΕΝ said...

“Είναι βίαιο να διεκδικείς το αυτονόητο.
…να τους κάνεις να ντρέ πονται μόνο και μόνο που κάθονται και σκέφτονται σαν κατόρθωμα μοντερνισμού την πράξη τους αυτή και τη λέξη «αποδοχή».
Το μίσος των ξένων το κάνεις ζάφτι, το μίσος το δικό σου, το από μέσα σου για το μέσα σου όμως, αυτό είναι που σε τρώει. Απατρις σημαίνει χωρίς μίσος.
Το παράλογό μου το λογικό, το μοναδικό και πολύτιμο. Απατρις σημαίνει μ’ αγαπώ.Οχι σαν μνήμη, σαν παρόν.”

Μάλλον έπιασε την ουσία… Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν χρόνια και δεκαετίες εδώ, που έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις, η μπορεί και παραπάνω από μας, αλλά όχι τα ιδία δικαιώματα, ζητιανεύουν αποδοχή από αυτούς που νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα, από όλους που είναι “γέννημα- θρέμμα”… Τώρα τους αποδεχόμαστε εμείς. Αύριο μπορεί να μην ζητάνε πια αποδοχή, αποκτώντας μια άλλη φιλοσοφία ζωής, ξέροντας ότι έχουν το δικαίωμα εδώ, όπως και αλλού, με την αγάπη και την προσφορά που έχουν προσφέρει στους τόπους όπου ζουν… Ξέροντας και αποδέχοντας πρώτοι αυτοί τους εαυτούς τους σαν πολίτες του κόσμου, μην επιτρέποντας πια να τους συμπεριφερθούν έτσι αυτοί που χρησιμοποιούν ψεύτικα λόγια γεμάτα” κατανόηση” και “ευαισθησία”, τα οποία στην πράξη καταπατάνε οικτρά… αυτοί για τους οποίους η “πατρίδα” είναι μόνο μια λέξη που νομίζουν ότι είναι ιδιοκτησία τους, χωρίς να πιάσουν ποτέ το νόημα στην ουσία. Ο δημοσιογράφος προτιμάει να είναι πολίτης του κόσμου, αγαπώντας και σέβοντας έτσι τον εαυτό του, με αυτό που νιώθει βαθιά ότι είναι δίκαιο, μαζί με αυτούς που είναι το παρόν, με αυτούς που δεν έχουν ανάγκη πια μια λέξη για να δείξουν την αγάπη τους στους τόπους όπου πιασαν ρίζες…

Nikos Lioliopoulos said...

Συγνωμη για την καθυστέρηση φίλες μου,

Λιακάδα,
χαρά στο κουραγιο σου, αλλά δεν παλεύεται με τίποτα!

Αγάπη,
σε ευχαριστώ πολύ για το πολύ όμορφο σχόλιο σου.
Σκεφτόμουν τις μέρες αυτες την αναγκαιότητα της πατρίδας. Οταν βρεθηκα στα μέρη σου και απέναντι στα τουρκικά παράλια το ένιωσα τόσο εντονα. Ξέρεις, ισως ολοι εμεις που δηλώνουμε πολίτες του κόσμου, ακόμη και άνθρωποι όπως εγω που δεν ειχα πολλες φορες την δυυνατότητα να δω άλλων πατρίδες, το κάνουμε γιατι ίσως επειδή αγαπάμε τον τόπο μας. Εγω αγαπώ τον δικο μου τόπο λίγο περισσότερο απο τους άλλους όπως αγαπώ και το δικό μου ¨ειναι¨ λίγο περισσότερο απο τα είναι αλλονών. Αλλά οπως πάντα Αγάπη μου, αυτα που μας πληγώνουν περισσότερο είναι συνήθως αυτά που αγαπάμε πιό πολύ....

Anonymous said...

Πατριδα δεν ειναι μονο ο τοπος,ειναι κυριως οι ριζες, οι παραδοσεις ,οι προγονοι ,η ιστορια , οι δεσμοι , μια μεγαλη οικογενεια που μας κανει ευτυχισμενους και δημιουργικους.

Αυτο που επιχειρειται στις μερες μας απο τους εξουσιαστες, ειναι η καταργηση της πατριδας και των ιδανικων και η αντικατασταση τους απο την αποθεωση του χρηματος και η εγκαθιδρυση με την δικη μας θεληση ενος κοσμου χωρις συνορα , χωρις διαφορετικοτητες,χωρις κοινωνικη συνοχη , με την καταργηση των διαφορετικων πολιτισμων για να ερθει ο μονοπολιτισμος του καταναλωτισμου, αυτον που ονομαζουν "πολυπολιτισμο".

Ανθρωποι χωρις κοινες παραδοσεις , κοινη ιστορια και κοινωνικους δεσμους ειναι ευπλαστη μαζα στα χερια των εξουσιαστων.

Οι κυβερνησεις,τα μεσα
ενημερωσης,οιεξουσιαστες,βλεπουμε οτι προσπαθουν οσο μπορουν να απαξιωσουν την εννοια της πατριδας και αυτο μας δειχνει κατι, κατι το οποιο πολλοι απο εμας δεν θελουν να δουν.Αλλοι γιατι εχουν συμφεροντα, αλλοι γιατι νομιζουν οτι εχουν συμφεροντα και αλλοι γιατι επεσαν θυματα της προπαγανδας των εξουσιαστων.