Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια.*

Κυριακάτικο πρωινό στο καφέ του χωριού.
Ξεφυλλίζω βαριεστημένα το ¨πρώτο θέμα" που δανείστηκα από διπλανό τραπέζι-
πάντα απέφευγα να διαβάζω αυτή την εφημερίδα, αλλά δεν υπήρχε άλλη τριγύρω μου και το θέμα της συζήτησης της παρέας μου τελείως αδιάφορο.
Γυρίζω λοιπόν αδιάφορα της σελίδες μήπως και βρω κάτι ενδιαφέρον εκτός από τα γνωστά κουτσομπολιά, τα ακόμη πιο γνωστά στριγγάκια,αλλά και τις ενδιαφέρουσες πάντα στήλες των Κ.Καβαθά και Α. Πανούτσου , δυο δημοσιογράφους που συνήθιζα να διαβάζω φανατικά σε παλαιότερες διαφορετικού είδους δουλείες τους αλλά τώρα δεν μου λένε και πολλά πράγματα.

Και ενώ βρίσκομαι ήδη στην σελίδα 76, λίγο πριν εκστομίσω για μια ακόμη φορά στους λιγοστούς συν-καφενιαζόμενους μου και μόνιμους αποδέκτες της κυριακάτικης γκρίνιας μου την γνωμάτευση μου για τα χάλια του τύπου ση χώρα μας, πέφτω στο παρακάτω εκπληκτικό κείμενο κάποιου Τάσου Θεοδωρόπουλου.

Το διαβάζω, ξανά και ξανά, και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Αναρωτιέμαι πως μπορεί να κρύβεται τόση ομορφιά σε ένα κείμενο, σε μια εφημερίδα όπως αυτή.

Δεν ξέρω ποιος είσαι κύριε Θεωδορόπουλε, δεν ξέρω καν αν έχω την άδεια σου να το αναδημοσιεύω εδώ, ξέρω όμως ότι λες πολλά μέσα από αυτό το κείμενο, τα όχι και τόσο ίδια, (το ίδιο πολλά) που θα ήθελα να μπορούσα να πω και εγώ αυτή την μαλακισμένη Κυριακή….

Άπατρις σημαίνει ελεύθερος.

Σημαίνει αποτάσσω από τη ζωή μου, από την ανάσα μου, από τα χαρακτηριστικά μου, τη στασιμότητα κάθε σημείου αναφοράς, ρέω, αφήνω το σώμα μου να ακολουθήσει την ψυχή μου σε ελικοειδείς περιπλανήσεις, από χώρα σε χώρα, από κρεβάτι σε κρεβάτι, από δρόμο σε δρόμο. Βουτάω στους τοίχους από τις τσιμεντένιες πολιτείες στο καλοτάξιδο, υδάτινο γαλάζιο των εμβρυακών μου ωκεανών και ονειρεύομαι την ουσία της ύπαρξής μου να ανεβαίνει σαν καπνός στους ουρανούς μέσα στο ευλογημένο κρύο του χειμώνα. Δεν επιθυμώ την επιστροφή μου σε καμία χώρα που θα με εξαναγκάσει να την αποκαλέσω πατρίδα. Κανένα δέσιμο με τη μιαρότητα της εκβιαστικής γεωγραφίας, καμία πίστη, κανένα ιδανικό τοποθετημένο στη διαχωριστική γραμμή ενός κατασκευασμένου συνόρου. Χορεύω ανάμεσα στις πολιτείες. Η πορνογραφία είναι η δική μου μεθυσμένη χορογραφία, με μουσική τον καινούριο ήχο των λέξεων, την κατάργηση των εννοιών και των σημασιών όταν αυτές προκαλούν μόνο δυστυχία. Την επανεφεύρεση της χαράς. Και της λύπης. Της τέχνης της ζωής. «Πορνογραφία είναι αυτό στο οποίο ο θεατής αυνανίζεται. Και τέχνη είναι αυτό στο οποίο ο καλλιτέχνης αυνανίζεται. Γιατί να μην μπορούμε, καλλιτέχνες και θεατές, να τις παίξουμε όλοι μαζί κι αντάμα;», διαβάζω σε ένα περιοδικόστο Βερολίνο. Είναι βίαιη η βουτιά στα βαθιά του εαυτού σου, σε κάθε ταξίδι σουστο Βερολίνο, όταν ξεκινάς με αφετηρία μια χώρα της οποίας το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο συζητάει την καταγγελία θεατή ή θεατών για την προσβολή του κοινού αισθήματος μέσα από την παρουσίαση ενός ζευγαριού ομοφυλόφιλων συγκατοίκων στο λαϊκό σίριαλ «Η πολυκατοικία». Είναι βίαιο να σου λένε κάθε μέρα, με κάθε αφορμή, με κάθε κακόβουλο ή καλόβουλο αστείο, πως η ύπαρξή σου είναι μια προσβολή. Είναι βίαιο να ανακαλύπτεις στο Βερολίνο τη χαρά της ζωής που η χώρα στην οποία γεννήθηκες σου στερεί απ’ όταν θυμάσαι τον εαυτό σου, είναι βίαιο να εξαναγκάζεσαι στο βίωμα μιας λαθραίας ζωής κι ενός κυνηγητού ψιθύρων στο σκοτάδι. Είναι βίαιο να προσπαθείς να αντιτάξεις αρθρωμένο λόγο και λογικά επιχειρήματα στη βαρβαρική ανοησία. Να ζεις με τη ζητιάνικη, συγκαταβατική κατανόηση των φιλελεύθερων συγγενών που σε αποδέχονται επειδή σε αγαπάνε. Είναι βίαιο να τους επιτρέπεις να θεωρούνε τους εαυτούς τους φιλελεύθερους επειδή σε αποδέχονται και όχι να τους κάνεις να ντρέ πονται μόνο και μόνο που κάθονται και σκέφτονται σαν κατόρθωμα μοντερνισμού την πράξη τους αυτή και τη λέξη «αποδοχή». Είναι βίαιο να διεκδικείς το αυτονόητο, να συζητάς για το σύμφωνο συμβίωσης υποστηρίζοντας το δικαίωμά σου μπροστά σε κοινοβούλια τραβελογάμηδων δημογερόντων. Μια βία που σε οδηγεί στην απαξίωση του εαυτού σου, του μυαλού σου, του σώματός σου, των προσδοκιών σου. Στη δημιουργία ενός καρκινικού μίσους από σένα για σένα. Το μίσος των ξένων το κάνεις ζάφτι, το μίσος το δικό σου, το από μέσα σου για το μέσα σου όμως, αυτό είναι που σε τρώει. Απατρις σημαίνει χωρίς μίσος, πλημμυρισμένος από παλιρροϊκά κύματα ηλεκτρικής χαράς και μελαγχολίας, αγωνίας και προσμονής. Απατρις σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι τα σωθικά σου σαν αργαλειό, κι ανάμεσά τους να υφαίνεις, μπερδεύοντας τα υλικά, τα χρώματα και τις ματιές των ανθρώπων, την ιστορία της ζωής σου, χωνεύοντας κινήσεις και μετατοπίσεις ανθρώπων και παγόβουνων. Ή ανθρώπων πάνω σε παγόβουνα. Ή παγόβουνων πάνω σε ανθρώπους. Απατρις σημαίνει καμία πατρίδα δεν θα περιορίσει την επιθυμία μου, τη φαντασία μου, τη λογική και την αντίληψή μου, κι αν προτιμώ να σκεφτώ ένα παγόβουνο πάνω σε έναν άνθρωπο και όχι το αντίθετο που μου έχουνε πει ότι είναι το σωστό, θα το σκεφτώ. Και θα το ζωγραφίσω. Και θα το κάνω φυλαχτό. Το παράλογό μου το λογικό, το μοναδικό και πολύτιμο. Απατρις σημαίνει μ’ αγαπώ. Οχι σαν μνήμη, σαν παρόν.


* Στιχος απο το "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι" του Διονύση Τσακνή.