Monday, September 29, 2008

Monday Morning



Ξέρω πολλούς που μισούν τις Δευτέρες. Εγώ όμως δεν έχω κανένα λόγο να τις μισώ. Για έναν αγρότη όλες οι μέρες ίδιες είναι .

Ίδιες ;
Όχι όλες...




Τί όμορφη η σημερινή Δευτέρα!

Το Πασόκ του Γιώργου έχει πάρει για τα καλά κεφάλι, στις δημοσκοπήσεις.

Ο Πάγκαλος δεν είπε ακόμη καμιά βλακεία.

Ο Βενιζέλος με τον Λομβέρδο δεν ανακάλυψαν την αριστερή τους φύση ,να τα βάλουν με τον Γιώργο(όχι πως δεν βρήκαν κάτι, απλά δεν τολμούν να το πουν ).

Ο Ακης ανακάλυψε επιτέλους την αριστερά.

Ο Πρετεντέρης περιορίζεται στο να στραβοκαταπίνει…σε κοινή θέα.
--> Οι Πασοκοι του χωριού αρχίσαμε ξανά να καλημεριζόμαστε.(με ξινισμένες μούρες πάντα!)

Οι εναπομείναντες αδιόριστοι της γενιάς της επανίδρυσης τα έχουν βάλει με αυτούς που τους εξαπάτησαν, βλέποντας οι μέρες τους να τελειώνουν.

Οι επαγγελματίες πράσινοι, αρχίζουν να μυρίζονται εξουσία και ετοιμάζουν τα κοστούμια τους.

Οι Συνασπιστές ξενοικιάζουν τα μεγάλα τους γραφεία και επιστρέφουν στις …τρύπες τους.

Η κωλοβροχή επιτέλους(;) σταμάτησε(!!!!).

Και το κυριότερο…


Η ΠΑΟΚΑΡΑ μας πρώτη στη βαθμολογία, νικώντας τον Αρη!








Και αυτός ο μεγάλος παίχτης παίζει στον ΠΑΟΚ.









Ε΄ λοιπόν αν είναι όνειρο, ας μη με ξυπνήσει κανείς…

Rialto - Monday Morning 5.19




Monday, September 22, 2008

Ισημερία.




Απόψε είναι η πρώτη νύχτα που θα ναι μεγαλύτερη από τη μέρα.
Απόψε το καλοκαίρι τελειώνει.Τέλειωσε ήδη.
Απόψε είναι η βραδιά που αρχίζει ο χειμώνας.

Επιστρέφω.

Στους χειμώνες μου…
Στον εαυτό μου…
Στο «έχει» μου…

Till the end of time…





They’re just words, they ain’t worth nothing
Cloud your head and push your buttons
And watch how they just disappear
When we’re far away from here

And everybody knows where this is heading
Forgive me for forgetting
Our hearts irrevocably combined
Star-crossed souls slow dancing
Retreating and advancing
Across the sky until the end of time

Oh who put all those cares inside your head
You can’t live your life on your deathbed
And it’s been such a lovely day
Let’s not let it end this way

And everybody knows where this is heading
Forgive me for forgetting
Our hearts irrevocably combined
Star-crossed souls slow dancing
Retreating and advancing
Across the sky until the end of time

Like sisters and brothers we lean on each other
Like sweethearts carved on a headstone
Oh why even bother, it’ll be here tomorrow
It’s not worth it sleeping alone

And look at you and me still here together
There is no one knows you better
And we’ve come such a long long way
Let’s put it off for one more day

And everybody knows where this is heading
Forgive me for forgetting
Our hearts irrevocably combined
Star-crossed souls slow dancing
Retreating and advancing
Across the sky until the end of time

Tuesday, September 16, 2008

Η βροχή.

-->
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος να αγαπάει τη βροχή περισσότερο από εμένα.
Κάθε φορά που βρέχει αισθάνομαι υπέροχα. Υπάρχει βέβαια εξήγηση για αυτή μου την αγάπη. Από μικρό παιδί θυμάμαι ,να έχουμε ανάγκη τη βροχή για τις καλλιέργειες μας. Ίσως πάλι, επειδή πάντοτε την επομένη της βροχής δεν έχουμε δουλείες και είμαι ελεύθερος να ασχοληθώ με την πρώτη και παντοτινή μου αγάπη. Την τεμπελιά!
Από χθες που έβρεξε , έχω έναν ακόμη λόγο να αγαπάω τη βροχή: Βρήκα λίγο χρόνο να ασχοληθώ με το blog μου!
Ανέσυρα λοιπόν από τη μνήμη μου μια αληθινή ιστορία σχετική με τη…βροχή.
Και βέβαια θα την μοιραστώ μαζί σας.
Ήταν πολύ σκληρό εκείνο το καλοκαίρι.. Δεν ήταν το πιο καυτό που είχε να θυμάται, ήταν σίγουρα το πιο άνυδρο. Και το χειρότερο, έτσι άνυδρος ήταν και ο προηγούμενος χειμώνας. Και αυτός- ο φίλος μας- ήταν στα όρια της καταστροφής, αφού όλη του η ζωή εξαρτιόταν από τη… βροχή. Τη βροχή που τόσο περίμενε αλλά δεν έλεγε να έρθει.
Ήταν ήδη Σεπτέμβρης, αλλά η ξέρα συνεχιζόταν. Είχε αρχίσει να απελπίζεται , να καταρρέει. Όχι δεν είχε χάσει ακόμη την πίστη του ,αλλά η αντοχή του είχε ξεπεράσει τα όρια της.
Κάτι φάνηκε να αλλάζει στον ορίζοντα. Η μετεωρολογική υπηρεσία προέβλεπε ισχυρές βροχές για το σαββατοκύριακο. «Αυτό ήταν» είπε, «επιτέλους θα βρέξει».
Κοίταξε το ημερολόγιο του δεν είχε σημειώσει ούτε μια αξιόλογη βροχή εδώ και ένα ολόκληρο χρόνο. Θυμόταν απ΄ έξω τις ημερομηνίες που είχε πάρει κάτι ψιχάλες το καλοκαίρι, 31/5 κι 7/7. Δυο μικρές σύντομες βροχούλες, τόσο ελπιδοφόρες, αλλά δυστυχώς σύντομες. Βροχούλες που το μόνο που πρόσφεραν ήταν να του θυμίζουν πόσο ανάγκη είχε μια πραγματική βροχή.

Παρασκευή απόγευμα.
Ο καιρός είχε ήδη αλλάξει. Γκρίζα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό. Η μετεωρολογική υπηρεσία φαινόταν να πέφτει μέσα στις προβλέψεις της. Όλα έδειχναν ότι επιτέλους θα έβρεχε.
Έτσι μουντό και συννεφιασμένο πέρασε όλο το Σαββατοκύριακο χωρίς να ρίξει ούτε σταγόνα. Όλοι γύρω του είχαν απελπιστεί, εκτός από εκείνον. «Θα βρέξει τη Δευτέρα» έλεγε. ήταν βέβαιος.

Δευτέρα βράδυ.
Όλα έδειχναν ότι θα έβρεχε. Η βροχή που τόσο είχε ανάγκη, που τόσο είχε ονειρευτεί θα ερχόταν. Πράγματι οι ουρανοί επιτέλους άνοιξαν και άρχισε να βρέχει δυνατά. Ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, και για μια στιγμή δάκρυσε από χαρά.
Η χαρά του όμως δεν κράτησε για πολύ. Η βροχή σταμάτησε ξαφνικά , τελείως ανεξήγητα, σαν κάποιος να έκλεισε απότομα τις κάνουλες του ουρανού.
Έγινε τελικά αυτό που φοβόταν, η χαρά του- όπως κάθε χαρά στη ζωή του -έμελε να κρατήσει πολύ λίγο. Έμαθε μάλιστα λίγο αργότερα ότι η βροχή που περίμενε έπεσε αλλού. Και αυτό τον πείραξε περισσότερο. Γιατί ήταν απόλυτα βέβαιος πως κανείς δεν την είχε περισσότερη ανάγκη από αυτόν,
Δεν έκλαψε, ούτε καν παραπονέθηκε. Ήξερε πλέον καλά, πως για άλλη μια φορά , οι ελπίδες, οι προσδοκίες του, δεν θα εκπληρωνόταν , τα όνειρα του θα αποδεικνυόταν όπως πάντα απατηλά. Το είχε πλέον συνηθίσει…

Τετάρτη βραδύ.
Στον ουρανό δεν υπήρχαν παρά μόνο λίγα σύννεφα , και καμία πρόβλεψη για βροχή.
Αυτός όμως δεν είχε χάσει καθόλου της ελπίδα του. «Θα βρέξει απόψε» είπε .
«Πάει τρελάθηκε» , είπαν όσοι τον άκουσαν.
Και ξαφνικά έγινε το θαύμα. Απρόσμενα για όλους αλλά όχι για εκείνον, ο ουρανός σκεπάστηκε από σύννεφα και μέσα σε λίγη ώρα άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς!
Και έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε …για μέρες.

Επιτέλους τα βάσανα του τελείωσαν. Αυτή τη φορά ήταν πράγματι πολύ ευτυχισμένος. Η ζωή του είχε αλλάξει. Ήταν πλέον ενας άλλος άνθρωπος. Όλα όσα ονειρεύτηκε, όλα όσα πίστεψε, βγήκαν αληθινά. Οι άνυδρες μέρες του ανήκαν στο παρελθόν. Ήταν βέβαιος πως δεν θα ξαναέρθουν ποτέ!

Ποτέ;;;

Συνεχίζεται…( στο μέλλον)!

Thursday, September 11, 2008

Χωρίς ανάρτηση....

Να ΄μαι λοιπόν φίλοι μου μετά από αρκετές μέρες, με νέα ανάρτηση. Για την ακρίβεια χωρίς νέα ανάρτηση.

Τις τελευταίες μέρες περνώ ατελείωτες ώρες στη δουλειά. Και στη δική μου δουλειά τα κομπιούτερ αποτελούν ...πολυτέλεια, ενω για blogging ούτε λόγος.

Το να χάνομαι από προσώπου γης αυτές τις μέρες του χρόνου είναι συνηθισμένο για όσους με ξέρουν.Μόνο που φέτος υπάρχει μια διαφορά, χάθηκα και απο τα blogs.

Ήθελα όμως πολύ να κρατήσω επαφή με το blog μου. Πήρα και εγώ λοιπόν ένα τετράδιο για να γράψω καμιά ανάρτηση στα κενά της δουλειάς.
Έκανα πολλές προσπάθειες να γράψω ανάρτηση αλλά απέτυχαν όλες. Δεν ξέρω αν φταίει η ένταση της δουλειάς ή κάτι άλλο, αλλά κανένα από τα κείμενα δεν ήταν προς δημοσίευση.

Άλλα γιατι δεν μου άρεσαν καθόλου.
Άλλα γιατί ενώ μου άρεσαν , δεν έπρεπε να δημοσιευτούν.

Και κάθε φορά που έγραφα μια σελίδα την έσχιζα
Έτσι το τετράδιο έμεινε χωρίς σελίδες , μόνο με τα εξώφυλλα.

Πλήρης αποτυχία λοιπόν .
Δεν μπορεί όμως κάτι πρέπει να κάνω . Δεν μπορώ να βλέπω τους επισκέπτες να αραιώνουν! Στο κάτω κάτω οι περισσότεροι είναι πλέον φίλοι μου και κάτι πρέπει να κάνω για αυτούς.

Τι άλλο μπορώ να κάνω από το να ζητήσω τη βοήθεια του θεού .Του "από μηχανής" θεού. Του δικού μου θεού...

Τ μόνο που θυμάμαι από τις " σχισμένες " αναρτήσεις μου είναι οι τίτλοι τους.
Τους παραθέτω εδώ, μήπως και μπορέσω στο μέλλον να γράψω κάποιες καλύτερα.

  • O από μηχανής θεός...
  • Το Μαράκι.
  • The end is the begining is the end...
  • Όμορφες σκέψεις
  • Κατερίνα
  • Τα υστερόγραφα μου.
  • Η δική μου Αμερική.
  • last night i dreamed that somebody loved me ...
  • Τα sms
  • Φθινόπωρο θα πει μελαγχολία..
Μέχρι να μπορέσω να γράψω μια αξιοπρεπή ανάρτηση σας χαιρετώ και αφήνομαι στα χέρια του "από μηχανής" θεού μου......