Tuesday, December 30, 2008

Η χρονιά του blogging.

Κάνοντας όπως συνηθίζεται τέτοιες μέρες, έναν απολογισμό της χρονιάς που σε λίγο φεύγει θα μπορούσα να πω ότι το 2008 ήταν για μένα μια χρόνια με πολλές ευχάριστες αλλά και φυσικά αρκετές (ευτυχώς λιγότερες) δυσάρεστες στιγμές. Το 2008 φεύγει αφήνοντας μου ως προίκα ένα τεράστιο πλούτο συναισθημάτων και εμπειριών.

Αν κάτι θα θυμάμαι από αυτή τη χρονιά είναι αυτό το blog και οι πολύ όμορφη σχέση που ανέπτυξα με τους υπέροχους ιντερνετικούς μου φίλους, ΕΣΑΣ.

Μέσα από την διαδικασία αυτή, η φωνή μου ακούστηκε ίσως για πρώτη φορά και είχα την τύχη να μοιραστώ σκέψεις, απόψεις, προβληματισμούς, βιώματα μου με πραγματικά σπουδαίους ανθρώπους . Όπως το έχουμε συζητήσει και άλλες φορές από αυτό εδώ το blog, το γεγονός αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία για μένα λόγω της αντικειμενικής δυσκολίας επικοινωνίας που αντιμετωπίζει κάποιος που μένει όλη του τη ζωή σε χωριό .

Η αλλαγή του χρόνου με βρίσκει σε μια σχετικά δύσκολη προσωπική συγκυρία που πιθανότατα θα με αποτρέψει να επικοινωνώ το ίδιο συχνά μαζί σας. Θα προσπαθήσω όμως να κρατώ όσο μπορώ την επαφή με την όμορφη μπλογκογειτονιά μας, παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν.

Για όλα αυτά που μοιραστήκαμε μέσα τα blog μας, για το υπέροχο συναίσθημα που ένοιωθα κάθε φορά που άνοιγα τον υπολογιστή και με μεγάλη χαρά διαπίστωνα σχόλια σας σε αναρτήσεις μου,και πάνω από όλα για τα εκπληκτικά κείμενα που διάβασα στα blog σας, θα ήθελα να πω σε όλους ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.


Kαλή χρονιά και ευτυχισμένο το 2009 φίλοι μου.



Υ.Γ.
Επιτρέψτε μου εδώ να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως τους :

Πασχάλη (Hommo Sapiens)
Κατερίνα,
Ελένη (Tractatus),
Μαριάννα (Stillelate)
Βασίλη (Vad),
Μαριάννα (Mariannaonice),
Μερόπη,
Cinderella
Wilma
Μάνο (Busy bee)
Κωνσταντίνο (Vk)
Αντώνη,
Γιάννη (Τζονάκο),
Ρομποτάκο (Magicrobot)
Γιαννη (Lls),
Διονυση (e-left).
Γιάννη και Χριστόφορο (koblopoulos)
Greek Rider,
Τσιανόπουλο Γρηγόρη.
Μαριά Κερασίδου
Νικόλα Στιλόπουλο,
Στέλιο (Γελαστό απόγευμα)
(Βιολιστής στη στέγη)
Αγρότη,
Zanzibar

φίλους με τους οποίους αποκτήσαμε και προσωπική επικοινωνία, πέραν αυτής μέσω των blog μας.

Sunday, December 21, 2008

Συνασπισμός. Η ανανέωση που έμεινε στον...Αλέξη.

-->

Ποιοι είναι αυτοί οι νέοι που θα μας φάνε τις θέσεις ;

Ποιοι είναι αυτοί που θα προβάλλονται περισσότερο από εμάς ;
Εμείς τρώγαμε τη λάντζα του 3% τόσα χρόνια και θα έρθουν αυτοί να μας πάρουν τα πρωτεία, τώρα που καλυτερεύουν τα πράγματα;
Ακούς εκεί , έχουν και το θράσος να βγαίνουν και στην τηλεόραση!


Οι παραπάνω είναι κουβέντες που φαντάστηκα πως ειπώθηκαν μεταξύ στελεχών του ΣΥΝ Ημαθίας μετά την παρουσία του εκπρόσωπου τύπου του κόμματος σε τηλεοπτική εκπομπή. Να πούμε εδώ πως η συγκεκριμένη παρουσία έγινε στα πλαίσια της προβολής της επίσκεψης στο νομό, της Βουλευτού κ. Αμανατίδου.

Και βέβαια όπως θα ήταν αναμενόμενο ο εκπρόσωπος τύπου παραιτήθηκε λέγοντας χαρακτηριστικά «Δεν μπορούσα να παραμείνω σε μια θέση που λόγω της ιδιομορφίας της αλλά και των τοπικών συνθηκών απαιτεί αυτενέργεια σε πολλές περιπτώσεις διότι θα γινόμουν αντικείμενο πικρόχολων σχολίων και κακόπιστης κριτικής και στο μέλλον.»
Και όπως προκύπτει και από το ρεπορτάζ των τοπικών μέσων, δεν με γελάει και πολύ η…φαντασία μου!

Στον τόπο μου στην Ημαθία τα αριστερά κόμματα παρουσιάζουν μικρή δυναμικότητα , από την χαμηλότερες στην Ελλάδα . Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει κυρίως με τον ΣΥΝ και ποιοι είναι οι λόγοι της πολύ μικρής εκλογικής του επιρροής στο νομό, αλλά αυτό είναι πραγματικότητα.

Φέτος όμως και ιδιαίτερα μετά την ανάληψη της αρχηγίας του ΣΥΝ από τον Αλέξη Τσίπρα κάτι φάνηκε να αλλάζει. Νέοι άνθρωποι από τον δημοκρατικό χώρο, με απόψεις, ευαισθησίες και κυρίως με μεράκι για δουλεία, πίστεψαν πως ο Συνασπισμός θα αποτελούσε διέξοδο στην ενεργητικότητα τους . Νέοι στην πολιτική οι περισσότεροι μακριά από διεργασίες και κομματικές ίντριγκες πίστεψαν στην αλλαγή και εντάχθηκαν στον Συνασπισμό με διάθεση για προσφορά.
Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα η φωνή του Συν να αρχίσει ξανά να ακούγεται. Γνώστες των νέων τεχνολογιών και του διαδικτύου, μέσα από μπλογκς ,εφημερίδες, και ανακοινώσεις, έκαναν γνωστές τις θέσεις τους στους πολίτες, αλλά και τις θέσεις του κόμματος γενικότερα.
Η αριστερά είχε πλέον αποκτήσει φωνή.
Και όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις κάποιοι ενοχλήθηκαν.
Όχι μη φανταστείτε ότι ενοχλήθηκαν πολιτικοί τους αντίπαλοι. Ενοχλήθηκαν στο ίδιο τους στο κόμμα.! Αυτοί που κάνουν τα πάντα χρόνια τώρα ο ΣΥΝ να μείνει στο 3% . Αυτοί που στόχο έχουν την διαιώνιση του πολιτικού status quo , το οποίο συχνά ταυτίζεται με το προσωπικό τους συμφέρον . Ένα κόμμα μικρό πλην όμως «δικό τους»…
Αφιερωμένο σε όσους πίστεψαν ότι ο ΣΥΝ θα μπορούσε να αποτελέσει διέξοδο ελπίδας και ανανέωσης, στηριζόμενοι κυρίως στο νεαρό της ηλικίας του προέδρου του.
Εγώ τουλάχιστον δεν το πίστεψα ποτέ!

Tuesday, December 16, 2008

Ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό.

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ.

Δηλώσατε σήμερα με αξιοθαύμαστη ειλικρίνεια, ότι αναλαμβάνετε τις πολιτικές ευθύνες για την υπόθεση του Βατοπαιδίου .

Στην ομιλία σας προς την κοινοβουλευτική σας ομάδα, παραδεχτήκατε πως έχετε ευθύνη, είτε γιατί δεν αντιληφθήκατε έγκαιρα(!) , είτε γιατί δεν είχατε αντανακλαστικά, όπως χαρακτηριστικά είπατε.

Είναι επίσης σε όλους γνωστό πως κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας σας επιχειρήθηκε μέσω ανταλλαγών να υποστεί μεγάλη ζημιά το ελληνικό δημόσιο υπέρ κάποιων. Λέτε χαρακτηριστικά :"Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι κάποιοι, παρά την πνευματική τους αποστολή, λειτούργησαν σε βάρος του Δημοσίου. Εκμεταλλεύτηκαν αδυναμίες του κράτους και ενέπλεξαν φορείς και υπηρεσίες".

Είναι επίσης γνωστό ότι στο ίδιο διάστημα, άνθρωποι του περιβάλλοντος σας, αποκόμισαν τεράστια οικονομικά οφέλη, εμπλεκόμενοι σε αυτή τη διαδικασία, προσβλέποντας μάλιστα και στη χάρη της Παναγίας, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε μίας εξ αυτών.

Παραδεχτήκατε επίσης ότι δεν είχατε εικόνα του θέματος από την αρχή, δεν αντιληφθήκατε έγκαιρα τις διαστάσεις του, και ότι δεν δείξατε αντανακλαστικά.(όλα αυτά είναι δικές φράσεις, που χρησιμοποιήσατε στην ομιλία σας σήμερα προς στην κοινοβουλευτική σας ομάδα).

Θα ήθελα λοιπόν να σας ρωτήσω με όλο το σεβασμό προς την ιδιότητα σας :


Τι σημαίνει αυτό για εν τόσο μεγάλο σκάνδαλο που μονοπωλεί εδώ και καιρό την δημοσιότητα όπως λέτε;


Θεωρείτε λοιπόν –σύμφωνα με όσα αποδέχεστε – ότι δεν εκτελέσατε σωστά τα καθήκοντα σας ως πρωθυπουργός;


Θεωρείτε πως δεν καταφέρατε να αποτρέψετε έγκαιρα τη μεγάλη ζημιά που έγινε σε βάρος του δημοσίου;


Αν ναι, πώς σκοπεύετε να κάνετε πράξη την ανάληψη της ευθύνης σας;

Θα παραιτηθείτε από πρωθυπουργός, όπως ορίζει η στοιχειώδης πολιτική ευπρέπεια για έναν πρωθυπουργό που φέρει- όπως παραδέχεστε -την κύρια πολιτική ευθύνη, για ένα τόσο μεγάλο σκάνδαλο;

Αν πάλι δεν πιστεύετε όλα όσα εσείς είπατε , μήπως σκοπεύετε να ζητήσετε εκ νέου νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό να συνεχίσετε το έργο σας, μέσω τις προσφυγής στις κάλπες ;


Σε αντίθετη περίπτωση θα σας παρακαλούσα να μας εξηγήσετε πως εσείς εννοείτε την ανάληψη πολιτικής ευθύνης.



Με τιμή.

Νίκος Λιολιόπουλος

Μελίκη Ημαθίας.

"Natwest-Barclays-Midlands-Lloyds"


"Economic forecast soothe our dereliction
Words of euthanasia, apathy of sick routine
Carried away with useless advertising dreams
Blinding children, life as autonotomes

NatWest, NatWest-Barclays-Midlands-Lloyds
Blackhorse apocalypse
Death sanitised through credit
NatWest, NatWest-Barclays-Midlands-Lloyds
Blackhorse apocalypse
Death sanitised through credit..."

Manic street preachers.
(απο το album "Generation terorrists)






Sunday, December 14, 2008

" Η οργή να γίνει δύναμη αλλαγής και ανατροπής"



". . . Θέλω εδώ να επαναλάβω για πολλοστή φορά την απόλυτη αντίθεσή μας στη βία, την απόλυτη αντίθεσή μας στις καταστροφές ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας. Την απόλυτη καταδίκη αυτών των φαινομένων και τη συμπαράστασή μας και τη στήριξή μας σε όλους όσοι επλήγησαν. Βεβαίως, και την απόλυτη ανάγκη αποκατάστασης της ομαλής λειτουργίας της ζωής στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις.

Για μας, η δημοκρατία έχει πρόσωπο. Η δημοκρατία δεν φορά κουκούλα.

Όμως, φίλες και φίλοι, αν εμείς αυτά τα βιώνουμε, τα βιώνει ακόμη πιο έντονα η νέα γενιά της χώρας. Αυτά βλέπει, αυτά βιώνει και γι' αυτό εξεγείρεται. Βιώνει ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα, διότι αυτή η νέα γενιά καλείται να αντιμετωπίσει ίσως τα πιο δύσκολα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο πλανήτης μας: από την κλιματική αλλαγή, τις πανδημίες, την ανισότητα, τη φτώχεια, τη μετανάστευση, την παγκοσμιοποίηση. Τεράστια προβλήματα, για τα οποία εμείς πρέπει να εξοπλίσουμε αυτούς τους νέους, για να μπορούν και να αισθάνονται ικανοί απέναντι στις νέες προκλήσεις που έχει η ανθρωπότητα.

Όμως αυτό σημαίνει και σωστή παιδεία. Ζουν σήμερα ένα σχολείο συγκεντρωτικό, απαξιωμένο από τις αλλεπάλληλες μειώσεις στον προϋπολογισμό των επενδύσεων στα σχολεία, στα σχολικά κτίρια. Αισθάνονται αποξενωμένοι από τη γνώση, τη χαρά της γνώσης, διότι για τους νέους το σχολείο γίνεται χώρος καταναγκαστικών έργων, αποστήθισης και παπαγαλίας, σε μια εποχή που η πληροφορία υπάρχει παντού και χρειάζεται η κριτική σκέψη και η ανάλυση.

Δεν σημειώνουν στα βιβλία τους αυτά που τους ενδιαφέρουν, σημειώνουν αυτά που τους υπαγορεύει το σύστημα. Τα άλλα, είναι σχεδόν απαγορευμένα. Με άπειρες ώρες της ζωής τους, και μέσα στο σχολείο, και έξω, στα φροντιστήρια, που κοστίζουν στους γονείς τους, να κυνηγούν, ανταγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο, το βαθμό. Ένα βαθμό, που περιμένουν να τους ανοίξει την πόρτα της προοπτικής, της ελπίδας. Κι όμως, ανοίγει μια πόρτα, δυστυχώς, ενός σκοτεινού λαβύρινθου χωρίς προοπτικές, με πτυχία πολλές φορές χωρίς αντίκρισμα, μετά από επένδυση δική τους, των γονιών τους, σε μια φρούδα ελπίδα.

Ένα σχολείο, που όπως είπε ο Γιάννης Μεντεκίδης προηγούμενα, δεν χτίζει χαρακτήρες και αξίες αλλά, δυστυχώς, γκρεμίζει όνειρα. Ενώ ζουν σε μια πόλη, την κάθε πόλη της Ελλάδας, από την Αθήνα μέχρι την πόλη της επαρχίας, που η παράδοση, η ιστορία μας, η τόσο πλούσια ιστορία μας και παράδοσή μας, δεν έχει πια φωνή, δεν υπάρχει, κατεστραμμένη από το τσιμέντο και την κακογουστιά.

Αισθάνονται ξένοι στον τόπο τους. Δεν είναι ξένοι στον τόπο τους. Όμως, κάποιοι θα ήθελαν να είναι και να τους λένε ότι είναι δάκτυλος των ξένων όλα αυτά τα πράγματα. Δεν είναι ξένοι στον τόπο τους, ούτε ξένοι στον τόπο τους είναι τα περίπου 200.000 παιδιά των μεταναστών δεύτερης γενιάς, που είναι Ελληνόπουλα. Απλώς, εμείς δεν τους έχουμε δώσει το δικαίωμα να είναι και τυπικά Ελληνόπουλα. Και αυτοί αισθάνονται ξένοι στον δικό τους πια τόπο.

Η νέα γενιά αισθάνεται ξένη, αλλά είναι Έλληνες. Δεν αισθάνονται ότι η Ελλάδα ανήκει σ' αυτούς. Δεν αισθάνονται ότι η Ελλάδα ανήκει και στη νέα γενιά των Ελλήνων. Γι' αυτούς, η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Ανήκει, όπως οι ίδιοι λένε, με την δική τους γλώσσα, σ' αυτούς που είτε έχουν κολλητούς, είτε έχουν «cash». Αυτά είναι τα δικά τους λόγια.

Ανήκει στους κουμπάρους και στους «ημέτερους», τους λίγους και πλουσίους. Και προσπαθεί αυτή η νέα γενιά, μέσα σ' αυτή την γκρίζα πραγματικότητα, να δώσει την δική της πινελιά, το δικό της χρώμα, το δικό της φως. Είτε με τα skate boards στις πλατείες, σε κάθε ανοιχτή αλάνα, είτε με το γκράφιτι στους τοίχους, είτε με την αναζήτηση ανθρωπιάς στις καφετέριες.

Και ζουν και τον δικό τους κόσμο, πλάθουν τα δικά τους όνειρα, ζωγραφίζουν με τα δικά τους χρώματα στον κυβερνοχώρο, στο διαδίκτυο, που τους δίνει μια δική τους ελευθερία, έκφραση και δημιουργικότητα. Πλάθουν την δική τους εικονική πραγματικότητα. Πιο όμορφη, πιο ανθρώπινη, σερφάροντας ανά την υφήλιο ως πραγματικοί πολίτες του κόσμου.

Και θέλουν, καθώς σερφάρουν ανά τον κόσμο, να είναι περήφανοι για την Ελλάδα. Και αυτό πρέπει να κάνουμε. Να τους κάνουμε πάλι περήφανους για την Ελλάδα, περήφανους για την πατρίδα μας.

Αλλά η πραγματικότητα την οποία ζουν μετά, έξω απ' αυτό τον κυβερνοχώρο, είναι τόσο διαφορετική. Στο τέλος του δρόμου, τους περιμένει η κόλαση μιας αντινεανικής, πελατειακής και κλειστής αγοράς εργασίας. Τους περιμένουν τα stage, οι ουρές στα βουλευτικά γραφεία, η ημιαπασχόληση, τα 300 και 400 ευρώ.

Ζουν μια ελευθερία στο δικό τους κόσμο, ενώ βλέπουν τον απόλυτο δικό τους ευτελισμό από το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία. Ξέρουν ότι ακόμα και γι' αυτό το άθλιο stage, πρέπει να πουλήσουν την συνείδησή τους, να πουλήσουν την ψυχή τους σε κάποιον κομματάρχη, κάποιον μεσάζοντα, μόνο και μόνο επειδή εξουσιάζει ο ίδιος το κράτος.

Και μετά, με οργή ρωτούν γιατί. Και έχουν δίκιο. Γιατί ένα κράτος να εχθρεύεται, να περιφρονεί τη νέα γενιά, να περιφρονεί το ντύσιμό τους, το κούρεμά τους, να περιφρονεί τη γλώσσα, τις μουσικές τους, τα όνειρά τους, τα θέλω τους, να φοβάται το χαμόγελό τους, την πολυχρωμία των κινημάτων τους, να ασκεί διώξεις σε 15χρονους διαδηλωτές με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο, με αναγόρευση των Αστυνομικών σε «πραίτορες», με απαγωγές Πακιστανών, με συγκάλυψη υποκλοπών, με την υπόθεση της «ζαρντινέρας» στην Θεσσαλονίκη, με βασανισμούς σε Αστυνομικά Τμήματα, με άγρια καταστολή φοιτητικών αγώνων, με ατιμωρησία των υπεύθυνων όλων αυτών των πράξεων, με την τραγική κορύφωση που γράφτηκε πριν από 10 μέρες με τον Αλέξανδρο.

Παλέψαμε χρόνια, για να συμφιλιώσουμε ένα κράτος της Δεξιάς, ένα κράτος αστυνομοκρατίας, με τον λαό. Κατάφερε η Δεξιά, μέσα σε λίγα χρόνια, να βάλει ξανά το κράτος της αστυνομοκρατίας απέναντι στον Ελληνικό λαό. Ένα κράτος, εχθρό της ελπίδας και των ονείρων. Γι' αυτό το κράτος εξεγείρεται σήμερα η νεολαία, οι νέοι των i-pod, των κινητών, των skate boards, του internet. Είναι η νεολαία των αδιεξόδων.

Γεμίζουν τις πλατείες με την οργή, μακριά όμως από τους βανδαλισμούς, με πρόσωπα ακάλυπτα, φανερά, χωρίς κουκούλες. Διαδηλώνουν την νεανική τους ορμή και αυθόρμητα, μακριά από κομματικές αυθεντίες ή επαγγελματίες καθοδηγητές. Βγαίνουν απ' το καβούκι τους, της ατομικότητας, ψάχνοντας για μια νέα συλλογικότητα, για να πουν «όχι» στη βία που γεννά ένα σάπιο σύστημα εξουσίας και να ρίξουν το τείχος της απόρριψης, του αποκλεισμού που συναντούν κάθε μέρα μπροστά τους. Ν' ανοίξουν επιτέλους ένα παράθυρο στο μέλλον.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, προχθές, άκουσα νέα παιδιά που διαδήλωναν, να φωνάζουν ένα σύνθημα, το οποίο είδα και σ' ένα πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα. Έλεγαν το εξής: «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες. Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες».

Είχαν δίκιο. Έχουν δίκιο. Ήρθε η ώρα γι' αυτούς, ήρθε η ώρα για όλους μας ν' αναλάβουμε την μεγάλη ευθύνη των αλλαγών στην χώρα μας. Να φέρουμε πιο κοντά τις δικές τους μέρες.

Και πολύ σωστά μας είπε προηγουμένως ο Γιάννης Μεντεκίδης, να τους ακούσουμε με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας, να μάθουμε απ' αυτούς. Ν' ανοίξουμε τις Οργανώσεις μας, ν' ανοίξουμε την ψυχή μας, να κατανοήσουμε τις αλήθειες τους, να ξαναβρούμε εκείνη την διαρκή εφηβεία, που είναι γραμμένη στο πολιτικό DNA του ΠΑΣΟΚ, στην ιδρυτική μας ταυτότητα.

Να μιλήσουμε με υπευθυνότητα και ειλικρίνεια, μακριά από κάθε κομματισμό, κάθε ιδιοτέλεια, κάθε προσπάθεια καπελώματος, μακριά από κάθε ψηφοθηρική κερδοσκοπία. Και να πούμε: Κάντε την δική σας δύναμη, κάντε την δική σας οργή, κάντε την δύναμη ριζοσπαστισμού, δύναμη αλλαγής.

Ναι, γίνετε εσείς μπροστάρηδες, για να φτιάξετε αυτή την κοινωνία ανθρωπιάς, την οποία όλοι θέλουμε και την οποία ακόμα περισσότερο θέλετε εσείς, οι νέοι. Έτσι, τους λέμε, είσαστε επιτέλους ισότιμοι πολίτες, με δικαιώματα και ευθύνες. Είσαστε το μέλλον που θέλουμε. Φτιάξτε αυτό το μέλλον, κάνοντας την οργή σας θετική δράση. . ."

Απόσπασμα απο την ομιλία του Γ. Παπανδρέου στη σημερινή συνεδρίαση του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.


Thursday, December 11, 2008

Οι πηγές της (δικής μου) οργής .



Δεν ξέρω τι θα μείνει στο τέλος από όλη αυτή την ιστορία των ταραχών . Πέρασα αυτές τις μέρες διαβάζοντας αμέτρητα κείμενα σε εφημερίδες και μπλογκς.
Και διάβασα εκπληκτικά κείμενα, δεν χρειάζεται να τα απαριθμήσω . Κάποια απο τα τα κείμενα τα διάβασα σε μπλόγκς που έχω την μεγάλη ΤΙΜΗ να διαβάζουν το μπλογκ μου και ενίοτε να σχολιάζουν δικά μου κείμενα. Και αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ περήφανος.

Διάβασα πολλά όμορφα κείμενα, πηγή σκέψης και δημιουργικού προβληματισμού. Δεν μπήκα καν στον πειρασμό να γράψω τη δική μου άποψη. Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε. Δεν έχω ούτε την γνώση και τη μόρφωση, ούτε την πείρα, ούτε καν την ψυχική ηρεμία να γράψω κάτι αντάξιο των περιστάσεων και δεν έχω αυταπάτες τουλάχιστον σε αυτό.
Έγραψα μόνο μια σκέψη στην προηγούμενη ανάρτηση. Προσπάθησα να γράψω με λίγες λέξεις, αυτό που αυτές τις μέρες αισθάνομαι, όπως πάντα κάνω μέσα από αυτό εδώ το μπλόγκ μου.
Και ξέρετε κάτι, καλοί μου φίλοι;

ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.

Μπόρεσα μέσα σε λίγες λέξεις να γράψω αυτό που αισθάνομαι.. Λέξεις αποστάγματα της ψυχής και του μυαλού μου.Ενός μυαλού τόσο "φορτωμένου" που αδυνατεί να αντεπεξέλθει ακόμη και στα στοιχειώδη ...

ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.

Καρφί δεν μου καίγεται που λίγοι το κατάλαβαν....
Καρφί δεν μου καίγεται αν θα με κοιτάζουν παράξενα στο δρόμο...
Καρφί δεν μου καίγεται που η "σεμνότητα" μου έκανε φτερά...

Μου φτάνει που μπόρεσα και το γράψω.
Και μου αρέσει πολύ αυτό....



Διάβασα σήμερα με μεγάλη έκπληξη στην καθημερινή το πρωτοσέλιδο άρθρο του Ν. Κωσταντάρα, με τίτλο : Οι πηγές της οργής.

Θα παρακαλούσα όλους τους φίλους μου και μη, να το διαβάσουν .
Γιατί γράφει ότι ακριβώς θα θα ήθελα ΕΓΩ να μπορούσα να είχα γράψει.

Γιατί όσοι δεν κατάλαβαν ακόμη , μπορούν μέσα απο αυτές τις γραμμές να καταλάβουν πως κάτι άλλαξε, πως ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ.

Γράφει ο Αρθρογράφος:

"...Οι «αντι-εξουσιαστές», ύστερα από τόσα χρόνια θεατρινίστικης οργής, δικαιώθηκαν από την πραγματικότητα της φονικής κρατικής βίας. Ο μεγαλύτερος, ουσιαστικότερος θυμός, όμως, εκδηλώθηκε από τους νέους και τις νέες, τις μάνες και τους πατεράδες που ένιωσαν προδομένοι και απροστάτευτοι. Αυτοί είδαν ότι τα αδιέξοδα του μέλλοντος είναι εδώ. Για μια κοινωνία που έχει φθάσει στα άκρα της αντοχής της, ο φόνος ήταν η πράξη που συμπύκνωσε κάθε προδοσία και αδιέξοδο που φοβόμαστε, που περιμένουμε. Βλέπουμε την απάτη των «δωρεάν και δημόσιων» αγαθών· αν δεν φροντίσουμε με τα δικά μας μέσα, δεν έχουμε ούτε παιδεία ούτε περίθαλψη ούτε κανένα είδος ασφάλειας...."


"(.....)Βλέπουν οι πολίτες. Στη δημοκρατία υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία ότι το θηρίο –το εκλογικό σώμα– ανέχεται τις αδυναμίες των κυβερνώντων έως ότου τους κρίνει πάλι στις εκλογές. Αρκεί οι κυβερνήτες να τηρούν τουλάχιστον τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους. Το περασμένο Σάββατο, αυτή η συμφωνία διαταράχθηκε."


Για όσο καιρό θα γράφονται τέτοια κείμενα, η χώρα αυτή μπορεί να ελπίζει...

Tuesday, December 9, 2008

It is all so quiet...

Τον ξέρω αυτον τον "ειδικό¨, ξέρω την φάτσα του, την έχω δεί . Τη βλέπω κάθε μέρα γύρω μου, μπροστα μου, παντού. Η φάτσα του τσαμπουκα, του τζάμπα μάγκα, του φασίστα.

Ξερω πολούς τσαμπουκάδες, τους μισώ.
Ξερω πολους τζάμπα-μαγκες, τους συχαίνομαι.
ξερω πολούς φασίστες. Ποιος θα είναι ο επόμενος Αλέξης;;;
Ξέρω πολλους "ειδικούς" Οργουελικά γουρούνια, τέλειοι φύλακες των σκυλιών-αφεντων της φάρμας.

Η Ελλάδα καίγεται.

Πρωτη φορά στη ζωή μου συμπάθησα τους κουκουλοφόρους .Πόσο θα ήθελα να είμαι ενας απο αυτούς.

"It is all so quiet"

Απο το μικρό παράθυρο ο δρόμος ερημικός. Ησυχία.
Τα στολισμένα δέντρα λάμπουν μέσα στα καλοφωτισμένα διαμερίσματα. Ησυχία.

Οι τηλεοράσεις αναμένες , άθλια φαντάσματα συντροφεύουν τέλεια άθλιες ζωες , Τριανταφυλόπουλος, Βερύκιος, Πρετεντερης, Ευθυμίου.
Και ο πρωθυπουργός μας . Τοσο θλιβερός. Θυμίζει εντονα τον γερο ταχυδακτιλουργό που τα κόλπα του δεν πιάνουν πιά. Βγαίνει στη σκηνή, νευρικός, άκεφος, σχεδόν βέβαιος οτι δεν θα αποφύγει το γιουχαίσμα στο τέλος. Απαίσιες φάτσες...

Η Ελλάδα καίγεται.

Κλεινω την τηλεόραση, προσπαθώ να κοιμηθώ, μα μάταια. Η εικόνα του Αλέξη δεν φευγει απο τα μάτια μου. Οι ενοχές με πνίγουν. Η απόσταση φαινέται μια καλή δικαιολογία, δεν πιάνει όμως.
Που διάολο "εξοστρακίστηκε" ολος αυτος ο θυμός μου;
Τι δουλειά εχω εγώ με τους βολεμένους, εγώ με τους "κοικοκυραίους";

Η Ελλάδα καίγεται.

Κοιτώ ξανά στον έρημο δρόμο.

"It is all so quiet"

Καμιά τραπεζα, κανένα μαγαζί δεν θα καεί αυριο στον θλυβερό αυτό τόπο. Οι "νοικοκυρέοι" εδω μπορούν να κοιμουνται ίσυχοι. Σε λίγο θα κοιμηθώ και εγώ.

Τίποτα δεν θα καεί εδώ, γαμώτο....

http://www.youtube.com/watch?v=zMbEge4BQQU

Wednesday, December 3, 2008

Τριάντα πέντε.


Σενάριο πρώτο.

Τηλέφωνο, για σένα είναι ,έλα .
-«Nαι ποιος; Έλα Κώστα…Α΄, σε ευχαριστώ πολύ που θυμήθηκες τα γενέθλια μου. Οκ, θα σε περιμένω το βραδύ…»

Και άλλο τηλέφωνο, είναι η μέρα σου σήμερα….
-«Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη, σε ευχαριστώ. Μα είναι δυνατόν να κάνετε σήμερα την συνάντηση του ψηφοδελτίου, σήμερα που έχω γενέθλια;» Ήξερε ότι θα έκαναν τα πάντα για να τον βγάλουν από τον δρόμο τους.

Τηλέφωνο(κινητό)…
-«Έλα αγάπη μου. Μα και βέβαια θα έρθω να σε πάρω από το νηπιαγωγείο. Τη μικρή θα την πάρει αργότερα η μαμά από τον παιδικό». Ευτυχώς που ο μεγάλος μας , πάει από φέτος δημοτικό και έρχεται μόνος του, σκέφτηκε με ανακούφιση.

Τηλέφωνο(ξανά)
-« Σε ευχαριστώ……»
Και άλλο τηλεφώνημα…
Η φωνή του συνεργάτη του τον επανέφερε στην πραγματικότητα: «Άσε επιτέλους τα τηλέφωνα ήρθε πελάτης».
«Αυτός είναι» ψιθύρισε προς τον συνεργάτη του , αν δεν πληρώσει και τώρα δεν πρόκειται να του δώσω τίποτα ξανά. Το είπαμε βερεσέ τέλος, 100.000 έχουμε δώσει ,άντε να τα μαζέψουμε.
-«Χρόνια πολλά, να τα εκατοστίσεις, πέρασα να σου ευχηθώ και φεύγω έχω δουλεία.
-Σε ευχαριστώ πολύ κυρ. Βασίλη. -Άντε γ….Ψιθύρισε μόλις απομακρύνθηκε ο πελάτης , χωρίς να είναι απόλυτα βέβαιος ότι δεν τον άκουσε. Ίσως και να ήθελε να ακουστεί…

-«Τι μέρα και αυτή» σκέφτηκε. «Έχω τόσα πολλά να κάνω . Δουλειά , υποχρεώσεις ,λογαριασμοί, ΙΚΑ των υπαλλήλων ,τράπεζες γραμμάτια. Τουλάχιστον να έχω τελειώσει ως το βράδυ που θα γλεντήσω τα γενέθλια».
Τηλέφωνο…. «Σε ευχαριστώ πολύ…..Κανονίστε να βρεθούμε κάποτε….». Είναι όμορφο να σε θυμούνται οι συμφοιτητές σου…..» σκέφτηκε γεμάτος ικανοποίηση αλλά και νοσταλγία.

Η ζωή του δεν πήγαινε και πολύ καλά τελευταία. Οι πελάτες δυσκολευόταν να πληρώσουν ,οι εταιρίες και οι προμηθευτές τον πίεζαν, τα οικογενειακά έξοδα συνεχώς ανέβαιναν τώρα που μεγάλωναν τα παιδιά, τα τραπεζώματα στους υποστηρικτές ,ακόμη και η ομάδα του χωριού του ήταν θηλιά στο λαιμό . Ευτυχώς πριν λίγο καιρό είχε μπει στο καινούριο του σπίτι που με κόπο το τελείωσε.
-«Τι το ήθελα 200 τετραγωνικά σπίτι, με ξεπαράδιασε;» σκέφτηκε.

Έξω είχε ήδη νυχτώσει. Στο σπίτι ήταν όλα έτοιμα για τη γιορτή. Σε λίγο οι πρώτοι καλεσμένοι θα χτυπούσαν το κουδούνι της εξώπορτας και η πρώτη ευχή θα ακουγόταν.
Χρόνια πολλά!

Κάπως έτσι ίσως να ήταν η μέρα των γενεθλίων κάποιου που κλείνει σήμερα τα 35, αν έκανε ότι ΕΠΡΕΠΕ….


Σενάριο δεύτερο.

Ήταν πολύ κρύο εκείνο το βράδυ. Ο παγωμένος Βαρδάρης του έκοβε την ανάσα. Ούτε τσιγάρο δεν μπορούσε να ανάψει. Είχε ξυλιάσει στη στάση περιμένοντας το αστικό που επιτέλους έφτασε. Ανέβηκε σπρώχνοντας και τσαλαπατώντας ,ήταν πάλι πήχτρα από κόσμο.
«Ας ελπίσουμε ότι θα κατέβουν στις επόμενες στάσεις, μήπως και καθίσω λιγάκι» σκέφτηκε. Κατέβαινε στην τελευταία στάση και ήταν ήδη πτώμα από τη δουλειά.
Κοίταξε το κινητό του. Ούτε ένα μήνυμα ούτε μια κλήση. Και όμως πέρυσι τέτοια μέρα τον είχαν θυμηθεί πολλοί. Τον πίκραινε πολύ αυτή του η διαπίστωση.

Το λεωφορείο αργούσε να φτάσει στη γειτονιά του . Κάθε μέρα του φαινόταν πως αργούσε όλο και πιο πολύ. Η κίνηση τον αρρώσταινε. Όταν ανέβαινε σε λεωφορείο-που να περισσέψουν λεφτά για Ι.Χ;- ίσως μόνο τότε μετάνιωνε που είχε εγκαταλείψει τα πάντα πριν πολλά χρόνια.
Ήταν 20 χρονών τότε, όταν άφησε πίσω του τα πάντα στο χωριό και ήρθε στην πόλη να κυνηγήσει το όνειρο του. Δεν του άρεσε ποτέ ούτε το χωριό, ούτε η αγροτική εργασία ήταν αλήθεια, αλλά αν μη τι άλλο υπήρχε εισόδημα καλό για αυτόν αν έμενε.
Να όμως που σήμερα κλείνει τα 35 μόνος, αδέκαρος, σε ένα άθλιο διαμέρισμα , μιας ολοένα και πιο άθλιας πόλης. Αλλά δεν μετάνιωσε ποτέ που ήρθε σε αυτή, είναι τόσο εγωιστής…

Δεν του άρεσε καθόλου η ιδέα ότι θα περνούσε μόνος του τα γενέθλια, ήταν όμως βέβαιος πως οι φίλοι του κάτι θα είχαν ετοιμάσει για έκπληξη.

Είχε φτάσει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Άλλο ενδεχόμενο τον φόβισε τώρα, μην ανταμώσει την σπιτονοικοκυρά του. Τις χρωστάει ήδη δύο νοίκια και πάει για το τρίτο., και δεν είχε όρεξη την γκρίνια της, μέρα που ήταν.

«Μας πως καταφέρνω και μένω πάντα ταπί;» σκέφτηκε. «Αλλά πώς να μην μείνω, τι είναι 900 ευρώ τον μήνα σήμερα τίποτε». Θυμήθηκε γελώντας ,πως μέχρι πριν λίγο καρό πριν χωρίσει, έκανε σχέδια να παντρευτεί.»Πάλι καλά σκέφτηκε.

Ήταν πια περασμένες έντεκα όταν ξύπνησε . Πάλι είχε κοιμηθεί στην τηλεόραση χωρίς να το καταλάβει κοιτώντας τις ειδήσεις των 8. Σηκώθηκε τρομαγμένος «Κοιμάμαι στα γενέθλια μου αν είναι δυνατόν!» μουρμούρισε. Κοιμόταν βαριά τελευταία είναι αλήθεια, τόσο βαριά που είναι φορές που δεν το ξυπνούσε ούτε το χτύπημα του κινητού.

Έτρεξε με λαχτάρα στο κινητό. Το πρόσωπο του χλόμιασε κοιτώντας την οθόνη.

Αναπάντητες Μηδέν. Μηνύματα μηδέν.

Μια βαθιά θλίψη τον είχε πλέον κυριεύσει.
Γύρισε στον καναπέ και προσπάθησε να συνεχίσει τον ύπνο του. Το πρωί είχε πολύ δουλεία εξάλλου. Μάταια δεν τον έπιανε ύπνος πια. Αργότερα ξανακοίταξε την οθόνη.

Αναπάντητες μηδέν. Μηνύματα μηδέν.

Ένα δάκρυ κύλισε στο πρόσωπο του…



Κάπως έτσι ίσως να ήταν η μέρα των γενεθλίων κάποιου που κλείνει σήμερα τα 35, αν έκανε ότι ΗΘΕΛΕ...


Σενάριο τρίτο(η πραγματικότητα).

12:05 ένα γλυκό φιλί χαλάει γλυκά τον ύπνο του, που μάλλον τον είχε πάρει πριν από λίγο..
-«Χρόνια πολλά Νίκο μου, να τα εκατοστίσεις να σε χαίρομαι……………………….»


Σήμερα γιορτάζει τα γενέθλια του βάσει του δικού του σεναρίου και πιστέψτε με… αυτό το σενάριο ίσως είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ!

Monday, December 1, 2008

Αγιος Ανδρέας...

Ήταν σκληρό το δίλημμα που αντιμετώπισα το τελευταίο διάστημα. Πολιτικό αλλά και προσωπικό, το ζήτημα Pasok or not Pasok, με απασχόλησε έντονα.

Συζήτησα με φίλους, διάβασα, συλλογίστηκα, προσπάθησα να αξιολογήσω πρόσωπα και καταστάσεις, ανέβασα μάλιστα και σχετική ανάρτηση στο blog μου, όπου πήρα πολλές και ενδιαφέρουσες γνώμες, σκέφτηκα, ξανασκέφτηκα, αλλά μάταια… δεν υπήρχε λύση στο δίλημμα. Δεν υπήρχε…ως σήμερα.

Γιατί σήμερα φίλοι μου, σαν από θαύμα βρήκα την λύση ,την απάντηση στο ερώτημα που με βασάνιζε! Το δίλημμα ξεδιάλυνε μέσα μου. Οι σκληρές σκέψεις έπαψαν να με βασανίζουν. Το είδα πλέον ξεκάθαρα. Ξέρω πια τι είναι αυτό που θέλω τη είναι αυτό που μου ταιριάζει. Η απάντηση είναι…
ΠΑΣΟΚ!

Σήμερα το μαρτύριο μου είναι πια παρελθόν. Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με βοήθησαν καταθέτοντας τη γνώμη τους, αλλά η λύση ήταν… αλλού!

Χθες βράδυ λοιπόν ,στη γιορτή του Αγίου Ανδρέα, μια πολύ αγαπημένη μορφή από το παρελθόν εμφανίστηκε στον ύπνο μου.

Ήταν γέρος με λίγα μαλλιά, αλλά έμοιαζε νέος . Ήταν πανέμορφος παρότι γέρος. Μια πολύ οικεία –μια πολύ «δική μας»ομορφιά. Χαμογελούσε ,το πρόσωπο του έλαμπε καθώς κάπνιζε την πίπα του. Δεν φορούσε γραβάτα ,αλλά… ζιβάγκο , μαύρη ζιβάγκο ίσως λίγο παλαιομοδίτικη, αλλά όμορφη και του πήγαινε πολύ.

Μιλούσε πολύ όμορφα ο…γέροντας. Μου έλεγε πολλά. Μου θύμισε τα χρόνια που περάσαμε μαζί,(όχι ακριβώς μαζί αλλά…μαζί) όλα όσα είχε κάνει για τον τόπο του, για τη χώρα μου, για μένα.

Όχι δεν μου ανέφερε ούτε ότι το πρόδωσα κάποτε, ίσως να μην το θυμάται καν. Δεν μου κρατούσε κακία ήταν φανερό. Ήταν ανώτερος άνθρωπος το ξέρα, και ας είχα πάψει για πολύ καιρό να τον αγαπώ.

Μου μίλησε πολύ μου είπε πολλά ,για τους αγώνες , για τη ζωή του για τις γυναίκες του για τα παιδιά του.
Για τον γιο του που όλοι λένε πως δε του μοιάζει καθόλου, ότι μοιάζει την αμερικανίδα μάνα του. Που δεν τρώει δεν πίνει δεν καπνίζει. Που δεν τα σπάει στα μπουζούκια ,αλλά κάνει τζόκινγκ τα χαράματα…

Ήξερε πως τον αγαπούσα και εγώ τον γιό του, τόσο όσο δεν αγάπησα ούτε τον ίδιο. Και πως κάνω μεγάλο λάθος να νομίζω πως δεν του μοιάζει. «Όλοι το ίδιο λάθος κάνετε» είπε, γελώντας ο γέρος.
Μπορεί να μην μιλάει όμορφα σαν αυτόν, μπορεί να μην είναι τόσο γοητευτικός όσο αυτός ήταν, μπορεί να μην χαλάει τον κόσμο με την παρουσία του αλλά ο γέροντας μου το είπε καθαρά:
«Είτε το θέλετε παιδί μου, είτε όχι ,ο γιός μου είναι ίδιος εγώ!»
Είχα βέβαια τις ενστάσεις μου αλλά πως να διαφωνήσω; Πατέρας του ήταν, κάτι παραπάνω θα ήξερε.

«Και θα κάνει για αυτόν τον τόπο , τον τόπο μας, όσα και εγώ έκανα» συνέχισε ο γέρος. «Θα δώσει ξανά την ελπίδα στον κόσμο. Την ελπίδα που τόσο στερήθηκε εδώ και πολύ καιρό. Το χαμόγελο θα αρχίσει σιγά σιγά να εμφανίζεται ξανά στα χείλη του κόσμου. Όπως τότε. Όχι δεν θα γίνουν θαύματα, ούτε τότε έγιναν- και ας πολλοί πίστευαν σε θαύματα τότε- θα φέρει όμως την αλλαγή ξανά στον τόπο. Την ΑΛΛΑΓΗ που τόσο έχετε ανάγκη...»

Αυτά και άλλα πολλά μου είπε ό γέρος. Και μετά σηκώθηκε να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο. Και όπως λεβέντικα χόρευε τον χορό που τόσο αγαπούσε, όπως μάγκικα έπαιρνε τις στροφές, χιλιάδες στροφές, χάθηκε …

Ξύπνησα σήμερα με ένα πολύ παράξενο συναίσθημα.
Σήμερα είμαι άλλος άνθρωπος και ξέρω γιατί.Ο Άγιος Ανδρέας φαίνεται να έκανε το θαύμα του….

Λέτε να κάνει και ο δικός μου άγιος, ο Αϊ Νικόλας, το θαύμα του μεθαύριο; Μακάρι…

Καλό μήνα φίλοι μου.