Προσβλέποντας στη...χλέυη σας!

…«Πόσον καιρό έχεις να βάλεις στο στόμα σου καμία κρεμίτσα; Κάνα εκλέρ;»
«Α, καμπόσους μήνες» είπε ο Φ.

«Δεν τα πεθυμησες;» ρώτησε ο Σνάμπελ.

«Ε, ναι. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μ΄αρέσει να ολοκληρώνω ένα γεύμα λαμβάνοντας μια ποσότητα γλυκών. Τώρα όμως, ανάγκη πειθαρχίας…Καταλαβαίνετε».

«Τι μου λες;» έκανε ο Σνάμπελ, σαβουρώνοντας τη σοκολατίνα του με τρόπο ώστε ο Φ. να νοιώθει την απόλαυση που έχανε. « Κρίμα είναι να ‘σαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου. Η ζωη είναι μικρή. Δε θα θελες να δοκιμάσεις μια μπουκίτσα;» Ο Σνάμπελ χαμογελούσε πονηρά. Πρόσφερε στον Φ. ένα κομματακι με το πιρούνι του.

Ο Φ. ¨ένοιωσε να ζαλίζεται. «Να σας πω», είπε, «υποθέτω ότι πάντα μπορώ να επιστρέψω στην δίαιτα μου από αύριο».

«Βεβαιότατα, βεβαιότατα « είπε ο Σνάμπελ. «Τώρα είπες την καλύτερη κουβέντα». Παρόλο που θα μπορούσε ν’ αντισταθεί, ο Φ. αντιθέτως υπέκυψε. «Γκαρσόν», είπε και ρίγησε: «Ένα εκλέρ και για μένα παρακαλώ».

«Ωραία ωραία», είπε ο Σνάμπελ. «Αυτό είναι! Καλωσόρισες στην παρέα. Αν ήσουνα πιο υποχωρητικός κατά το παρελθόν, θέματα που θα ‘πρεπε να ‘χανε λυθεί εδώ και καιρό, τώρα δεν θα υπήρχαν-καταλαβαίνεις τι εννοώ».

Ο σερβιτόρος έφερε το εκλέρ και το’ βαλε μπροστά στον Φ. Του Φ. του φάνηκε σαν να ‘δε τον τύπο να κλείνει το μάτι στον Σνάμπελ αλλά δεν ήταν σίγουρος. Άρχισε να τρώει το λιγωτικό γλυκό, και την έβρισκε με κάθε λιμπιστική μπουκιά.

«Απόλαυση δεν είναι;» ρώτησε ο Σνάμπελ, μειδιώντας σαν άνθρωπος που ξέρει. «Είναι πλήρες θερμίδων», βέβαια.

«Ναι» μουρμούρισε ο Φ. με το μάτι αγριεμένο και τρέμοντας. «Θα πάνε γραμμή όλες στα μπούτια μου»

«Το βάζεις όλο στους γοφούς, ε;» ρώτησε ο Σνάμπελ.

Ο Φ. ανάσαινε βαριά. Ξαφνικά οι τύψεις πλημμύρισαν κάθε αγγείο του σώματός του. Θεούλη μου τι πήγα και έκανα σκέφτηκε. Έσπασα τη δίαιτα μου! Καταβρόχθισα πάστα, ενώ γνώριζα τέλεια τις συνέπειες! Αύριο θα ‘μαι αναγκασμένος να φαρδύνω τα κουστούμια μου!
«Σας συμβαίνει τίποτα, κύριε;» ρώτησε ο σερβιτόρος, χαμογελώντας ομού μετά τον Σνάμπελ.
«Ναι, τι ειν’αυτά τα πράγματα» ρώτησε ο Σνάμπελ. «Έχεις πάρει ύφος λες και μόλις έχεις διαπράξει κάνα έγκλημα».

«Σας παρακαλώ δεν είμαι σε θέση να το συζητήσω τώρα! Χρειάζομαι καθαρό αέρα! Μπορείτε να ταχτοποιήσετε το λογαριασμό, και θα αναλάβω εγώ τον επόμενο». «Μην ανησυχείς»είπε ο Σνάμπελ. «Θα τα ξαναπούμε στο γραφείο. Ακούω ότι ο Υπουργός θέλει να σε δεί σχετικά με κάτι καταγγελίες».

«Τι; Τι καταγγελίες;»ρώτησε ο Φ.

«Α, δεν ξέρω ακριβώς. Έχουν κυκλοφορήσει κάτι φήμες. Τίποτα συγκεκριμένο. Μερικές ερωτήσεις που οι αρχές χρειάζονται απάντηση. Δεν είναι βιαστικό, καθόλου. Αν πεινάς ακόμα Χοντρούλη…»

Ο Φ. το έβαλε στα πόδια κι έτρεξε σαν σίφουνας στο σπίτι του, Ρίχτηκε στο πάτωμα μπρός στον πατέρα του και ξέσπασε σε λυγμούς. «Πατέρα έσπασα τη δίαιτα μου!» ούρλιαξε. «Σε μια στιγμή αδυναμίας παράγγειλα πάστα. Συγχώρα με πατέρα! Έλεος σε ικετεύω!»

Ο πατέρας του τον άκουσε ήρεμα και είπε: «Σε καταδικάζω σε θάνατο».

«Το ‘ξερα πως θα με καταλάβαινες», είπε ο Φ., κι ύστερα οι δύο άντρες αγκαλιάστηκαν κι επαναβεβαίωσαν την σταθερή απόφαση τους να περνάνε περισσότερο απ ’τον ελεύθερο χρόνο τους δουλεύοντας χωριστά.



Θυμήθηκα χθες αργά το βράδυ αυτό το κείμενο από το βιβλίο του πολυαγαπημένου μου Γουντυ Αλλεν «Όλα τα γραπτά του» ( εκδόσεις Bell), λίγα λεπτά αφότου είχα διαπράξει ένα σοβαρότατο μεταμεσονύκτιο παράπτωμα : Νυχτερινή επιδρομή στο ψυγείο!

Σήμερα κλείνω 6 μήνες δίαιτας με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Έχω χάσει 32 κιλά και είμαι ένα μόλις από τον μαγικό διψήφιο αριθμό κιλών, που δεν θα το πίστευα ούτε στα όνειρα μου πριν αρχίσω αυτή την προσπάθεια. Μια προσπάθεια κατά τη διάρκεια της οποίας επέδειξα αξιοσημείωτη επιμονή και πειθαρχία, οπλισμένος με ανέλπιστη για τον ευάλωτο χαρακτήρα μου, αντοχή. Ως χθες βράδυ βέβαια ,όποτε και συνέβη το…μοιραίο!

Σήμερα, πνιγμένος στις ενοχές της επόμενης μέρας, και αδυνατώντας να βρω το θάρρος να κοιτάξω στα μάτια την πολυαγαπημένη μουτον τελευταίο καιρό ….ζυγαριά, αναστέλλω προσωρινά την υπόσχεση μου να μη γράφω «προσωπικά» στο blog μου και δημοσιεύω το αμάρτημα μου αυτό, προσβλέποντας στην…χλεύη σας, προς παραδειγματισμό μου…

Αγαπημένοι μου μπλογκογειτόνες, στο λόγο της ιντερνετικής μου τιμής, δηλώνω δημόσια πως δεν θα το ξανακάνω!!!