Δικαστικός γραμματέας Λιολιόπουλος!

 Και να λοιπόν ήρθε η ώρα να γράψω κάτι που δεν θα το φανταζομουν ποτέ οτι θα έγραφα  τα είκοσι σχεδόν χρόνια που μοιράζομαι σκέψεις και ιδέες σε αυτό το ιστολόγιο !

 Στα τέλη Νοεμβρίου, βγήκαν τα αποτελέσματα του  τρίτου διαγωνισμού για την πρόσληψη Δικαστικών Γραμματέων που κάνει το Υπουργείο Δικαιοσύνης σε συνεργασία με τον ΑΣΕΠ, ένας διαγωνισμός απολύτως αδιάβλητος που μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι όσοι έχουν συμμετάσχει σε αυτόν αυτά τα τρία χρόνια, αλλά και κάτι που με έβαλε να δω διαφορετικά κάποια πράγματα για την πορεία της χώρας μας, που τόσο μας αρέσει να κατηγορουμε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία , λίγο πολιτική, που για μένα ανήκει πλέον στο παρελθόν, όπως το έχω αποφασίσει οριστικά.

 Μετά λοιπόν, από έναν και πλεον χρόνο σκληρού διαβάσματος και τη συμμετοχή μου και στις δύο φάσεις του διαγωνισμού, τη γραπτή τον Ιούνιο στη Θεσσαλονίκη αλλά και την προφορική στην Αθήνα στις αρχές Νοεμβρίου, είμαι στην ευχάριστη θέση να βλέπω με πολύ περηφάνια τον εαυτό μου, όχι απλά στους επιτυχόντες-διορισθέντες αλλά και πολύ ψηλά στη λίστα!

 Είμαι λοιπόν ευτυχής και πολλαπλά περήφανος για μια σειρά από λόγους που θα προσπαθήσω συνοπτικα να περιγράψω.

Είμαι περήφανος πρώτον, για τη στήριξη που είχα από την οικογένεια μου, που ήταν δίπλα μου μερα και κυρίως νύχτα οπότε κυρίως διάβαζα. Για την γυναίκα μου, την κόρη μου αλλά και τον γιο μου Βασίλη που ήταν πολύ ήσυχος και υπομονετικός, υποστηρίζοντας με και αυτός με τον δικό του μαγικό τρόπο.

 Δεν ήταν εύκολο να διαβάσω ξανά μετά από 30 χρόνια ή μάλλον τόσο σοβαρά και μεθοδικά για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Δεν ήταν επίσης εύκολο να νικήσω την αναβλητικοτότητα, τις δεύτερες σκέψεις ακόμη και τις υποψίες για το ολο αδιάβλητο της διαδικασιάς, αλλά και την ικανότητα κάποιου στα πενήντα να μαθαίνει έναν ωκεανό πρωτόγνωρων θεμάτων, ύλης, όρων ακόμα και τρόπου σκέψης.

 Ζοριστικα πολυ είναι η αλήθεια,  αλλά δεν το έβαλα κάτω. Ήταν δύσκολο αλλά το πίστεψα και τα κατάφερα!

 Το 2025 με βρισκει σε μία νέα εντελώς διαφορετική φάση της ζωής μου , Δικαστικός Υπάλληλος πλέον, στην αρχή φοιτητής για ένα τρίμηνο στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών και ένα ακόμη τρίμηνο πρακτική σε δικαστήριο της Θεσσαλονίκης. Μετά το τέλος αυτών των εξι μηνών και μετα από και τις βαθμολογίες όλων των φάσεων συνολικά, θα κριθεί σε ποιο δικαστήριο  θα τοποθετηθω, ελπίζω όχι πολύ μακριά, αν και λίγο με νοιάζει πια, αφού έχω την πλήρη στήριξη της οικογένειας μου σε αυτό.

 Επίσης θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την επιθυμία μου να  συνεχίσω την αποχή από τον δημοσιο σχολιασμό. 

Σας ευχαριστώ όλους και να είμαστε καλά!

Δυναμικά στον αγώνα οι αγρότες της Αλεξάνδρειας.

Δυναμικό παρών αγώνα δίνουν οι αγρότες της Αλεξάνδρειας  στο μέτωπο των αγροτικών κινητοποιήσεων.

 Μετά από κάλεσμα του τοπικού αγροτικού συλλόγου συγκεντρώθηκαν στα Καβάσιλα από όπου τα τρακτέρ που αποφασίστηκε να συμμετέχουν στην πορεία, ξεκίνησαν για τη Βέροια  και τον ΕΛΓΑ όπου θα κάνουν παράσταση διαμαρτυρίας.

 

Μισώ

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μισω χωρίς να μου έχουν κάνει κάτι..

 Τους μισώ γιατί είναι ακριβώς όλα αυτά που μισώ στη ζωή μου. ( δεν βρίσκω πιο ελαφριά λέξη από το μισω)

 Μισώ τα "καλά παιδιά"

τους κυρ'παντεληδες που δεν θέλουν να κάνουν ούτε ένα βήμα από τον μικρόκοσμο τους. 

Τους νάνους που κρύβονται σαν τον νάνο Όσκαρ Μάντσερατ στο τενεκεδένιο ταμπούρλο κάτω από τα πολλά φουστάνια της μαμάς/γυναίκας/ γιαγιάς τους.

 Μισώ την αγράμματη κουτοπονηρια τους, την ογκώδη ανηθικότητα τους που νομίζουν την κρύβουν σαν τη στρουθοκάμηλο στις εκκλησίες, στους "συλλόγους" στις αναρτήσεις με τα μαζικα tags.

Μισω που πρέπει να τους έχω φίλους, κουμπάρους, συγγενείς. Δεν θέλω ούτε τον ίδιο αέρα να αναπνέω μαζί τους.

Μισώ τον εαυτό μου που αποτυγχάνει συνεχώς να αδιαφορεί για το τι θα πουν. Που ακόμη δεν κατάφερα να γίνω "αόρατος" για όλους αυτούς.

 

Περιμένοντας τον Στέφανο

Περιμένοντας τον Στέφανο Κασέλλακη στην πόλη μου και αφου  το βιολογικό μου ρολόι των 50 που με ξυπνάει από τα χαράματα, δεν  λέει να σπάσει όσο και το βαράω, έκανα μια εσωτερική ενδοσκόπηση, 

πίνοντας το αγαπημένο μου εσπρέσσο στο στέκι μου( πάντα έξω από την πόλη) "ξεφυλλίζοντας' παλιές αναρτήσεις του ημιθανούς εδώ και χρόνια μπλογκ μου και παλιές αναρτήσεις στο διπολικό μας Facebook.

 Έχω την αίσθηση ότι μετά από πολλά χρόνια στενής παρακολούθησης της πολιτικής αλλά ελάχιστες μέρες ενεργούς συμμετοχής σε αυτη, τα έχω πει και τα έχω γραψει όλα! Καλά και κυρίως κακά.

 Το ιντερνετικό μας αποτύπωμα δεν μπορεί παρά να είναι ναρκισσιστικό.

 Διαβάζοντας όλα αυτά τα κείμενα μου, ( πόσα πολλά έχω γράψει!) παραδόξως δεν μένω στις απογοητεύσεις που η πολιτική μου χάρισε, αλλά στις στιγμές που δικαιώθηκα κόντρα σε όλους, με τη επικίνδυνα φουσκωμένη εσχάτως ψηφιακή (και όχι μόνο) ματαιοδοξία μου να βαράει κόκκινο.

 Σήμερα έχω κάνει μια πολιτική επιλογή που λίγο καιρό πριν δεν θα μπορούσα να φανταστώ καν για τον εαυτό μου. Ακολουθώ τον Στέφανο Κασέλλακη και πιστεύω σε αυτόν. Μου αρέσει ο λόγος του, η τόλμη του να μιλήσει εκτός γραμμής, η αναντιστοιχία του με τον κλασικό τύπο αριστερού, το χιούμορ του, η άνεση του και αυτή η πολύ γοητευτική έμφυτη σεμνότητα που βγάζει.

 Έχοντας ζήσει (μεταξύ άλλων) την άκρως σχιζοφρενική διαδικασία ανασυγκρότησης ( ναι έτσι το λέγαμε και τότε) του ΠΑΣΟΚ από το 2004 με όλο τον περίγυρο μου να βρίζει τον Γιώργο Παπανδρέου, με τα ποσοστά αποδοχής του μηδενικά, που σε λίγα χρόνια μετατράπηκαν σε εκλογικό θρίαμβο, αλλά και επιλογή μου στον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2015 όταν πάλι όλος ο περίγυρος μου τον έβριζε και τον κορόιδευε, έχω την βεβαιότητα πως το ίδιο θα συμβεί και με τον Στέφανο. 

 Ότι φαίνεται να περνάει σήμερα είναι η μαγιά για την μεταξεληξη του κόμματος σε μεγάλη παράταξη που θα οδηγήσει στην πολιτική κυριαρχία του χώρου ξανά. 

 Δεν θα αργήσει σει η μέρα που ο Κασσελάκης θα γίνει πρωθυπουργός και εγώ θα καμαρώνω για άλλη μια φορά για την επιλογή μου αυτή κόντρα σε όλους αλλά και στον ίδιο μου τον παλιό εαυτό, ακόμη και αν για άλλη μια φορά έχω εγκαταλήψει το καράβι λίγο πριν βρει το λιμάνι της εξουσίας εξαντλημένος από την ναυτία του ταξιδιού στην άγρια θάλασσα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.

 

 

Μια συγκλονιστική παράσταση.

Δεν είμαι ο πιο ειδικός στα θεατρικά, δεν είναι πολλές οι παραστάσεις που μπόρεσα να παρακολουθήσω ως τώρα. 

Απόψε όμως στη Βέροια είδα την πιο συγκλονιστική από όλες.

Ήταν το 'Γκιακ' του της ομάδας "Σανίδι" του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας σε σκηνοθεσία του 'δικου μας' Πέτρου Μαλιάρα.

Δεν ήταν μόνο το έργο, οι διάλογοι, η διασκευή του Πέτρου με τη δυνατή και όμορφα δομημένη αφήγηση. Ηταν και οι συγκλονιστικές ερμηνείες των ερασιτεχνών ηθοποιών της ομάδας, που έκαναν αυτό το αριστούργημα. Και να φανταστεί κανείς πόσες αντιξοότητες έζησαν αυτοί οι άνθρωποι από την αρχή του εγχειρήματος ως και σήμερα. Κυρίως το τελευταίο 24ωρο!

  Αντιγράφω τα ονόματα των συντελεστών της παράστασης και ακολουθούν κάποιες φωτογραφίες αλλά κυρίως η συγκλονιστική ομιλία από ακρδιας του Πέτρου Μαλιάρα στο τέλος.

 Είμαι περήφανος που γνώρισα αυτό τον άνθρωπο και πολύ τυχερός που είναι σε μια απο τις αμέτρητες θεατρικές ομάδες του!

Κείμενο: Δημοσθένης Παπαμάρκος

Διασκευή Κειμένου / Σκηνοθεσία: Πέτρος Μαλιάρας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Σταματίου

Σκηνογραφία / Ενδυματολογία: Δημήτρης Γεωργόπουλος, Δαμιανός Οικονομίδης

Μουσική Επιμέλεια / Ενορχήστρωση: Αλέξανδρος Ιωσηφίδης

Ζωντανή Μουσική: Γιάννης Καπάρας (ηλεκτρική κιθάρα), Δημήτρης Χατζηνικολάκης (τύμπανα, νταούλι), Δημήτρης Τσιγγενόπουλος (γκάιντα)

Μηχανικός Ακουστικής: Αλέξανδρος Καροτσέρης 

Φωτισμοί: Γιώργος Βέγκος

Creative / Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου 

Οργάνωση Παραγωγής / Προβολή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας

Τους ρόλους ερμηνεύουν (αλφαβητικά) 

Γιαγτζόγλου Ολυμπία, Ζήνδρος Κωνσταντίνος, Ζωγραφοπούλου Κατερίνα, Ίτσκος Γρηγόρης, Κονδάρα Φανή, Μιξαφέντη Τζίνα, Οικονομίδης Δαμιανός, Παπαδοπούλου Φωτεινή, Ψυχαράκης Νίκος

Special Guests: Ελένη Κουπίδου, Ελένη Σοφούλη

 

Todo campia.

Αν μου έλεγε κάποιος σε μια οποιαδήποτε στιγμή σε όλη την δεκαετία του 10', οτι το 2023 θα είχα γραφτεί μέλος στον ΣΥΡΙΖΑ και θα πήγαινα να ψηφίσω στις εσωκομματικές του, έχοντας μάλιστα και δύο επιλογές που ψηφίζω ευχαρίστως, δεν θα τον ξαναμιλούσα! Να λοιπόν που έγινε και αυτό. 

 Αναρωτιέμαι πού πήγε όλο αυτό το αντιΣύριζα μένος μου, τα βιβλία της Ραντ, του Χάγιεκ, του Πόπερ...

Αναρωτιέμαι πού πήγε η Ντόρα, το μητρώο στελεχών, ο Φιλελεύθερος ο Πάσχος. ( Ο Γαπ δεν έφυγε ποτέ, το αντίθετο).

Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της χώρας από το 2015. Τόσο πολύ που μας έπνιξε. Με έπνιξε.

Διαφθορά, ανικανότητα, κυνισμός, κοινωνικό μίσος, σκοταδισμός, δεξιός παλαιοκομματισμός. Κανένας φιλελευθερισμός, κλειστή οικονομία για λίγους, διαλυμένοι θεσμοί.  Αυτά μας προέκυψαν πάλι στη χώρα, πάνω που πιστεύαμε ότι είχαν τελειώσει.

 Υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα ολόκληρο κατεβατό για να υποστηρίξω την πολιτική μου επιλογή.  Δεν θα το κάνω, όχι γιατί μεγάλωσα, αλλά γιατί δεν μου έχει μείνει και πολύ διάθεση.

 Σίγουρα πάντως δεν είναι απο ενοχή.

Είναι μια ελπίδα.

Η Τσιτσ'φιά.

Στη φυσική ιστορία ήμουν σκράπας.

 Παιδί της επαρχίας,( δεν έφυγα ποτέ), αγρότης, στα περισσότερα χρόνια μου.

 Όμως. 

Ποτέ δεν ασχολήθηκα με φυτά, πέρα από τις καλλιέργειες, παντζάρι, βαμβάκι, στάρι. Δεν ξέρω πως ονομάζεται κανένα δέντρο, λουλούδι, φυτό.

Από ονόματα φυτών : βούλιαρη, κοστριάβα, κολτσίδα, λιγκαβέτσι. Ξέρω τι φάρμακο καταπολεμάει το καθένα. Τίποτα άλλο. Πρέπει να είμαι ο πιο άσχετος σε θέματα φύσης!

 Φύση;  Η μόνη φύση που με συνάρπαζε πάντα ήταν η ανθρώπινη*.

 Το μόνο δέντρο που με συγκίνησε στη ζωή μου πριν 40 και βάλε χρόνια, ήταν η Καρ(υδ)ιά  που είχαμε στην αυλή και την έκοψε ο παππούς μου για να χωράνε τα τραχτέρια, που όλο και μεγάλωναν τότε και αυτά μαζί με μας. Είχα γράψει και μια σπαρακτική έκθεση για αυτή. Πρέπει να ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, πήρα και μπράβο!Το μόνο μπράβο που έχω πάρει ποτέ στο σιχαμένο αυτό μάθημα.

Το δεύτερο δέντρο που πρόσεξα στη ζωή μου, ήταν σήμερα η Τσιτσ'φιά στο απέναντι από το πατρικό μου, οικόπεδο.

 Είναι η ίδια τσιτσ'φιά που σκαρφάλωνα μικρός να φτάσω να κορφήσια τσίτσ'φα, χωρίς να τρυπηθώ από τα αγκάθια. 

Παλιά το κατάφερνα με τα αγκάθια. Τώρα τα κουβαλάω μέσα μου...

 Ακόμα θυμάμαι την γιαγιά Μαρίκα, από απέναντι, να μας παρακαλάει να κάνουμε ησυχία όσο κορφολογούσαμε τα αγαπημένα μας τσίτσ'φα: "Σιγά, η Βέτα διαβάζει", έλεγε.

Η Βέτα πρέπει να έχει πλέον μεγάλα εγγόνια. Όπως θα μπορούσαμε να έχουμε και εμείς. Αν...

Δεν πρέπει να υπάρχει πιο ανθεκτικό δέντρο στο φυσικό βασίλειο από αυτό. 

Την έχουμε κόψει άπειρες φορές, αυτή όμως θαρρείς και ανεστένεται. Χωρίς καμία περιποίηση, χωρίς κανένα ράντισμα, λίπασμα, ή μπόλιασμα, στέκεται στη θέση της, ορθή, ξαναγεννημένη, πλούσια στα γλυκά μικροσκοπικά της εδέσματα. 

Στην ίδια θέση εδώ και πολλές δεκαετίες, είδε να αλλάζουν τα πάντα γύρω της. Γνώρισε πολλούς, περαστίκους από τον κόσμο αυτό ανθρώπους.

Ερχόμαστε, φεύγουμε, αυτή μένει, θαρρείς παντοτινή. Σαν τις αμαρτίες μας...

 Την είδα σήμερα πάλι εκεί όπως κάθε Σεπτέμβρη, όμορφη,  φορτωμένη, σαν να μην έχει  τσακίστεί αμέτρητες φορές.

 Εκεί, να  δειχνει νέα και όμορφη. 

 Η Τσιτσ'φιά μας. Όχι εμείς πια....

Τι είναι και τι δεν είναι το Γη Ειδα.

 Με αφορμή ερωτήσεις φίλων ή και λιγότερο...φίλων, θα θέλαμε να πούμε δυο λόγια για το "Γη είδα"

• Το Γη Είδα  δεν ειναι ακριβώς ειδησεογραφικός ιστότοπος, παρα το "news" στον τίτλο του. Ειναι κυρίως ιστολόγιο γνώμης που φιλοξενεί πάντα ενυπόγραφα άρθρα. Τα περισσότερα είναι δικά μου.            
• Το Γη Είδα  ήταν ο με χιουμοριστική διάθεση τίτλος της εκπομπής μου στο τοπικό ραδιόφωνο πριν λίγα χρόνια που μετα συνεχίστηκε ζωντανά στο facebook στις μερες του εγκλεισμού. Σύντομα αναμένουμε να επιστρέψει στο ραδιοφωνικό του σπίτι το Ράδιο Αβένα.                                                 
• Το ονομα Γη Είδα το επέλεξα αστειευόμενος την μεγαλομανή φαντασιοπληξία των Γιδιωτών. Το όνομα της πόλης μας Γιδάς, καμία σχέση δεν έχει με τη φράση "Γη Είδα" και τον σχετικό μύθο όπως φυσικά δεν έχει και με τον Μεγαλέξανδρο.                     
• Το Γη Είδα δεν εχει καμία απολύτως πολιτική γραμμή. Οι πολιτικές μου απόψεις είναι ξεχωριστές και μπορεί κανείς να τις βρει στο προφίλ μου στο Facebook ή στην ιστοσελιδα μου nikoslioliopoulos.blogspot.com     
• Το Γη είδα δεν φιλοξενει διαφημίσεις. Ειναι μια καθαρά ερασιτεχνική προσπάθεια. Τουλάχιστον ως τις εκλογές του Οκτωβρίου έτσι θα παραμείνει.    
• Το ιστολόγιο και οτι σχετίζεται με αυτό ( μεσα δικτύωσης , φωτογραφίες, βίντεο) δημιουργήθηκε και γράφεται απο ενα κινητο των 100 ευρώ. Κανένα άλλο έξοδο.                         Επίσης το Γη Είδα:          
•  Δεν δημοσιεύει ποτέ ούτε στο μπλογκ, ουτε στα σοσιαλ μίντια, ανώνυμα σχόλια. Πιστευουμε οτι τα μέσα που φιλοξενούν ανώνυμα σχολια εχουν κάνει τεράστιο κακό στην κοινωνια μας. Το φαινόμενο αυτο πρεπει να σταματήσει.                                   
• Δεν σβήνουμε ποτέ σχόλια. Κανεις δεν θα έπρεπε να σβήνει σχόλια απο δημόσιο διάλογο,(εξαιρούνται τα υβριστικά βεβαιως)                                             
•  Δεν δημοσίευει ποτέ άστρα, ξεματιάσματα, θεωρίες συνωμοσίας ή οτι περιλαμβάνεται σε αυτο που με μια λεξη λεμε ψεκασμό.                  
• Δεν δημοσιευει ποτε fake news ή hoaxes ενω συμμετάσχει οσο μπορει στην καταρριψη του και μεσω του ellinikahoaxes.gr                                                                        Παρ'όλα τα παραπάνω και εξαιτίας τους, το Γη Είδα βρισκςται ακόμη σε δοκιμαστική μορφή!                              

Διύληζαν τον Λιολιόπουλο, και κατάπιαν τους Χρυσοχοίδηδες.( Μαζί με το κώνειο).

Ποσο μακρινή φαίνεται η εποχή που όλη η δεξιά στην Ημαθία, είχε πέσει σύσσωμη με δημοσιεύματα να φάει τον νέο τότε πρόεδρο της Ημαθίας Κυριάκο Μητσοτάκη, που τόλμησε και επέλεξε έναν πρώην ΠΑΣΟΚο στα νέα στελέχη. Υβριστικά δημοσιεύματα, συκοφαντίες, κουτσομπολιά, δηλητήριο. Διύληζαν εμένα και κάνα δύο ακόμη, και κατάπιαν αμάσητους Χρυσοχοίδηδες, Φλωρίδηδες και το όλο τον πασοκικο συρφετό λίγα χρόνια μετά.

 Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι αυτοί που έκαναν τον πόλεμο τότε, εξαφανίστηκαν πολιτικά ( μαζί με εμένα) και φτυμένοι πια από τον Μητσοτάκη, δεν τολμούν να πουν κιχ, περιμένοντας σε μια γωνιά σαν το πεινασμένο σκυλάκι.

 

Τελικά ο Κυριάκος ήταν γίγαντας. 

Υ.Γ. Σπέσιαλ αφιέρωση, προς πρώην αντινομάρχες και προέδρους νομ.Συμβουλιων, δημάρχους Μελίκης, τον ένα και μοναδικό ΣΑΚΗ από την Αλεξάνδρεια και τα κατά καιρούς σκυλάκια του, αλλά και σε όλο το σύστημα του Αλεξανδρινού τρένου που ξεκίνησε από αντιπροσωπεία του Ιβάν αλλα σταμάτησε στην Ελασσόνα... 

 

 

Ρετρο. Απολογισμός της παρουσίας μου στην κεντροδεξιά. (2012-2019).

Ένα όμορφο τέλος. 

Αύριο κλείνει για μένα με τον καλύτερο και πιο συγκινητικό τρόπο μία περίοδος της ζωής μου, ένας κύκλος που διήρκησε επτά χρόνια.

 Όλα άρχισαν το 2012 όταν αποφάσισα να βοηθήσω την Ντόρα Μπακογιάννη στα ψηφοδέλτια της δημοκρατικής συμμαχίας επειδή μου άρεσε πολύ ως πολιτικός, αλλά και οι φιλελεύθερες θέσεις του κόμματος της, συνεχίστηκε με την ένταξή μας στη Δράση με τον Θόδωρο Σκυλακάκη, και κορυφώθηκε με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας σε πολιτικό επίπεδο και σε προσωπικό επίπεδο η επιλογή μου στα πρώτα ονόματα του μητρώο στελεχών.

Ψηφίζοντας αύριο τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ολοκληρώνεται και η δική μου παρουσία στο χώρο της συντήρητικης παράταξης, μία περίοδος κατά την οποία ήμουν εμφανέστατα έξω από τα νερά μου. 

Στο τέλος της ημέρας νιώθω ικανοποίηση που ένας άνθρωπος στον οποίο πιστεύω, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας, έστω και αν αυτό γίνεται με ένα κόμμα που φέρει βαρύτατες ευθύνες για τα δεινά της.

Αν για κάτι μπορώ να είμαι περήφανος είναι στο ότι συνετέλεσα και εγώ στην εκλογή του Κυριάκου στη Νέα Δημοκρατία και έτσι σήμερα χιλιάδες μετριοπαθείς πολίτες σπεύδουν να ψηφίσουν το κόμμα αυτό με λιγότερες ενοχές, αφού σωστά προτάσσουν ότι το βασικό διακύβευμα είναι να απαλλαγεί η χώρα από την εφιάλτη των συριζαίων.

 Εκτιμώ ότι θα περάσουν πολλά χρόνια ωσπου να ασχοληθώ ξανά με την πολιτική, αφού προσωπικοί οικογενειακοι λόγοι δεν με αφήνουν, όταν όμως ασχοληθώ θα είναι στον χώρο του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού κέντρου όπου ανήκω ιδεολογικά ως Έλληνας φιλελεύθερος.

Ευχή μου η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και η απαξίωση του Αλέξη Τσίπρα να είναι η αρχή για την δημιουργία ενός σοβαρού δημοκρατικού πολλού που τόσο έλειψε στη χώρα, στα χρόνια της κρίσης.

Μια εμπειρία ζωής.

Λένε πως ποτέ δεν είναι αργά για να ανακαλυψεις νέα ενδιαφέροντα. Σωστά. Μόνο που, το να παίρνεις μερος στα 50 σου στην πρώτη θεατρική παράσταση είναι ...κάπως!

Μετά από πολύ δουλειά, κοπο και κάποιες (εντός προγράμματος) αντιξοότητες, η θεατρική ομάδα του δήμου Αλεξάνδρειας καταφέραμε να ανεβάσουμε την παρασταση 'Κερενια κούκλα', ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο, και νομίζω τα πήγαμε καλά.

Δεν το κρύβω πως οι συνεχείς πρόβες και κάποιες αδυναμίες μου στην αποστήθιση κειμένου, με έκαναν να νιώσω μια πίεση που δεν μπόρεσα εύκολα να διαχειριστώ.

 Όμως τα κατάφερα και έτσι σήμερα μπορώ να νιώθω αυτό το υπέροχο συναίσθημα που δεν περιγράφεται εύκολα, και μόνο όσοι το έχουν ζήσει μπορούν να με καταλάβουν.

Στο τέλος αυτού του ωραίου ταξιδιού νοιωθω μεγάλη ικανοποίηση. Αλλά αυτό δεν είναι το κύριο συναίσθημα.

 Το αποτύπωμα που μου αφήνει η συμμετοχή σε ερασιτεχνική θεατρική ομάδα, είναι ο θαυμασμός μου για κάποιους ανθρώπους, το πως βρήκαν όλη αυτή τη δύναμη, το θάρρος, αλλά και το κρυμμένο ταλέντο, όπου τουλάχιστον στα δικά μου μάτια φαίνεται μεγαλειώδες.

 

Η Χριστίνα Καβακοπούλου που είναι μια τεράστια ηθοποιός. Ότι και να πεις είναι λίγο. Όσοι την έχουν δει, ξέρουν. 

Η Άσπα που ήταν συγκλονιστική στο ρόλο της Λιολιας. Ανέλπιστο!

Ο Ιωακείμ και ο Στάθης που ήταν καταπληκτικοι αλλά κυρίως υπέροχοι χαρακτήρες με χιούμορ, ηρεμία και πάντα καλή διάθεση.

Ο Δημήτρης που είναι ταλέντο στην αφήγηση! Μπορεί να μάθει ένα βιβλιο από έξω !

Η Νάνσυ που η ερμηνεία της αλλά και η δύναμη της ψυχής της με συγκλόνισαν.

Η γλυκίτατη κα Ντίνα μας. Κοντά στα 70 και αποφάσησε να πάρει μέρος για πρώτη φορά σε θεατρική παράσταση, και τα κατάφερε περίφημα, σε έναν απαιτητικό και με πολύ κείμενο ρόλο. Υποκλίνομαι σε αυτή την γυναίκα, μάνα, γιαγια και θα ήθελα να αποτελέσει πρότυπο και για άλλες.

Η Κατερίνα που ήταν το Αλφα και το Ωμέγα ολης αυτής της προσπάθειας.

  

Η Κάθριν και η Λέτα με την υπέροχη προφορά!

Η Σοφία με τον τεράστιο ρόλο της

Και η  Φωτεινή μας με την ' 'ξετσιπωσιά'

Η ωραία Τζούλια, η συμπαθεστατη Ειρήνη, 

Ο Δάνη με την δυνατή φωνή, ο Βαγγέλης 

Και τέλος, έχω τεραστιο θαυμασμο για τον σκηνοθέτη μας Πέτρο Μαλιάρα . Επέλεξε ένα δύσκολο έργο, έδωσε την δική του οπτική βάζοντας ψηλά τον πήχη και τα κατάφερε! Έχει σπουδαίο χάρισμα στο να διαχειρίζεται ανθρώπους και πια απίστευτη ενέργεια! 

 Αν και στο ερώτημα αν θα ξαναπάρω μέρος σε παράσταση, ως πρόσφατα η απάντηση μου ήταν όχι, σήμερα νοιωθω ήδη αγωνία και ανυπομονησία να το ξανακάνω! 

 Τους ευχαριστώ όλους !