Saturday, August 4, 2012

Αντίο ΑΤΕ θα μου λείψεις!


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρουμλούκι.

Του Νίκου Λιολιόπουλου.
Διαβάζοντας τα νέα για την ¨πώληση¨ της αγροτικής μας τράπεζας, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε διηγηθεί ένας φίλος.
Αρχές καλοκαιριού πριν καμπόσα χρόνια σε ένα χωριό της Ελληνικής επαρχίας, ήταν μια τυπική πατριαρχική ελληνική οικογένεια, που αρχηγό της είχε τον Μπάρμπα Νίκο, και την αποτελούσαν παιδιά, νύφες και εγγόνια που όλοι δούλευαν στα χωράφια.

Το ανατολικού τύπου τρακτέρ του μπάρμπα Νίκου, ήταν για άλλη μια φορά στο συνεργείο. «Καιρό που βρήκε πάλι να χαλάσει», έλεγε και ξανάλεγε ο πάππους στον εγγονό του, τον μικρό Νικολή, γεμάτος οργή και παράπονο για την κακοτυχία του. Ο μικρός Νικολής ήταν δεν ήταν 10 χρονών αλλά οδηγούσε ήδη τρακτέρ, αν και για να πατήσει καλά το συμπλέκτη, έπρεπε να γαντζωθεί γερά στο λευκό τιμόνι και να σηκωθεί όρθιος. Αγαπούσε πολύ τα μηχανήματα αλλά μάλλον δεν ήξερε πόσο ζόρικο ήταν να τα αποκτήσει κάνεις. Αυτό το έμαθε αργότερα και με μεγαλύτερη δυσκολία απ ό,τι έμαθε να τα οδηγεί...

Οι γονείς του μικρού Νικόλα ήταν στα χωράφια και δεν ευκαιρούσαν να ασχοληθούν με τις ζημιές του ¨παλιοτράχτερου¨ όπως το έλεγαν όλοι, εξάλλου αυτό ήταν αρμοδιότητα του πάππου, του αρχηγού!

Μια ακόμη επισκευή στο τρακτέρ όμως ήταν ασύμφορη, έπρεπε να αγοραστεί ένα καινούριο. Οι δουλειές ήταν ήδη πολλές, τα χωράφια που νοίκιαζε η οικογένεια είχαν αυξηθεί και δεν μπορούσαν να περιμένουν. Λεφτά όμως για αγορά καινούριου τρακτέρ δεν υπήρχαν.

Έτσι λοιπόν, ένα πρωί ο Μπάρμπα Νίκος, κίνησε με το ποδήλατο του για την αγροτική τράπεζα του χωριού, παίρνοντας μαζί του τον αγαπημένο του εγγονό. Θα ζητούσε δάνειο.
Εκεί τον υποδέχτηκαν με ευγένεια οι υπάλληλοι της τράπεζας και αφού ο Μπάρμπα Νίκος εξήγησε τον λόγο της επίσκεψής του, οι υπάλληλοι τον παρέπεμψαν – όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις - στον Διευθυντή του καταστήματος για τα περαιτέρω.

Ο διευθυντής, γνωστό κομματικό στέλεχος από την πόλη, έπινε τον καφέ του στο γραφείο του περιστοιχισμένος από μια ομήγυρη κομματικών στελεχών. Σπάνια θα τον έβρισκε κάνεις μόνο του για να συζητήσει μαζί του. Ο Μπάρμπα Νίκος λοιπόν πήγε στο γραφείο του διευθυντή και αφού και εκεί εξήγησε διεξοδικά τους λόγους της επισκέψής του, άρχισε η ‘’διαδικασία’’ της έγκρισης του δανείου που ήταν, με απλά λόγια, μια έρευνα για το ‘’ποιόν’’ και φυσικά τα φρονήματα του υποψήφιου δανειολήπτη... 

Ευτυχώς ο μπάρμπα Νίκος ήταν κάλος νοικοκύρης και φυσικά… μέλος του κόμματος. Είχε βεβαία φροντίσει να κάνει και μερικές ασφάλειες ζωής στο παραμάγαζο που διατηρούσε ο διευθυντής. Η προνοητικότητά του αυτή, του προσέθεσε μερικούς ακόμη πόντους στην μετέπειτα διαδικασία έγκρισης του δανείου και φυσικά στην συμπάθεια του… διευθυντή. 

Ένα μικρό πρόβλημα υπήρχε μόνο. Ο Μπάρμπα Νίκος ήταν πολύ μερακλής με τα μηχανήματα και δεν ήθελε να μπλέξει ξανά με ανατολικού τύπου τρακτέρ, δεν άντεχε άλλο τα συνεργεία. Από χρόνια είχε βάλει σκοπό να πάρει ένα Ιταλικό. Να όμως που ο διευθυντής έδινε δάνεια μονό για ανατολικά τρακτέρ και μονό κόκκινα. Ο λόγος δεν ήταν ότι ο διευθυντής ήταν θιασώτης του ανατολικού μπλόκ, ούτε γιατί το κόκκινο χρώμα ήταν το αγαπημένο του. Τα πράγματα τότε ήταν πιο απλά. Απλώς, αυτά τα τρακτέρ εμπορευόταν ο τοπικός κομματικός παράγοντας που συνεργάζονταν… 

Δεν ξέρω πως – ή δεν έχει σημασία- ο φτωχός αγρότης της ιστορίας μας, κατάφερε να ξεπεράσει το εμπόδιο αυτό και να πάρει το δάνειο. Το καινούργιο τρακτέρ ήρθε, οι δουλειές μεγάλωσαν, ήρθαν και άλλα τρακτέρ και αλλά δάνεια και η ζωή συνεχίστηκε. Τώρα, στην ίδια τράπεζα βρισκόταν μετά από 30 χρόνια ο ‘’μικρός’’ Νικολής. Ο πάππους είχε από χρόνια πεθάνει. Ο Νικολής ήταν πια σχεδόν σαραντάρης, είχε τη δική του οικογένεια, τα δικά του χωράφια αλλά τα τρακτέρ που έμειναν από τότε, είχαν παλιώσει και αυτά με τη σειρά τους. Ο αγροτικός ‘’στόλος’’ χρειαζόταν επειγόντως αντικατάσταση. Ματαία όμως ο Νικολής προσπαθούσε να βγάλει δάνειο για να εκσυγχρονίσει την επιχείρηση. 

Ο λόγος ήταν ότι δεν χρειαζόταν πια να είναι κάποιος κομματικός παράγοντας για να πάρει δάνειο. Τα πράγματα είχαν αλλάξει από τότε, είχαν ¨εκσυγχρονιστεί¨! Τι σήμαινε αυτό; Ότι ο Νικολής είχε «κληρονομήσει την καρτέλα» του πάππου που είχε ‘’ανεξόφλητα’’ ποσά από τα παλιά δάνεια και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να πάρει δάνειο από την αγροτική. 

Μα πως γίνεται αυτό αναρωτιόταν ξανά και ξανά ο Νικολής, «ο πάππους πάντα πλήρωνε τα δάνεια στην ώρα τους», χωρίς βέβαια να πάρει ποτέ απάντηση!..

Δεν μου εξήγησε ο Νίκος γιατί έγινε αυτό, - ίσως και ο ίδιος να μην είχε καταλάβει, όπως συνέβη και με άλλους που έτυχε να μπλέξουν με τέτοια δάνεια -. Μου είχε αποκαλύψει όμως ότι η οικογένεια του, είχε πληρώσει χρυσάφι εκείνα τα δάνεια, με επιτόκια 30 και 32%! Ήταν μάλιστα από τους ελαχίστους που πλήρωνε τότε κανονικά ή σχεδόν κανονικά τα δάνεια, αλλά παρέμεινε πάντα ένας από τους πολλούς που χρωστούσαν ακόμα… 

Προφανώς ο παππούς του Νικολή, αλλά και ο ίδιος o Νικολής έμμεσα, όπως και πολλοί άλλοι, πλήρωνε δάνεια που δεν ήταν δικά του, για να μπορεί η τράπεζα να τροφοδοτεί κολλητούς βιομηχάνους με θαλασσοδάνεια, χιλιάδες συνεταιρισμούς, άνδρα διαφθοράς και παράνομου πλουτισμού αγροτοσυνδικαλιστών. 

Με το αίμα και τον ιδρώτα του Μπάρμπα Νικολή, και τόσων άλλων, πότισε ένα τεράστιο κρατικό μηχανισμό ημετέρων, συντρόφων και κολλητών. Με το ίδιο αίμα έστησε για δεκαετίες ένα τεράστιο κομματικό πάρτι για λίγους. 
Με το ίδιο αίμα χρηματοδοτούσε τα κόμματα, ρίχνοντας χρήμα στα γρανάζια της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος εις βάρος των αγροτών.

Για να γυρίσουμε ξανά στην ιστορία μας. Αφού λοιπόν είδε και αποείδε ο φίλος μου ο Νικολής, αναλογιζόμενος και το ρίσκο μιας τέτοιας απόφασης, αναγκάστηκε να ζητήσει δάνειο από μια ιδιωτική τράπεζα, με ληστρικά επιτόκια, χωρίς να μπορεί να κάνει κι αλλιώς. Κατά τραγική και ειρωνική σύμπτωση, η τράπεζα που απευθύνθηκε ο Νικολής ήταν η ίδια τράπεζα που σήμερα ¨εξαγόρασε¨ την Αγροτική!..

Πριν λίγες μέρες, λες και ήταν γραφτό, τη χώρισαν – την ΑΤΕ - λέει σε ‘’καλή και κακή’’ και παραχώρησαν την καλή σε νέο αφεντικό με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ την κακή τη φόρτωσαν που αλλού, στους πολίτες.

Και η ζωή συνεχίζεται.

Η παραπάνω Ιστορία είναι 100% αληθινή από τις χιλιάδες αληθινές ιστορίες παραλογισμού με επίκεντρο της αγροτική τράπεζα, ο δε τίτλος του κειμένου καθαρά ειρωνικός.



Υ.Γ της τελευταίας στιγμής

Σαν από θαύμα.. κοιτώντας τον τοίχο του facebook μου, διαβάζω τον γιο του τότε διευθυντή της τράπεζας, γνωστός κομματικός παράγοντας και αυτός και φυσικά διορισμένος σε πολύ καλή θέση στο δημόσιο, να βρίζει τους πολιτικούς για την κατάντια της χώρας μας. 

Τι πλακά που έχει η ζωή καμία φορά…