Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μισω χωρίς να μου έχουν κάνει κάτι..
Τους μισώ γιατί είναι ακριβώς όλα αυτά που μισώ στη ζωή μου. ( δεν βρίσκω πιο ελαφριά λέξη από το μισω)
Μισώ τα "καλά παιδιά"
τους κυρ'παντεληδες που δεν θέλουν να κάνουν ούτε ένα βήμα από τον μικρόκοσμο τους.
Τους νάνους που κρύβονται σαν τον νάνο Όσκαρ Μάντσερατ στο τενεκεδένιο ταμπούρλο κάτω από τα πολλά φουστάνια της μαμάς/γυναίκας/ γιαγιάς τους.
Μισώ την αγράμματη κουτοπονηρια τους, την ογκώδη ανηθικότητα τους που νομίζουν την κρύβουν σαν τη στρουθοκάμηλο στις εκκλησίες, στους "συλλόγους" στις αναρτήσεις με τα μαζικα tags.
Μισω που πρέπει να τους έχω φίλους, κουμπάρους, συγγενείς. Δεν θέλω ούτε τον ίδιο αέρα να αναπνέω μαζί τους.
Μισώ τον εαυτό μου που αποτυγχάνει συνεχώς να αδιαφορεί για το τι θα πουν. Που ακόμη δεν κατάφερα να γίνω "αόρατος" για όλους αυτούς.
