Περιμένοντας τον Στέφανο

Περιμένοντας τον Στέφανο Κασέλλακη στην πόλη μου και αφου  το βιολογικό μου ρολόι των 50 που με ξυπνάει από τα χαράματα, δεν  λέει να σπάσει όσο και το βαράω, έκανα μια εσωτερική ενδοσκόπηση, 

πίνοντας το αγαπημένο μου εσπρέσσο στο στέκι μου( πάντα έξω από την πόλη) "ξεφυλλίζοντας' παλιές αναρτήσεις του ημιθανούς εδώ και χρόνια μπλογκ μου και παλιές αναρτήσεις στο διπολικό μας Facebook.

 Έχω την αίσθηση ότι μετά από πολλά χρόνια στενής παρακολούθησης της πολιτικής αλλά ελάχιστες μέρες ενεργούς συμμετοχής σε αυτη, τα έχω πει και τα έχω γραψει όλα! Καλά και κυρίως κακά.

 Το ιντερνετικό μας αποτύπωμα δεν μπορεί παρά να είναι ναρκισσιστικό.

 Διαβάζοντας όλα αυτά τα κείμενα μου, ( πόσα πολλά έχω γράψει!) παραδόξως δεν μένω στις απογοητεύσεις που η πολιτική μου χάρισε, αλλά στις στιγμές που δικαιώθηκα κόντρα σε όλους, με τη επικίνδυνα φουσκωμένη εσχάτως ψηφιακή (και όχι μόνο) ματαιοδοξία μου να βαράει κόκκινο.

 Σήμερα έχω κάνει μια πολιτική επιλογή που λίγο καιρό πριν δεν θα μπορούσα να φανταστώ καν για τον εαυτό μου. Ακολουθώ τον Στέφανο Κασέλλακη και πιστεύω σε αυτόν. Μου αρέσει ο λόγος του, η τόλμη του να μιλήσει εκτός γραμμής, η αναντιστοιχία του με τον κλασικό τύπο αριστερού, το χιούμορ του, η άνεση του και αυτή η πολύ γοητευτική έμφυτη σεμνότητα που βγάζει.

 Έχοντας ζήσει (μεταξύ άλλων) την άκρως σχιζοφρενική διαδικασία ανασυγκρότησης ( ναι έτσι το λέγαμε και τότε) του ΠΑΣΟΚ από το 2004 με όλο τον περίγυρο μου να βρίζει τον Γιώργο Παπανδρέου, με τα ποσοστά αποδοχής του μηδενικά, που σε λίγα χρόνια μετατράπηκαν σε εκλογικό θρίαμβο, αλλά και επιλογή μου στον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2015 όταν πάλι όλος ο περίγυρος μου τον έβριζε και τον κορόιδευε, έχω την βεβαιότητα πως το ίδιο θα συμβεί και με τον Στέφανο. 

 Ότι φαίνεται να περνάει σήμερα είναι η μαγιά για την μεταξεληξη του κόμματος σε μεγάλη παράταξη που θα οδηγήσει στην πολιτική κυριαρχία του χώρου ξανά. 

 Δεν θα αργήσει σει η μέρα που ο Κασσελάκης θα γίνει πρωθυπουργός και εγώ θα καμαρώνω για άλλη μια φορά για την επιλογή μου αυτή κόντρα σε όλους αλλά και στον ίδιο μου τον παλιό εαυτό, ακόμη και αν για άλλη μια φορά έχω εγκαταλήψει το καράβι λίγο πριν βρει το λιμάνι της εξουσίας εξαντλημένος από την ναυτία του ταξιδιού στην άγρια θάλασσα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.