Tuesday, December 31, 2013

Υπάρχει η Δράση! Επιστολή μου στην τοπική μας εφημερίδα.





Κύριε διευθυντά.

Λίγες ώρες πριν φύγει το 2013, μια χρονιά που ήταν από τις χειρότερες στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, η εφημερίδα σας πιστή στο ραντεβού της με τους αναγνώστες της, εξέδωσε ένα ακόμη πλούσιο σε περιεχόμενο φύλλο, παρά την αργία των ημερών. Η μονή ιδιωτική εφημερίδα του δήμου μας αποτελεί «προίκα» για τον τόπο μας, και καθήκον  όλων μας είναι η στήριξη της..

 Κρατώντας την λοιπόν στα χέρια (μια αίσθηση που όσο παίρνει ο καιρός πάμε να την ξεχάσουμε)και διαβάζοντας το πάντα ενδιαφέρον editorial σας που δημοσιεύεται στην δεύτερη σελίδα, ένοιωσα την ανάγκη να καταθέσω μερικές σκέψεις με αφορμή τα γραφόμενα σας . Συγκεκριμένη αφορμή υπήρξε η μέχρι ενός σημείου δικαιολογημένη ίσως δυσπιστία σας προς όλους τους σημερινούς κομματικούς μηχανισμούς για την έξοδο από αυτή την αθλία πολιτική κατάσταση που εύστοχα περιγράφετε στην αρχή του άρθρου σας, αφού από τη μια βάζετε  την ¨απόλυτη καταστροφή¨ και από την άλλη το ανύπαρκτο "succes story".

Όσον αφορά δε τις πολιτικές προτεραιότητες που έχουμε σήμερα ανάγκη να προτάξουμε, γράφετε χαρακτηριστικά: «Το ζητούμενο είναι μια θετική πρόταση για το πώς πρέπει να ζούμε και να λειτουργούμε στο εξής. Οι νέες αξίες μας, οι σταθερές που θα μας καθοδηγήσουν σε ένα αβέβαιο μέλλον. Σε αυτό το ζητούμενο καμιά από τις υπάρχουσες δυνάμεις δεν απαντάει. Είναι και δύσκολο. Οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις είναι εν πολλοίς μέσα στο πρόβλημα αδυνατώντας να δουν τα πράγματα από απόσταση.»

Για τις νέες αυτές αξίες και τους εκφραστές τους γράφω αυτές τις γραμμές.

Για το κόμμα που κατά τη γνώμη μου πληρεί όλες τις προϋποθέσεις που περιγράφετε. Η Δράση είναι το κόμμα που ίδρυσε ο Στέφανος Μάνος το 2009 και με μια ομάδα αποτελούμενη από ορισμένα από τα δυνατότερα μυαλά της ελληνικής κοινωνίας, προσπάθησε να πείσει το πολιτικό μας σύστημα αλλά πρωτίστως την κοινωνία, ότι ο δρόμος που τραβούσαμε ως χώρα μας οδηγούσε επειγόντως στο γκρεμό. Δυστυχώς όμως- και πρώτος εγώ ως πρόσφατα-δεν τους ακούγαμε ,αφού μας άρεσαν οι ψεύτικες υποσχέσεις, τα διάφορα ¨λεφτά υπάρχουν¨. Προτιμήσαμε τα ευχάριστα ψεύδη από τις δυσάρεστες αλήθειες.

Σήμερα το κόμμα της Δράσης ανανεωμένο αλλά και δικαιωμένο για τις απόψεις που πρεσβεύει, με ιδέες και προτάσεις πιο επίκαιρες από ποτέ διεκδικεί υπό την ηγεσία του ευρωβουλευτή Θόδωρου Σκυλακάκη και με μια ομάδα ικανότατων συνεργατών την είσοδο του στη βουλή.

Η είσοδος της Δράσης στην επόμενη βουλή αλλά και ευρωβουλή, είναι κατά τη γνώμη μου επιβεβλημένη και αξίζει να την εμπιστευτούν οι συμπολίτες μας.  Η Δράση είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να δώσει λύσεις στις ανησυχίες και στις αγωνίες της κοινωνίας, όπως αυτές αποτυπώνονται και στην αρθρογραφία σας. Είναι το μονό σημερινό κόμμα άπου δεν έχει καμία σχέση με το κυβερνητικό παρελθόν της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης, της Ελλάδας των χρεών, του μεγάλου δημοσίου, της διαφθοράς.

 Μπορεί τον τελευταίο καιρό κάποια κόμματα που δηλώνουν αντισυστημικα, να υπόσχονται πράμματα και θάμματα στον ελληνικό λαό, δημιουργώντας ψεύτικες ελπίδες, μπορεί να ισχυρίζονται ότι δεν κυβέρνησαν ποτέ, όμως αυτά που εκφράζουν είναι στην ουσία η κατάσταση που μας έφτασε ως εδώ. Είναι το κακό μας παρελθόν που προσπαθεί μεταμφιεσμένο με νέα ρητορική να επιβιώσει στο παρόν. Υπερθεματίζουν σε κάθε θεμιτό(και αθέμιτο)συνδικαλιστικό αίτημα, ενώ έχουν προσελκύσει στην τάξη τους ανθρώπους που ήταν κύριοι εκφραστές της καταστροφής της χώρας, κάτι που βέβαια οι τοπικές κοινωνίες γνωρίζουν καλά.

Αντίθετα, εμείς στη δράση πιστεύουμε στο άτομο και στις δυνατότητες του ενάντια στον αριστερίστικο μηδενισμό, ευαγγελιζόμαστε ένα μικρό κράτος- σύμμαχο και όχι αυτό το τεράστιο μη παραγωγικό σοβιετικού τύπου κράτος που έχουμε. Μαχόμαστε για χαμηλή φορολογία όπου όλοι θα πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν βάση των εσόδων τους και μόνο, ενάντια στην λογική των χαρατσιών και το κυνήγι της επιχειρηματικότητας μέχρι θανάτου, στην οποία επιδίδονται οι σημερινοί κυβερνώντες. Απαιτούμε έναν ισχυρό ιδιωτικό τομέα που απαλλαγμένος από γραφειοκρατία και κρατική διαφθορά, θα αποτελέσει ατμομηχανή της ανάπτυξης, απορροφώντας σημαντικό κομμάτι ανέργων.

 Η χρόνια όπου σε λίγες μέρες έρχεται επιβάλλεται να είναι η χρονιά των μεγάλων αλλαγών, η χρονιά της ελπίδας. Και εμείς στη Δράση παλεύουμε για τις αλλαγές, κρατάμε μέσα μας την ελπίδα. Αξίζει να μας εμπιστευτείτε.

 Καλή χρόνια!

Με εκτίμηση,

 Νίκος Λιολιόπουλος, μέλος της Κ.Ε. της Δράσης.



Καλή χρονιά με ποντιακή λύρα !

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη μας επιφύλασσε ο καλός συνάδελφος και φίλος Γιώργος Τριανταφυλλίδης και η οικογένεια του, σήμερα τελευταία μέρα του χρόνου, στο Σωματείο μας.

 Συγκεκριμένα καθώς επισκέφθηκαν οικογενειακώς τα γραφεία μας στο εργοστάσιο Πλατέος για να δηλώσουν συμμετοχή στην ετήσια εκδρομή μας που είναι πλέον θεσμός και συγκεντρώνει πολλούς φίλους και συναδέλφους και που φέτος γίνεται στην Κων/πολη,  ο μικρός του γιος Γιώργος μας τραγούδησε τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα με την λύρα του, και μάλιστα στα ποντιακά!

Στις πολύ δύσκολες μέρες που ζούμε όλοι μας, αλλά ιδιαίτερα εμείς οι τευτλοπαραγωγοί που για πρωτη φορά στα χρονικά μένουμε απληρωτοι ενώ μπαίνει το νέο έτος, κάτι τέτοιες όμορφες στιγμές  μας δίνουν χαρά, δύναμη και ελπίδα.

 Χρόνια πολλά με υγεία σε όλους τους ελληνες παντζαράδες λοιπόν, και ας ελπίσουμε το 2014 να είναι το ετος όπου θα πάψει  αυτή η αρρωστημένη κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική ζαχαρουργεία και μας έχει φτάσει στα όρια της απελπισίας. 




 Καλή χρονιά!

Sunday, December 29, 2013

Καφετέριες-σαξόφωνα 1000-0.

Οι Κου Κλουξ Σαξ

Κάτι ξεχωριστό είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε απόψε στην Αλεξάνδρεια . Μια δεκαμελής μπάντα από σαξόφωνα με το όνομα Κου κλουξ σαξ, χάρισε ξεχωριστές μελωδίες τους λιγοστούς συμπολίτες μας που ήρθαν να τους ακούσουν, παρά το γεγονός ότι η βράδια ήταν απρόσμενα γλυκιά και δεν έκανε σχεδόν καθόλου κρύο.



Μετρημένοι στα δάχτυλα οι θεατές.

Όταν λέμε λιγοστούς εννοούμε ελάχιστους, μετρημένους στα δάχτυλα. Ένα θέαμα πραγματικά θλιβερό για την πόλη μας, την ιδία ώρα που οι παρακείμενες καφετέριες ασφυκτιούσαν από κόσμο όλων των ηλικιών.

Δεν είναι η πρώτη φορά που πολιτιστικές δράσεις που ξεφεύγουν από τα γνωστά και τετριμμένα, βρίσκουν μηδαμινή ανταπόκριση από τον κόσμο της Αλεξάνδρειας.
 Το φαινόμενο αυτό που γίνεται όλο και πιο έντονο όσο περνάν τα χρόνια, με προβληματίζει ιδιαίτερα. Ο κόσμος, όχι μονό στο Ρουμλούκι αλλά και σε όλη την Ελλάδα φαντάζομαι, δείχνει να αντιδρά όλο και πιο αρνητικά στην κρίση και να κλείνεται στο καβούκι του. Είναι γνωστή εξάλλου οι τάση που έχουν οι κοινωνίες να συντηριτικοποιούνται σε εποχές δύσκολες.

 θα μου πει βέβαια κάποιος πως πάντα έτσι ήταν σε αυτό τον τόπο που δείχνει μια απίστευτη μονομανία ως προς τον πολιτισμό ταυτίζοντας τον αποκλείστηκα με την παράδοση και την παρελθοντολαγνεία, πιστεύω όμως πως τόση αρνητικότητα ως προς το διαφορετικό δεν υπήρχε ποτέ.

Μόνο που σε κάθε κοινωνία σε κάθε τόπο σε κάθε εποχή τα πράγματα αλλάζουν - ή οφείλουν να αλλάζουν. Ακόμη και η έλλειψη περιεργείας σε κάτι καινούριο κάτι διαφορετικό, είναι εντελώς αφύσικη.

Δεν ξέρω πια σκέψη να πρωτοκάνω με αυτό το άθλιο φαινόμενο, που ειλικρινά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Και δεν θα θίξω καν το θέμα της πολιτικής έκφρασης της αρνητικότητας αυτής. Την βλέπουμε με την άνοδο των άκρων.

 Γράφω αυτό το σημείωμα με ένα στόχο και μόνο. Αν με διαβάζουν οι λιγοστοί άνθρωποι της πόλης που είναι μπροστάρηδες σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, να μη πτοούνται. Μπορεί ο κόσμος να μην έρθει ποτέ, θα πρέπει όμως να ξέρουν πως μας προσφέρουν κάτι πολύ σημαντικό.

 Την ελπίδα πως κάποτε θα ξυπνήσουμε. Και αυτό δεν είναι λίγο, όσο λίγος και αν είναι ο κόσμος που αντιδρά θετικά….




Saturday, December 28, 2013

Το Αριστερό Απωθημένο

Γράφει ο Φώτης Κοκοτός . 




Ο Ελληνικός λαός διακατέχεται από αυτό που ονομάζω «αριστερό απωθημένο». Κάποτε του υποσχέθηκαν την αριστερά στην εξουσία και – αφού τον κορόιδεψαν και του πήραν τα λεφτά αφήνοντάς τον με τα χρέη – συνεχίζει να ελπίζει ότι κάποιος άλλος θα του φέρει την αριστερά. Συνεχίζει να επιλέγει οποιονδήποτε του τάζει ψευδεπίγραφα την αριστερά που ονειρεύεται.
Οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν τολμούν καν να χαρακτηρίσουν εαυτούς οτιδήποτε άλλο από «αριστερό» γιατί το υποτιθέμενο αντίθετό του, το «δεξιός» (πιπέρι στο στόμα!) έχει δαιμονοποιηθεί χωρίς να είναι σαφές σε κανέναν το τι ακριβώς σημαίνουν οι δύο αυτές λέξεις. Για εμένα, ο καλύτερος ορισμός του «αριστερός» με την πιο θετική του έννοια δόθηκε από το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ-εσωτερικού Διονύση Γουσέτη: «αριστερό είναι ό,τι είναι ευγενές, ό,τι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις μη ευνοημένες κοινωνικές τάξεις, τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Ό,τι είναι αντίθετο με τον εθνικισμό και το θρησκευτικό φανατισμό. Ό,τι είναι δημοκρατικό.» Στην Ελλάδα, όμως, η αριστερά έχει ένα πολύ διαφορετικό χαρακτήρα, πολύ πιο φανατισμένο, πολύ πιο μακριά από τις δημοκρατικές αρχές της νομιμότητας, μια αριστερά των χαρακωμάτων, της αέναης διαμαρτυρίας και της διεκδίκησης περισσότερων προνομίων.
Αυτή η διαστρεβλωμένη αριστερά βρήκε την έκφρασή της αρχικά στον κατεξοχήν λαοπλάνο Ανδρέα Παπανδρέου με φράσεις όπως «Η Εθνική Ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη Λαϊκή Κυριαρχία και συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας και της κοινωνίας από τον έλεγχο του ξένου και ντόπιου μονοπωλιακού κεφαλαίου» και «Αυτοδύναμη ανάπτυξη σημαίνει απαλλαγή της καθοδήγησης της οικονομίας μας από ξένα κέντρα και κεφάλαια» (Συμβόλαιο με το Λαό, 1981). Το τι έκανε ο Παπανδρέου είναι γνωστό, αφού δε βρίσκεις πια κανέναν που να μην ομολογεί πως μας κορόιδεψε όλους με τα μεγάλα λόγια ενώ στην πραγματικότητα μοίρασε την πίτα στους δικούς του ευνοημένους με τα ξένα λεφτά και τα τεράστια δάνεια, ένα παιχνίδι που παίχτηκε για σχεδόν 30 χρόνια μέχρι την καταστροφή του 2009. Αυτό που όμως επιβεβαιώνει διαχρονικά το πώς ο Έλληνας αρέσκεται να παραμυθιάζεται με τα ίδια μεγάλα λόγια είναι πως την ίδια ακριβώς ρητορική του Παπανδρέου σήμερα μας πλασάρουν οι κκ. Τσίπρας, Καμμένος, Παπαρήγα και η Χρυσή Αυγή, μεταξύ άλλων. Διαβάστε τα παραπάνω λόγια και αντιπαραβάλετέ τα με αυτά που ακούτε ακόμη και σήμερα. Αυτά που θα βρείτε γραμμένα στη χθεσινή και τη σημερινή εφημερίδα. Τα ψέματα αυτά πουλάνε ακόμα γιατί απευθύνονται στο αριστερό απωθημένο του Έλληνα.
Η στρεβλή Ελληνική αριστεροδεξιά είναι η κατεξοχήν προστάτιδα των μονοπωλίων: του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ, των λιμενεργατών, της Ολυμπιακής, και πάει λέγοντας. Η στρεβλή Ελληνική αριστεροδεξιά είναι η κατεξοχήν προστάτιδα των προνομιούχων: των βουλευτών που διαπράττουν κοινές παραβάσεις του ποινικού δικαίου και καλύπτονται από ασυλία, των επίορκων δημοσίων λειτουργών που παραπέμπονται σε πειθαρχικά συμβούλια που απαρτίζονται από άλλους δημόσιους υπαλλήλους, των πανεπιστημιακών που λυμαίνονται τα κονδύλια για την Παιδεία ενώ οι καλύτεροί μας επιστήμονες αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό επειδή δεν επιτρέπονται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που θα τους πληρώσουν ένα μισθό της προκοπής, και γενικά οποιουδήποτε έχει προνόμια εις βάρος της κοινωνίας τα οποία δεν κατέκτησε με τη δουλειά και την αξία του αλλά συναλλασσόμενος με το πολιτικό κατεστημένο. Αυτή δεν είναι η πραγματική Αριστερά  της ισότητας και της δικαιοσύνης αλλά η κατεξοχήν Ελληνική πατέντα που παραμυθιάζει τόσα χρόνια τους ψηφοφόρους με τα ίδια ψέματα περί «ξένου κεφαλαίου» και «ξένων κέντρων» σαν να ήμασταν όλοι μικρά παιδάκια που τα τρομάζεις με το μπαμπούλα. Έλα όμως που πιάνει!
Το αριστερό απωθημένο του Έλληνα είναι πολύ ισχυρότερο από τη λογική και την πραγματικότητα. Ο κόσμος του είναι χωρισμένος σε δεξιά κι αριστερά, τρίτος δε χωρεί. Και καλά να ήταν η Αριστερά αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ σαν αριστερά, δηλαδή – στην πραγματικότητα – μια φιλελεύθερη παράταξη που προστατεύει το δικαίωμα του καθενός να αυτοπροσδιορίζεται όπως εκείνος επιθυμεί (στο θρήσκευμα, στο έθνος, στη σεξουαλικότητα, στην ομάδα βρε αδελφέ!) και να κάνει με το σώμα του ό,τι εκείνος επιθυμεί (να το τρυπά, να το μεθά, να το μαστουρώνει τέλος πάντων!) όσο οι πράξεις του δεν επηρεάζουν την ελευθερία του συνανθρώπου του να κάνει κι εκείνος ό,τι θέλει. Αυτά τα πράγματα είναι ο φιλελευθερισμός, δηλαδή άλλη μία ιδεολογία που στην Ελλάδα έχει γίνει μπαμπούλας για να τρομάζουν τα μικρά παιδιά. Η Ελληνική αριστεροδεξιά είναι ένας δυνάστης που αδιαφορεί για την περιουσία του μαγαζάτορα όταν του τη σπάνε οι κουκουλοφόροι, αδιαφορεί για την ελευθερία του γονιού να επιλέξει το γιατρό του ή το δάσκαλό του, αδιαφορεί για την ελευθερία του επιστήμονα να κάνει την έρευνά του εκεί που θα του δοθούν οι καλύτερες αμοιβές, αδιαφορεί για την ελευθερία του επιχειρηματία να ανοίξει μια νέα αεροπορική εταιρεία, ηλεκτροπαραγωγική εταιρεία, τηλεπικοινωνιακή εταιρεία, ή ό,τι θέλει ο πολίτης που θα πληρώνει. Το αριστερό απωθημένο τρέφει έναν ολόκληρο «Λαό που είναι αποφασισμένος να πάρει την Εξουσία στα χέρια του» (Συμβόλαιο με το Λαό, 1981) και εκεί έχει κολλήσει η βελόνα. Και το χειρότερο είναι πως όταν πέσει η μάσκα και αντί για το Λαό στην εξουσία ανεβαίνει άλλη μία κλίκα κολλητών και κουμπάρων και διαπλεκομένων που τρώει τις μίζες και τις κάνει ακίνητα κι αυτοκίνητα ενώ ταυτόχρονα κρατάει τον κάθε αδύναμο πολίτη δέσμιο της ιδεολογίας του «καλύτερου κόσμου που είναι εφικτός», δε βλέπει ότι πάλι τον κοροϊδεύουν με τα ίδια παλιά κόλπα.
Τους τελευταίους μήνες, μάλιστα, παίζεται ένα καινούριο επεισόδιο στο σήριαλ της διαστρέβλωσης της πραγματικής Αριστεράς. Από τις απόψεις που κυκλοφορούν για το πώς θα βγει η Ελλάδα και η Ευρώπη από την κρίση, η πιο αντικαπιταλιστική και πιο αυθεντικά Αριστερή είναι εκείνη των… Γερμανών (και όμως, ναι!): όχι νέο χρέος με αεριτζίδικα ευρωομόλογα, πιο αποτελεσματικός έλεγχος των τραπεζών, έλεγχος των εξόδων και των εσόδων, φεντεραλισμός και ενοποίηση των οικονομιών. Οι Γερμανοί δε θέλουν τα κόλπα των τραπεζιτών με τα δάνεια και τα ομόλογα και τις φούσκες, κατανοώντας ότι τις πληγές του καπιταλισμού δε θα τις λύσει ή ασύδοτη αγορά με τους ακριβοπληρωμένους τραπεζίτες και τα χρέη που τροφοδοτούν την κατανάλωση χωρίς αύριο. Θέλουν να επιβάλλουν την αυθεντικά Αριστερή προσέγγιση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, του περιορισμού της σπατάλης σε άχρηστες πολυτέλειες, του να ζεις με αυτά που παράγεις, αλλά και της κοινωνικής πολιτικής με σεβασμό στον άνθρωπο, όπως κάνουν κι εκείνοι στη δική τους χώρα. Τα ευρωομόλογα και η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ είναι το ίδιο παλιό κόλπο που μας έφερε την τραπεζική κρίση το 2008, την κρίση που χρεοκόπησε την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Καλιφόρνια, την Καταλωνία, κλπ. ενώ συνεχίζει να απειλεί τους πάντες. Τι κάνει η στρεβλή Ελληνική αριστεροδεξιά; Ζητάει ευρωομόλογα. Ζητάει ρευστότητα. Παίζει το παιχνίδι των τραπεζιτών καλύτερα και από τους ίδιους τους τραπεζίτες, καθώς αυτοί δεν μπορούν να κατεβάσουν τον κόσμο στους δρόμους ν’ απαιτήσει κι άλλα δάνεια. Στο δρόμο κατεβαίνουν άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι αριστεροί γιατί δεν ξέρουν τι είναι πραγματική Αριστερά. Δεν την έζησαν ποτέ. Δεν είδαν πραγματική δικαιοσύνη, γρήγορη κι αποτελεσματική, άτεγκτη κι ανεξάρτητη. Δε γνώρισαν ισότητα κι ισονομία, πραγματική ελευθερία για όλους χωρίς φανατισμό και διχόνοιες. Όντας υποχείρια του αριστερού τους απωθημένου, φανατίζονται για τα λάθος πράγματα και μάχονται ενάντια στην ίδια τους την ελευθερία. Καιρός να αποκατασταθεί η αλήθεια. Καιρός να δούμε ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός του λαού. Καιρός να μάθουμε ποια είναι η πραγματική Αριστερά.

Ο θάνατος του εμποράκου.(Από υπερβολικό ψεκασμό)


Saturday, December 21, 2013

Τρείς και ο κούκος στη συνεδρίαση της επιτροπής διαβούλευσης του Δήμου μας.

Παρουσία ελάχιστων μελών της, πραγματοποιήθηκε χθες Παρασκευή η πρώτη συνεδρίαση της δεύτερης θητείας της δημοτικής επιτροπής διαβούλευσης του Δήμου Αλεξάνδρειας.


Η εικόνα της άδειας αίθουσας όπως φαίνεται και στης φωτογραφίες, ήταν αποκαρδιωτική και έδειξε για ακόμη μια φορά πως οι πολίτες του τόπου μας δε ενδιαφέρονται πολύ για τέτοιου είδους διαδικασίες.

Στη συνεδρίαση πρώτος πήρε το λόγο ο Δήμαρχος ο όποιος πριν τοποθετηθεί ζήτησε συγνώμη για την καθυστερημένη σύγκληση του οργάνου, αφού κανονικά θα έπρεπε να είχε συνεδριάσει πριν από καιρο, για την ακρίβεια  πριν κατατεθεί το τεχνικό πρόγραμμα του Δήμου για το 2014. Το σώμα φάνηκε πως αποδέχθηκε τις αιτιάσεις του δημάρχου για την καθυστέρηση, αφού κανείς από τους παραβρισκόμενους δεν σχολίασε σχετικά

Στη συνέχεια ο Δημητριάδης έκανε μια.σύντομη παρουσίαση των χαρακτηριστικών του Δήμου και ανέπτυξε τους βασικούς άξονες του τεχνικού προγράμματος δράσης, ενώ αίσθηση έκαναν οι σκληροί χαρακτηρισμοί του για την οικονομική κατάσταση της χώρας και την μείωση των επιχορηγήσεων προς τους δήμους.

Μετά τον δήμαρχο πήραν το λόγο κάποιοι συμπολίτες μας που έκαναν κάποιες παρατηρήσεις και προτάσεις, ελάχιστες όμως από αυτές ήταν επί του θέματος. Αξιοσημείωτο είναι ότι η συζήτηση ήταν γενικότερα για την οικονομική κατάσταση και τέθηκαν προβληματισμό από τους δημότες, παρά το γεγονός ότι το μόνο θέμα της συνεδρίασης ήταν το σχέδιο δράσης του Δήμου.


Thursday, December 19, 2013

Οι δημοτικοί μας εργολάβοι και η δικαίωση του Μιχάλη Χαλκίδη

Η γνώμη μου για τον πολιτικό Μιχάλη Χαλκίδη  ποτέ δεν ήταν η καλύτερη, κάτι που πότε δεν έκρυψα. Ούτε έχει αλλάξει ιδιαίτερα τώρα που απομακρύνθηκε από την πολιτική, καθώς η μετέπειτα πορεία του.
Οφείλω όμως να του αναγνωρίσω κάποια πράγματα σχετικά με την πολιτική του επιλογή στον Δήμο Αλεξάνδρειας κατά τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές. Ο πρώην πολιτικός καθημερινά δικαιώνεται σε ότι αφορά  αυτά που έχει πει δημόσια για τον Φώτη Δημητριάδη και την υποψηφιότητα του κυρίως για την σχέση του με τους εργολάβους. Τα όσα έχει πει τότε και υπάρχουν σε αρκετά βίντεο ομιλιών του στο διαδίκτυο αποδείχθηκαν  αληθινά. Μια αλήθεια που για εμάς τους παροικούντες την ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ μόνο άγνωστη δεν ήταν όλα αυτά τα χρονιά.

 Ως Μελικιώτης αλλά κυρίως ως δημοτικός σύμβουλος Μελίκης της αντιπολίτευσης τη διετία 2007-2008  έχω ιδία  εκτίμηση για το τι γινόταν στον πρώην Δήμο μας και τον στενό εναγκαλισμό της δημοτικής μας αρχής με τους εργολάβους-δημοτικούς συμβούλους πλειοψηφίας και ιδιαίτερα με τον Αριστείδη Ματσούκα. Όπως κατ’ επανάληψη τόσο εγώ όσο και ο αρχηγός της δημοτικής μας ομάδας στην αντιπολίτευση Παναγιώτης Θεοδωρακόπουλος έχουμε καταγγείλει, ο κ.Ματσούκας κατά τη διάρκεια τις θητείας του στο δήμο εκτέλεσε μια σειρά έργων είτε μέσω της εταιρίας που διατηρούσε τότε με τον Νίκο Μαμουτόπουλο είτε μέσω της δημοτικής επιχείρησης αξιοποίησης φυσικών πόρων που συστήθηκε με την αναρρίχηση του Κώστα Καρελη στη Δημαρχεία- μια επιχείρηση που παρά τον τίτλο της ήταν κυρίως τεχνική κατασκευαστική εταιρία.

 Για την διπλή ιδιότητα του Ματσούκα ως εργολάβου αλλά και ως δημοτικού συμβούλου αλλά και προέδρου δημοτικής επιχείρησης έχουν ειπωθεί πολλά και από άλλους , ανήκουν όμως στο έστω και πρόσφατο παρελθόν. Η ανάμειξη όμως του εν λόγω εργολάβου με την πολιτική και ο στενός εναγκαλισμός του με τον Δήμο είναι κάτι που συνεχίζεται και σήμερα. Συγκεκριμένα μια σειρά από έργα που γίνονται στην επικράτεια του νέου Δήμου Αλεξάνδρειας, εκτελούνται από τον ίδιο τον δημοτικό σύμβουλο της πλειοψηφίας, μεταξύ αυτών και ένα κομμάτι της ανάπλασης της Αλεξανδρείας, ένα έργο του όποιου η ανάθεση, η εκτέλεση και ο έλεγχος της πορείας του έχουν αφήσει πολλά αναπάντητα ερωτήματα στον πολιτικό κόσμο του τόπου μας.

 Ένα ακόμη κεφάλαιο στην μακρά ιστορία εναγκαλισμού εργολάβων -τοπικής πολιτικής ηγεσίας είχαμε πρόσφατα με την κατάθεση από τον ίδιο τον δημοτικό σύμβουλο-εργολάβο της επικρατούσας προσφοράς για την εκτέλεση του έργου αποχέτευσης στη Μελική. Οι διεργασίες που προηγήθηκαν της ανάληψης του έργου από την εταιρεία που εκπροσωπούσε ο κ. Ματσούκας απασχόλησαν το τελευταίο δημοτικό συμβούλιο Αλεξανδρείας όπου μέσα από τις παρεμβάσεις των δημοτικών συμβούλων της αντιπολίτευσης Τασιόπουλου και Απατσίδη ήρθαν στο φως μια σειρά από περίεργα- αν μη τη άλλο- συμβάντα κατά την διαδικασία αξιολόγησης και επιλογής προσφορών.

Το πιο αξιοσημείωτο όμως όλων ήταν η στάση της Δημοτικής ομάδας και του ίδιου του Δήμαρχου στην τελευταία συνεδρίαση, όπου έδειξε να κρατάει αποστάσεις από τον εργολάβο αφού δεν πήρε καν τον λόγο,  διαισθανόμενος ίσως ότι μπορεί να έχει μπλεξίματα, αφού κάτι αντίστοιχο έχει κάνει παλιότερα και ως προς τον ίδιο τον πρώην Δήμαρχο Μελίκης και πολιτικό του συνεργάτη Κώστα Καρέλη που άδειασε επίσης σχεδόν δημόσια, την ώρα που σοβαρά ζητήματα διαχείρισης στον πρώην δήμο παίρνουν τον δρόμο προς τη δικαιοσύνη. Με όλα αυτά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της τριετίας  που βρίσκεται στο τιμόνι του δήμου ο Φώτης Δημητριάδης και η ομάδα του, αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι αιτιάσεις του τότε βουλευτή Μιχάλη Χαλκίδη το 2010 σχετικά με  την υποψηφιότητα και κάποιους που απάρτιζαν το ψηφοδέλτιο, είχαν βάση.

 Ο κ. Χαλκίδης γνώριζε πολύ καλά πράγματα και καταστάσεις στο Δήμο Μελίκης αφού εκτός των άλλων ήταν ο βασικός υποστηρικτής και πρωταγωνιστής της σύστασης του ψηφοδελτίου κ. Καρέλλη που διοίκησε τον δήμο για οχτώ χρόνια(2003-2010) με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Το γεγονός αυτό δεν απαλλάσσει τον έμπειρο πολιτικό από τις τότε πολιτικές του ευθύνες, η μετέπειτα όμως στάση του κυρίως μετά το 2009 όποτε και αποχώρησε ο αδελφός του Ισαάκ από την δημοτική παράταξη Καρέλλη καταθέτοντας σοβαρότατες καταγγελίες κακοδιαχείρισης στην περιφέρεια, φαίνεται όμως πως ο βουλευτής κατάλαβε τις  έγκαιρα το λάθος του, κάτι που πολλοί από εμάς δεν το κάναμε, παρότι γνωρίζαμε. 
  Κλείνοντας αυτό το σημείωμα θα ήθελα να καταθέσω πως απέχω πολύ από το να θεωρήσω εαυτόν υποστηρικτή του Μιχάλη Χαλκίδη, αφού σχεδόν σε όλη την πολιτική διαδρομή μου πολιτεύτηκα και συνεχίζω να λειτουργώ απέναντι του σε τοπικό αλλά και κεντρικό επίπεδο, μπορώ όμως με σιγουριά να πω πως με την στάση του τότε έδειξε σαφέστατα πως κάποιο λύκο είχε η φάβα κάτι που αποδεικνύεται με τον πιο σαφή τρόπο μέρα με την μέρα.
 Χρέος λοιπόν όλων των εμπλεκόμενων με τα κοινά στο δήμο μας αλλά και  όλων των δημοτών κατ’επέκταση θα πρέπει να είναι να αποτρέψουμε τέτοιου είδους  καταστάσεις να συνεχιστούν και ούτε να εμφανιστούν νέες παρόμοιες στο άμεσο μέλλον.

Στην περίπτωση μας, όπως και στου Μιχάλη Χαλκίδη θα πρέπει να ισχύσει αυτό που ο σοφός λαός μας λέει: ΚΑΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ.

Monday, December 16, 2013

Το υπερόπλο myschool και η Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων Ημαθίας

Αν μη τι άλλο, η κοινότητα των ψεκασμένων πάντα βρίσκει τρόπο να μην πλήττουμε, αφού σχεδόν καθημερινά ανακαλύπτει και ένα νέο ευφάνταστο σενάριο καταστροφής. Αυτή τη φορά οι κακοί του πλανήτη επιβουλεύονται τα σχολεία μας. Το μέλλον του τόπου μας, την αταξική μας δωρεάν εκπαίδευση(;).
Ανοίγοντας σήμερα τον υπολογιστή για να διαβάσω τα νέα πέφτω πάνω σε αυτή την απίστευτη ανακοίνωση, δημοσιευμένη σε τοπικό μέσο ενημέρωσης. Αξίζει κανείς να αφιερώσει λίγο χρόνο να την διαβάσει.
Ο γράφων της ανακοίνωσης, που υπογράφει ως πρόεδρος της ένωσης γονέων και κηδεμόνων του νομού Ημαθίας, μας ενημερώνει πως, η νέα τάξη πραγμάτων βρήκε ένα νέο τρόπο να τιθασεύει την ανώτερη ελληνική φυλή, ένα νέο μηχανισμό στα χέρια των προδοτών που μας κυβερνάνε.
Αυτή τη φορά το νέο υπερόπλο έρχεται από τον χώρο της παιδείας και είναι το myschool, ένα ηλεκτρονικό φακέλωμα αντίστοιχο με αυτό του 666!
Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος  τα αστεία και ας δούμε περί τινός πρόκειται. Το myschool, είναι ένα νέο σύστημα παρακολούθησης των σχολικών μονάδων, όπου, μεταξύ άλλων, καταγράφονται ηλεκτρονικά οι επιδόσεις των μαθητών σε πραγματικό χρόνο, ώστε το υπουργείο παιδείας, να έχει τη δυνατότητα μιας πραγματικής εικόνας, του τι συμβαίνει ακριβώς στα σχολεία του. 
Κυρίως όμως καταγράφονται οι επιδόσεις και οι παρουσίες των καθηγητών. Και εκεί φαίνεται πως κρύβεται το μυστικό της αντίδρασης των "επαναστατών" γονέων, αφού ως γνωστών, οι καλύτεροι υπερασπιστές των κεκτημένων με ή χωρίς εισαγωγικά, ήταν πάντοτε οι σύλλογοι αυτοί, εκφραστές ενός ιδιότυπου επαρχιώτικου μικρομεγαλισμού, με ελάχιστες, πλην όμως αξιοσημείωτες εξαιρέσεις.
Ας δούμε ενδεικτικά μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο πρόεδρος στο κείμενο του. Οποιαδήποτε ομοιότητα με ρητορική συγκεκριμένου κόμματος, μονό τυχαία δεν πρέπει να θεωρηθεί!
-"Ηλεκτρονική έκφραση του «νέου σχολείου» της αγοράς»
-" Είναι ο "σύνδεσμος" του νέου ανθρώπου ως μαθητή και ως εργαζόμενου αύριο... μέσα σε συνθήκες εργασιακής ζούγκλας και μεσαίωνα, ένα μόνιμο ταξικό φακέλωμα απ' το οποίο θα' ναι αδύνατο να δραπετεύσει κανείς"
-«Το «Myschool» έχει σα στόχο της λειτουργία της δημόσιας εκπαίδευσης, ή για να ακριβολογούμε των υπολειμμάτων που αφήνει στο διάβα της η καταστροφική τους πολιτική»
- «κάτω και από το ηλεκτρονικό «μάτι» του «Μεγάλου Αδελφού-my school»»
Κάπως έτσι λοιπόν, για άλλη μια φορά μετά την απίθανη ιστορία με τα πετρέλαιο του Σόρος, παρακολουθούμε την κοινή γνώμη να βρίσκεται πλήρως παραδομένη στο έλεος του κάθε γραφικού, που θεωρεί πως όλα όσα  ζούμε, είναι αποτέλεσμα ενός σχεδίου καταστροφής της ζωής μας από σκοτεινά κέντρα, και όχι αποτέλεσμα της δικής μας χρόνιας ανικανότητας.
Φαίνεται πως τίποτα δεν μας έγινε μάθημα στα χρόνια της κρίσης...
*Μέλος της Κ.Ε. της Δράσης

Ο ΠΑΟΚ και οι ¨frații¨ μου.*


Η χρονιά που σε λίγες μέρες ολοκληρώνεται, μου επιφύλαξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη σε προσωπικό επίπεδο, την ανάμειξη μου με τα διοικητικά του ΠΑΟΚ Αλεξάνδρειας. Τις πρώτες μου εντυπώσεις της είχα καταγράψει εδώ.

Ο ΠΑΟΚ για όσους δεν γνωρίζουν ειναι η ομάδα που ξεκίνησε από ένα συνοικισμό της πόλης της Αλεξάνδρειας και φιλοδοξεί να γίνει η ομάδα της πόλης στην Γ Εθνική κατηγορία διατηρώντας όμως τον χαρακτήρα  και τον τρόπο λειτουργίας της που αποτελεί -ή θα έπρεπε να αποτελεί-πρότυπο για κάθε ερασιτεχνικό σύλλογο. Περισσότερα εδω.

 Όταν έρθει η ώρα  θα γράψω για όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που έχω συναντήσει στην ενασχόληση μου με τον ΠΑΟΚ και τους ανθρώπους τους καθώς και για όλα τα αρνητικά στερεότυπα που έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά στη ζωή τους, πέραν των οικονομικών δυσκολιών που όλοι μας περνάμε τα τελευταία χρόνια.

 Στο παρακάτω βίντεο μπορεί κάποιος να πάρει μια γεύση από το τι εννοώ!



Καθώς και μερικά ακόμη βίντεο με συνεντεύξεις ανθρώπων του ΠΑΟΚ.




*frații = αδέρφια στα Ρουμάνικα, την γλώσσα που μιλάνε στον συνοικισμό.









Thursday, December 12, 2013

Δήλωση-διευκρίνιση του προέδρου του σωματείου συγκομιστών τεύτλων εργοστάσιου Πλατέoς Νίκου Λιολιόπουλου.


«Εκ μέρους του σωματείου τευτλοεξαγωγέων αλλά και εκφράζοντας πιστεύω την πλειοψηφία των καλλιεργητών, θα ήθελα  να ενημερώσω τον τύπο και τους αγρότες ότι ουδέποτε υπήρξε ανακοίνωση του σωματείου τευτλοπαραγωγών για δήθεν στάση μας απέναντι στις διαδικασίες πώλησης της Ε.Β.Ζ. που θα εκφραστεί με ψήφο στις επόμενες εκλογές, όπως δημοσιεύτηκε σε αρκετά ενημερωτικά sites . Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με το ΔΣ των παραγωγών μας διαβεβαίωσαν ότι δεν υπάρχει καμιά σχετική ανακοίνωση.

Πρόκειται για προσωπικές απόψεις του προέδρου του Σωματείου παραγωγών οι οποίες τυγχάνουν της πλήρης αποδοκιμασίας του μεγαλύτερου μέρους των συναδέλφων μας.  Η απειλή οτι ¨η αντίδραση των αγροτών θα είναι σκληρή και θα φανεί με τη στάση τους μπροστά στην κάλπη, στις επερχόμενες εκλογές» . αποτελεί ξεπερασμένη συνδικαλιστική πρακτική και δεν αφορά την πλειοψηφία των αγροτών.»

Tuesday, December 10, 2013

Τζακόμετρα και άλλοι παραλογισμοί

Του Νίκου Λιoλιόπουλου*
Τα τελευταία χρόνια, αυτά του μνημονίου, πάρθηκαν μια σειρά πολιτικές αποφάσεις που ήταν αναμφισβήτητα (ή κατά την εκτίμηση πολλών από εμάς τουλάχιστον) λανθασμένες. Η χειρότερη όλων, ή πιο αποτυχημένη, επιζήμια και εντελώς ακαταλαβίστικη απόφαση ήταν η αύξηση στο φόρο του πετρελαίου θέρμανσης.
Η αύξηση αυτή δεν επέφερε κανένα δημοσιονομικό κέρδος ενώ παράλληλα είχε μια σειρά από επιβλαβείς συνέπειες στον πληθυσμό και την δημόσια υγεία. Σε σχετική επίκαιρη ερώτηση μάλιστα που είχε καταθέσει πριν περίπου ένα χρόνο η Ντόρα Μπακογιάννη, στην πρώτη κατ` ουσία χρονιά εφαρμογής της απόφασης, καταγράφει μια σειρά από λόγους που εξηγούν ότι το μέτρο είναι αποτυχημένο. Ο σημαντικότερος όλων, είναι πως δεν αύξησε ιδιαίτερα τα έσοδα του κράτους παρά την κατά 70% αύξηση της φόρου, κάτι που κάθε λογικός άνθρωπος θα έπρεπε να το περιμένει. Κάθε λογικός είπαμε...
Αντίθετα, τα προβλήματα, που η εντελώς αναίτια αυτή επιλογή της κυβέρνησης έφερε, ήταν πολλά. Το μεγαλύτερο όλων η ρύπανση του περιβάλλοντος μέσω της αιθαλομίχλης που είναι αισθητή σε κάθε σχεδόν κατοικημένη περιοχή αυτής της χώρας, είτε είναι αστική είτε ακόμη και μικρό χωριό. Η συχνά χωρίς καμία μελέτη και αδειοδότηση εγκατάσταση τζακιών και καμινάδων κατά χιλιάδων, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα εντελώς αποπνικτική. Χιλιάδες τόνοι ξύλου καταναλωθήκαν έτσι ώστε να θεωρείται από πολλούς άλλο ένα περιβαλλοντικό έγκλημα της εποχής μας.
Το πιο κομικοτραγικό όμως επεισόδιο αυτής της ιστορίας, το ζούμε τις τελευτές μέρες όπου, αντί να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση το φαινόμενο αυτό με το μόνο διαθέσιμο όπλο, που είναι η επαναφορά του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης σε λογικά αποδεχτά από την κοινωνία επίπεδα, μια σειρά από αστείες προτάσεις έχουν πέσει στο τραπέζι για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Προτάσεις που δείχνουν ότι αν μη τι άλλο, άλλο τρόπο να μας απαλλάξουν από τα προβλήματα που μας δημιούργησαν, δεν έχουν οι κυβερνώντες.
Εκεί όμως που περιμέναμε πως το "τζακόμετρο" ήταν το τελευταίο αξεπέραστο ανέκδοτο που κυκλοφόρησε, οι πολιτικοί μας κατάφεραν να ξεπεράσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό. Συγκεκριμένα χθες  το πρωί σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο υπουργός περιβάλλοντος Γιάννης Μανιάτης επινόησε το εξής απίστευτο: να δίνεται δωρεάν ρεύμα στα νοικοκυριά, τις ημέρες κατά τις οποίες υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με την αιθαλομίχλη! Ναι καλά το διαβάσατε. δωρεάν ρεύμα. Για να γίνει μάλιστα και συμπαθής ο υπουργός ανακοινώσε ότι προτίθεται να δίνει κατά 70% φθηνότερο ρεύμα σε διάφορες κοινωνικές δομές και φυσικά στην Εκκλησία
Για άλλη μια φορά οι κυβερνώντες προσπαθούν με λάθη να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους. Αν μη τι άλλο, είναι ένα ακόμη δείγμα του πόσο θολωμένα είναι τα μυαλά τους κάτω από την τεράστια πίεση της κοινωνίας, στις επιζήμιες πολιτικές τους.
Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε όλοι μας πως η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει τόσους φόρους, όταν μάλιστα είναι τοσο άδικοι, όπως αυτός στο πετρέλαιο θέρμανσης. Ας σταματήσουν εδώ, πριν είναι πολύ αργά για όλους μας.
*Μέλος της Κ.Ε. της Δράσης

Monday, December 9, 2013

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗΣ: Το αδηφάγο τέρας του αντιμνημονιακού λαϊκισμού

Η ΧΑ ως κόμμα, ως οργάνωση με ηγετική πυραμίδα, με στελέχη και μέλη βαρύνεται πλέον με την κατηγορία ότι συνιστά εγκληματική οργάνωση και βρίσκεται στην κρίση των δικαστών. Στην πολιτική κρίση όλων μας βρίσκεται η ΧΑ ως φαινόμενο, πολιτικό και κοινωνικό.

Η κατ ουσίαν χρεοκοπία της Ελλάδας που εξελίχθηκε σταδιακά στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, με αποκορύφωμα την πενταετία 2004-2009, δεν έφερε στη ζωή των Eλλήνων μόνον το μνημόνιο που επιδείνωσε δραματικά το επίπεδο διαβίωσής τους. Έφερε και το όχι του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης στον μηχανισμό στήριξης και στο μνημόνιο.
Τον Μάιο του 2010, η τότε αντιπολίτευση εν μέσω χρεοκοπίας- άρα χωρίς κανένα ελαφρυντικό που μπορεί να αναγνωρίσει κανείς στις εκάστοτε πριν το 2010 «εύκολες» απόψεις- ουσιαστικά ανέλαβε την ιστορική ευθύνη και δήλωσε στον ελληνικό λαό το «εναλλακτικές υπάρχουν» υπονοώντας ταυτόχρονα ότι «κάποιοι», δηλαδή η κυβέρνηση δεν ήθελαν να τις εφαρμόσουν.Έτσι γεννήθηκε το αδηφάγο τέρας του αντιμνημονιακού λαϊκισμού γνήσιο τέκνο του λαϊκισμού της μεταπολίτευσης που μας χρεοκόπησε .

Ψέματα, μισές αλήθειες, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις, υποκρισία καθώς και εναλλακτικές που δήθεν υπήρχαν αποτελούν το μενού που τρέφει αυτό το τέρας. Ένα τέρας που όταν θα πάψει να βρίσκει την τροφή του, τελικά θα στραφεί εναντίον αυτών που το έφεραν στη ζωή και μάλιστα με πολύ σκληρό τρόπο.

Είχαμε τέρας από τερατογέννηση εν μέσω χρεοκοπίας, όχι μόνον εξαιτίας της ισοδύναμης ποσοτικά και ποιοτικά, ταυτόχρονα δεξιάς και αριστερής πολεμικής κατά του ίδιου στόχου, του μνημονίου.
Βασικά αυτό που γεννήθηκε αποδεικνύεται πως δεν ήταν κάτι φυσιολογικό μέσα την ακραία διαστρέβλωση και απολύτως επικίνδυνη αντιστροφή της σχέσης αιτίου και αιτιατού, αιτίας κι αποτελέσματος.
Πώς;
Μέσω της συστηματικής διάδοσης της άποψης πως η αιτία που γέννησε το μνημόνιο δεν ήταν η χρεοκοπία αλλά το αντίστροφο. Δηλαδή, ότι το μνημόνιο έφερε την χρεοκοπία. Επομένως, ότι το μνημόνιο (και όσοι αναγκάστηκαν να το υπερψηφίσουν το 2010) είναι η πηγή όλων των κακών κι όχι οι δομές, οι αντιλήψεις και τα πεπραγμένα των πρωταγωνιστών της μεταπολίτευσης.

Αυτή ήταν μια βολική αντιστροφή για όσους κυβέρνησαν καθ' όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Δια της αντιστροφής αιτίου αιτιατού μετέφεραν τις ευθύνες της χρεοκοπίας στις πλάτες εκείνων που το 2010 προσπαθούσαν να την αναχαιτίσουν.

Εύκολα και ψύχραιμα τώρα πλέον μπορεί να αντιληφθεί κανείς πως για όσους πρωταγωνίστησαν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης η ανάγκη να αντιστραφεί το τεκμήριο ενοχής ήταν υπαρξιακή.
Γιατί απλούστατα εάν επικρατούσε η άποψη (που προφανώς αυτή στο τέλος θα επικρατήσει) πως η χρεοκοπία που συσσωρεύτηκε κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης έφερε το μνημόνιο κι όχι το αντίθετο, θα έπρεπε όλοι οι πάσης φύσεως πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου - πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και βεβαίως κρατικοδίαιτοι διαπλεκομένοι ολιγάρχες- να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Θα έπρεπε να ανοίξει η γη να τους καταπιεί διότι αν δεν υπήρχε η αντιστροφή που προείπαμε τεκμηριωνόταν ένα απλούστατο γεγονός: για να φτιάξουν και για να συντηρήσουν αυτοί πολιτικές - και οι πάσης φύσεως συνοδοιπόροι τους δημοσιογραφικές κι επιχειρηματικές συνεξαρτώμενες καριέρες- τριάκονταετούς και πλέον διάρκειας, η χώρα και μαζί το μέλλον της σημερινής νέας γενιάς έπεσε στα βράχια.
Εάν από την άλλη πλευρά, τα κόμματα που αντικειμενικά δεν είχαν κυβερνητικές ευθύνες στη διάρκεια της μεταπολίτευσης παραδέχονταν ότι το μνημόνιο - παρά τα λάθη του- δεν ήταν η αιτία αλλά το μοιραίο αποτέλεσμα του κακού χθες, τότε δεν θα μπορούσαν να απογειώσουν τον αντιπολιτευτικό τους οίστρο. Σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε και από αυτά τα κόμματα να στηριχθεί το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης κι έτσι ο αγώνας από κυβερνητικός θα έπρεπε να καταστεί πανεθνικός. Αλλά τότε δεν θα ήταν εφικτή η «εκλογική αρπαχτή».
 
 Η ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ....Η ΜΠΟΥΚΑΠΟΡΤΑ


Και βεβαίως για να μην ανοίξει η γη να καταπιεί τους μεν καθώς και για να υπηρετήσουν την αντιπολιτευτική στρατηγική τους σε μια χρεοκοπημένη Ελλάδα οι δε, άνοιξαν όλοι μαζί την κερκόπορτα της Βουλής αρχικά, της κοινοβουλευτικής ομάδας και της Κυβέρνησης στη συνέχεια και εισχώρησε ορμητικά η δημαγωγία και ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός. Ποια κερκόπορτα δηλαδή, την μπουκαπόρτα άνοιξαν μεσοπέλαγα την ώρα της θεομηνίας.

Για τον τόπο τα πιο σοβαρά αρνητικά επακόλουθα της επικράτησης αυτής της αντίληψης ήταν τα εξής :
1) καθυστερήσεις στην υλοποίηση του προγράμματος, στο όνομα μιας δήθεν "ηρωικής" διαπραγμάτευσης που πάντοτε στην κατάληξή της είχε την λήψη πολύ δυσμενέστερων μέτρων για το λαό. Μοιραίες καθυστερήσεις που βούλιαξαν τη χώρα σε μια αδικαιολόγητα παρατεταμένη αβεβαιότητα και κινδυνολογία για ενδεχόμενη έξοδο από το Ευρώ, όπως πάει να συμβεί ξανά τούτες τις μέρες. Η Ελλάδα της ύφεσης είναι περισσότερο αποτέλεσμα αυτού του φόβου. Και υπό αυτήν την έννοια, αναφορικά με το πρωτογενές πλεόνασμα το ερώτημα δεν είναι εάν υφίσταται ή όχι, μετά τις πρωτοφανείς πολιτικές λιτότητας, αλλά γιατί να καθυστερήσει η επιτεύξή του τόσο πολύ και με ποιων την ευθύνη;
2) Να έχει αναδειχθεί ως μείζον εθνικός στόχος το πως θα απαλλαγούμε από το μνημόνιο όχι όμως ως αποτέλεσμα της απαλλαγής μας από τις δομές, τις αντιλήψεις, τους φορείς και τα πρόσωπα που μας χρεοκόπησαν και γι αυτό εμπλακήκαμε στο μνημόνιο. Αλλά στο πως θα απαλλαγούμε από το μνημόνιο για να επανέλθουμε ταχύτατα στο πάρτυ της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης που μας οδήγησε στο δημοσιονομικό γκρεμό. Μια σκοτεινή πλευρά που προφανώς αδικεί κατάφωρα τα μοναδικά και χωρίς προηγούμενο επιτεύγματα της ίδιας περιόδου.
ΑΠΟ ΤΙΣ 19.500 ΣΤΙΣ 450.000 ΨΗΦΟΥΣ.

Η ΧΑ τον Μάιο του 2012 λαμβάνει εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους που προφανώς δεν πέφτουν από τον ουρανό. Η ΝΔ τον Μάιο του 2012 χάνει 1.1000.000 ψήφους και η ΧΑ εκτοξεύεται από τις 19.500 ψήφους του 2009 στις 450.000 ψήφους που και περίπου διατηρεί με βάση τα αποτελέσματα και του Ιουνίου του 2012.

Η πυροδότηση του αντιμνημονιακού λαϊκισμού από τη ΝΔ το 2010 που πράγματι σταμάτησε να υπηρετεί από την ώρα που αποφάσισε να συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Όσοι συντηρητικοί ψηφοφόροι γαλουχήθηκαν και πίστεψαν σε όσα έλεγε επι ενάμιση χρόνο ο κ.Σαμαράς ήταν αυτοί που μαζικά, κατά δεκάδες χιλιάδες ωθήθηκαν στα πολιτικά υβρίδια της ΧΑ και των ΑΝΕΛ. 
Μία παραπάνω απόδειξη γι αυτό είναι πως μολονότι το μνημόνιο ψηφίστηκε τον Μάιο του 2010, τον Νοέμβριο στις πολιτικοποιημένες - λόγω του γνωστού διλήμματος - εκλογές της αυτοδιοίκησης η ΧΑ δεν έχει πουθενά υποψηφίους, σε καμία περιφερεια και σε κανέναν Δήμο πλην της Αθήνας. Γιατί βεβαίως ακόμη τότε δεν είχε συντελεστεί η μεταβολή της ΝΔ σε σχέση με το μνημόνιο που απο την καταψήφιση και την καταγγελία πέρασε στην συνέχεια στην υιοθέτηση και υλοποίηση του. Ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός είναι λοιπόν ένα τέρας, ένα πολιτικό τέρας - που για τους συντηρητικούς ψηφοφόρους- όταν σταμάτησε να εκπροσωπείται από τη ΝΔ πήγε και βρήκε τροφή και στέγη στη ΧΑ και στους Ανεξάρτητους Έλληνες.

 Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ Χ.Α.

 Ωστόσο, ένας οξυδερκής αναλυτής θα διατυπώσει και την εξής ερώτηση : «καλά και τόσο εύκολα και τόσο απλά μπορεί να γίνει η μετακίνηση προς έναν πολιτικό φορέα νεοναζιστικών και ρατσιστικών πεποιθήσεων;»
Η απάντηση κι εδώ υπάρχει και είναι πρόδηλη. Σχετίζεται άμεσα με την πολιτική νομιμοποίηση και την απενοχοποίηση της ρατσιστικής ατζέντας της ΧΑ που επήλθε στο συντηρητικό χώρο μετά το 2009.
Με την αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ περάσαμε από το «δεν συνεργάζομαι με τα άκρα» του Κ.Καραμανλή στην πλήρη υιοθέτηση της ρητορικής του δεξιού άκρου.Μία ρητορική που μέσα από τη διαστρέβλωση και την ενσυνείδητα ψευδή ταύτιση νόμιμων με τους μετανάστες χωρίς χαρτιά καθώς και μέσα από την υπερβολή για τα δήθεν εκατομμύρια λαθρομεταναστών που έχουν καταλάβει τις πόλεις μας κερδοσκοπήσε πολιτικά με ακραίο και απροσχημάτιστο τρόπο. Κατ ουσίαν έτσι ποτίστηκε ο σπόρος που εξελίχθηκε σε φυτό από το οποίο προήλθε το άνθος του κακού .
Μάλιστα ακόμη και ως πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς, που απενοχοποίησε την ψήφο στην ΧΑ, συνεχίζει να βάζει στο στόμα του ψεύδη με πιο χαρακτηριστικό και πλέον πρόσφατο αυτό που είπε στη Μάλτα. 
Όπου δήλωσε πως η Ελλάδα έχει τόσους μετανάστες χωρίς χαρτιά(λαθρομετανάστες στην γλώσσα του) όσους ανέργους έχει.
Θυμίζω απλώς πως η ΕΛΑΣ στο πλαίσιο των επιχειρήσεων ΔΙΑΣ που πραγματοποιήθηκαν επί των ημερών του εξέδωσε το εξής επίσημο αστυνομικό δελτίο, εκθέτοντας βέβαια και όσους τα προηγούμενα χρόνια ισχυρίζονταν πως ήταν μη εφικτές προσπάθειες για τον έλεγχο της μη νόμιμης μετανάστευσης:
«Σημαντικά αποτελέσματα σημειώθηκαν στο πλαίσιο της επιχείρησης «Ξένιος Ζευς» για την καταπολέμηση της μη νόμιμης μετανάστευσης, από τις αρχές Αυγούστου μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου 2012, στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας αλλά και στον Έβρο. Ειδικότερα στην Αττική, από τους αστυνομικούς ελέγχους: Προσήχθησαν 65.767 αλλοδαποί. Συνελήφθησαν 4.145 αλλοδαποί, γιατί δεν πληρούσαν τις νόμιμες προϋποθέσεις παραμονής στη χώρα...».
Αυτά ήταν τελικά τα εκατομμύρια των «λαθρομεταναστών» από τους οποίους θα ανακαταλάμβανε τις πόλεις μας ο κ. Σαμαράς και τους οποίους δήθεν δεν μπορούσαν επί χρόνια να ελέγξουν οι αστυνομικές αρχές.

 Η ΘΡΥΑΛΛΙΔΑ.
Μιλώντας για την ορμητική είσοδο στη Βουλή της ΧΑ το 2012, συνετέλεσε εκτός από την εκλογική καθίζηση της ΝΔ κι ένα γεγονός που έπαιξε ρόλο θρυαλλίδας.

Ήταν η τελευταία πολιτική πράξη της κυβέρνησης πριν από τις εκλογές του Μαΐου του 2012 με την οποία, δίχως έγκριση υπουργικού συμβουλίου, ψηφίστηκε η γνωστή πια τροπολογία στην πρώτη μετά τον Οκτώβριο του 2009, δηλαδή στην πρώτη εν μέσω χρεοκοπίας, αλλαγή στο νομικό καθεστώς που διέπει τη διαχείριση των οικονομικών των κομμάτων. Ένα θέμα μείζονος συμβολισμού την ώρα που κατέρρεαν τα εισοδήματα και η ζωή εκατομμυρίων ελλήνων. Μία αλλαγή στο νόμο για τα οικονομικά των κομμάτων που ισχύει απο τις αρχές του 2000, όχι για να θεσμοθετηθούν κάποιες ή όλες οι 75 ριζικές αλλαγές που είχαμε ετοιμάσει στο Υπουργείο Εσωτερικών από τον Μάιο του 2011 αλλά για το αντίθετο.


Δηλαδή για να να μπορέσουν τα κόμματα και να εισπράξουν την προεκλογική χρηματοδότηση και κυρίως να μπορέσουν να διαχειριστούν τη διπλή χρηματοδότηση με τον παλαιό νόμο κι όχι με έναν νέο νόμο που θα καθιέρωνε απόλυτη διαφάνεια. Η κυβέρνηση αντί της διαφάνειας προτίμησε δυστυχώς την αδιαφάνεια, που εξόργισε τον ελληνικό λαό. Αυτό όμως που δεν ξεχάσω ποτέ ήταν η επωδός αυτών που θέλησαν να εκφράσουν την ευαρέσκειά τους για το γεγονός οτι καταψήφισα την συγκεκριμένη τροπολογία. Μια επωδός που ήταν του τύπου «ε ρε Χρυσή Αυγή που τους χρειάζεται».

Η εκλογική ισχύς της ΧΑ του κ.Μιχαλολιάκου είναι ο απότοκος, δηλαδή η φυσική πολιτική κατάληξη των δημαγωγικών κι ανεύθυνων πολιτικών του κ.Σαμαρά. Τα ηγετικά στελέχη της ΧΑ είναι τα καθαρόαιμα πολιτικά τέκνα που καλύπτουν το κενό στο χώρο που δημιούργησαν αυτοί που κάποτε κυκλοφορούσαν με τσεκούρια (προφανώς όχι για να χαιδέψουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους) καθώς και οι οπαδοί των τηλεκηρυγμάτων εθνικισμού και μισαλλοδοξίας (που κακώς έχουν ξεχαστεί χάρη των τηλεπωλήσεων).

Ωστόσο, ενάμιση χρόνο μετά την είσοδο της ΧΑ στη Βουλή, με βαση και τα πρόσφατα στοιχεία ερευνών φαίνεται η ΧΑ να μην επηρεάζεται ακόμη και από το ενδεχόμενο να πιστοποιηθεί δικαστικά ότι συνιστά εγκληματική οργάνωση.
Επομένως κάτι βαθύτερο συμβαίνει. 

Εάν η ΧΑ προσελκύει τους Έλληνες κοντά της είναι για την κατανόηση του φαινομένου, κυρίως δε για τις πιθανότητες που υπάρχουν αυτό το φαινόμενο να καταπολεμηθεί, απολύτως καθοριστικό. Τελείως διαφορετικό να αντιληφθούμε τη ΧΑ ως μια πολιτική δύναμη προσέλκυσης ψηφοφόρων από ότι να την κατανοήσουμε ως μια δύναμη υποδοχής Ελλήνων που συνωθούνται προς αυτήν.

 Η ποιοτική διαφορά είναι τεράστιας σημασίας. 


Γι αυτό, δύο είναι τα καίρια ερωτήματα: «είναι οι ιδέες της ΧΑ που προσελκύουν τους Έλληνες, οι οποίοι άρα πρέπει να αποδεχτούμε οτι "μέσα σε μια νύχτα" έγιναν νεοναζιστές, ρατσιστές και οπαδοί μιας εγκληματικής οργάνωσης» ή «είναι το παραδοσιακό κομματικό σύστημα που εξωθεί εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες προς αυτό το ακροδεξιό μόρφωμα ;
Και εάν προφανώς ισχύει το δεύτερο τότε ποια δύναμη είναι αυτή που συνεχίζει να στέλνει Έλληνες στη ΧΑ ;

Monday, December 2, 2013

Πόσο ηθικός είναι ο καπιταλιστής;

της Κατερίνας Παπανικολάου* στο   

Πριν βιαστείτε να απαντήσετε αρνητικά στην ερώτηση αν υπάρχει ηθική στον καπιταλισμό, ας κάνουμε μερικές σκέψεις...

Το κεντρικό σημείο του καπιταλισμού ως φιλοσοφικό ρεύμα, οικονομικό σύστημα ή πραγματικότητα -στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη- είναι το ενδιαφέρον για τον εαυτό. Και εδώ είναι το κομβικό σημείο για όποια επιχειρηματολογία αναπτύσσεται κατά ενός συστήματος που αποδεδειγμένα έχει βγάλει τον άνθρωπο από τη φτώχεια, αν αναλογιστεί κανείς κοινωνικές δομές και οικονομικά μοντέλα παλαιότερων εποχών. Και πριν προτρέξουμε στο αντεπιχείρημα πως και τώρα υπάρχει φτώχεια στα καπιταλιστικά κράτη, να απαντηθεί πως αυτό οφείλεται σε παράπλευρες κακές πρακτικές διαχείρισης και εφαρμογής των αρχών του καπιταλιστικού μοντέλου και κυρίως στη διόγκωση του κρατισμού.

Ας επιστρέψουμε πίσω στο αρχικό ερώτημα μας όμως, αυτό περί ηθικής. Από την παιδική ηλικία μας ποτιζόμαστε με την έννοια της θυσίας, το μεγαλείο που τυλίγει έναν άνθρωπο καθώς παρουσιάζεται θυσιαζόμενος για το «κοινό καλό».

Επομένως, στον αντίθετο πόλο υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος: ο εγωιστής, εγωκεντρικός, εγωπαθής. Μεγαλώνουμε, λοιπόν, με την αίσθηση ότι το «εγώ», ο φορέας και η αντιληπτή αίσθηση της ύπαρξης μας, είναι κάτι εξ ορισμού και χωρίς καμία αμφισβήτηση κακό.
Μπαίνουμε γρήγορα ως όντα στο διπολικό διαχωρισμό «καλό- κακό» και αυτός μας συντροφεύει άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα σε κάθε μας αξιολογική κρίση και σε κάθε μας απόφαση. Φυσικά η επιρροή και το στίγμα των θρησκειών που εξαίρουν την αυτοθυσία, το οικογενειακό σύστημα που προτάσσει το εμείς έναντι του εγώ και το εκπαιδευτικό μοντέλο που σπάνια μιλάει για τέτοια θέματα είναι κεφαλαιώδους σημασίας σε αυτές τις ενδοβολές που καταπίνουμε αμάσητες...

Έτσι λοιπόν ενώ όλοι συμπεριφερόμαστε ως καπιταλιστικά όντα, καθώς εργαζόμαστε με καθαρά καπιταλιστικό κριτήριο (αυτό της ικανοποίησης όσων περισσότερων αναγκών με βάση το εισόδημά μας), καθώς αγοράζουμε όχι από ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο- έμπορο που πουλάει ούτε για τον πωλητή που εργάζεται στο κατάστημα, καθώς καταναλώνουμε προκειμένου να κερδίσουμε μια προσωπική ευδαιμονία, στην περίπτωση όπου ερωτηθούμε εάν μας αρέσει ο καπιταλισμός, κομπιάζουμε. Διστάζουμε να πούμε με την ίδια αμεσότητα που έχουμε όταν ψωνίζουμε σε ένα πολυκατάστημα πως «ναι μας αρέσει ο καπιταλισμός». Γιατί; Γιατί ο καπιταλισμός έχει στον κεντρικό του πυρήνα αυτό το προπατορικό αμάρτημα του «εγώ». Κι επειδή κάθε εγώ που αναδύεται με αισθήσεις, αντίληψη, πρόθεση, ανάγκη και αίτημα είναι κατακριτέο, εύκολα και ανεμπόδιστα χωρίς κάποια λογική επεξεργασία και χωρίς καμία επίγνωση της πραγματικής μας ζωής, απαντάμε πως ο καπιταλισμός είναι κάτι κακό. Καταδυόμαστε γρήγορα στη ζώνη «καλό - κακό» από φόβο και ενοχή, θαρρείς και υπάρχει κάποιο αόρατο χέρι που μας γνέφει «πρόσεχε!»...

Ο καπιταλισμός έχει ηθική, την ηθική της λογικής, της ιεράρχησης των αξιών, της μη καταπάτησης των ατομικών δικαιωμάτων, της μη εξαπάτησης, της αλήθειας και της κριτικής ικανότητας. Έχει την ηθική που προίκισε η φύση το ανθρώπινο είδος προκειμένου να επιβιώσει με ασφάλεια και επιτυχία και η προ-ηθική αυτή συμπυκνώνεται στο έλλογο κομμάτι της ύπαρξής του.

Όντας ο καπιταλιστής άνθρωπος ελεύθερος και μόνος στις επιλογές του έρχεται ολοένα και πιο κοντά στην προ-ηθική αυτή, δεδομένου πως όλα τα υπόλοιπα συστήματα ηθικών αξιών που αναπτύχθηκαν προέκυψαν από μια ανάγκη του ανθρώπου να χειραγωγήσει και να χειραγωγηθεί (βλ θρησκείες, κοινωνικά στερεότυπα). Η προ-ηθική που στοχεύει στην ευημερία και την εξέλιξη του ατόμου ως μοναδική οντότητα είναι αυτή που δίνει την έμπνευση στον καπιταλισμό ως κοινωνικό πια μοντέλο, όπου το άτομο σε επαφή με τον εαυτό του και ατομικό του ενδιαφέρον (αντικαθίσταται εδώ η λέξη συμφέρον από τη λέξη ενδιαφέρον) εξέρχεται προς και δρα μέσα στο σύνολο.

Οι σκέψεις αυτές πήραν μορφή στην ομιλία του Yaron Brook, προέδρου του Ινστιτούτου Ayn Rand, καλεσμένου από το ΚεΦιΜ (Κέντρο Φιλελευθερων Μελετών) στη Θεσσαλονίκη. Ο Yaron Brook κατάφερε όχι απλά να εισηγηθεί υπέρ της ηθικής του καπιταλισμού, μα έφερε στην επιφάνεια πολλά ερωτήματα για το ποια είναι η φύση του ανθρώπου που τον οδηγεί στο να επιλέγει, να κατανοεί, να ιεραρχεί και τελικά με βασικό του εφόδιο τη λογική να πλησιάζει στην αριστοτελική θεώρηση της ευδαιμονίας και της αρετής.
*Η Κατερίνα Παπανικολάου είναι Βιολόγος, εναλλακτική θεραπεύτρια, Υπεύθυνη ακτιβισμού, Δράση Θεσσαλονίκης.

¨58¨. Μια (ακόμη) απογοήτευση.

Το ομολογώ πως απογοητεύτηκα από την συγκέντρωση των 58 χθες στην Θεσσαλονίκη με ομιλητή τον πρώην υπουργό Τάσο Γιαννίτση, στην οποία παραβρέθηκα .
Φωτογραφία από την εκδήλωση 
Όχι δεν ήταν πως δεν είχε κόσμο, η αίθουσα ήταν κατάμεστη. Με απογοήτευσε όμως το είδος των  ανθρώπων που ήταν εκεί. Μπορεί να μη γνώρισα στην ουσία  παρά ελάχιστους από τους παρευρισκόμενους, είχα όμως την αίσθηση ότι όλους τους ήξερα καλά. Ναι τους ήξερα. Ήταν οι ίδιοι που σύχναζαν στις κομματικές ολομέλειες και διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ πριν καμία δεκαριά χρόνια, όταν σύχναζα πολιτικά και εγω εκεί. Οι ίδιοι με δέκα χρόνια στην πλάτη να ανεβάζουν κι άλλο τον ήδη ανεβασμένο μέσο όρο ηλικίας των Πασοκτζήδων. Ένα κόμμα που αρνείται πεισματικά να πεθάνει, τι και αν δεν μπορεί καλά να σταθεί στα πόδια του.

 Με απογοήτευσε επίσης η ίδια η ομιλία του Γιαννίτση. Περίμενα πολύ περισσότερα από μια μορφή θρύλο στην σύντομη αλλά και τόσο πονεμένη ιστορία της μεταρρύθμισης σε αυτή την χώρα  Η ομιλία σου έδινε την εντύπωση ότι περισσότερο απευθυνόταν σε ένα φοιτητικό ακροατήριο, πλούσια σε λεξιλόγιο, εντέχνως δομημένη, αλλά από ουσία λίγα πράγματα. Δεν μου έδωσε το στίγμα της μεταρρυθμιστικής επαναστατικότητας την οποία περίμενα από έναν άνθρωπο με το παρελθόν και την πορεία του Τάσου Γιαννιτση. Επίσης δεν μου έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε ιδιαίτερα να συγκρουστεί με καθεστωτικές αντιλήψεις. Σαν να διέκρινα ενός είδους απογοήτευση στο ύφος του ομιλητή. Ήρθε, μίλησε απάντησε σε 2-3 ερωτήσεις και έφυγε.

Τέλος, όλα με απογοήτευσαν οι τοποθετήσεις όσων  πήραν τον λόγο, αφού ελάχιστα ενδιαφέροντα στοιχειά είχαν να προσθέσουν στην συζήτηση. περισσότερο έμοιαζαν σαν να ήθελαν να φωνάξουν παρών, να είναι από τους πρώτους που θα ανέβουν στο τρένο...


Ίσως να κάνω και λάθος στις εκτιμήσεις μου. Σε ένα πράγμα όμως είμαι βέβαιος πως δεν κάνω λάθος. Στο ότι στην πράξη η κίνηση των 58 είναι περιχαρακωμένη. Απευθύνεται στον χώρο της κεντροαριστεράς και αφήνει απ έξω εμφανέστατα τον χώρο τον μεταρρυθμιστών(φιλελευθέρων) που ως σήμερα κινούνταν στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας.



Η σχέση μου λοιπόν με τον χώρο της κεντροαριστεράς σταμάτησε κάπου εδώ. Στηρίζω τις οποίες ελπίδες μου για ένα μικρό μεταρρυθμιστικό θαύμα σε αυτή την χώρα στον φιλελεύθερο χώρο και μόνο.