Η λέξη που (δεν) λες

Ψάχνοντας σήμερα στο κανάλι μου στο YouTube  έπεσα τυχαία σε ένα παλιό βίντεο που και αυτό με τη σειρά του το είχα βρει κάπου ξεχασμένο σε ένα παλιό αρχείο και το ανέβασα στον λογαριασμό μου χρόνια μετά, έτσι για να βρίσκεται, όπως συχνά κάνω χωρίς να καθίσω τότε να το δώ. Βλέποντας το πήρα μία από τις πιο δυνατές συγκινήσεις που με κλόνισαν.


Ήταν το μακρινό πια 2012.
Έχοντας περάσει βουνά σε πολλά επίπεδα, όλα πλέον μοιάζαν επιτέλους όμορφα στη ζώη μου.
Οι άσχημες μέρες φαινόταν σαν να μην πέρασαν ποτέ. Η γέννηση των παιδιών μας κάπου ένα χρόνο πριν, με έκανε εναν από τους πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Λίγους μήνες μετά θα ερχόταν η μεγάλη κατραπακιά, η διάγνωση του Βασίλη μας με αυτισμό.
 Έκτοτε ο Βασίλης μας δεν μίλησε ποτέ  δεν είπε ούτε μια λέξη, πόσο μάλλον τη μαγική λέξη που κάθε πατέρας περιμένει από το παιδί να ακούσει. Μπαμπά.

 Θυμόμουν καλά ότι ο Βασίλης είχε ξεκινήσει πολύ καλά, τίποτα δεν προμήνυε την εξέλιξη του.
 Οι πρώτες κινήσεις του σαν μωρό ήταν εντελώς φυσιολογικές ενώ ήταν πολύ χαρωπό και επικοινωνιακό. Θυμόμουν μάλιστα να έχει αρχίσει να σχηματίζει κάποιους φθόγγους , ενώ ήμουν βέβαιος ότι είχε αρχίσει να με λέει και μπαμπά, ή κάτι που έμοιαζε με αυτό.

Βλέποντας σήμερα το βίντεο μέχρι τέλους άκουσα τον Βασίλη μου από την αγκαλιά της μαμάς του να μου λέει τη μαγική λέξη Μπαμπά! Ξεκάθαρα ίσως όχι, άλλα είναι ότι κοντινότερο έχει πει σε λέξη  και αυτό στα μάτια μας φαντάζει κατόρθωμα.

 Στα χρόνια που ακολούθησαν με τον Βασίλη δουλέψαμε πολύ με πολλούς και καλούς ειδικούς, περάσαμε πολλές ώρες αγωνίας, προβληματισμού, απογοητεύσεων, αλλά και ελπίδας.

 Δεν ξέρω αν καταφέρει ποτέ να μου πει αυτή τη λέξη με τη φωνούλα του, κανείς δεν ξέρει δυστυχώς. Ξέρω καλά όμως και το νοιώθω ότι μου την λέει με το βλέμμα του, με το χαμόγελο του με την έκφραση των ματιών του.

 Μου λέει πολλά άλλα κυρίως του λέω εγώ. Ο κόσμος νομίζει ότι ο Βασίλης μου δεν καταλαβαίνει, ίσως και να έχει δίκιο. Όταν όμως μας δει να είμαστε μαζί, να περπατάμε πιασμένοι χέρι-χέρι, στην παιδική χαρά, στον δρόμο για τα σχολεία του, στο αυτοκίνητο, στο τρακτέρ, θα με δει πάντα να του μιλάω να του λέω πολλά, αισθήματα, σκέψεις όνειρα..

 Και αυτός εκεί να με ακούει προσεκτικά λέγοντας μου με τον δικό του μοναδικό τρόπο αυτό που τόσο πολύ θέλω να ακούω.

- Μπαμπά, σ' αγαπώ!