Αλεξάνδρεια: Η πόλη όπου κανείς δεν μιλάει*

*Δημοσιεύτηκε στο roumlouki.gr

Είναι πολύ σωστή η άποψη που ακούγεται κυρίως  από τα αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης στο δήμο μας ότι ο Δήμαρχος δε μιλάει. Είναι αλήθεια, πως σπάνια θα δώσει συνεντεύξεις. Σχεδόν ποτέ δεν θα πάρει δημόσια θέση για κάποιο σοβαρό ζήτημα που  απασχολεί τον δήμο, ενώ για τους προβλεπόμενους από τον νόμο δημόσιους απολογισμούς, ούτε λόγος. Ο δήμαρχος και γενικά η παράταξή του δείχνουν να φοβούνται, όπως ο «διάολος το λιβάνι» την δημοσιότητα.

Το φαινόμενο αυτό όμως δεν βαραίνει μόνο τον κ. Δημητριάδη και την παράταξη του, αλλά και σχεδόν  όλο το  σύστημα γύρω από το όποιο κινείται η πολιτική ζωή στον τόπο. Ενδεικτικά θα αναφέρω ορισμένες περιπτώσεις. Πριν αρκετούς μήνες ο Γιάννης Απατζίδης δημοτικός σύμβουλος της αντιπολίτευσης και από τα ονόματα που ακούγονται έντονα ότι θα διεκδικήσουν την δημαρχία στις προσέχεις εκλογές, παραιτήθηκε από την δημοτική ομάδα, δηλώνοντας ότι σύντομα θα μας εξηγούσε τους λόγους της απομάκρυνσης του από την παράταξη του κ. Γκιονογλου με την οποία εξελέγη. Τους λόγους αυτούς δεν μας τους εξήγησε ποτέ. Ποτέ ως σήμερα τουλάχιστον.

Πριν λίγες μέρες είχαμε άλλη μια βαρύγδουπη αποχώρηση, αυτή τη φορά του κ. Γκαβαρδίνα από την δημοτική ομάδα του δημάρχου. Στην επιστολή που έστειλε προς το δημοτικό συμβούλιο είπε ότι ΘΑ… μας εξηγήσει αργότερα τις αιτίες της ρήξης του με τον Δήμαρχο! Κατά καιρούς συμβαίνουν διαφορές παραιτήσεις ή αλλαγές στάσεων σε σοβαρά θέματα χωρίς οι υπεύθυνοι να νοιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν. Το πιο αξιοπερίεργο από όλα είναι πως υπάρχουν άνθρωποι (κάποιοι πολύ αξιόλογοι όπως ο Π. Γκυρίνης) που φέρονται ως επικεφαλείς δημοτικών κινήσεων εδώ και πολύ καιρό, που όμως δεν έχουμε μάθει, διαβάσει, ακούσει, ούτε μια δημόσια τοποθέτηση τους.

Τι είναι αυτό άραγε που κρατάει τους πολιτικούς μας τόσο απόμακρους από τον δημόσιο διάλογο; Υποπτεύομαι πως είναι ένας ιδιότυπος φασισμός που ψαλιδίζει οποιαδήποτε ατομική-πολιτική δήλωση ειπωθεί, χωρίς να έχει την «έγκριση» της ομάδας, είτε αυτή είναι κομματική είτε συντεχνιακή. Υπάρχει διάχυτος ο φόβος πως μια δημόσια τοποθέτησή τους, και μάλιστα μέσα από συγκεκριμένο μέσο ενημέρωσης, θα εκθλιφθεί ως «μοναχική πορεία», πράγμα που γι αυτούς σημαίνει απομάκρυνση από το «κοπάδι» και κατά συνέπεια καταστροφή. Φοβικά σύνδρομα που έχουν καλλιεργηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες στην πολιτική ζωή, και το «ξερίζωμά τους είναι πολύ δύσκολο. Μοιάζουν σαν μην μεγάλωσαν ποτέ πολιτικά μιας και οι περισσότεροι έχουν «ανδρωθεί» μέσα σε κομματικές «φτερούγες» και το μοναχικό πέταγμα που χρειάζεται σήμερα η τοπική αυτοδιοίκηση, τους είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Και όλα αυτά, σε μια πόλη που έχει την, σπάνια για το μικρό της μέγεθος τύχη, να διαθέτει τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό με καθημερινές ενημερωτικές εκπομπές καθώς βεβαία και πλήθος ιστολογιών αλλά και εντύπων. Κάπως έτσι η πολιτική μας σκηνή, κινείται ανάμεσα σε ψίθυρους, φήμες και κουτσομπολιά. Κάπως έτσι, μπορούν αρχηγοί  αντιπολίτευσης να είναι εργολάβοι έργων που εκτελούνται στο δήμο, δημοτικοί σύμβουλοι να μην πατάνε το πόδι τους στις συνεδριάσεις του συμβούλιου ή άλλοι να ασχημονούν με άναρθρες κραυγές και χειρονομίες.

Οι ελάχιστες εξαιρέσεις με προεξέχουσες αυτές των Τάσου Τασιοπουλου, συμβούλου της μειοψηφίας και του Νίκου Μπρουσκελη, φερόμενου ως διεκδικητή της δημαρχίας, αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις που προάγουν μέσα από τα άρθρα τους το δημόσιο διάλογο. Για τους δυο αυτούς πολιτικούς, θα αναφερθούμε σε πρόσεχες άρθρο.