Tuesday, February 23, 2010

Circle In The Sand.

Εντελώς συμπτωματικά σήμερα ψάχνοντας να βρω κάτι που είχα γράψει εδω σχετικά με κάποιο αγροτικό ζήτημα, ανακάλυψα ότι πέρασαν ακριβώς 3 χρόνια από τη μέρα που αποφάσισα να φτιάξω αυτό το blog.

Τρία μόνο χρόνια...Παράξενο μου φαίνεται, πίστευα ότι ήταν πολύ περισσότερα.
Έχουν αλλάξει παρά πολλά από τον Φεβρουάριο του 2007 και την πρώτη μου ανάρτηση . Κάνοντας μια ανάδρομη στο τι έγραφα τότε αναλογίζομαι πόσο έχω αλλάξει και εγώ...

Δημιούργησα αυτό το blog ως ένα χώρο όπου θα γράφω ιδέες σκέψεις και εμπειρίες από τη ζωή μου, εδώ στο χωριό μου .Σκοπός μου ήταν να γράφω τις απόψεις μου ως νέος άνθρωπος που ασχολείται με τα κοινά ενός μικρού δήμου της ελληνικής περιφέρειας, για την πολιτική και όχι μόνο παρουσία μου, ή ότι απασχολεί τους ανθρώπους που ζουν εδώ . Αυτός ήταν βεβαία και ο λόγος που το blog αυτό είναι επώνυμο και όχι ανώνυμο.

Με τον καιρό όμως το μπλοκ άλλαξε πορεία, πέρα από τα τοπικά πολιτικά ζητήματα όρχησα να γράφω διαφορετικά.Να γραφω για μένα. Το μπλογκ μου άνοιγε φτερά για άλλους-αγνώστους για μένα ορίζοντες. Έγραψα για συναισθήματα, φόβους, σκέψεις , ανθρώπους …αγάπες. Ήταν φόρες που μέσα από το κείμενο άνοιξα την καρδια μου. Και όλα αυτά επώνυμα σαν Νίκος Λιολιόπουλος με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.

Μέσα από αυτή την περιπέτεια κέρδισα πολλά. Άνθρωποι αξιόλογοι μοιράστηκαν τις σκέψεις τους μαζί μου, ανακάλυψα άγνωστες ως τότε για μένα πτυχές του χαρακτήρα μου, διάβασα πολύ, έμαθα πολλά, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους.

Βεβαία δε γελιέμαι,εισέπραξα και μια ισχυρή δόση χλευασμού από πόλους. Τα πράγματι στη μικρή συντηρητική επαρχία μας απέχουν ακόμη πολύ από την Αθηνά από όπου ήταν και η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που με διάβαζαν.
Δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή όμως. Όπως συχνά λέω, αυτός εδώ ο χώρος είναι ότι καλύτερο έχω δημιουργήσει στη ζωή μου.

Γιατί τα γράφω όμως όλα αυτά ;

Παρακολουθώντας την εξέλιξη του μπλοκ μου αυτά τα τρία χρόνια διαπίστωσα ότι σταδιακά ξαναγύρισα εκεί από όπου ξεκίνησα. Στα μικρά, στα τοπικά καθημερινά μας. Οι μέρες του προπέρσινου καλοκαιριού φαίνονται πλέον πολύ ακρινές για μένα. Σαν να μην υπάρχει πια αυτός ο άνθρωπος που έγραφε τότε.Και μάλλον δεν υπάρχει…

Φαίνεται λοιπόν πως ένας κύκλος έκλεισε. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να γράφω , αν θα ανοίξει ένας νέας κύκλος. Ειλικρινά αμφιβάλω.

Κρατώ το μπλοκ ως έχει για να θυμάμαι όλες τις όμορφες στιγμές που πέρασα εδώ. Μάλλον δεν θα σταματήσω, όποτε έχω χρόνο και διάθεση θα γράφω-αν και σπανιότερα- για τοπικά ζητήματα .

Η ανάγκη μου για ανθρώπινη επικοινωνία με τον έξω από την Ελληνική επαρχία
κόσμο που κάλυψε υπέροχα το blogging, αναπληρώνεται αυτό τον καιρό (έστω και με αρκετά διαφορετικό τρόπο) από τους γνωστούς τόπους κοινωνικής δικτύωσης.

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω έναν προς έναν όλους τους συνοδοιπόρους μου σε αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Στο επανιδειν φίλοι μου.

20 comments:

kikop80 said...

Νίκο επαναλάβω ότι έχω πει παλιότερα σε άλλους μπλογκερς που αποφάσισαν να σταματήσουν. Μην κλείσεις την πόρτα, άφησε την ανοιχτή, γιατί ποτε δεν ξέρεις πότε θα θελήσεις να ξαναγράψεις. Και όταν σου έρθει η επιθυμία ή η αναγκη εμείς θα είμαστε εδώ να μιλήσουμε να σχολιάσουμε, να απαντήσουμε, όλοι, παλιοί και καινούργιοι!
Προέχει όμως, πάντα ή κανονική ζωή εκεί έξω και σ' αυτή να δίνεις προτεραιότητα!!!
Να'είσαι καλά και θα τα λέμε!
:-)))

αντωνης said...

Καλα να περνας ρε Νικολα οτι κι αν κανεις.

Το blog, συμφωνω με τον Kikop, αστο ανοικτο και γραφε οποτε εχεις ορεξη.

Roadartist said...

O kikop τα έγραψε υπέροχα! Συμφωνώ με το σχόλιο του.. Και μου άρεσε που έγραψες πως κρατάς τα θετικά από όσους γνώρισες και από ότι πήρες από εδώ! Να είσαι καλά!

Σοφία said...

Σου εύχομαι επιτυχία και καλή επικοινωνία, όποιον τρόπο κι αν διαλέξεις στο εξής!

katerina said...

Αχ, Νικο,όλοι κάποτε πιστεψαμε -κάποιοι απο μας περισσότερες φορές απο μια- ότι ήταν τέλος εποχής.

Αλλά οι εποχές ...δεν τελειωνουν ΠΟΤΕ. όπως και εμεις δεν αλλάζουμε ΠΟΤΕ. Απλά άλλοτε η πέτρα ειναι στα χέρια μας και την ανεβάζουμε σε αυτό που στα ματια μας φανταζει κορυφή, κι αλλοτε πάλι, η πετρα ξανακυλάει στη χαραδρα.

Οι εποχές ειναι διαφορετικές ...μόνο στα χέρια μας. Αν με τις φλέβες πεταγμένες, ιδρωμένα, κουρασμένα αλλά με την τρελή ενεργεια της ελπιδας κουβαλουν την πετρα (την διαφορετική του πετρα ο καθένας μας)ή αν αδεια, κρατώντας ένα τσιγαρο, λίγο αλκοολ...τίποτα, την χαζευουμε να κατρακυλάει.

Ο Καμύ, εγραφε στον Σισσυφο, ότι τα άδεια χέρια, τα μάτια που χαζευουν την πετρα να κυλάει ειναι η ύψιστη Ελευθερία. Είναι η απωλεια της ελπιδας.
Ο Μπεκετ πάλι είπε "Try again. Fail again. Fail better".

Μπεκετική εγώ, σου ευχομαι απο καρδιάς "Try again. Fail again. Fail better."

Υ.Γ.Ποτε δεν αθ μάθαινα ποιος είμαι αν δεν εγραφα

katerina said...

Και ο Ζιροντου όταν τον ρωτησαν, μα γινεσαι πιο "όμορφος" με την γραφή... απάντησε
μα ξέρετε πριν αρχιζω να γραφω ήμουν πιο άσχημος

Την καλημέρα μου.

Greek Rider said...

Νίκο το blog σου ήταν πολλές φορές πολύ προσωπικό και αυτό ίσως κόμπλαρε κάποιους που έχουν απωθήσει κάποια πράγματα τόσο μακριά από μέσα τους που έχουν γίνει σχεδόν "ανώνυμοι" και άγνωστοι για τον εαυτό τους.

Εγώ χάρηκα με την παρουσία σου πιστεύω ότι ήταν σίγουρα θετική.

Συμφωνώ και εγώ ότι είναι καλό που το αφήνεις ανοιχτό και όποτε θέλεις να πεις ή να γράψεις κάτι να το λες.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Προσωπικά αισθάνομαι τυχερή που τίμησες και εμένα με την ευγενική σο παρουσία.
Σ' ευχαριστώ για όλα όσα στα τρία χρόνια, διαδικτυακά μοιραστήκαμε
Να είσαι και να περνάς καλά και καλή τύχη με ό,τι ασχοληθείς.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

VAD said...

όποτε μπορείς,όποτε σε βολεύει,όποτε νομίζεις ό,τι κάτι εχεις να πεις...
Υπάρχει ζωή και εξω απ'το μπλογκ και το ξέρεις,δε χρειάζεσαι τη συμβουλή μου...φυσικά υπάρχει πάντα και ο ...ΠΑΟΚ:))
Νάσαι καλά ,Νικόλα...

Sophia Kollia said...

Σε καταλαβαίνω απολύτως και τα υπόλοιπα περιττά. Τα λέμε στο φέις!!
Καλό μεσημέρι

sexpistols.gege said...

Νίκο ειλικρινά, πραγματικά ειλικρινά, όποτε με ρωτάνε τι είναι, τι κάνει και τι προσφέρει το blogging, τους λέω να μπουν να διαβάσουν το μπλογκ σου. Γιατί είσαι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα και το πρώτο άτομο που μου 'ρχεται στο μυαλό.

Εμείς σ' ευχαριστούμε

Kος Μηδενικός said...

Πέρασαν κιόλας 3 χρόνια; Χμμμ...ενδιαφέρον! Είδες πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός; Κι όμως λοιπόν είμαστε ακόμα εδώ...που βέβαια αν είχαμε το παγωτό λιωμένο στο χέρι, τσιρλί θα μας πήγαινε, αλλά ποιητική αδεία ας το αφήσουμε και αυτό. Καλή συνέχεια Νίκο μου...και που και που χαίρομαι που βλέπω τον παλιό Νίκο να επιστρέφει...

ΠΑγιαυλάς ΝΙΚΟΣ said...

Ότι σε φωτήσει ο Θεός πράξε, αλλά:
1ον: ο κικοπ80, έχει δίκιο. Απόλυτο! (κάτι ξέρει αυτός...)
2ον: Φωνές σαν και τη δική σου, στο χώρο μας χρειάζονται. Όλοι χρειαζόμαστε γιατί είμαστε ελάχιστοι, δυστυχώς.

Nikos Lioliopoulos said...

Έπεσα έξω φίλοι μου. . Διαβάζοντας τα σχόλια σας συνειδητοποιώ ότι δεν άλλαξα μάλλον καθόλου....
Σας ευχαριστώ πολύ,πάρα πολύ.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ said...

εύχομαι να αλλάξεις γνώμη, όχι μόνο για σένα μα και για μας,γιατί εσύ ήσουν και είσαι η φωνή μας σε αυτό το χώρο. αν όμως τελικά είναι η απόφασή σου δεν μπορούμε παρά μόνο να την δεχτούμε. θα είναι όμως τεράστια η απώλεια και δυσαναπλήρωτο το κενό που θα δημιουργήσεις.

John 25aris said...

Είσαι γαμάτος: τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο! Όλα τ' άλλα είναι συλλογή γραμματοσήμων! Να' σαι καλά!

Alexandros said...

Νίκο εγώ ένα έχω να πω. Είσαι αγαπητός όπως φαίνεται απο τα σχόλια διότι είσαι αυθεντικός. Και φυσικά είσαι ελεύθερος να επιλέξεις να σταματήσεις να γράφεις, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Αν και έχω μια μικρή ένσταση. Η τεχνολογία επέτρεψε σε εμας τους 2 να γνωριστούμε. Και οι κουβέντες που ανταλλάξαμε εδώ μου είναι πολύ προτιμότερες απο το να πάω έξω για ακόμα ένα καφέ, για να μην πω τίποτα ουσιαστικό.

όπως ξέρεις είμαι εναντίον των ψευτοδιλημμάτων και των ταμπέλων. Δεν σημαίνει ότι επειδή μπλογκάρεις είσαι αντικοινωνικός. Υπάρχει χρόνος για όλα και αυτό το έχει αποδείξει η ίδια η ζωή.

Εγώ ένα πράγμα μόνο θα ζητήσω απο σένα γιατί δεν ξέρω άλλον. Αν συμβαίνει κάτι στον αγροτικό τομέα το οποίο δεν το λένε τα κανάλια,θα επιθυμούσα να μας ενημερώσεις όπως κάνεις πάντα.

Χαίρομαι που ο απολογισμός σου σε αυτό το ταξίδι σε κάνει να χαμογελάς :-)

βιολιστης στη στεγη said...

Αλλη μιά φυγή...
Για όπου η ψυχή σε οδηγεί...
Ολες οι διαδρομές χρειαζούμενες είναι! Και οι εσωτερικές, ακόμα περισσότερο!
Φιλιά κι' ευχές!

Anonymous said...

Υποκρισία είναι όταν λέω ένα πράγμα αλλά κατά βάθος πιστεύω κάτι άλλο, όταν φανερώνω ένα πρόσωπο αλλά κατά βάθος είμαι κάποιος άλλος. Η υποκρισία, με άλλα λόγια, είναι το αντίθετο της γνησιότητας και της ειλικρίνειας.

Ένας άνθρωπος πέφτει στην κατάσταση της υποκρισίας όταν προσπαθεί να διατηρήσει μια εξωτερικά καλή εικόνα του εαυτού του προς τους άλλους, χωρίς ταυτόχρονα να φροντίζει ώστε και εσωτερικά να είναι αυτός ο καλός άνθρωπος που θέλει να φαίνεται ότι είναι.

Λιακάδα said...

Παρε το χρονο σου! Η ζωη και η διαθεση μας κανει κυκλους...
εδω θα ειμαστε και θα τα λεμε!
Ειμαι σιγουρη πως θα αμς ξαναρθεις συντομα , Νικο :-)