Tuesday, June 23, 2009

Το τσαϊρι.



Πάνε μέρες που δεν έχω γράψει κάτι καινούριο στο μπλοκ μου . Λίγο οι ρυθμοί της ζωής οι αγροτικές εργασίες που πυκνώνουν όσο το καλοκαίρι προχωράει, λίγο κάτι καλοκαιρινές μελαγχολίες λίγο (χμ…πολύ μάλλον) τα νέα ιντερνετικα μονοπάτια (twiiter κλπ), δεν μ άφησαν και πολύ χρόνο να ασχοληθώ με την πολύ αγαπημένη μου κάποτε συνήθεια, να γράφω στα μπλογκς.

Απόψε αποφάσισα να γράψω κάτι. Τι όμως; Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο.
Να γράψω για πολιτική . Όχι, να πάει να γ……ί η πολιτική, τη βαρέθηκα.
Να γράψω για την δουλεία μου…ουφ ..δεν έχω καμία διάθεση, απ το κακό στο χειρότερο πάει και αυτή όπως οι περισσότερες δουλείες του κόσμου αυτό τον καιρό..
Σκέφτηκα να γράψω κάτι για το εξαιρετικό άρθρο για την μεταναστευτική πολιτική του Δημήτρη Σκάλκου που διάβασα στο Diamet μέσω πεισμένου ή το ανατριχιαστικά κείμενα στο μπλοκ της Κατερίνας για το ίδιο θέμα, αλλά δεν νομίζω να έχω και πολλά να προσθέσω.

Για το χωριό μου ίσως;
Μπα αφήστε καλύτερα. Είναι τόσο χαλιά τελευταία.
Να γράψω για συναισθήματα; Αποκλείεται. Δεν τολμώ..

Δεν θα γράψω τίποτα λοιπόν. .θα βάλω κανένα αγαπημένο τραγούδι από το youtube
.



Από το μπαλκόνι μoυ ακούω μια δυνατή γυναίκεια φωνή, Γιώργο, Γιώργο!
Είναι η γειτόνισσα που φωνάζει το παιδί της να συμμαζευτεί από τα παιχνίδια του. Κάτω από το μπαλκόνι μου ο Γιώργος παίζει στην ιδία αλάνα που έπαιζα και εγώ σαν παιδί, πριν καμία 25 αριά χρόνια.

Δεν θα γράψω τίποτα …
Απόψε θα θυμηθώ . Θα προσπαθήσω να θυμηθώ την δική μου αλάνα. Το τσαΐρι, όπως το λέγαμε εμείς.
Απόψε θα παίξω και εγώ με τον Γιώργο και τους φίλους του μέσα από την φαντασία μου.
Θα παίξουμε τα παιχνίδια μας ,τριωντα, μπίλιες , μπάλα-πολύ μπάλα. Όχι κρυφτό κυνηγητό και τέτοια, εμείς μονό μπάλα παίζαμε στο τσαΐρι, το είχα επιβάλει εγώ σαν μεγαλύτερος, «τα αλλά δεν είναι για άντρες» ισχυριζόμουν με την αυτοπεποίθηση που μου προσέδιδε η ηλικιακή διάφορα λίγων μηνών από τα άλλα παΐδια.

Απόψε δεν θα γράψω, δεν θα διαβάσω, δεν θα κοιμηθώ.
Θα ξαναβρώ τους δικούς μου παιδικούς φίλους…

"...Κρύβει πόνο,κρύβει πόνο
ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά
τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια
να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά..."






Γράφοντας αυτές τις γραμμές άκουσα, το τσιριχτό φρενάρισμα του ποδήλατου του μικρού Γιώργου.. Η μαμά του μπορεί να είναι ήσυχη πλέον, ο Γιώργος γύρισε σπίτι.
Ο Γιώργος μπορεί πλέον να είναι ασφαλής στην αγκαλιά της δικής του μάνας
Ο Γιώργος θα κάνει σχέδια για το αυριανό παιχνίδι.
Ο Γιώργος θα είναι και πάλι αύριο με του φίλους του στο τσαϊρι.

Το δικό μου τσαΐρι…

15 comments:

InVeria.gr said...

Εξαιρετικό!

Sofia said...

Πού είναι το χωριό σου και λέτε την αλάνα τσαϊρι;

μαρία said...

υπέροχο...καταπληκτικό!

Sophia Kollia said...

Αχ βρε Νικολάκη! Χτες έβλεπα τον μικρό μου γιο (12), να παίζει με τους φίλους του στην παραλία με τα κύμματα, μιας και είχαμε νοτιά και μεγάλα κύμματα) Στην ίδια θάλασσα, τα ίδια παιχνίδια..Και τι δεν θα έδινα να έπαιζα μαζί τους, και μετά ας..μεγάλωνα πάλι...
Καλημέρα

agrampelli said...

Με άγγιξε το κέιμενό σου...Πολύ! Εμπεριέχει μια χροιά μελαγχολίας,που μου είναι πολύ γνώριμη...
...........
..θυμήθηκα τον γυιό μου,που έπαιζε στην αυλή,και τον εαυτό μου να φωνάζει...
Καλή μέρα νάχεις!

Χρήστος Χαρακοπίδης said...

...και μόλις τελειώσεις με τη μπάλα Νίκο σούχω και λίγο διάβασμα στο:
http://2glor.blogspot.com/2009/06/blog-post_4787.html
Όχι μόνο μπάλα, αλλά και διάβασμα. Διάβασμα! (Εσύ μάλλον είσαι μικρός και δεν πρόλαβες αυτούς τους ήρωες. Είχατε και τηλεόραση, οπότε...)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Κρύβει μεγάλη νοσταλγία τούτο το ταξίδι στο τσαϊρι των παιδικών σου χρόνων

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιλες

katerina said...
This comment has been removed by the author.
Nikos Lioliopoulos said...

Νικολα
έγινες και εσυ blogger? Τέλεια. νομίζω πως η Ημαθία εχει ανάγκη απο επώνυμα δημοσιογραφικά bloggs . Σε καλωσορίζω και ανέμενε ..σκληρό σχολιασμό!

Σοφία,
Τριτη Σοφια στα μέρη μου... καλώς ήρθες! Είμαι απο τη Μελικη Ημαθίας και εγώ γίνει πλέον expert στον Φραπε, χάρη σε σένα:))

Μαρια μου
Χαίρομαι πολύ που σου αρέσουν αυτά μου τα κείμενα και μου το λες...Σε ευχαριστώ πολύ.Πάρα πολύ.

Nikos Lioliopoulos said...

Σοφια,
και να μη μεγαλώναμε ακόμη καλύτερα θα `ταν.
Αγραμπελη,
το ¨like" σου το έλαβα αμέσως (facebook)σε ευχαριστώ πολύ.
Xρηστο,
να ήξερες τι μου θύμησες...Ε δεν είμαι και τόσο μικρός, τα πρόλαβα!
Να εισαι καλα.
Γλαρενια,
οντως πολυ νοσταλγια...
Υ.Γ σαν να σε ακούω και σένα να φωνάζεις τα γλαροπουλα σου να μαζευτούν!

Nikos Lioliopoulos said...

Κατερίνα,
και εγω το υπογράφω...
Σπουδαία η ταινία και ακόμη περισσότερο το τραγούδι:

"...Smile, without a reason why
Love, as if you were a child,
Smile, no matter what they tell you
Don't listen to a word they say
Cause life is beautiful that way...."
Να εισαι καλα.

VAD said...

Ανέβα λίγο πιο ψηλά,να δεις τσα΄ί΄ρια και μπαϊρια!Τι μου κάθεσαι εκεί κάτω:))
Γεια σου,Νικόλα,πανέμορφο το κείμενο σου,εγώ δεν τα νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια,γιατί ήταν όλο πείνα...

John 25aris said...

Νίκο οι άνθρωποι αλλάζουν και οι συνήθειες μαζί τους...Τέτοιο όμορφο και συγκινητικό κείμενο πάντως εγώ είχα καιρό να διαβάσω...
Να' σαι καλά και να έχεις ένα καλοκαίρι όπως το επιθυμείς!

Nikos Lioliopoulos said...

Βασίλη,Γιάννη,
ευχαριστώ φίλοι.Ηταν μια βραδια επιθυμίας για νοσταλγια για επιστροφή στα παλια, που μάλλον δεν δούλεψε...Μεγαλώσαμε αρκετά γαμώτο...

patsiouri said...

Πω πω τι είπε ο Vad...