Πολιτική γης.

Το δεύτερο σε σημασία αίτιο της κατάστασης στον αγροτικό τομέα είναι κατά τη γνώμη μου η έλλειψη γης .
Η χώρα μας βέβαια διαθέτει αρκετή και πολύ εύφορη γη για να συντηρήσει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που ασχολείται με την γεωργία. Μόνο που ελάχιστη από αυτή ανήκει στους αγρότες.
Το πρόβλημα παρουσιάζεται εντονότερο στις εύφορες περιοχές της χώρας , όπως στον θεσσαλικό κάμπο ή σε αυτόν της Θεσσαλονίκης, όπου κυρίως γίνεται η καλλιέργεια ανοιχτών καλλιεργειών (βαμβάκι , σιτάρι, καλαμπόκι , ρύζι , τεύτλα κ.α.) τα οποία είναι σχεδόν πλήρως μηχανοποιημένα και κάθε αγρότης χρειάζεται αρκετή έκταση γης ώστε να κάνει απόσβεση του μηχανολογικού εξοπλισμού λόγω της χαμηλής ανά στρέμμα απόδοσης των καλλιεργειών αυτών

Είναι αλήθεια ότι έρχονται αρκετά χρήματα από την ΕΕ σε επιδοτήσεις στους αγρότες και οι τιμές πώλησης των προϊόντων αυτών παρότι χαμηλές, θα μπορούσαν άνετα να καλύψουν το κόστος παραγωγής και να αφήσουν και ένα σχετικά καλό εισόδημα στους αγρότες.

Αυτό βέβαια δεν ισχύει στην πράξη και ο λόγος είναι το επιπρόσθετο τεράστιο κόστος των παραγωγών σε ενοίκια γης. Οι περισσότεροι από τους Έλληνες αγρότες δεν έχουν στην ιδιοκτησία τους παρά ελάχιστη έκταση και αναγκάζονται λόγω και του ανταγωνισμού να πληρώνουν υπέρογκα ποσά σε ενοίκια τα οποία ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις το εξωφρενικό πόσο των 70-80 ευρώ κατά στρέμμα..

Η καλλιεργήσιμη γη κατά μεγάλο ποσοστό ανήκει σε μη αγρότες και αυτό είναι μια καθαρά Ελληνική παραδοξότητα. ,Αίτια αυτής της κατάστασης θα πρέπει να αναζητηθούν σε μια σειρά από ενδογενείς παράγοντες ή στρεβλώσεις της Ελληνικής κοινωνίας γενικότερα, όπως η μεταβίβαση γης σε όλους τους απογόνους ενός ιδιοκτήτη ισομερώς ανεξαρτήτως εάν είναι αγρότης η όχι. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει σε καμία χώρα της Ευρώπης τουλάχιστον. Η προικοδοσία είναι επίσης ένα Ελληνικό φαινόμενο. Σαφέστατα όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με τη βοήθεια σχετικών νόμων, κυρίως φορολογικών, όπως γίνεται στο εξωτερικό.

Επιπροσθέτως λύση πρέπει να δώσει η πολιτεία με το να θεσπίσει επιτέλους πολιτική γης και στη χώρα μας. Η τράπεζα γης είναι ένα διαχρονικό αίτημα, την αναγκαιότητα της οποίας λίγοι δυστυχώς π[πολιτικοί μας αντιλαμβάνονται. Μια σωστή και στοχευμένη πολιτική γης μέσα από μια σειρά νομοθετημάτων αλλά και κινήτρων θα μπορούσε να οδηγήσει μεσοπρόθεσμα την γη στα χέρια των αγροτών.

Παρουσιάζω εδώ μερικές προτάσεις.

- υψηλή κατά τεκμήριο φορολογία των μη αγροτών κατόχων γης –καμία αντιστοίχως φορολόγηση στους κατ επάγγελμα αγρότες
- Υψηλός φόρος μεταβίβασης και κληρονομίας γης στους μη αγρότες- μηδενικός αντίστοιχα στους κατ επάγγελμα αγρότες
- Δημιουργία τράπεζας γης η οποία θα αγοράζει την γη για λογαριασμό του κράτους από όσους την πωλούν
- Δανειακή διευκόλυνση των νέων αγροτών και θέσπιση κινήτρων για αγορά γης από την Τράπεζα
- Πλήρη αποσύνδεση των δικαιωμάτων στις επιδοτήσεις από την παραγωγή και η μη ενεργοποίηση τους με αντίστοιχες εκτάσεις.
- Πανελλαδικό πρόγραμμα αναδασμών.
-
Αυτές είναι ενδεικτικά κάποιες προτάσεις-σκέψεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην επίλυση του προβλήματος.

Σε επόμενες αναρτήσεις μου θα παρουσιάσω και άλλα δομικά προβλήματα της Ελληνικής Γεωργίας , όπως το υψηλό ποσοστό αγροτών, η γήρανση του πληθυσμού της υπαίθρου, η ανυπαρξία συνδικαλιστικής εκπροσώπησης μας, η διάλυση των συνεταιρισμών η ανυπαρξία οικολογικής συνείδησης, η καταστροφή του αγροτικού περιβάλλοντος, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των αγροτών κ.α.

Η χρονική συγκυρία μετά τις κινητοποιήσεις και η συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με την νομιμότητα ή μη των διεκδικήσεων των αγροτών συνιστούν μια καλή ευκαιρία να επανατοποθετήσουμε τη συζήτηση για το αγροτικό ζήτημα σε νέες βάσεις .