631 λέξεις για ένα δάκρυ.

Είναι πολλές φόρες σκληρή η μοναξιά για κάποιον που δεν πηγαίνει σύμφωνα με το ρεύμα.
Και όμως όποιος θέλει να αποκαλεί τον εαυτό του «ιδεολόγο», δεν πρέπει να το βάζει ποτέ κάτω. Τι και αν μοιάζει με εξωγήινο στα μάτια των συνομιλητών του, τι και αν κανείς δεν φαίνεται να συμφωνεί μαζί του; Αυτός εκεί αγέρωχος, πρέπει να δίνει τις μάχες του μέχρις εσχάτων, και να μη χάνει ούτε στιγμή την εμπιστοσύνη στα πιστεύω του.

Γράφω αυτό το κείμενο στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου της Σμύρνης. Είναι η Τρίτη μέρα ενός πολυπόθητου ταξιδιού στα παράλια της Μικράς Ασίας.
Κατά τη διάρκεια του πολύωρου ταξιδιού με το λεωφορείο, κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις με τους συνοδοιπόρους μου, για τόπους, παραδόσεις, ιστορίες και μύθους. Εφοδιασμένος με ατέλειωτες ώρες μελέτης για τον προορισμό μας, άλλες τόσες ξεσκονίσματος των εγκυκλοπαιδειών για τη μελέτη της ιστορίας της περιοχής και των σχέσεων Ελλάδας –Τουρκίας γενικότερα, αλλά και μόνιμα αρματωμένος με το ιδεολογικό μου οπλοστάσιο .

Φανατικός εχθρός των απανταχού εθνικισμών αλλά και τον ανούσιων τοπικισμών, μόνιμος περιφρονητής των περί της ανωτερότητας των Ελλήνων θεωριών και αμετανόητος διεθνιστής, δίνω της μάχες μου στις πίσω θέσεις του λεωφορείου, μάχες κατά βάση ιδεολογικές για τον άνθρωπο, την ιστορία και την...χρησιμότητα της.

Να προσπαθώ να εξηγήσω ή και να επιβάλω την από τα πολύ νεανικά μου χρόνια άποψη μου, πως τίποτα δεν πρέπει να χωρίζει τους λαούς του κόσμου, παρά μόνο πολλά είναι που τους ενώνουν. Πως τα σύγχρονα κράτη είναι δημιουργήματα, πως τίποτε δεν ανήκει σε κανένα. Το πόσο κακό κάνουν οι απανταχού θρησκείες, το ότι ο θεός- αν υπάρχει- δεν μπορεί παρά να είναι ο ίδιος για όλο τον κόσμο.

Να μιλώ ακατάπαυστα για τα τραγικά λάθη της Ελληνικής πολιτικής, από τη μεγάλη ιδέα αλλά και την φυγομαχία του Βενιζέλου, ως τα εγκλήματα της πολιτικής των διαδόχων του. Από την αμετροέπεια των ελλήνων στρατηγών ως την εγκληματική πολιτική ανεπάρκεια του Βασιλιά. Ακόμη και τις σφαγές που έκανε ο ελληνικός στρατός σε βάρος των Τούρκων, επικαλέστηκα ο αθεόφοβος!

Είναι αλήθεια πως πολλές φορές η γνώση ενός θέματος αλλά και η εμπιστοσύνη στην ιδεολογία, σου προσδίδει μεγάλη αυτοπεποίθηση. Νομίζεις πως τα ξέρεις όλα και μπορείς να ανταπεξέρθεις σε κάθε δυσκολία.

Αυταπάτη…

Μετά από μερικές ώρες ταξιδιού κατά μήκος των παραλίων , το λεωφορείο εισέρχεται στα προάστια της Σμύρνης. Η πόλη σταδιακά, λεπτό προς λεπτό, αποκαλύπτει στα μάτια μας την ακαταμάχητη ομορφιά της . Η θέα του κόλπου στο σούρουπο ονειρική. Η προκυμαίες , η πλακόστρωτη παραλία, τα όμορφα σπίτια συνθέτουν μια σπάνια ομορφιά.

Η ιδεολογικές αψιμαχίες των πίσω καθισμάτων έχουν πια σταματήσει και η φωνή του άψογου ξεναγού συντροφεύει ιδανικά την περιήγηση του λεωφορείου μας στον παραλιακό δρόμο της πόλης. Που και που μόνο, κάποια φωνή κάποιου συνεπιβάτη μας, μας υπενθυμίζει πως όλα αυτά ήταν κάποτε Ελληνικά , τους «κακούς τουρκαλάδες» και κάποια ακόμη , που αρκούν για να διαταράξουν την …ηρεμία μου!

Το λεωφορείο τώρα περνάει μπροστά από την Ελληνική πρεσβεία κοντά στην προκυμαία της πόλης, την προκυμαία που έλαβε χώρα η μεγάλη σφαγή του Ελληνισμού. Ο ξεναγός μας απότομα σταματάει τη διήγηση των τραγικών γεγονότων .
. "Η σημαία μας", φωνάζει μια κυρία από τα πρώτα καθίσματα. "Ναι η σημαία μας!" αναφωνούν με εμφανή αγαλλίαση και οι υπόλοιπο επιβάτες. "Ποια;", ρωτάω προβοκατόρικα εγώ. "Η Ελληνική σημαία, που τη βλέπετε;"
Όντως είναι η Ελληνική σημαία που ανεμίζει στο Ελληνικό προξενείο της Πόλης. "Ε΄και;", Αναφώνησα εγώ αυτή τη φορά, πάντα σε ετοιμότητα για τη συνήχηση της "μάχης μας". Σημαία…ας μην αρχίσω πάλι τα γνωστά μου, περι πανιού κλπ, σκέφτηκα…
Ο ξεναγός δεν συνεχίζει την διήγηση του. Απόλυτη ησυχία επικρατεί στο λεωφορείο.

Η ελληνική σημαία....
Για μια στιγμή η καρδιά μου σταματά , το αίμα μου παγώνει. Ένα απροσδόκητο ρίγος κυριεύει όλο μου το κορμί. Μια αναίτια μια σχεδόν… ταπεινωτική ανατριχίλα με συνταράσσει!
Η ελληνική σημαία. Στη Σμύρνη.

Ένα δάκρυ έτρεξε από τα μάτια μου….