Η βροχή.

-->

Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος να αγαπάει τη βροχή περισσότερο από εμένα.

Κάθε φορά που βρέχει αισθάνομαι υπέροχα. Υπάρχει βέβαια εξήγηση για αυτή μου την αγάπη. Από μικρό παιδί θυμάμαι ,να έχουμε ανάγκη τη βροχή για τις καλλιέργειες μας. Ίσως πάλι, επειδή πάντοτε την επομένη της βροχής δεν έχουμε δουλείες και είμαι ελεύθερος να ασχοληθώ με την πρώτη και παντοτινή μου αγάπη. Την τεμπελιά!

Από χθες που έβρεξε , έχω έναν ακόμη λόγο να αγαπάω τη βροχή: Βρήκα λίγο χρόνο να ασχοληθώ με το blog μου!

Ανέσυρα λοιπόν από τη μνήμη μου μια αληθινή ιστορία σχετική με τη…βροχή.

Και βέβαια θα την μοιραστώ μαζί σας.

Ήταν πολύ σκληρό εκείνο το καλοκαίρι.. Δεν ήταν το πιο καυτό που είχε να θυμάται, ήταν σίγουρα το πιο άνυδρο. Και το χειρότερο, έτσι άνυδρος ήταν και ο προηγούμενος χειμώνας. Και αυτός- ο φίλος μας- ήταν στα όρια της καταστροφής, αφού όλη του η ζωή εξαρτιόταν από τη… βροχή. Τη βροχή που τόσο περίμενε αλλά δεν έλεγε να έρθει.

Ήταν ήδη Σεπτέμβρης, αλλά η ξέρα συνεχιζόταν. Είχε αρχίσει να απελπίζεται , να καταρρέει. Όχι δεν είχε χάσει ακόμη την πίστη του ,αλλά η αντοχή του είχε ξεπεράσει τα όρια της.

Κάτι φάνηκε να αλλάζει στον ορίζοντα. Η μετεωρολογική υπηρεσία προέβλεπε ισχυρές βροχές για το σαββατοκύριακο. «Αυτό ήταν» είπε, «επιτέλους θα βρέξει».

Κοίταξε το ημερολόγιο του δεν είχε σημειώσει ούτε μια αξιόλογη βροχή εδώ και ένα ολόκληρο χρόνο. Θυμόταν απ΄ έξω τις ημερομηνίες που είχε πάρει κάτι ψιχάλες το καλοκαίρι, 31/5 κι 7/7. Δυο μικρές σύντομες βροχούλες, τόσο ελπιδοφόρες, αλλά δυστυχώς σύντομες. Βροχούλες που το μόνο που πρόσφεραν ήταν να του θυμίζουν πόσο ανάγκη είχε μια πραγματική βροχή.

Παρασκευή απόγευμα.

Ο καιρός είχε ήδη αλλάξει. Γκρίζα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό. Η μετεωρολογική υπηρεσία φαινόταν να πέφτει μέσα στις προβλέψεις της. Όλα έδειχναν ότι επιτέλους θα έβρεχε.

Έτσι μουντό και συννεφιασμένο πέρασε όλο το Σαββατοκύριακο χωρίς να ρίξει ούτε σταγόνα. Όλοι γύρω του είχαν απελπιστεί, εκτός από εκείνον. «Θα βρέξει τη Δευτέρα» έλεγε. ήταν βέβαιος.

Δευτέρα βράδυ.

Όλα έδειχναν ότι θα έβρεχε. Η βροχή που τόσο είχε ανάγκη, που τόσο είχε ονειρευτεί θα ερχόταν. Πράγματι οι ουρανοί επιτέλους άνοιξαν και άρχισε να βρέχει δυνατά. Ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, και για μια στιγμή δάκρυσε από χαρά.

Η χαρά του όμως δεν κράτησε για πολύ. Η βροχή σταμάτησε ξαφνικά , τελείως ανεξήγητα, σαν κάποιος να έκλεισε απότομα τις κάνουλες του ουρανού.

Έγινε τελικά αυτό που φοβόταν, η χαρά του- όπως κάθε χαρά στη ζωή του -έμελε να κρατήσει πολύ λίγο. Έμαθε μάλιστα λίγο αργότερα ότι η βροχή που περίμενε έπεσε αλλού. Και αυτό τον πείραξε περισσότερο. Γιατί ήταν απόλυτα βέβαιος πως κανείς δεν την είχε περισσότερη ανάγκη από αυτόν,

Δεν έκλαψε, ούτε καν παραπονέθηκε. Ήξερε πλέον καλά, πως για άλλη μια φορά , οι ελπίδες, οι προσδοκίες του, δεν θα εκπληρωνόταν , τα όνειρα του θα αποδεικνυόταν όπως πάντα απατηλά. Το είχε πλέον συνηθίσει…

Τετάρτη βραδύ.

Στον ουρανό δεν υπήρχαν παρά μόνο λίγα σύννεφα , και καμία πρόβλεψη για βροχή.

Αυτός όμως δεν είχε χάσει καθόλου της ελπίδα του. «Θα βρέξει απόψε» είπε .

«Πάει τρελάθηκε» , είπαν όσοι τον άκουσαν.

Και ξαφνικά έγινε το θαύμα. Απρόσμενα για όλους αλλά όχι για εκείνον, ο ουρανός σκεπάστηκε από σύννεφα και μέσα σε λίγη ώρα άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς!

Και έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε …για μέρες.

Επιτέλους τα βάσανα του τελείωσαν. Αυτή τη φορά ήταν πράγματι πολύ ευτυχισμένος. Η ζωή του είχε αλλάξει. Ήταν πλέον ενας άλλος άνθρωπος. Όλα όσα ονειρεύτηκε, όλα όσα πίστεψε, βγήκαν αληθινά. Οι άνυδρες μέρες του ανήκαν στο παρελθόν. Ήταν βέβαιος πως δεν θα ξαναέρθουν ποτέ!

Ποτέ;;;

Συνεχίζεται…( στο μέλλον)!