Saturday, July 12, 2008

De profundis...

. Διάβασα αυτό το κείμενο:
Στον καναπέ. De profundis. Απο την Cinderella

Ένα πραγματικά εκπληκτικό κείμενο.

Να γιατί μου αρέσει πολύ το bloging.
Νοιώθω πραγματικά υπέροχα που στη δική μου blogo-γειτονιά, στη δική μου blogo –παρέα ,συναντώ τέτοια κείμενα διαμάντια ,σαν αυτό της cinderella ή αυτό και αυτό, της εκπληκτικής Κατερίνας η αυτό (παλαίότερα), της συντοπίτισας μου Μαρίας ,και πολλά, πολλά άλλα. που θά θελα ενα ...blog για να τα απαριθμώ.

Keep bloging λοιπόν φίλοι μου. Ζω για να σας διαβάζω!

Με αφορμή και …παρότρυνση αυτό το κείμενο αποφάσισα τελικά να ανεβάσω ένα μικρό δικό μου , που είχα γράψει πριν λίγες μέρες, (εμπνευσμένο από ένα τραγούδι )αλλά δίστασα να το δημοσιεύσω.
Το ανεβάζω σήμερα ,με την ελπίδα ότι δεν θα ξεφύγω από τα… ρηχά.


Τα όνειρα.

Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να ονειρεύεται.

Δεν νομίζω να υπήρχε παιδί που να ονειρευόταν περισσότερο από ότι εγώ . Μου άρεσε πολύ να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι. Ονειρευόμουν ακόμη και με ανοιχτά τα μάτια.

Πότε με έβλεπα διάσημο ποδοσφαιριστή, πότε τραγουδιστή , πότε πολιτικό να βγάζει λόγους στο πλήθος (την είχα από μικρός την ψώρα!) πότε επιστήμονα , και πολλά άλλα. Ακόμη και την δουλεία του πατέρα μου ονειρευόμουνα. Αγρότης , καβάλα σε ολοκαίνουρια τεράστια αστραφτερά …τρακτέρ. Και τόπους , πολλούς τόπους, μακρινούς, απροσδιόριστα μακρινούς- τελείως άγνωστους.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να σταματήσω να ονειρεύομαι. Στην εφηβεία, στο σχόλιο στο στρατό, και αργότερα . Πάντα ο ίδιος . Ρομαντικός , αιθεροβάμων , ονειροπαρμένος…
Πόσες και πόσες ζημιές δεν έχω κάνει στα μηχανήματα της δουλειάς μου λόγω της ονειρικής …αφηρημάδας. Πόσες φορές δεν έπιασα τον εαυτό μου να απουσιάζει τελείως από μια συζήτηση, στην παρέα ή στο σπίτι, ονειροπολώντας …
Η ζωή εδώ αλλά εγώ αλλού. Πάντα αλλού.

Είναι ωραίο όμως να έχεις όνειρα.
Ίσως μόνο τότε ζούμε πραγματικά ,όταν έχουμε… όνειρα. Και για όσο καιρό τα όνειρα μας είναι ζωντανά .

Εδώ και λίγα χρόνια έπαψα να κάνω όνειρα. Ίσως μεγάλωσα πια , ίσως γιατί κανένα μα κανένα δεν βγήκε ποτέ αληθινό , ίσως γιατί άλλαξα.
Άδεια ζωή, χωρίς όνειρα. Ένας ζωντανός νεκρός.

«γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν ,τελικά
Τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρα τους»

Πόσο θα θελα να μπορώ να ονειρευτώ ξανά ; Να τολμήσω να ξανακάνω όνειρα .
Να ξαναγίνω έστω για λίγο εκείνο το ρομαντικό ονειροπαρμένο παιδί. Εκείνο το γελαστό παιδί.
Όσο και αν ξέρω ότι ίσως είναι αργά .

Θα προσπαθήσω όμως, και κάτι μέσα μου μου λέει ότι θα τα καταφέρω.

Να ονειρευτώ ξανά.

Το τι θα ονειρευτώ όμως θα το κρατήσω για μένα αυτή τη φορά . Για μένα και τον άνθρωπό μου…

Πάμε λοιπόν Στελάρα...

ΣτίχοιΣώτια Τσώτου
Μουσική Τ.Σούκας
Υ.Γ. λίγα τραγούδια αγάπησα όσο αυτό .
Κάποια μέρα θα γράψω μια ανάρτηση για τα αγαπήμένα μου Λαικα τραγούδια που εγραψε ο Τακης Σούκας . Τα λατρευω.

32 comments:

tzonakos said...

Εγω ζω πιστεύοντας οτι αν δεν ονειρεύεσαι τότε κοντεύεις να πεθάνεις.
Να ονειρεύεσαι ειναι στάση ζωής, αρκει να πραγματοπιείς και οσα απο αυτά μπορείς.
Πολλές καλημερες Νίκο.

Laplace said...

TI TRAGOUDI RE FILE!!!!!!TI TRAGOUDISTHS!!

«γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν ,τελικά
Τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρα τους»

TA EIPES OLA..

PERIMENW ANARTHSH ME TA AGAPHMENA SU!

VAD said...

Χωρίς όνειρα;Ε,όχι,είπαμε να κάνουμε λίγο πίσω,αλλά διατηρούμε το δικαίωμα να ονειρευόμαστε...

δεσποιναριον said...

Πρωτον. Μερακλωσα με τον Στελλαρα πρωινιατικα εδω στην Ουασινγκτον και .. δευτερο και κυριωτερο, απλοι αγνωστοι μπλογκερς γραφουν πολυ πιο ομορφα και πιο δυνατα απο καταξιωμενους λογοτεχνες. Σε χαιρετω Νικο.

αγροτης !!! said...

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΠΑΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΝΕΙΡΑ , ΑΚΟΜΗ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΣΚΑΒΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΤΟ ΛΑΚΟ ΜΑΣ ,

NdN said...

Τα όνειρα είναι και αναγκαία και...τσάμπα!

Να ονειρεύεσαι Νίκο, εξάλλου αν δεν ονειρεύεσαι δεν έχεις και τίποτα για να ελπίζεις!

Καλό ΣΚ!

patsiouri said...

Αποκλείεται να μην κάνεις όνειρα.
Είναι αντανακλαστικό της φύσης μας.
Ακόμη και τα σουβλάκια που ονειρευόμαστε όταν πεινάμε ένας μικρός στόχος είναι...
Όσο για εκείνα τα όνειρα...τα μεγάλα...μεγαλώνουμε κι'εμείς και οι όροι αντιστρέφονται...

Nikos Lioliopoulos said...

Πως να μην κάνω όνειρα με τέτοια όμορφη και μεγάλη παρέα στο τσαντiράκι μου!
Εξακολουθώ να είμαι πολύ καλά , το …καυσαέριο κρατά ακόμη μέσα μου!!!

Απόψε θα βγούμε έξω… Σαββατόβραδο στη Μελίκη , μετα από πολύ καιρό . Εκείνο που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι ότι δεν θα αλλάξω την ψήφο μου όσο καλά και να ‘μαι.

Αλλά δεν υπόσχομαι ότι δεν θα πιω μια θάλασσα , πάλι…

Σας ευχαριστώ όλους .

Dream on…

Nikos Lioliopoulos said...

@ Tzonakos:

Το θέμα είναι το τι ονειρεύεσαι .
Και εγώ πάντα ονειρευόμουνα τρελά και άπιαστα πράγματα. Για αυτό και σπάνια ένοιωσα την ικανοποίηση κάποιο όνειρο μου να πραγματοποιείται τα όνειρα μου. Ίσως μόνο μια φορά…
Υ.Γ. Χαίρομαι πολύ για την …σύμπτωση!

Nikos Lioliopoulos said...

@ laplace78:
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε ρομποτάκο.
Σπουδαία λόγια, αλλα΄και ρυθμός… Από τα λιγότερο γνωστά του Στέλιου . Αλλά το καλύτερο για μένα . Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του Καζαντζίδη , αλλά λατρεύω τους τρεις τελευταίους του δίσκους .
Άκου και αυτό να πάρεις μια γεύση…

http://www.youtube.com/watch?v=sUT7GsI-tG0

Πολύ αγαπημένο μου. «δεν είσαι εσύ σαν τις άλλες αγάπες» λέει πολλά!
Θα τη βγάλω τη λίστα σίγουρα.
Να είσαι καλά.

Nikos Lioliopoulos said...

@ Vad:
Απόψε να δεις τι όνειρα θα κάνω . Εφαγα μισο ταψί πιτα!:))))))))
Παει η δίατα...σνιφ.
@δεσποινάρριον
χαιρομαι πολυ που σε μεράκλωσα πρωινιάτικο στο απαπητό μου D.C.
αυτο ακριβώς πιστεύω και γω , οτι κάποιοι blogers θα μπορούσαν να είναι μεγάλοι λογοτέχνες.
Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να έρθει το βιβλίο της κοινής μας φίλης bloger Πηνελοπης.
"Ο Γιάννης και εγώ"

Καλα να περνάς Δεσποινα.

Nikos Lioliopoulos said...

@ Ανώνυμος
ποιός είσαι ρε ανώνυμε φίλε και πας να μας χαλάσεις το όνειρο;!
Εντάξει η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι τεράστιο ζήτημα αλλά της παραπομπές σου όχι μόνο δεν τις κατάλαβα αλλά μου φάνηκαν πολύ κακόγουστες (τουλάχιστον)
Τεσπα, ας μη χαλαστώ πάλι…

@Αγρότης

Ετσι είναι συνάδελφε. Δεν μας μένει τίποτα άλλο από το να ονειρευόμαστε .
Θυμάμαι μια φοβερή ατάκα στον καραγκιόζη από ένα από τα πεινασμένα κολλητήρια:
«Ασε τα όνειρα μπαμπάκο και κοίτα να φέρεις τίποτα να φάμε»
Περιττό να σου πω ότι έπεσε αμέσως η θρυλική φάπα!
Πάντως όσα όνειρα έκανα για τη δουλειά μας μου βγήκαν ...εφιάλτες. Το λέω (γράφω) με πόνο ψυχής. Αλλά αυτό είναι πολύ σοβαρό θέμα.
Ευχαριστώ πολύ που περνάς, μάρεσει πολύ που εχω και ενα συνάδελφο στο τσαντήρι μου

Nikos Lioliopoulos said...

@ NDN:
μα πώς να ελπίζω σε Νίκο;
Όταν ονειρεύομαι τον Γιώργο πρωθυπουργό και τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή , πως να ελπίζω να βγουν αληθινά!
Και ας μη μιλήσουμε για την Σκλεναρίκοβα!
:)))))))))))))
@patsiouri:
Αχ τι μου θύμησες τώρα, σουβλάκια! Ε’ αυτο το όνειρο το πιασα για τα καλά.
:))
Όσο για τα άλλα τα μεγάλα , φοβάμαι ότι έχεις δίκιο . Οι όροι αντιστρέφονται…
Με προσγείωσες τώρα…

Για αυτό και γω θα το ρίξω στο ποτό απόψε . Ίσως μπορέσω να ξαναονειρευτώ!
Ευχαριστώ που πέρασες.

δεσποιναριον said...

Α! ναι ο Γιαννης κι εγω. Κι εγω το περιμενω. Ειναι πολυ γλυκο πλασμα η κοινη μας φιλη Νικο. Και απο τις πρωτες μου φιλες στο μπλογκ.

marianaonice said...

Νάμαι και εγώ! Καθυστέρησα λίγο να φανώ λόγω αργού ιντερνετ που είχα στο εξοχικό μου. Από σήμερα έβαλα κόνεξ και ευτυχώς έσπευσα να προλάβω ό,τι έχασα!
Αφού πέρασα και από το προηγούμενο ποστ σου που πολύ μου άρεσε και άφησα και εκεί τα ίχνη μου ήρθα και εδώ!

Νίκο τα είπες όλα σήμερα!!
Χωρίς όνειρα οι άνθρωποι είναι νεκροί!
Και σε καταλαβαίνω! γιατί και εγώ πάντα μόνο με όνειρα ζούσα!! Ήταν η καταφυγή μου από τη δύσκολη ζωή που είχα ακόμη και στα παιδικά μου χρόνια!! Μόνο την ώρα που κλεινόμουν στο δωμάτιό μου για να ονειρευτώ με τα μάτια ανοιχτά σκεφτόμουν! γι΄αυτήν την ώρα ζούσα!
Με τα χρόνια και τα δικά μου όνειρα λιγόστεψαν! Άλλα πραγματοποιήθηκαν άλλα όχι!! Όμως κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι στέγνωσα από όνειρα και συναίσθημα!!
Και τότε άρχισα να νοιώθω παγωνιά και νέκρα μέσα μου!
Παλεύω φίλε με νύχια και με δόντια να ξαναβρώ τα όνειρα γιατί δεν θέλω ακόμη να πεθάνω... Και το καταφέρνω σιγά-σιγά. Και με βοηθάτε και όλοι εσείς της μπλογκοπαρέας, γιατί βρίσκω ανθρώπους με "ανθρώπινο" πρόσωπο και όχι μάσκες ψυχρές και αποκρουστικές που συνάντησα πολλές στη ζωή μου!!

Μη σταματάς να ονειρεύεσαι λοιπόν φίλε μου!! Μη το κάνεις αυτό στον εαυτό σου!!
Το τραγούδι απλά είναι και δικό μου!
Στο είπα και άλλη φορά έχουμε τις ίδιες προτιμήσεις σε μουσικά ακούσματα! Ο Σούκας πραγματικός λαϊκός μουσικός.

Τώρα ακούω το Γαβαλά "Είναι η ζωή μια θάλασσα, και εμείς καπεταναίοι...κάθε λιμάνι και καημός , κάθε καημός και δάκρυ, κι είναι η ζωή του καθενός θάλασσα δίχως άκρη"!!
Αυτή είναι η ζωή μας Νίκο!!
Καλό ξημέρωμα και καλή Κυριακή!

katerina said...

Πολύ καλημέρα σας.
Νίκο κατ’ αρχάς να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια για μένα και το τσαντίρι μου.

Αλλά, για την ουσία του post, θα διαφωνήσω.
Και με εσένα και με τους συχωριανούς...

Νίκο, τα όνειρα είναι πολύ, πολύ, πολύ ...ακριβά. Γιατί δεν είναι τίποτα περισσότερο, από την βαλβίδα διαφυγής του ατμού στην χύτρα ταχύτητας της ζωής μας. Δηλαδή, κάνουμε όνειρα ...για να μην κάνουμε τίποτα....
Δηλαδή τα όνειρα, μας κοστίζουν το καλύτερο κομμάτι της ζωής.
Το να ζήσουμε!!!
Το ονειρικό ...ανέφικτο, είναι οι χειροπέδες που μας δένουν τα χέρια για να ....μην ζήσουμε.

Στο ξανάγραψα.
Έχεις μια ζωή.
Μην την υποτιμάς.
Πάρε το «έχει» σου, και κάντο όμορφο.
Πάρε το «έχει» σου και κάντο όνειρο.
Πάρε το «έχει» σου και κάντο αναμνήσεις.
Πάρε το «έχει» σου ΚΑΙ ΖΗΣΤΟ!!!!
Νίκο Λιολιοπουλε, ζήσε εκεί έξω.
Η ζωή στα κανάλια του μυαλού είναι υποκατάστατο ζωής.
Και όπως κάθε υποκατάστατο..... γλυκερό παισίπονο και θανατηφόρο ψυχότροπο.

cinderella said...

Καλημέρες (αν και έχει μεσημεριάσει)...νομίζω οτι έχω αρχίσει και γερνάω...δεύτερη μέρα που ξύπνησα με πόνους στην πλάτη...
Όσο κι αν μεγαλώνω όμως τόσο πιο απαιτητικά όνειρα κάνω. Όνειρα που θα γίνουν πραγματικότητα. Στόχοι σε φανταστικό περιτύλιγμα που θα γίνουν πράξεις.
Όνειρεύομαι τα βήματα που θέλω να κάνω...θα προσπαθήσω να τα κάνω
Ονειρεύομαι τις αγκαλιές που θέλω να δώσω...και θα τις δώσω.
Το κόστος Νίκο μου είναι αυτό που συνήθως βάζει τρικλοποδιές στα όνειρα και δεν τα αφήνει να πραγματοποιηθούν. Κόστος ψυχικό, οικονομικό, κόστος πάντως σημαντικό...
Και θελω να σου γράψω το ίδιο που έγραψα και στην Κατερίνα μου λίγες μέρες πριν..."ότι δεν ζήσαμε είναι αυτό που μας ανήκει". Μήπως τελικά έχω αρχίσει να επαναλαμβάνομαι;
Δεν πείράζει...άλλωστε ο Τάσος Λειβαδίτης είναι ο μπαμπας της παραπάνω φράσης. Εγώ απλά την υποστηρίζω με όλη μου τη ψυχή.

Νίκο μου σε ευχαριστώ πολύ. Για τα καλά σου λόγια προς το κείμενο μου και εμένα. Να σαι πάντα καλά!!

cinderella said...

Ξέχασα να γράψω: Να ονειρεύεσαι καλέ μου αυτά που έχεις σκοπό να κάνεις. Για να τα κάνεις πιο όμορφα! :)))
Φιλιά πολλά!!

Nikos Lioliopoulos said...

καλημερα.
με ενα μπουκάλι βότκα στο στομάχι , με μια βουή λεωφόρου στο κεφάλι μου , και έναν ηλιο καυτότερο από ποτέ, στον μικρό μας κάμπο, μου είναι πολύ πολύ δύσκολο να απαντήσω.
Όταν συνέλθω , αν... θα απαντήσω.
Tο μόνο που μου έρχεται στο μυαλό για την ωρα είναι αυτό ....

http://www.youtube.com/watch?v=XU0v2_PcPbk

Amazed ...ladies!

marianaonice said...

Νίκο με μέτρο τα πιοτά!!
Δεν βοηθάνε!! Χειροτερεύουν τη θολούρα μας!!

Nikos Lioliopoulos said...

Η μέθη... κρατάει καλά!

@Δεσποιναριον:
Με το που θα το διαβάσουμε θα ανταλλάξουμε τις εντυπώσεις μας .
Η Πηνελόπη γράφει πολύ όμορφα, και περιμένω και κάτι πολύ δυνατό αλλά και funny.
Καλός ο Στελιος Δεσποινα , καλοι οι lonestar, ο Νταλάρας , οι smiths και ολοι οσοι πέρασαν απο το blog μου σε αυτή την πολύ "μουσική" μου φάση , αλλά το τραγούδι που ανέβασες στο blog σου μου ρ΄γισε την καρδιά...
"μια παρέα είμαστε που χωρίζει σε μια γωνία"...
Σε ευχαριστώ πολύ.

Nikos Lioliopoulos said...

@ mariannaonice:

Είναι αλήθεια ότι μου έλειψες Μαριάννα.
Και επειδή αμαρτία εξομολογημένη (λένε) δεν είναι αμαρτία , ομολογώ ότι όταν γράφω ένα κείμενο η μόνη μου προσδοκία είναι να το διαβάσουν και να το σχολιάσουν κάποιοι άνθρωποι , κάποιοι @φίλοι , που λες και συ.
Και εσύ είσαι μία από αυτούς. Με κάθε ειλικρίνεια.

Για το σχόλιο σου στο προηγούμενο πόστ θα θελα μονο να σου πω ότι οι χειμώνες στην επαρχία είναι πραγματικά φρικτοί. Ίσως αυτό θα είναι και το θέμα του επόμενου πόστ , αν καταφέρω να το γράψω όπως . . .πρέπει.
Όσο για το σημερινό σχόλιο σου θα έλεγα ότι λέμε και αισθανόμαστε τα ίδια πράγματα.
Και ο ότι το συμπλήρωσες υπέροχα.
Γνωρίζω καλά ότι η γραφή μου, λόγω ίσως μόρφωσης , ίσως παραστάσεων, ίσως - κυρίως- δυνατών προσωπικών παρορμήσεων , δεν είναι αντάξια του επιπέδου πολλών από των σχολιαστών μου (και μη τολμήσει κανείς να το αμφισβητήσει αυτό θα σκοτωθούμε!!!).
Για αυτό και χαίρομαι ειλικρινά που σχόλια όπως το δικό σου δίνουν στο θέμα την διάσταση που πάντα επιδιώκω να δώσω αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα.

Σε ευχαριστώ πολύ…

marianaonice said...

Νίκο σ' ευχαριστώ...
Είναι αμοιβαία τα αισθήματα της @φιλίας...Να το ξέρεις! :)))

Nikos Lioliopoulos said...

@ κατερίνα

Ελπίζω να μου επιτρέπεται ένα μικρό . . . λιβάνισμα .
Είμαι θαυμαστής του blog σου, το ομολογώ . Μου αρέσει υπερβολικά ο τρόπος που γράφεις αλλά και ο τρόπος που σχολιάζεις . Και θεωρώ τιμή μου που σχολιάζεις και τα δικά μου κείμενα.

Οσο για το σχόλιο σου με προβλημάτισε ιδιαίτερα.
Διέκρινες ισως την αρνητική πλευρά των ονείρων .
Αλλά εγώ θα διαφωνήσω.
Θα διαφωνήσω ακόμη και αν φοβάμαι ότι με θα στριμώξεις στον τοίχο με πιθανό επόμενο σχόλιο σου!

Και ας μου επιτραπεί ο πρώτος ενικός.

Το ότι δεν έζησα τα όνειρα , Κατερίνα μου, δεν εχει καμία σχέση με το ότι τα ονειρεύτηκα.
Το ότι ονειρεύτηκα δε μου στοίχισε απολύτως τίποτα.
Αντιθέτως μου στοίχησε πολύ η απουσία του …ονείρου.
Τα λιγοστά πράγματα που κατάφερα στη ζωή μου , τα κατάφερα όταν ονειρευόμουν. Εκτοτε δεν κατάφερα τίποτα και ποτέ.
Δεν μου επιτρέπεται να πω περισσότερα , σταματώ εδώ.

Ξέρω το «έχει» μου ,νομίζω καλά.
Και είμαι πολύ περήφανος για αυτό οσο και αν σπάνια τολμώ να το ομολογήσω .
Και αυτό το «εχει» μου ζω και θα ζω.
Με μια μικρή διαφορά από δω και μπρός , ότι θα ονειρεύομαι ξανά .
Αν τα καταφέρω. . .

Nikos Lioliopoulos said...

Θαυμάζω την αυτοπεποίθηση και την αυτοσυγκράτηση σου Cindy(υιοθετώ το υποκοριστικό που σου δωσε η Κατερίνα!)

Ταυτίζεις τα όνειρα με τις επιδιώξεις σου . Ίσως αυτό είναι το πρέπον αλλά νομίζω ότι ίσως χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο. Νομίζω πως η απάντηση μου στην Κατερίνα ταιριάζει και εδώ.

Εξάλλου η φράση που αναφέρεις "ότι δεν ζήσαμε είναι αυτό που μας ανήκει" ταιριάζει περισσότερα στην δική μου «ονειρική» διάθεση , παρά στη δική σας σκληρή ορθολογιστική άποψη περί …ονείρων!
Ισως όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι , η δική σας στάση είναι περισσότερο «ονειρική »!
Μάλλον θα επανέλθω για επεξηγήσεις επ’αυτού .

Καλό βράδυ Cindy!

Anonymous said...

Όνειρα....ωραίο θέμα διάλεξες γείτονα....
Έκανα και εγώ πολλά και εξακολουθώ να κάνω...
Ίσως είναι και αυτός ένας τρόπος για να είμαστε ''ζωντανοι''
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ...
Αυτός που το είπε σαν να είχε δίκαιο....
Σε ευχαριστώ για την τιμή που μου έχεις κάνει για το κειμενάκι των χριστουγέννων...
Όπως ακριβώς μου αρέσει να ονειρεύομαι έτσι μου αρέσει και να αυτοσαρκάζομαι...
Πιστεύω οτι η ζωή είναι μικρή για να την βασανίζουμε..
Γι'αυτό κάνε αυτό που έχω κάνει σημαία...
Κλείσε το μάτι στα όνειρα σου και που ξέρεις ίσως κάποια στιγμή να γίνουν πραγματικότητα...
Καλή σου νύχτα γειτονάκι..

VAD said...

ΑΝΏΝΥΜΕ,κάτι είπες για Μελίβοια!Εκεί που παράγεται το καλύτερο ελληνικό χασίς;Στο Άμστερνταμ πουλιέται σε φακελακια που γράφουν made in Melivoia,γι αυτό κατέβασαν Ενιαίο Ψηφοδέλτιο,προς΄΄υπεράσπισιν των συμφερόντων τους΄΄!Εμπρος στο δρόμο που χάραξε η Μελίβοια!Συγχρονες καλλιέργειες!Νίκο,ακούς;

Nikos Lioliopoulos said...

Συγνώμη για την μικρή καθυστέρηση γειτόνισσα . Αλλά σήμερα ήταν μια πολύ «φορτωμένη» για μένα μέρα.
Το ανέβασα γιατί σκέφτηκα να καλοπιάσω λίγο την γειτόνισσα γιατί έτσι που την τσάντισα με τα «μίση» μου , φοβάμαι μη με πλακώσει στις καρατιές!

Πλάκα κάνω Μαρία μου, θα θυμάσαι πόσο μου άρεσε το κειμενάκι σου εκείνο που το είχα βάλει και ως επικεφαλίδα στο blog μου τότε ,και το θυμήθηκα χθες!
Ναι το ξέρω ότι αυτοσαρκάζεσαι γιατί μόνο κάποιος που αυτοσαρκάζεται θα μπορούσε να γίνει μια τόσο όμορφη …άσχημη Μαρία!
http://flogameliki.pblogs.gr/2008/20080301.html

Όσο για τα όνειρα θα ακολουθήσω την προτροπή σου. Θα τους κλείσω και εγώ το μάτι!
Σε ευχαριστώ για …την αναμονή!

Υ.Γ. Τι εγιναν οι άλλες φωτογραφίες της μαρίας της άσχημης;

Nikos Lioliopoulos said...

@ VAD:

Καλή ποικιλία το Μελιβοίων; Να βάλω και εγω καμιά εκατοστή στρέμματα για … προσωπική χρήση(έτσι δε λένε όλοι όσους τους πιάνουν;) !
Άσε που μπορούμε να παραλλάξουμε άνετα και το brand name.

Θα το κάνουμε … Μελικίων!:))))

Ευχαριστώ για την πληροφορία!

@ μαριαννα:

Αυτό το μεθύσι άργησε...πολλά χρόνια , πάρα πολλά.
Δεν πίνω σχεδόν ποτέ Μαριάννα μου!
Ασε που ήταν και προμελετημένο , και αναγγέλθηκε μάλιστα και από το blog!

Θα σου εκμυστηρευτώ ότι μόλις τέλειωσα την επόμενη μου ανάρτηση για τους χειμώνες στο χωριό ,όπως σου έγραψα, αλλά μου βγήκε πάλι πολύ . . . στα βαθιά!
Δεν θα την ανεβάσω μην έχουμε τίποτα … «δράματα και αυτό το καλοκαίρι» που λέει και το άσμα!

καλο βράδυ.

Anonymous said...

πραγματικά δεν έχω ιδέα τι έγιναν οι άλλες φώτο...
μάλλον τις έφαγε ο παθούλης...
χαχαχαχαχα
Όσο για τις καρατιές...μου αρέσει να βαράω με λόγια,πιο πολύ απο ότι με τα χέρια και ξέρεις αυτό το ξύλο δεν το ξεχνάει κανείς....
χαχαχαχαχαχα
Αλλά μην αγχώνεσαι εσύ προς το παρόν δεν κινδυνεύεις...
χαχαχαχαχα
καλό βράδυ γειτονιά

VAD said...

Πατρίδα ,ο καμπος δε βγάζει καλή ποιότητα,πιάσε τα βουνά!Αν ψαξεις τα της Μελιβοίας,τα Ζωνιανά είναι εκκλησία!Απλως έσπασαν λίγο τα τελευταία χρόνια,γιατι Αλβανοί και Σκοπιανοί γέμισαν τη Β.Ελλάδα με φτηνό πράμα!Αρα δε φτουράει,ψάξε για καινούριες καλλιέργειες!

Nikos Lioliopoulos said...

Mαρια,
δεν κινδυνεύω είπες έτσι!; Το υποσχέθηκες οτι δεν θα τις φάω!
καλο βράδυ.
VAD,
αυτο το "ψάξε για καινούριες καλλιέργειες" το ακούω από τη μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αμαν πια!
Παντως ενημερωμένο σε βρίσκω, για το ζήτημα!

Οσο για μένα @φίλοι μου κατι πρέπει να παίρνω χωρίς να μου το λένε ,δεν εξηγείται αλλιώς.
Στο τέλος μιας κουραστικής μέρας να γράφω δύο αναρτήσεις !
Μια για τα βαθιά και μιά για τα ρηχά.... Φυσικά δημοσιεύω μόνο τη δεύτερη
:))
Καλό βράδυ @φίλοι