Είχα πολλά χρόνια να δω την Ελένη , είχα να τη δω από τότε που ήμασταν παιδιά, συμμαθητές στην ίδια τάξη.
Η εικόνα της ξύπνησε ένα σωρό αναμνήσεις μέσα μου. Η απορία που κυρίευσε το μυαλό μου αδυσώπητη.
Είμαστε κακοί; Είμαστε σκληροί; Είμαστε απλά 10χρονοι; 10χρονοι που μετρούσαν το μποι τους και το αντριλίκι τους;
Την είδα αλλά δεν της μίλησα . Δεν είχα το κουράγιο να τις μιλήσω. Ντράπηκα όπως ντράπηκε και αυτή. Αλλά αυτή είναι όλη της τη ζωή ντροπαλή .
Με κοίταξε μόνο για λίγο με εκείνο το θλιμμένο της βλέμμα . Το ίδιο θλιμμένο και πονεμένο εδώ και 35 χρόνια . Τριάντα πέντε ναι, γίναμε τριάντα πέντε Ελένη μου.
Η Ελένη ήταν μια πολύ άσχημη κοπέλα και λίγο κουτσή επίσης .Ίσως και λίγο , ελάχιστα ίσως, καθυστερημένη. Κανείς ποτέ δεν τις έδινε σημασία . Οι γονείς της με χιλιάδες προβλήματα , φορτωμένοι θαρρείς με όλη την ασχήμια της ζωής . Φτωχοί , απόμακροι με προβλήματα υγείας.
Οι δάσκαλοι δεν ασχολούταν ποτέ μαζί της . Δεν έκανε βλέπετε φασαρία ποτέ . Έτσι ήσυχη ερχόταν, έτσι ήσυχη έφευγε. Πάντα. Και στους δασκάλους ,αυτό αρκούσε, να μην κάνει φασαρία.
Κανένα παιδί δεν έπαιζε με την Ελένη. Ούτε τα κορίτσια .
Και όλοι γελούσαμε μαζί της . Αν θέλαμε να "κολλήσουμε " κάποιον συμμαθητή μας, διαδίδαμε ότι ήθελε την Ελένη. Τόσο άσχημο ήταν αυτό για εμάς τους εκκολαπτόμενους αρσενικούς, να θέλουμε την Ελένη. Σχεδόν βρισιά . Και δεν διστάζαμε να το κάνουμε και μπροστά της . Και πόσες άλλες προσβολές .
Κακοί... Να παρηγορηθώ ότι είμαστε Ανόητα πλάσματα.
Το χρόνια πέρασαν η ζωή του καθενός πήρε το δρόμο της . Όλοι προχώρησαν μπροστά, στη ζωή, στις δουλειές, στις οικογένειες τους . Η Ελένη όμως έμεινε εκεί, πίσω, μόνη.
Ένα απόμακρο, ένα μοναχικό παιδί . Ένα μεγάλο παιδί . Τριάντα πέντε χρονών παιδί. Αλλά πάντα μόνο, χωρίς φίλους , χωρίς ανθρώπινη επαφή. Ένας πραγματικός λύκος της στέπας.
Το πρωί σταθήκαμε τυχαία στα απέναντι πεζοδρόμια. Δεν ξέρω, δεν τολμώ να μάθω αν προλάβαινα να της μιλήσω. Αλλά είπαμε λέμε αλήθειες εδώ . Ναι, αν της φώναζα, αν έτρεχα, θα προλάβαινα να της μιλήσω. Πόσο ντρέπομαι που δεν της μίλησα .
Ποσό πολύ θέλω να την ξαναδώ και να της μιλήσω όπως ποτέ δεν έκανα. Και θα πάω να την βρω.
Να μου χαμογελάσει ξανά . Γιατί ήταν κάποιες φορές που και η Ελένη χαμογελούσε. Χαμογελούσε σε μένα. Και θυμάμαι ότι και εγώ τις χαμογελούσα και βαθιά μέσα μου την αγαπούσα. Αλλά δεν τολμούσα ποτέ να το παραδεχτώ. Γιατί το μόνο μου με ένοιαζε ήταν να γίνω ένα με την αγέλη , με τα «σκληρά» αντράκια της ηλικίας μας . Να είμαι ένας από αυτούς , ίσως ο χειρότερος από αυτούς .
Αλλά ήξερα καλά κάθε φορά που μου χαμογελούσε ,ότι καταλάβαινε καλά την ανάγκη μου να είμαι ένα με την αγέλη, εκεί όπου έπρεπε να ανήκω. Γιατί δεν έπρεπε με τίποτα να τσακιστεί η παιδική μου αυτοπεποίθηση. Η μόνη που το καταλάβαινε.
Θα έρθω Ελένη μου, Θα έρθω να σε βρω.
Και θα σου φωνάξω δυνατά, να τα ακούσουν όλοι, πως τώρα πια είμαι πολύ δυνατός ,που να μη χρειάζομαι καμία αγέλη, καμία μάταιη επιβεβαίωση .
Ίσως ,αν το θέλεις, θα σε πάρω για μια βόλτα στον κόσμο ,στον κόσμο που δεν είδες ποτέ. Και αν δούμε κάποιον από τους παλιούς συμμαθητές στο δρόμο να προσπαθεί να μας κοροϊδέψει , θα του σπάσω τα μούτρα.
Για να προστατέψω όχι εσένα Ελένη μου αλλά ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ.
Δεν φοβάμαι τίποτα πια . . .
*Ελπίζω να με συγχωρέσει η φίλη μου που της άλλαξα το όνομα της σε Ελένη
-Αφορμή για την μεταφορά στο blog της σκέψης μου για την .Ελένη ,
μου έδωσε το υπέροχο αυτό κείμενο που διάβασα στο blog του καραφλοκότσυφα
Η εικόνα της ξύπνησε ένα σωρό αναμνήσεις μέσα μου. Η απορία που κυρίευσε το μυαλό μου αδυσώπητη.
Είμαστε κακοί; Είμαστε σκληροί; Είμαστε απλά 10χρονοι; 10χρονοι που μετρούσαν το μποι τους και το αντριλίκι τους;
Την είδα αλλά δεν της μίλησα . Δεν είχα το κουράγιο να τις μιλήσω. Ντράπηκα όπως ντράπηκε και αυτή. Αλλά αυτή είναι όλη της τη ζωή ντροπαλή .
Με κοίταξε μόνο για λίγο με εκείνο το θλιμμένο της βλέμμα . Το ίδιο θλιμμένο και πονεμένο εδώ και 35 χρόνια . Τριάντα πέντε ναι, γίναμε τριάντα πέντε Ελένη μου.
Η Ελένη ήταν μια πολύ άσχημη κοπέλα και λίγο κουτσή επίσης .Ίσως και λίγο , ελάχιστα ίσως, καθυστερημένη. Κανείς ποτέ δεν τις έδινε σημασία . Οι γονείς της με χιλιάδες προβλήματα , φορτωμένοι θαρρείς με όλη την ασχήμια της ζωής . Φτωχοί , απόμακροι με προβλήματα υγείας.
Οι δάσκαλοι δεν ασχολούταν ποτέ μαζί της . Δεν έκανε βλέπετε φασαρία ποτέ . Έτσι ήσυχη ερχόταν, έτσι ήσυχη έφευγε. Πάντα. Και στους δασκάλους ,αυτό αρκούσε, να μην κάνει φασαρία.
Κανένα παιδί δεν έπαιζε με την Ελένη. Ούτε τα κορίτσια .
Και όλοι γελούσαμε μαζί της . Αν θέλαμε να "κολλήσουμε " κάποιον συμμαθητή μας, διαδίδαμε ότι ήθελε την Ελένη. Τόσο άσχημο ήταν αυτό για εμάς τους εκκολαπτόμενους αρσενικούς, να θέλουμε την Ελένη. Σχεδόν βρισιά . Και δεν διστάζαμε να το κάνουμε και μπροστά της . Και πόσες άλλες προσβολές .
Κακοί... Να παρηγορηθώ ότι είμαστε Ανόητα πλάσματα.
Το χρόνια πέρασαν η ζωή του καθενός πήρε το δρόμο της . Όλοι προχώρησαν μπροστά, στη ζωή, στις δουλειές, στις οικογένειες τους . Η Ελένη όμως έμεινε εκεί, πίσω, μόνη.
Ένα απόμακρο, ένα μοναχικό παιδί . Ένα μεγάλο παιδί . Τριάντα πέντε χρονών παιδί. Αλλά πάντα μόνο, χωρίς φίλους , χωρίς ανθρώπινη επαφή. Ένας πραγματικός λύκος της στέπας.
Το πρωί σταθήκαμε τυχαία στα απέναντι πεζοδρόμια. Δεν ξέρω, δεν τολμώ να μάθω αν προλάβαινα να της μιλήσω. Αλλά είπαμε λέμε αλήθειες εδώ . Ναι, αν της φώναζα, αν έτρεχα, θα προλάβαινα να της μιλήσω. Πόσο ντρέπομαι που δεν της μίλησα .
Ποσό πολύ θέλω να την ξαναδώ και να της μιλήσω όπως ποτέ δεν έκανα. Και θα πάω να την βρω.
Να μου χαμογελάσει ξανά . Γιατί ήταν κάποιες φορές που και η Ελένη χαμογελούσε. Χαμογελούσε σε μένα. Και θυμάμαι ότι και εγώ τις χαμογελούσα και βαθιά μέσα μου την αγαπούσα. Αλλά δεν τολμούσα ποτέ να το παραδεχτώ. Γιατί το μόνο μου με ένοιαζε ήταν να γίνω ένα με την αγέλη , με τα «σκληρά» αντράκια της ηλικίας μας . Να είμαι ένας από αυτούς , ίσως ο χειρότερος από αυτούς .
Αλλά ήξερα καλά κάθε φορά που μου χαμογελούσε ,ότι καταλάβαινε καλά την ανάγκη μου να είμαι ένα με την αγέλη, εκεί όπου έπρεπε να ανήκω. Γιατί δεν έπρεπε με τίποτα να τσακιστεί η παιδική μου αυτοπεποίθηση. Η μόνη που το καταλάβαινε.
Θα έρθω Ελένη μου, Θα έρθω να σε βρω.
Και θα σου φωνάξω δυνατά, να τα ακούσουν όλοι, πως τώρα πια είμαι πολύ δυνατός ,που να μη χρειάζομαι καμία αγέλη, καμία μάταιη επιβεβαίωση .
Ίσως ,αν το θέλεις, θα σε πάρω για μια βόλτα στον κόσμο ,στον κόσμο που δεν είδες ποτέ. Και αν δούμε κάποιον από τους παλιούς συμμαθητές στο δρόμο να προσπαθεί να μας κοροϊδέψει , θα του σπάσω τα μούτρα.
Για να προστατέψω όχι εσένα Ελένη μου αλλά ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ.
Δεν φοβάμαι τίποτα πια . . .
*Ελπίζω να με συγχωρέσει η φίλη μου που της άλλαξα το όνομα της σε Ελένη
-Αφορμή για την μεταφορά στο blog της σκέψης μου για την .Ελένη ,
μου έδωσε το υπέροχο αυτό κείμενο που διάβασα στο blog του καραφλοκότσυφα
53 comments:
εισαι ευαισθητος το κειμενο σου ειχε αληθειες που με συγκινησαν νομιζω οτι η ελενη θα νιωση ευτυχισμενη να την παρεις απο το χερι και να την ταξιδεψης μακρια απο γελοια ανθρωπακια που καποτε της φερθηκαν ασχημα, εσυ απλα ακολουθουσες τη μαζα
Τα παιδιά είναι πάντοτε σκληρά. Δεν συγχωρούν ποτέ την ατέλεια και το διαφορετικό. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις ένα παιδί που θέλει να είναι κοινωνικά αποδεκτό. Το θέμα είναι όταν μεγαλώνει - καλή ώρα - να μάθει να κάνει τις επιλογές του. Και νομίζω εσύ δείχνεις ότι έχεις μάθει να τις κάνεις με αυτό που γράφεις.
Νίκο μου με τσάκισες βραδιάτικα
Πραγματικά είδα με τα μάτια μου
την ιστορία...γιατί αυτή ειναι
και η αλήθεια φίλε μου, αυτή που
εσύ αποδέχεσαι αν και κάτι τέτοιο
το έχουμε ζήσει σχεδόν(για να μην πω)
όλοι
Πόσοι απο μας όμως έχουν την ευκαιρία να βρουν την δίκη τους Ελενη και να την κοιτάξουν στα μάτια?
Να της σφίξουν το χέρι και να ζητήσουν συγνώμη χωρίς να πουν ούτε μια λέξη?
Να το κάνεις Νίκο μου...αν και καταλαβα ότι θα το κάνεις
Και αν κάποιος, κάποια έχει μια δική του Ελενη και μπορεί, ας το κάνει κι αυτός
Πολυ σκληρός ο κόσμος των παιδιών...ναι
Μονο που εμείς τον φτιάξαμε ετσι
Ευχαριστώ πολύ για την ιστορία αυτή που μοιράστηκες μαζί μας
Δεν ξέρω αν εγώ εχω γίνει τόσο ευσυγκίνητος η χτύπησες κάποια χορδή
Άλλα με άγγιξες
καλό σου βράδυ
τσίου!!!!!!
me melagxolhses filaraki Niko..grafeis yperoxa aytes tis istories..
Νίκο μου,καλημέρα!Πόσες ΄΄Ελένες΄΄κουβαλάν οι παιδικές μνήμες μας...!Ειδικά εμεις,τα παιδιά των χωριων,καθως ζούσαμε σε πολύ κλειστές κοινωνίες,αναπαράγαμε,άθελά μας φυσικά,το ρατσισμό των μεγάλων και μη μου πεις όχι!Σε ποια πλατεία ελληνικού χωριού δε θα συναντήσεις το΄΄χαζό΄΄ του χωριού,συνήθως άνθρωπο χτυπημένο απ'την ίδια τη ζωή,τον οποίο οι συντοπίτες του τον ΄΄χτυπουν΄΄ ακόμα περισσότερο;
Τα παιδιά δε φταίνε σε τίποτα,εμεις,η κοινωνία μας τα πλάθει ΄΄κατ'εικόνα και ομοίωσιν της΄΄!
Σ'ευχαριστώ ,γιατί η ωραία ανάρτησή σου μου έδωσε την αφορμή να εκφρασω τις σκέψεις μου.
ΚΑΛΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ...
Είμαστε απλά ρατσιστές!!!!
Και θυμάμαι στο σχολείο μας λέγανε οτι οι Έλληνες δεν ειναι ρατσιστές γιατί δεν έχουμε μαυρους για σκλάβους!!!!!
Τότε συμφώνησα αλλά μετά από λίγα χρόνια κατάλαβα οτι και εδω ο ρατσισμός ζει και βασιλευει σε ολο του το μεγαλείο με διαφορετικά πάντα πρωσοπεία!
Γρηγόρς.
Mε συγκίνησες με το κείμενο σου αυτό Νίκο μου. Αλήθεια πόσο σκληρά είναι τα ...αθώα παιδιά. Κι εγώ θυμάμαι ότι μικρή είχα πει σ' ένα παιδί που είχε πολύ πεταχτά δόντια (μα πολύ πεταχτά) να πάρει μια πέτρα και να τα κτυπά μπας και ισιώσουν!! Τόσο έξυπνη ήμουν. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω με τη βλακώδη κακία μου.
Εξαιρετικό Νίκο, με συγκίνησες...
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΦΙΛΕ ΝΙΚΟ , ΔΙΣΤΥΧΩΣ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΙ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΤΑ ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΑΣΧΗΜΑ ,
ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΑ ΔΙΩΡΘΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ , ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια, φίλοι μου.
Χαίρομαι , πολύ, πάρα πολύ, που σας άρεσε και σας συγκίνησε. Με συγκινείτε και σεις.
Γιατί αυτό το κείμενο είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ. Πολύ ΔΙΚΟ ΜΟΥ.
Μακάρι να μπορούσα να πω περισσότερο για αυτό . Ίσως … κάποτε …
Αύριο θα απαντήσω στο καθένα ξεχωριστά .
Σας ευχαριστώ όλους .
Πολύ τρυφερό, πολύ ανθρώπινο, εντελώς αληθινό!!
Η σκληρότητα καμιά φορά δεν είναι επιλογή μας αλλά ανάγκη μας!!
Τυχεροί αυτοί που κάποτε ξεφεύγουν από τις ανάγκες τους και κάνουν ελεύθερα τις επιλογές τους!
Μπράβο Νίκο!!
Νίκο καλημέρα.
Πρίν απο λίγα λεπτά απαντούσα στη πρώτη σου επίσκεψη στο μπλόκ μου που τόσο πολύ με χαροποίησε. Θέλησα να κρατήσω αμέσως την υπόσχεσή μου οτι θα είμαι συχνός επισκέπτης του χώρου σου.
Αυτό το κείμενό σου για την Ελένη ειλικρινά με συνγκίνησε. Δείχνει μια ευαισθησία, μια ανθρωπιά. Κι αυτά τα συναισθήματα είναι σπάνια στην εποχή μας.
Εσύ Νίκο , μέσα απο το δικό σου ψυχικό πλούτο, εκφράζεις εκ μέρους όλων μας, ακόμα και εμάς που δεν γνωρίσαμε την Ελένη, μια ΣΥΓΝΩΜΗ για τη συμπεριφορά απέναντι σ΄αύτό το άτομο. Κι αν μπορέσεις, πάλι εκ μέρους όλων μας, μίλησε της. Ασφαλώς θα νιώσει όλο το κόσμο κοντά της...
@ anonymoys,
το κείμενο είχε αλήθειες, για την Ελένη αλλά και για μένα.
Αυτός είναι ο λόγος που αγαπώ αυτό το κείμενο. Γιατί μιλάει για μένα. Για πρώτη φορά ίσως κάποιος μίλησε για μένα……….. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
@ VK,
Ναι φίλε μου, αυτό είναι το ζήτημα . Να μάθεις να κάνεις τις επιλογές σου . Και πάνω από όλα να τις υπερασπίζεσαι. Ακόμη και είναι λάθος. Αλλά ποιος ξέρει τι είναι σωστό και λάθος άραγε;
@laplace78,
Σε ευχαριστώ πολυ .
@καραφλοκοτσυφα,
Δεν θα κατέγραφα ποτέ τη σκέψη μου για την Ελένη αν δεν διάβαζα το ίδιο κιόλας βράδυ το κείμενό σου. Το μικρό σπουργιτάκη σου μου θύμισε την Ελένη.
Μακάρι να είχε βρεθεί ένας κότσυφας να έπειθε τα άλλα παιδιά να παίξουν την Ελένη. Αλλά δυστυχώς στον σκληρό κόσμο των… ανθρώπων δεν υπάρχουν….
Εγώ πάντως έχω γίνει σίγουρα ευσυγκίνητος τελευταία . Είναι στιγμές που δάκρυσα γράφοντας.
Και δεν αλλάζω αυτές τις στιγμές για τίποτα στον κόσμο.
Αυτή είναι η αλήθεια μου. Η ΜΑΓΙΚΗ μου αλήθεια.
Σε ευχαριστώ…
@ VAD,
Όλοι έχουμε κάποια Ελένη να θυμηθούμε . Είτε στις κλειστές κοινωνίες των χωριών , είτε σε αυτές των πόλεων. Το θέμα είναι τι κάνουμε για αυτούς . Τίποτα . Αδιαφορία
Και πρώτα απ΄ όλους εγώ.
Καλό τριήμερο σε σένα. Γιατί για μας στα χωράφια ,όπως ξέρεις όλες οι μέρες είναι ίδιες.
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε το κείμενο .
Γρηγόρη,
ναι είμαστε ρατσιστές και πολύ .
Και η Ελένη μας είναι θύμα ρατσισμού. Πολυ χειρότερου . Κοινωνικού ρατσισμού.
Οπως και ολοι οσοι έχουν κάποια ιδιαιτερότητα. Τι να θυμηθώ;
Στο χωριό μου λένε για τους "σημαδεμένους" . "μακριά απο σημαδεμένο" λένε . Κουτσό. στραβό , οτιδήποτε.
Πόσο άδικο είναι αυτό; . Πόσο Ηλίθιο.
Δεν τους φτάνει η αδυναμία τους έχουν να αντιμετωπίσουν και τους άλλους, τους «δυνατούς».
Και ας μη μιλήσουμε για ανθρώπους με άλλου είδους ιδιαιτερότητες .
Ομοφυλόφιλους, παιδιά χωρισμένων, αρρώστους, και πολλές άλλες περιπτώσεις .
Πόσο απαίσιοι είμαστε…
Μεροπη!
Χαίρομαι πολυ που σε ξαναβρίσκω. Ελπίζω να πέρασες όμορφα . Όταν βρω λίγο χρόνο θα περάσω απο το τσαντιράκι σου , να δω τι δώρα μας έφερες απο το Αμστερνταμ!
Αυτό που έκανες εσύ είναι «πταίσμα» μπροστά σε αυτά που κάναμε εμείς . «Οι άντρες».
@dio,
Κάθε φορά που βλέπω το όνομα σου( dio= θεός στα Ιταλικά) στα σχόλια με πιάνει φόβος!
Αστειεύομαι…
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,φίλε Διονυση.
@ Αγρότης:
Μακάρι τα παιδιά να μην κάνουν ποτέ πράγματα για τα οποία θα ντρέπονται κάποτε.
Μακάρι να κάνουν μόνο πράγματα για τα όποια θα μετανιώσουν .
Γαιτι δεν μετανιώνω ποτέ για αυτά που έκανα και αργότερα μετάνιωσα , αλλά ντερεπομαι πολύ για αυτά που έκανα και αργότερα ντράπηκα… Να είσαι καλά.
μαριάννα ,
σε ευχαριστώ.
Αν κάτι ήθελα να πω με αυτό το κείμενο ήταν για τις επιλογες μου.
Τις ΔΙΚΕΣ μου επιλογες.
@ λεοντοκαρδος,
Θα χαρώ πολυ να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου εδώ.
Μπορεί να είναι φτωχικό το τσαντηράκι μας αλλά για σενα θα΄ ναι πάντα φιλόξενο.
Μας αφήνεις πολλές υποσχεσεις με το blog σου . Μη μας απογοητευσεις !
Κάθε βόλτα από το blog σου είναι πλέον και μια ευχάριστη έκπληξη.
Συγκινητικό, ανθρώπινο, άμεσο κείμενο που ξυπνά και δικές μου αναμνήσεις...
Την καλημέρα μου φίλε Νίκο και σε όλους τους καλούς φίλους του blog,
Θα τα πούμε σύντομα
Νίκο σ΄ευχαριστώ και πάλι για την υποδοχή μου στο τσαντιράκι σου. Αν το δικό σου είναι φτωχό, το δικό μου είναι πάμφτωχο!! Πιστεύω όμως οτι με λίγη προσπάθεια θα ...πλουτίσει !!
Να σας απογητεύσω ;; Νίκο τη ζωή την ερμηνεύει και τη ζεί ο καθένας μας με διαφορετικό τρόπο. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσε, οι εμπειρίες που απέκτησε,τα πιθανά στραπάτσα που έφαγε και πάνω απόλα ο διαμορφωμένος χαρακτήρας του καθενός, παίζει σημαντικό ρόλο στο τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη καθημερινότητα. Σύμφωνα λοιπόν και με τις δικές μου εμπειρίες , θα εκφράζω τη γνώμη μου στο φιλόξενο μπλόκ σου.
Καλό Σαβ/ακο.
Ξερεις τι μου θυμισες με αυτη την αναρτηση Νικο μου. Εκεινο το τραγουδακι το γνωστο με τους Κατσιμιχαιους, τα κοριτσια της συγνωμης. Ξερεις ποιο λεω.
Τα παιδια μπορουν να γινουν πολυ σκληρα και θαταν καλο να κοιταξουμε γιατι, ποιος τους ζωγραφιζει τα προτυπα και πως. Η Ελενη ετσι ηταν ετσι εμεινε ισως να μη το καταλαβε κιολας. Ειμαι σιγουρη οτι την επομενη φορα τουλαχιστο θα της χαμογελασεις. Αναλογικα αυτο μπορει να ειναι πολυ σπουδαιο γι αυτην. Για αλλη μια φορα η βολτα μου στο καφενειο ηταν ενα δροσερο διαλειμμα στο κατακαλοκαιρο. Οταν για μια Ελενη γινονται πολεμοι, κατι παραπανω αξιζει η καθε Ελενη σ' αυτο τον κοσμο. Καλο ΣΚ και σε σενα.
Αγαπητέ Νίκο
είσαι πολύ ευγενική ψυχή.
Να την βρεις την ελένη, να μην το αμελήσεις
Νάσαι σίγουρος ότι θα χαρεί πολύ, πάρα πολύ
@Hommo sapiens,
Καλώς τον Πασχάλη ! Μας έλειψες φίλε. Ελπίζω να τα πέρασες καλά στην μακρινή πατρίδα σου.
Καμαρώνω σαν …γύφτος κάθε φορά που μου λες τέτοια όμορφα λόγια! Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να σε εκτιμούν άνθρωποι που εκτιμάς.
Έχω την ανάγκη να σε ευχαριστήσω δημόσια ,γιατί το δικό σου blog στάθηκε η αφορμή να αρχίσω αυτό το υπέροχο ταξίδι στον κόσμο του Blogging.
Και τα καλύτερα έρχονται φίλε μου…
@ leontokardos.
Εχεις δίκιο.
Ποιον να απογοητεύσεις, ολα είναι σχετικά και υποκειμενικά .
Λάθος μου λοιπόν . Γράφε αυτο που σκέφτεσαι ,που νοιώθεις, που αγαπάς και μη σε νοιάζει τίποτε. Ας απογοητεύσεις κάποιους.
Και εγω απογοήτευσα κάποιους το ξέρω . Σίγουρα κάποιους έχω αδικήσει . Αλλά γράφω ΠΑΝΤΑ αυτό που σκέφτομαι, που νοιώθω , που με προβληματίζει.
Και λεω πάντα αυτό που θέλω να πώ . Όταν το καταφέρνω βέβαια
Και πίστεψε με είμαι πολύ κερδισμένος. Σε πολλά .
Κέρδισα κάτι που δεν θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο…
Νίκο θάθελα να σου απαντήσω σ' αυτά που μου λες.
Μια ζωή εκφράζω πάντα αυτά που νιώθω,που πιστεύω, που σκέφτομαι. Το τι είμαι και το πώς νιώθω, θα το βρείς στο ιστολόγιό μου, εστω και σαρκαστικά γραμμένο. Θα σου πω λοιπόν οτι είναι πολύ όμορφο να είναι κανείς αληθινός, ειλικρινής, καθόλου "δήθεν" στη συμπεριφορά και στα αισθήματά του.
Όμως για να εκτιμιθούν αυτά, για να ανταποκριθούν οι άλλοι σ΄αυτά τα χαρακτηριστηκά, θα πρέπει και εκείνοι να έχουν τη διάθεση και προ παντός την ικανότητα της κατανόησης, να μπορούν να "δουν" μέσα στη ψυχή του άλλου, να συγκινηθούν. Κι αυτό είναι τόσο δύσκολο να το βρεί κανείς τη σημερινή εποχή.
Εσυ με τη συμπεριφορά σου αυτή, κέρδισες. Εγω φίλε μου έχασα...
Και όμως δεν το ήξερα το τραγούδι Δέσποινα. Φαίνεται ότι ήταν αρκετά έντεχνο για τις βαθιές λαϊκές μου καταβολές (αυτοσαρκασμός!) Το ακούω τωρα στο youtube .Είναι καταπληκτικό . Ισως όχι σε μουσική αλλά οι στίχοι είναι φανταστικοί .
«Ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος
που όπου με παίρνει και μένα κοκορεύομαι
Ένας χαζός και ζαλισμένος ανθρωπάκος
μες του φαλλού μου το φολκλόρ να κοροϊδεύομαι»
Ευχαριστώ πολύ που μου το σύστησες, Δέσποινα.
Αντώνη Λιόλιο, δεν θα το αμελήσω φίλε . Το έχω υποσχεθεί ήδη σε όλους.
Υ.Γ το σκάκι μου είναι καλογυαλισμένο(!), αλλά πνίγομαι στη δουλειά.
Χαίρομαι όμως που σε βλέπω , έστω και εδώ.
Λεοντόκαρδε,
Και εγώ είναι φορές που έχασα φίλε δεν το αρνούμαι. Η ειλικρίνεια μου και η αδυναμία μου να κάνω ελιγμούς ,με τσάκισαν στην κοινωνική μου ζωή. Και ιδιαίτερα στην πολιτική, με την οποία ασχολήθηκα ανεπιτυχώς! Τέλος πάντων μεγάλη ιστορία…
Κέρδισα όμως τον εαυτό μου πάνω από όλα και κάποιους ελάχιστους ανθρώπους που να με αγαπάνε για αυτό που πραγματικά είμαι. Εδώ εγώ είμαι πολύ τυχερός. Γιατί κάποια φορά ,έστω ίσως μια και μοναδική φορά ,μια τόσο ΜΑΓΙΚΗ φορά, βρέθηκε κάποιος να κοιτάξει βαθιά μέσα στην ψυχή μου, όπως ωραία το λες, και να με κάνει να θέλω αυτό που πραγματικά είμαι.
Και για αυτή και μόνο τη φορά αξίζει ,φίλε μου, να ζει κανείς…
Δυστυχώς Νίκο ακόμα και σήμερα απουσιάζει εντελώς η παιδεία της αποδοχής...
Είμαστε οι περισσότεροι οπαδοί του ωραίου (εξωτερικά) μιας κι είναι επίπονο και χρονοβόρο να μπεις στην ψυχή του άλλου για να βρεις την ομορφιά και το μεγαλείο.
Γι' αυτό και οι πιο πολλοί "πατάνε πεπονόφλουδα" σήμερα.
Επειδή απορρίπτουν τους εμφανισιακά "άσχημους" και στηρίζουν ζωή, όνειρα κι οικογένεια μόνο σε κάποιον εμφανισιακά αποδεκτό!
Νίκο, πάντα ...οι Ελένες, αλλάζουν την πορεία των ανθρώπων και ενίοτε τον ρουν της ιστορίας.
Όμορφες, άσχημες, γοητευτικές, ψευτικες, αυθεντικές, αλλά πάντα ...αφορμές
Γειά σου Νίκο!
Καλώς σε βρήκα!
Πού ωραία πρόσέγγιση σε ένα θέμα αληθινό και νομίζω που έχουμε ζήσει σχεδόν όλοι!
Και στο δικό μας το σχολείο, την δική μας τάξη παρόμοια περιστατικά!
Θυμάμαι ότι κι εγώ κορόϊδευα κάποια παιδάκια παρ' ότι δεν το ήθελα, απλά για να είμαι στη "μόδα" και την "κλίκα" του σχολέιου!
Τι κρίμα που δεν είχα τη δύναμη τότε να διαφωνήσω!
Nίκο, οι Ελένες είναι κομμάτια της ζωής μας. Μην τις παρακάμπτεις, μην τις προσπερνάς. Ακόμα κι αν δεν έχεις το κουράγιο άπλωσε το χέρι σου να τη χαιρετήσεις. Θα χαμογελάσει και θα δεις πως δεν είναι τόσο άσχημη τελικά.
Άσε που και εσύ θα νιώσεις καλύτερα. Τότε η δικαιολογία για τη συμπεριφορά σου ήταν πως ήσουν παιδάκι. Τώρα όμως;;
Υ.Γ. Αν το σχόλιο φάνηκε σκληρό σου ζητώ εξαρχής συγγνώμη. Δεν θα το λογοκρίνω γιατί είμαι σίγουρη οτι θα το καταλάβεις. Αυτό ελπίζω τουλάχιστον!!
Καλησπέρες καλέ μου Νίκο!
Στην αρχή με ΄εντυπωσίασε ¨ καπως το σχόλιο για την μικρή Ελένη καιμπορώ να πω και γω οτι ¨καπως¨συγκινηθηκα μιας και θυμήθηκα την δικιά μου ιστορία με την δικιά μου συμμαθητρια ......
Τέλος παντων αυτή η ιστορια ανηκει στο παρελθόν...
Τωρα δω βλέποντας την αρχική ανάρτηση και όλες σχεδόν τις υπόλοιπες εχω την εντύπωση οτι πρόκειται περι ενος τύπου εξομολόγησης σύγχρονης θα έλεγα.... Παλιά πηγαίνανε οι χριστιανοί στον παπα και λεγανε την αμαρτία τους, ειδικότερα οι ρωμαιοκαθολικοι που τους χωριζε ενα ξύλο... έτσι και εδω πίσω απο την οθόνη του υπολογιστή εξομολογούμαστε την παλια μας αμαρτία (η διαφορά ειναι οχι σε ενα αλλά σε πολλούς), ισως να ρίχνουμε και μερικα δακρυα και την επόμενη στιγμή με πιο ¨ανάλαφρη¨ την ψυχή βγένοντας από το δωματιο-ξομολογητήριο επιστρέφουμε τστην καθημερινότητα μας. Σημεία των καιρών; ισως, οπως θα λεγανε και μερικοι χριστιανοι σταυροκοπιόντας.... οπότε καλές αυτές οι αναρτησεις αυτού του ειδους αλλά πριν ή αφού τις αναρτήσουμε αλλάζουμε καθόλου; ή οχι;........
@ All:
Φίλοι μου, θα ήθελα να εκφράσω την μεγάλη μου χαρά για την αποδοχή αυτού του κειμένου και να σας ευχαριστήσω όλους για τα καλά λόγια. Και να αποκαλύψω μια αλήθεια. .
Είμαι πολύ χαρούμενους για δυο λόγους . Γιατί έβγαλα ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού μου προς τα έξω , μια σκέψη , ένα συναίσθημα ,αλλά και πάνω από όλα την γενικότερη διάθεση που έχω τον τελευταίο καιρό. Το είχα ιδιαίτερη ανάγκη , όσοι με διαβάζετε τακτικά το ξέρετε αυτό.
Ο δεύτερος λόγος είναι είχα ένα τεράστιο δισταγμό να ανεβάσω ξανά ένα τέτοιο κείμενο , ένα τόσο «στα βαθιά» όπως λέμε εδώ κείμενο
Και δεν θα το έβγαζα ποτέ αν δεν είχα την ενθάρρυνση και τη βοήθεια μιας πολύ καλής φίλης της οποίας ζήτησα τη γνώμη για το αν θα έπρεπε να ανεβάσω ως ανάρτηση την συγκεκριμένη μου σκέψη. Η οποία φίλη μου ,όχι μόνο με παρότρυνε να την ανεβάσω, (παρότι γνώριζε πολύ καλά την γενικότερη διάθεση ψυχολογική μου τον τελευταίο καιρό) αλλά με υπέροχο τρόπο μετέτρεψε(αυτή είναι η αλήθεια) μια απλή σκέψη σε ένα πραγματικά όμορφο κείμενο
Και το κυριότερο ,με παρότρυνε να γράψω για αυτό που πραγματικά ήθελα να πω με αυτό το κείμενο . Να υποστηρίξω ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ.
Αυτό το κείμενο λοιπόν δεν το έγραψα μόνος ,το νοιώθω όμως ως κάτι το πολύ ΔΙΚΟ μου.
Την ευχαριστώ πολύ.
Στελιο καλημερα, μ΄ αρεσει η διάσταση που βάζεις στο θέμα. Πεπονόφλουδα έ ; σωστά . γιατι το πραγματικά δύσκολο και επίπονο πολλες φορες ,είναι να μπεις στο μέσα του άλλου. Αλλά για να τα καταφέρεις να μπείς θέλει τεράστια προσπάθεια αλλά και κάποια ικανότητα.
Τυχεροί όσοι την εχουν αλλά ακόμη πιο τυχεροί Στελάρα, αυτοί που κάποιος μπόρεσε να δει βαθιά μέσα τους
Κατερίνα καλημέρα,
ίσως την επόμενη φορά να μιλήσουμε για τις άλλες ...Ελένες .
Τις ωραίες...Ελένες, οχι των παραμυθιών αλλά για αληθινές ...Ελένες.
Που μόλις σε δουν θα διασχίσουν το φαρδύ δρόμο , τρέχοντας ανάμεσα στα αφηνιασμένα αυτοκίνητα, να φτάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο και να σε πάρουν απο το χέρι . Ισως το έχουμε το ίδιο ανάγκη όπως η φίλη μου.
Γιατί ίσως τελικά είμαστε και εμείς σαν την αδύνατη Ελένη της ιστορίας μας , και ας το κρύβουμε επιμελώς ...
@ Kikop80:
Καλως σε βρίσκω και εγώ.
Όλοι το έχουμε κάνει λοιπόν. Αλήθεια όμως θα το ξανακάναμε αν ξαναβρισκόμασταν στην ίδια θέση; Να αμφιβάλω;
@ cindy:
Καλημερίζω την ραδιοφωνική σταρ της παρέας μας!!!
Δεν χρειάζεται να ζητήσεις κανένα συγνώμη . Το σχόλιο σου ήταν απόλυτα εύστοχο .
Γιατί στα λόγια είναι όλα εύκολα , έχεις δίκιο. Θα ήθελα και εγώ να δω αν είμαι πλέον τόσο δυνατός όσο καυχιέμαι. Στην πράξη όμως , όχι στα λόγια…
@ Γρηγορη:
Λες το blogging να είναι τελικά εκτος όλων των άλλων και ένα εξομολογητήριο.
Χμ…. δεν έχεις και άδικο. Ίσως είναι τελικά …
Και το ερώτημα σου στο τέλος το ίδιο αμείλικτο. Αλλάζουμε άραγε;
Δεν ξέρω…
Καλημέρα.
Η ιστορία σου, κρύβει μία απ'αυτές τις συγνώμες, που δεν ειπώθηκαν ποτέ, αυτές στις οποίες αναφέρομαι κι'εγώ σε προηγούμενη ανάρτηση.
Αν σε βαραίνει, πέτα την από πάνω σου!
η ανάρτηση σου βιολιστή. είναι μια απο τις καλύτερες που εχω διαβάσει.
http://gatameeniazwes.blogspot.com/2008/07/blog-post_14.html
την εχω διάβασει βέβαια αλλά τωρα ξαναδιαβάζοντας την μάρεσει ακόμη πιο πολύ.
να΄ σαι καλά
την εχω ζησει την "Ελενη" και εγω ..ειμαστε φιλες ..στην υγεια της λοιπον
Με συγκίνησε η ωριμότητα της σκέψης και η ευαισθησία της ψυχής σου....
Και σε τέτοιες στιγμές απλά σιωπώ...
Καλή σου μέρα και όμορφη!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Νικόλα τι υπέροχο κείμενο? Τι φοβερή εξομολόγηση?
Μέσα από την ιστορία σου είδα κι εγώ τις δικές μου επιλογές και τη δική μου Ελένη. Δυστυχώς υπάρχουν και ασχήμιες στον παιδικό κόσμο. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί να είναι σε... "αντίπαλα" στρατόπεδα (ποιοι μας στρατολογούν άραγε;) και στο τέλος να νικάν (επιφανειακά) οι "ισχυροί".
Είμαι σίγουρος πως η Ελένη θα γίνει η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο, αρκεί να ακούσει μια καλημέρα από σένα. Η ζωή της την έκανε ολιγαρκή.
στην υγειά της κάθε Ελένης σκουλικάκι μας.
@Φυρδην μιγδην.
Δεν το κρύβω οτι ζήλευα και εγω τις...γλαρένιες αγκαλιές σου .
Και να μαι λοιπόν μέσα σε μια μεγάλη γλυκιά, γλαρένια αγκαλιά ,που ήρθε ίσως στην ομορφότερη φάση του blog μου.
Σε ευχαριστώ πολύ .
Με έκανες να αισθανθώ πολύ πολύ όμορφα
Καλώς ήρθες.
Δόκτορα μου Καλημέρα , Καλώς ήρθες.
Τελικά για όλους μας υπήρξε κάποια Ελένη. Ίσως πολλές φορές να ήμασταν και εμείς οι Ελένες . Ποιος δεν έπεσε έστω και μια φορά στη ζωή του θύμα χλευασμού ; Και ποιος δεν πληγώθηκε από την κακία των ανθρώπων.
Πάντα θα θυμάμαι με πόνο, πόσο άσχημα ένοιωσα , πόσο πολύ πληγώθηκα, όταν ένας αλήτης δάσκαλος –προπονητής του μπάσκετ στην ομάδα του χωριού, με έδιωξε από την προπόνηση ξεφτιλίζοντας με στα μάτια των συμμαθητών μου ,επειδή είχα λαχανιάσει τόσο, που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα . Έφυγα κλαίγοντας . Μια παιδική τσακισμένη ψυχή . Θα προτιμούσα να πεθάνω εκείνη τη μέρα. Δεν το ξεπέρασα ποτέ .
Τι θυμήθηκα τώρα…
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου σου λόγια, φίλε μου.
Σε ευχαριστώ που με έκανες να θυμηθώ …
Είσαι βαθιά ψυχή φιλαράκι μου και το έχω εντοπίσει από καιρό. Το κείμενό σου άψογο απ΄ όλες τις πλευρές. Και λογική και συναίσθημα. Όμως μη τρελαίνεσαι!! Ο άνθρωπος πρέπει να κατανοεί ότι όσο περνούν τα χρόνια από πάνω του, τόσο καλύτερος οφείλει στον εαυτό του πρώτα και μετά στους άλλους να γίνεται καλύτερος. Και καλύτερος γίνεται κανείς, όταν βλέπει πίσω και δυσανασχετεί με τις επιλογές του και τις πράξεις του και κάνει ότι μπορεί για να μη τις επαναλάβει. Και συ θα πας να τη βρεις την Ελένη. Το πιστεύω. Είμαι σίγουρη. Όσο για τα παιδιά, είμαι βέβαιη ότι δεν τα θέλουμε να σκέφτονται και να φέρονται όπως οι μεγάλοι. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ο λαός μας λέει ότι "από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια". Κάθε ηλικία λοιπόν με τον προορισμό της και τη ρότα της.
Φιλιά κοραλένια και μια αγκαλιά στην Ελένη σου!!!
Καλό μεσημερι....μου επιτρέπεις να διαβάσω για την Ελένη στην αποψινή εκπομπη;;;
Σ`ευχαριστώ πάντως
Νανά Τσούμα ΝΕΤ 105,8
@ zanzibar:
Καλέ πως μαύρισες έτσι;
…ελπίζω να μου επιτρέπεις την πλακίτσα φίλη μου . Τι να κάνω είμαι στα Χάι μου σήμερα.
Και η αιτία ;
το επόμενο σχόλιο !!!.
Είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει να τα βάζουμε με τα μικρά παιδιά . Είναι στη φύση τους να θέλουν να μας μιμηθούν. Πρέπει όμως να τα βάζουμε με μας τους μεγάλους , που όσο απαίσιοι, είμαστε τόσο απαίσια γίνονται και τα παιδιά στην προσπάθεια να μας μιμηθούν.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
@ νανα τσουμα
Είναι πραγματικά μεγάλη τιμή για μένα Νανά. Δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου, που θα διαβάσεις την ...Ελένη μου στην εκπομπή σου.
Θα είναι πολύ όμορφη η Ελένη απόψε...
Σε ευχαριστώ πολύ.
Τούτη τη στιγμή ακούγοντας την "Ελένη" σου από την γλυκιά φωνή της Νανάς μας, σου γράφω για να σε ευχαριστήσω για τη θερμότατη υποδοχή σου.
Δε σου κρύβω πως δίσταζα από ντροπή....ναι, λειτουργώ, εν έτει 2008, ακόμη έτσι.....
Συγχαρητήρια και πάλι για το ήθος σου και το επίπεδο που διατηρείς στις προσωπικές σου σελίδες..
Φιλί και Γλαρένιες ααγκαλιές
Η Νανα διάβασε υπέροχα την Ελένη μας .
Την ευχαριστώ πολύ!
Γλαρένια μου, με συγκίνησες με τα λόγια σου αλλά και με το τραγούδι . Πόσο πολύ ταιριάζει αυτό το τραγούδι με το κείμενο ! θαρρείς πως γράφτηκε για τη δικιά μας Ελένη. Εκπληκτικό !
Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου.
Να πας να την βρείς!!! Και θα δεις, η Ελένη είναι η καλύτερη απ' όλες, και η πιο ... γενναία. Θε περάσεις υπέροχα μαζί της. Λες ότι θες να της δείξεις τον κόσμο, κάνε το, αλλά πρόσεχε γιατί μπορεί να εκπληχτείς με το πόσα θα σου δείξει εκείνη.
Η Ελένη προχωρούσε μόνη της και μεγάλωνε μόνη της, ενώ όλοι οι άλλοι ...είχατε την ανάγκη της αγέλης για να προχωρήσετε...
Ναι Λίλυ , θα πάω , θα πάω γιατι το θέλω πολύ ,και ξέρω καλα τι θα συναντήσω .
και θα τις πω δυνατά,» ποτέ ξανά σε αγέλες ο Νικος σου Ελένη μου. ΠΟΤΕ.
Σε ευχαριστώ για τη διπλή τιμή που μου έκανες σήμερα Λίλυ μου.
:)
Με έκανες λιώμα λέμε...
Post a Comment