“Γέμισε ο τόπος άπληστα χέρια
που όλα τ' αρπάζουνε και σε τρομάζουνε
κι αν δεν έχεις να πληρώσεις την καρδιά σου και να δώσεις
στην κομματιάζουνε
Σε ρηχά νερά σκουριάζω σε ρηχά νερά
κι όσο και ν' αναστενάζω
δε με βγάζει πουθενά…”
Δεν ξέρω γιατί(ή μάλλον ξέρω) το παλιό αυτό τραγούδι του Νταλάρα γυρίζει συνεχώς στο μυαλό μου τελευταία.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους φίλους του μπλόγκ για τα καλά τους λόγια ιδιαίτερα για το «μυθιστόρημα» και τις συνεχείς παροτρύνσεις τους να το συνεχίσω. Βέβαια για να συνεχίσω να γράφω το μυθιστόρημα θα πρέπει να ¨μου΄ρθει νόημα¨ όπως λένε και οι αναστενάρηδες του χωριού μου, και αυτό μπορεί να μην συμβεί σύντομα!
Μέχρι τότε θα ασχολούμαστε με άλλα…
Καλές γιορτές
Στη φωτογραφία το έργο " Big Man"του Αυστραλού καλλιτέχνη Ron Mueck ;όπως εκτέθηκε στο μουσείο του Brooklin
No comments:
Post a Comment