Η αλήθεια είναι πως θα δυσκολευτώ να γίνω περιληπτικός αφού έζησα τόσα πολλά και από πρώτο χέρι, τόσα που αν αποφασίσω να τα καταγράψω ίσως δεν φτάνει ένα βιβλίο.
Η επαγγελματική μου ενασχόληση για όλη μου τη ζωή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μωρό παιδί, ως μέχρι και λίγα χρόνια πριν όταν και σταμάτησα για λόγους που δεν είναι του παρόντος, ήταν η γεωργία και συγκεκριμένα η τευτλοκαλλιέργεια.
Η οικογένεια μέσα στην οποία μεγάλωσα, ασχολούνταν για πολλές δεκαετίες εντατικά με την καλλιέργεια αυτή αλλά και με την συγκομιδή των τεύτλων επαγγελματικά, αφού διέθετε πάντα ένα από τα πιο σύγχρονα συγκροτήματα αγροτικού μηχανολογικού εξοπλισμού γύρω από την καλλιέργεια. Εξοπλισμός που αποκτήθηκε με πολύ κόπο και ιδρώτα μια ζωής των γονιών μου.
Στις ιστοσελίδες μου μπορεί κανείς να βρει άφθονο υλικό σχετικά.
Επιπροσθέτως είχα την μεγάλη τιμή για δεκα συνεχόμενα χρόνια (2007-2017 )να εκλέγομαι από τους συναδέλφους μου παμψηφεί πρόεδρος του συλλόγου τευτλοεξαγωγέων Πλατέος, ενός οργάνου που εκτός από την οικονομική διαχείριση των τευτλοεξαγωγικών εσόδων, εκπροσωπούσε και τους αγρότες τευτλοπαραγωγούς όλης της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας σε συνδικαλιστικό επίπεδο.
Έτσι λοιπόν η εμπειρία μου είναι ιδιαίτερα πλούσια και θα προσπαθήσω να την καταθέσω επιγραμματικά εδώ.
Η ελληνική βιομηχανία ζάχαρης όπως και κάθε επιχείρηση παραγωγής που ανήκε εξ ολοκλήρου ή υπάγονταν στο δημόσιο, ήταν μία ιστορία πολλών ετών διαφθοράςζ τόσο σε καθαρά οικονομικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο.
Την Ελληνική βιομηχανία ζάχαρης τη διοικούσαν τα κόμματα και μάλιστα έβαζαν αποτυχόντες να εκλεγούν βουλευτές στη διοίκηση της. Εννιωτε έβαζαν και συνδικαλιστές ή ακόμα και απλο υπάλληλο νομαρχίας-γαμπρό βουλευτη! Αυτό και αν δεν είναι παραδοξότητα και μάλιστα συνέβη στα τελευταία χρόνια.
Στην ελληνική βιομηχανία ζάχαρης γινόταν ένα όργιο προσλήψεων. Ηταν γνωστό οτι όποιο κόμμα ήταν στην κυβέρνηση θα βόλευε εκεί τον στρατό των υποστηρικτών του, ως εκτακτους υπαλλήλους στην αρχή, μόνιμους στη συνεχεια.
Στη βιομηχανία αυτή δούλευαν όλα τα χρόνια πολλοί περισσότεροι από αυτούς που έπρεπε, και επαιρναν υπερβολικά μεγάλα ποσά ως αμοιβές, με πιο χαρακτηριστικό το λεγόμενο "επίδομα καμπάνιας" (!) που για χρόνια τώρα θεωρείται ένα από τα γνωστά ανέγδοτα σε συζητήσεις.
Πέρα από τις προσλήψεις υπήρξε και διαφθορά σχετικά με τον τρόπο κατανομής των ποσοστώσεων ζάχαρης στους αγρότες, στο που, και με ποιον τρόπο σπέρνονταν και παραδιδοταν τα τεύτλα στο εργοστάσιο. Ένα σύστημα αρπαγής, καλά δομημένο που αφορουσε εκατοντάδες εμπλεκόμενους,από αγρότες ως διευθυντές, από προμηθευτές ή πελάτες από πολιτευτές ως βουλευτές-υπουργους, ο δε πλουτισμος των αναμειχθέντων ήταν συχνά προκλητικά εμφανής.
Για όλα όσα ανέφερα παραπάνω και πολλά ακόμα που για λόγους έκτασης στο άρθρο, έχω στοιχεία αφού δεν μπορουν να αμφισβητηθούν και είναι φυσικά στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.
Όπως ήταν αναμενόμενο η βιομηχανία ζάχαρης κάποτε θα κατέρρεε αφού όπως είναι λογικό δεν θα μπορούσε το δημόσιο να πληρώνει εσαεί.( Εδώ έχουμε το εξής φαινόμενο, να είναι μία επιχείρηση μονοπώλιο με ευνοϊκότατους όρους αγοράς και αντί να έχει κέρδος να μπαίνει μέσα! )
Όλοι γνωρίζανε ότι η βιομηχανία ζάχαρης θα κατέρρεε συντομα και όλοι κρυβόταν πίσω από το δάχτυλό τους. Κάποια στιγμή ( το 2006) υπήρξε αναθεώρηση της κοινής αγροτικής πολιτικής στον τομέα ζάχαρης εξαιτίας καταγγελίας από τη Βραζιλία στον παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου και δυσκόλεψαν τα πράγματα για τα ζαχαρουργεία όλης της Ευρώπης, με αποτέλεσμα η Ευρωπαϊκή Ένωση να εξαγγείλει δαπανηρά προγράμματα εξυγίανσης και αλλαγής κατεύθυνσης των εργοστασίων.
Σε αυτα το προγράμματα οι περισσότερες χώρες εντάχθηκαν αλλες περισσότερο άλλες λιγότερο.
Εκεί χάθηκε μία τεράστια ευκαιρία για τη χώρα μας, αφού αρνήθηκε για λόγους πολιτικού κοστους να κλείσει ολοκληρωτικά τα εργοστάσια να εισπράξει ένα καλό τίμημα, (όπως εκαναν όλες οι άλλες χώρες) ικανό να ικανοποιήσει όχι μόνο τους αγρότες αλλά και τους μετόχους.
Η μεσοβέζικη λύση που επιλέχθηκε στην ουσία επιδείνωσε το πρόβλημα και το μετέθεσε για το μέλλον, παρά το έλυσε.
Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, οι αποδοχές των εργαζομένων αλλά και η τιμή αγοράς ζαχαρότευτλων εξακολουθούσαν να είναι απαγορευτικά υψηλές για την βιομηχανία.
Το τέλος είχε έρθει και δεν ήθελε κανείς να το παραδεχτεί. Οι κυβερνήσεις που το ξέρανε αυτό, προσπαθούσαν με δόλιο τρόπο να κάνουν τη βόμβα να σκάσει στα χέρια επόμενων κυβερνήσεων.
Η πιο τραγική περίοδος κατά τη γνώμη μου είναι αυτή που προηγήθηκε και συνεχίστηκε με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο γνωστό κλίμα της εποχής τότε, του αρνητισμού και του αντιμνημονιακό παραλογισμού, έταζε τα πάντα στους πάντες. Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν να βρει ένα πεδίο δόξης λαμπρόν στην ελληνική βιομηχανία ζάχαρης, αντιστεκόμενος σε οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής, τάζοντας τους εργαζομένους αλλά και στους παραγωγούς όλα αυτά που ήθελαν να ακούσουν αλλά δεν μπορούσαν να γίνουν.
Συντάχτηκαν σε όλα με τους εργαζόμενους τάζοντας τους αυτό που έταζαν και σε όλο τον ελληνικό λαό ότι θα είναι το κράτος εδώ αιώνια να τους πληρώνει πλουσιοπάροχα και αυτοί να κάθονται. Να κάθονται το ξαναγράφω.
Έτσι λοιπόν συνέβη το εκπληκτικό για όποιον δεν γνωρίζε φαινόμενο, οι εργαζόμενοι να γίνουν μαζικά ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είχε διορισθεί την περιόδου 90-93 στο τελευταίο αλλά και το μεγαλύτερο γιουρούσι κομματικών τοποθετήσεων στη ζάχαρη!
Δυστυχώς και σε εμάς τους αγρότες, (με μοναδική αντίθετη φωνή τη δική μου και μόνο όσο αλαζονικό και να μοιάζει), έγιναν τα ίδια πράγματα, αφού κατάφεραν και πούλησαν τα ίδια παραμύθια χρησιμοποιώντας μάλιστα ως εργαλείο προπαγάνδας κάποιους πρόθυμους τευτλοπαραγωγούς που τους βάφτισαν εκπροσώπους μας χωρίς ποτέ να είναι.
Βέβαια όπως συμβαίνει πάντα, το ψέμα έχει κοντά πόδια και κάποια στιγμή θα φανερωθεί. Ετσι λοιπόν όταν ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ να ανέβει στην εξουσία βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτό το τέρας, που και οι ίδιοι εξέθρεψαν.
Από τους πρώτους μήνες στην εξουσία τους και την πρώτη διοίκηση οπου επέλεξε ο Λαφαζάνης, κάποιους απίθανους τύπους, που τους ανέσυραν από κάποια ξεχασμένα καφενεία της αριστεράς, που δεν είχαν καμία σχέση όχι μόνο με το αντικείμενο αλλά με τη γενικότερη πραγματικότητα με κωμικοτραγικά αποτέλεσμα , ως και κάποια(μία) σοβαρη προσπάθεια εξυγίανσης που έπεσε στο κενό, το μόνο μέλημά τους ήταν να μην σκάσει η βόμβα του κλεισίματος της ΕΒΖ στα χέρια τους και να μετατίθεται συνεχώς στο μέλλον. Για το σκοπό αυτό ήταν πάρα πολλά τα κρατικά χρήματα που δαπανήθηκαν, με κυριότερο τα 32 εκατομμύρια ευρώ άμεσης κρατικής επιχορήγησης που πέταξαν στα σκουπίδια με το που ανέλαβαν την εξουσία.
Όλο αυτό το διάστημα λάμβανε χώρα μία σειρά απίθανων καταστάσεων. Κατά καιρούς εμφάνιζαν ανύπαρκτους επενδυτές που θα αγόραζαν τη βιομηχανία ζάχαρης όπως δύο 'μπαρμπάδες' από τη Βραζιλία ( :) ως τον απίθανο επενδυτή Φεκέρ που πρόσφατα μάλιστα προφυλακίστηκε για κατηγορία δολοφονίας.
Δεν αντιδρούσε κανείς σε ολα αυτά με την τότε αντιπολίτευση να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου αφού υπήρχαν πολλά ράμματα και για τη δική τους γούνα στην υπόθεση αυτή.
Όσον αφορά τον εαυτό μου που ήμουν ο μόνος που αντέδρασε δέχθηκα πόλεμο, αφού προσπάθησαν να με βγάλουν γραφικό και βαλτό του Μητσοτάκη.
Ο ίδιος ο Μητσοτάκης απέκτησε πριν γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας αρκετά καλή γνώση επί του θέματος όπως και ο Κωστής Χατζιδάκης, και μάλιστα στη Βουλή κατέθεσαν τα στοιχεία όπως πραγματικά έχουν.
Μόνο που και αυτός κάποια στιγμή θα γινόταν πρωθυπουργός. Ετσι λοιπόν δεν άργησε η ώρα που θα ερχόταν αντιμέτωπος και αυτός με το ίδιο πρόβλημα.
Όλα αυτά που ακολούθησαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη- Αδωνη τα καταγράφει με αξιοθαύμαστη ακρίβεια και θάρρος η Εφημερίδα των Συντακτών καιρό τώρα με σειρά άρθρων και ρεπορτάζ και δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλάβω εδώ.
Έχω το θλιβερό προνόμιο να είμαι ο μόνος ο οποίος τα έγραψα από την πρώτη στιγμή και τα κατήγγειλα σε βαθμό που να με προτρέπουν άνθρωποι μου να σταματήσω γιατί ενδεχομένως να κινδυνεύω με όλα αυτά που ακούγονται και ήρθαν στο φως της δημοσιότητας και για άλλα θέματα που απασχόλησαν το πανελλήνιο για τους εμπλεκόμενους, κάτι που ομολογώ πως το έκανα.
Δεν ξέρω πού θα σταματήσει η δικαστική έρευνα που ξεκίνησε. Δεν έχω όμως την ψευδαίσθηση ότι θα μπουν κάποιοι φυλακή.
Γιατί αν ήταν να μπουν όλοι όσοι κατασπάραξαν την βιομηχανία μας, θα έπρεπε να χτιστούν νέες πτέρυγες για να χορεσουν...
1 comment:
Hy, very good article!
Post a Comment