Ο κόσμος της Σοφίας. Το μεγάλο λάθος του Παναγιώτη Γκυρίνη

* Γράφει ο Νίκος Λιολιόπουλος

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς το μέγεθος της κατρακύλας του Παναγιώτη Γκυρινη. Πριν καν φτάσει στα μισά της θητείας του φαίνεται να έχει ανοίξει πολύ περισσότερα μέτωπα από όσα μπορεί να κλείσει. Η κοινωνία της Αλεξανδρείας βράζει, οι αντιδράσεις πληθαίνουν κάτι που ολοένα και περισσότεροι αντιλαμβάνονται όσο θετικοί και αν ήταν απέναντι του.

 Η δημοτική του ομάδα έπαψε από καιρού να είναι ενιαία και αρραγής, ίσως δεν ήταν ποτέ, και τα στόματα καθημερινά ανοίγουν Με τις ψυχραιμότερες αναλύσεις αρκούν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού στον δήμαρχο για  να μετρήσει τους συνεργάτες του στο δημοτικό συμβούλιο που δεν τον αμφισβητούν.

Η αδυναμία του δήμαρχου ήταν λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας όταν τον ψηφίζαμε, δεν είχαμε αυταπάτες. Ο Παναγιώτης Γκυρινης δεν είχε κάποια ιδιαίτερη εμπειρία στην διοίκηση, ενώ το βιογραφικό του ήταν τόσο ανύπαρκτο που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Λίγα χρόνια αντιδήμαρχος σε κάποιον πρώην μικρό δήμο και μια διοίκηση ενός πολύ μικρού-στα όρια της παρέας-αγροτικού συνεταιρισμού, τίποτε άλλο, ενώ οι γραμματικές του γνώσεις μάλλον είναι ανύπαρκτες. Παρόλα αυτά όμως κατάφερε να πείσει πρώτα από όλα τους βασικούς πυλώνες της υποψηφιότητας του(Αλεξόπουλο Χαλκίδιδες, παρέα της Χαλκηδόνας) και μετά τον κόσμο. Τα ασύγκριτα πλεονεκτήματα του στον τομέα της επικοινωνίας , το μειλίχιο του χαρακτήρα του που τον κάνει αμέσως συμπαθή και η μεγάλη οικονομική του επιφάνεια σε συνδυασμό με την απίστευτη ένδυα του τόπου σε προσωπικό πολιτικό καθώς και την ανυπαρξία αντίπαλων, του έδωσαν μια μεγάλη νίκη στης, και όλα έδειχναν πως εύκολα εξασφάλιζε την πολίτικη του επιβίωση για πέραν της μιας πενταετίας, κάτι που πλέον φαντάζει όνειρο θερινής νύχτας παρέας θαμώνων στον πεζόδρομο της πόλης.

 Δεν είναι σκοπός του άρθρου να απορυθμίσει και να  αναλύσει εκτεταμένα τους λόγους της κατάρρευσης αυτής, θα σταθούμε όμως σε αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι η κομβικό σημείο στην αρνητική εξέλιξη της θητείας του, την πρόσληψη της Σοφίας Κωταίδου ως συνεργάτη κατά πρώτο λόγο και την προαγωγή του Νίκου Γιαννάκη κατά δεύτερο.

Τη στιγμή αυτή που γράφεται αυτό το άρθρο δίνεται η εικόνα που οι δυο αυτοί συνεργάτες του κάνουν απόλυτο κουμάντο στον δήμο. Η παρουσία του Νίκου Γιαννάκη στο πλευρό του στον απολογισμό αλλά και η επίθεση της ειδικής συνεργάτου σε μερίδα του τύπου και σε δημοτικούς συμβούλους υπό την πλήρη κάλυψη του δήμαρχου είναι ενδεικτικά αλλά όχι τα μονά στοιχειά. Οι παροικούντες του δημαρχιακού μεγάρου γνωρίζουν.

 Πως έφτασε όμως σε αυτή την αυτοκαταστροφική επιλογή ο δήμαρχος;

Όλα ξεκίνησαν από το μεγάλο του λάθος να αφήσει να περάσει ανεκμετάλλευτο το καλοκαίρι του 2014 πριν αναλάβει επίσημα το δήμο, δεν διάλεξε έγκαιρα τους συνεργάτες του που θα δούλευαν ώστε όταν θα αναλάμβανε να έβρισκε μια οργάνωση στη οποία θα μπορούσε να στηριχτεί. Στην συνέχεια τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.

Πριν καλά καλά αναλάβει είχε απομακρύνει από γύρω του ανθρώπους που γνώριζαν από διοίκηση. Οι έμπειροι Αλεξόπουλος, Χαλκίδης Μαυρακάκης Τασιόπουλος, απ έξαρχης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απομακρύνθηκαν, ενώ νεοτέρα στελέχη που γνωρίζουν από λειτουργία ήταν διακριτικά απόντες (Ναλμπμάντης Μπρουσκελης) υιοθετώντας μια δική τους πολιτική ατζέντα. Η ερημιά αυτή σε συνδυασμό με την φοβικότητα του δήμαρχου, η αδυναμία του να ξανοιχθεί, να αποταθεί σε συνεργάτες του καθώς και ο φόβος του να προσλάβει γενικό γραμματέα στον Δήμο, τον οδήγησαν σε ένα πλήρες αδιέξοδο. Ο νέος δήμαρχος είχε ήδη μείνει μόνος, τρομαγμένος και φοβούμενος τους πάντες, συνεργάτες, τύπο, φίλους. Ο δήμος από νωρίς έδειχνε σημάδια διάλυσης.

 Και  τότε ο δήμαρχος έκανε το λάθος που δεν έπρεπε να κάνει. Αποτάθηκε  στους μοναδικούς στην ουσία που έβρισκε δίπλα του, που ήξεραν από διοίκηση δήμου και είχαν την ανάλογη εμπειρία,

 Η Σοφία Κωταίδου χρόνια ειδική συνεργάτης δημάρχων και ο Νίκος Γιαννάκης που για τους γνωρίζοντες στη Μελική ήταν όλος ο τότε δήμος Μελίκης. Ένας δήμος έμβλημα τσαπατσουλιάς, κακής διαχείρισης, αδιαφάνειας που απασχολεί σήμερα πολύπλευρα τις ελεγκτικές αρχές, ονομαζόμενος και ως ο μεγάλος ασθενής. Η κίνηση αυτή του δήμαρχου φαινομενικά ήταν έξυπνη, αγνόησε όμως έναν βασικό στοιχείο, ότι και οι δυο αυτοί συνεργάτες τού ήταν  ήδη ταυτισμένοι με το παλιό, αυτό που έπρεπε να αλλάξει αυτό που στην ουσία οι πολίτες επέλεξαν την παράταξη του να το αλλάξει. Ξαφνικά στα μάτια πολλών φάνηκε σαν να βγαίνουν από τις ντουλάπες σκελετοί του πρόσφατου παρελθόντος, πρώην δήμαρχοι χωρίς καν ισολογισμούς, πρώην δημοτικοί εργολάβοι, πρώην καταστάσεις και συμπεριφορές που πλήγωσαν βαθειά όλους όσους αποφάσισαν να συνταχτούν το 2014 με την Ωρα Ευθύνης

Τώρα έμεινε σχεδόν μονός με αυτούς τους δυο, ενώ όπως όλα δείχνουν ο πανικός του θα τον οδηγήσει να κάνει νέα λάθη όπως η πρόσληψη γραμματέα από το ίδιο καλάθι και έκδοση εφημερίδας επιλογή που θα εξοργίσει πολύ κόσμο που τον στήριξε και ενδεχομένως τον στηρίζει ακόμα.

Μπορεί άραγε ο δήμαρχος να βγει από το τέλμα αυτό στο όποιο με προσωπική του ευθηνή έχει περιέλθει πριν η κατάσταση γίνει ακόμη χειρότερη;

Ο χρόνος που απομένει στην διοίκηση του δήμου δεν είναι λίγος για τον Παναγιώτη Γκυρίνη να ανατρέψει την κατάσταση. Αν αναλογιστεί τα λάθη του, αν πάψει να φοβάται ακόμη και τον ίσκιο του και αποφασίσει να εμπιστευτεί άξιους ανθρώπους περά από τον κλειστό κύκλο του, ανθρώπους που μοιάζει να τους αγνοεί ως σήμερα, αν μπορέσει να ανοιχτεί στο νέο δημιουργικό κομμάτι της πόλης, θα μπορέσει να κάνει μια νέα αρχή.

Ο κόσμος του Ρουμλουκιού  δεν το έχει ακόμη απορρίψει τελείως. Μπορεί και πρέπει να προσπαθήσει να τον ξανακερδίσει.

* Δημοσιεύτηκε στο roumlouki.gr και στην εφημ. Ο Πολίτης.