Σε ένα παλιό(2008) κείμενο στο μπλογκ μου είχα γράψει γιατί μισώ τα καλοκαίρια. Σήμερα πρωτη μέρα του καλοκαιριού ανασείρω ενα απόσπασμα. Καλό καλοκαίρι!
Δεν έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια της ζωής μου.
Ήταν όλα πολύ σκληρά, πολύ ζόρικα. Όπως σκληρά και ζόρικα ήταν για όλους στο χωριό μου. Τα δικά μας καλοκαίρια δεν σήμαιναν θάλασσα, ξεγνοιασιά, διακοπές. Σήμαιναν δουλειά, άλλοι στα καπνά, άλλοι στα ροδάκινα, άλλοι στα ποτίσματα. Μικρά παιδιά, γρανάζια της παραγωγικής μηχανής των γονιών μας, σε μια μικρή κοινωνία δέσμια των αιωνίων προλήψεων και των προκαταλήψεων της. Καλοκαίρια που δεν θέλαμε ποτέ να ερχόταν.
Έτσι λοιπόν και εγώ κάθε καλοκαίρι, δεν έκανα τίποτε άλλο από το να περιμένω να περάσει. Να μετράω τις μέρες του μια προς μία. Και αυτές εκεί κολλημένες να φεύγουν βασανιστικά αργά, λες και το έκαναν επίτηδες. Ως και το ημερολόγιο συνωμοτούσε εναντίον μου, Ιούλιος 31, Αύγουστος 31!
Ετσι δύσκολα και αργά πέρασαν τα καλοκαίρια μου. Με μόνο φάρμακο τα όνειρα .Όνειρα και σχέδια για τον χειμώνα που έρχεται.
Κάθε χρόνο τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού έβρισκα τον εαυτό μου να καταστρώνει σχέδια για το χειμώνα: θα κάνω το ένα , θα κάνω το άλλο. Σχέδια για το χειμώνα και ελπίδες για το επόμενο καλοκαίρι. Και πάντα μια υπόσχεση, ότι αυτό θα είναι το τελευταίο άσχημο καλοκαίρι.
Πέρασαν τα χρόνια , άλλαξαν πολλά, κάναμε πολλά , πολλά εκτός από ένα. Το να είναι διαφορετικό το επόμενο καλοκαίρι…
Τα όνειρα μένανε πάντα όνειρα. Τα επόμενα καλοκαίρια ήταν το ίδιο σκληρά και όσο για τα σχέδια του χειμώνα, ούτε λόγος, κανένα δεν πραγματοποιούταν.
No comments:
Post a Comment