Μια βόλτα με τον πατέρα μου στα χωράφια όπου ποτίζουμε βαμβάκια από γεώτρηση, έφτασε για να μας θυμίσει το πόσο πολύ τυρρανίστηκαμε στα χωριά μας που δεν είχαν αρδευτικό δίκτυο.
Τα καλοκαίρια που όλοι αντλούσαμε από τα υπόγεια στρώματα, το πότισμα ήταν μαρτυριο. Το να "πάρεις το νερό" υπό καύσωνα ήταν κάτι σαν κόλαση, και την έζησα και εγώ από πολύ μικρή ηλικία. Δεν θα ήμουν πάνω από 10 ετών όταν με έπαιρνε ο πατέρας μου στο χωράφι από το πρωί ως το βράδυ για να τού σταματάω το τραχτερ για να αλλάζει στάσεις στα μπεκ.( Για όσους γνωρίζουν).
Σταδιακά το πρόβλημα αποκαταστάθηκε μερικώς και έχουμε έστω και υποτυπώδη δίκτυα σήμερα .
Το πώς τα καταφέραμε είναι μία πολύ ξεχωριστή ιστορία της νεοελληνικής "ιδιαιτερότητας" που θα άξιζε κάποια στιγμή να την θυμηθούμε.
Ως τότε ας ευχαριστουμε την καλή μας τύχη που το 1990-93 κυβερνούσε η ΝΔ, τις δύο γυναίκες νομάρχες Ημαθίας που διόρισε, και που ο νεαρός τότε πρόεδρος της κοινότητας Μελίκης και μετέπειτα βουλευτής Μιχάλης Χαλκίδης με την πολιτική προσωπική του γοητεία και επιρροή κατάφερε με τρόπο σχεδον... κινηματογραγικό και έφερε νερό από τον Αλιάκμονα και ετσι κράτησε ζωντανό τον τόπο μας για 3 τουλάχιστον δεκαετίες.
Για αυτό και μόνο θα άξιζε να τον ευχαριστούμε για πάντα!
No comments:
Post a Comment