πέρασαν ήδη τρία χρόνια από την επιλογή μου στα πρώτα 15 στελέχη του μητρώου στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, μιας θεωρητικά πολύ πρωτοποριακής ιδέας του νεοεκλεγμένο τότε προέδρου της συντηρητικής παράταξης Κυριάκου Μητσοτάκη και της προβολής που μου επιφύλαξαν πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης αφού το γεγονός και μόνο ότι ήμουν αγρότης από την επαρχία, πατέρας ΑΜΕΑ και πολύγλωσσος, ήταν κάπως ξεχωριστο και αρκετά πιασιάρικο θέμα.
Εχω γράψει πολλές φορές, σε βαθμό που να γίνομαι κουραστικός, για το πόσο άσχημα πήγε αυτή η ιστορία, τόσο για μένα προσωπικά, όσο και για όλο το εγχείρημα του μητρώου. Ελάχιστοι κατάλαβαν τη σημασία του οι περισσότεροι το χλεύασαν και το πολέμησαν ενώ η κουτοπονηριά πολλών που ενταχθήκαμε ήταν τόσο έκδηλη που προκαλούσε γέλιο. Το κόμμα ήταν και παραμένει αλλού, ακόμα και η ίδια η ηγεσία του απαξίωσε τόσο που έμειναν πολλά ...ραμμένα κουστούμια στην ντουλάπα!
Ο αρχικός μου ενθουσιασμός έδωσε γρήγορα τη θέση του στον προβληματισμό και στην στεναχώρια, αργότερα στην άρνηση ακόμα και στο θυμό και σήμερα τρία χρόνια μετά την πλήρη απογοήτευση και αποστασιοποίηση. Τα πράγματα πήγαν όσο χειρότερα θα μπορούσαν για μένα, τόσο σε προσωπικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, με ευθύνη δική μου, αφού το αντιλήφθηκα από τους πρώτους πώς παίχτηκε αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι της δήθεν ανανέωσης, με εμάς τα πρωτα θυματα και έπρεπε να επιλέξω είτε την έγκυρη αποχωρήση, είτε την προσαρμογή μου σε αυτό το περιβάλλον, κάτι που θα μου ήταν πολύ δύσκολο είναι η αλήθεια.
Ο τεράστιος προσωπικός πόλεμος που δέχτηκα, η χλεύη, ο φθόνος και η χολή από σχεδόν το σύνολο του τοπικού πολιτικού δεξιού κατεστημένου θα μπορούσε να ήταν μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία για την αποτυχία μου αυτή, δεν είναι όμως.
Πάει καιρός τώρα που δεν ασχολούμαι με την πολιτική και δεν το κρύβω ότι μου λείπει. θα ήθελα πάλι να ασχοληθώ ενεργά αλλά δυστυχώς οι πολιτικές απόψεις και ιδεολογία μου βρίσκονται σχετικά μακριά από τα δύο κόμματα που θα μονοπωλήσουν την πολιτική κατάσταση της χώρας για πολλά ακόμη χρονιά, της αθλίας σκοταδιστικής κρατικοδίαιτης δεξιάς από τη μία και του εγκλωβισμένου στις αντιφάσεις και τη γενικότερη παλαβομάρα των καιρών μας, αλλά και αρκετά κυνικού ΣΥΡΙΖΑ. Για το κιναλ της Φώφης ούτε λόγος βέβαια! κόμματα της λογικής όπως η δράση, το Ποτάμι, ή ακόμη και το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου δεν υπάρχουν πια και δεν βλέπω στον ορίζοντα να δημιουργούνται.
Οπότε μάλλον στο facebook θα βρίσκω παρηγοριά και αποτοξίνωση για πολύ καιρό ακόμα! Αν μείνει και κανείς να με ανέχεται!
No comments:
Post a Comment