Κυριακάτικο ξύπνημα με το μυαλό στο Δ.Ν.Τ.

Καθώς το χιόνι λιώνει σιγά σιγά και δεν μένει παρά μονό παγωμένο στις στέγες των σπιτιών του χωρίου μου, ξύπνησα με την επιθυμία να φωτογραφίσω το για λίγο ακόμη άσπρο τοπίο, φοβούμενος ότι ο χιονιάς δεν θα μας ξανά κάνει τη χάρη να περάσει από τα μέρη μας.

Για να βγάλω μάλιστα καλύτερες φωτογραφίες άνοιξα ένα μικρό παραθυράκι που κοιτάζει στην άλλη πλευρά του χωρίου, τη μεγαλύτερη. Παρατηρώντας το τοπίο συνειδητοποίησα το πόσα πολλά καινούρια σπίτια με τις εντυπωσιακές σκέπες τους έχουν χτιστεί τα τελευταία χρόνια.

Και όμως είμαστε σε κρίση…

Το χωριό μου κατ` εξοχήν αγροτικό, περνά εδώ και πολλά χρόνια την κρίση που ζει η υπόλοιπη χώρα σήμερα, λογω της απελπιστικής πορείας των αγροτικών προϊόντων.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που εν μέσω τέτοιας κρίσης μπόρεσαν να κτίσουν αυτά τα πανέμορφα (και πανάκριβα) σπίτια ;

Η κυριακάτικη περιέργεια μου δεν με άφηνε σε ησυχία. Ξεκίνησα λοιπόν έναν πρωινό περίπατο κάνοντας παράλληλα μια πρόχειρη καταγραφή με το μυαλό μου.Τα αποτελέσματα του ιδιότυπου αυτού γκάλοπ είχαν ως έξης .

Τα εντυπωσιακά σπίτια ανήκουν σε (τυχαία σειρά):

Συνταξιούχους 40 αρηδες του δημοσίου που κάνουν πλέον άλλες δουλειές, εκπαιδευτικούς που ασχολούνται παράλληλα τον πολύ ελεύθερο χρόνο τους με άλλες εργασίες και αυτοί, εφοριακούς, γεωπόνους δημοσίων υπηρεσιών, δημοτικούς υπάλληλους, εργολάβους δημοσίων έργων, πολιτικούς, συνδικαλιστές αγρότες, κ.α.

Ξέρω πως πόλοι που διαβάσουν το κείμενο μου θα το εκλάβουν ως φθόνο.Η πρωινή αυτή καταγραφή όμως είχε έναν και μονό στόχο: Να καταδείξει μέσα από ένα απλό τυχαίο παράδειγμα πόσο στρεβλή είναι η οικονομική ανάπτυξη σε αυτή τη χώρα.

Οι εύπορες τάξεις στα μέρη μου αλλά και σε όλη την ελληνική επικράτεια φαντάζομαι. δεν είναι αυτές που λογικά θα περίμενε κάνεις σε μια δυτική κοινωνία. Δεν είναι δηλαδή οι έμποροι, οι βιοτέχνες, οι τεχνίτες, οι μεγαλοαγροτες γιατί όχι , οι ερευνητές, οι μηχανικοί οι επιχειρηματίες.

Είναι αντίθετα όσοι με τον έναν η τον άλλο τρόπο έχουν ευεργετηθεί με τον απίστευτη γιγάντωση του δημοσίου στη χωρά μας.

Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου που μας έφτασε ως εδώ. Δεκαετίες λαϊκισμού, κρατισμού, κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού, μας έφτασαν στο γκρεμό.

Είμαστε πλέον μια χωρά που δεν παράγει τίποτα, παρά –μάλλον-μονό δημόσιο χρέος.

Το τελευταίο διάστημα γίνεται μια προσπάθεια από την κυβέρνηση με το μαχαίρι στο λαιμό από τους δανειστές της να αλλάξει πολλά από αυτά, ίσως δε με μια δεύτερη μάτια η παρουσία του ΔΝΤ να φαίνεται λυτρωτική.

Θα αλλάξει όμως η πορεία αυτής της χωράς;

Φοβάμαι πως όχι.

Το σύστημα νομίζω πως αντέχει καλά ακόμη και σήμερα παρά την κρίση που περνά, κρίση που την πληρώνουν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας

Ελπίζω όμως να κάνω λάθος, γιατί αν δεν κάνω, αλλοίμονο μας ……