Tuesday, January 13, 2009

Αγαπημένε μου VK.

Δημοσιεύω εδώ ανοιχτή επιστολή στον αγαπημένο μου blogger VK ,ως απάντηση στο σχόλειο του στην τελευταια μου ανάρτηση.

Αγαπημένε μου VK.

Δεν θα σου κρύψω πως από τα χαράματα που διάβασα το σχολείο σου στην τελευταία μου ανάρτηση που έγραψα για το …ΠΑΣΟΚ, νοιώθω πολύ άσχημα. Υπάρχει μια αλήθεια που ξέρω μόνο εγώ και την είχα αποκρύψει. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να την μοιραστώ μαζί σου.

Ο Νίκος που αναζητάς φίλε μου, δεν μένει πια εδώ. Ο Νίκος που γνώρισες από αυτό εδώ το blog, μέσα από αναρτήσεις , σχόλια, μέιλ, δεν ξέρω καν αν υπάρχει πια , δεν είμαι καν βέβαιος για το αν υπήρξε ποτέ.

Και πίστεψε με καλέ μου φίλε, πως αυτό το ερώτημα με βασανίζει πολύ αυτό τον χειμώνα .

Που είναι εκείνο το ρομαντικό εκείνο παιδί που πίστευε πως θα άλλαζε τον κόσμο, ο αιθεροβάμων, ο φυλακισμένος όπως έλεγε , ο ναυαγισμένος όπως νόμιζε, μια ψυχή χαμένη, διαλυμένη, παραδομένη;

Ο Νίκος που αγαπούσε τα καλοκαίρια και τρόμαζε τους χειμώνες.

Ο Νίκος που αγαπήσαμε, και κυρίως αγάπησα εγώ.

Ο Νίκος που- μα τω θεό- δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για αυτόν έως τότε, που ποτέ δεν κατάλαβα που ήταν τόσο καιρό κρυμμένος.

Που βρίσκεται τώρα ;

Δεν ξέρω φίλε μου, μακάρι να μπορούσα να ξέρω.

Εκείνο που μόνο ξέρω είναι πως αν υπάρχει , και που θα έδινα τα πάντα να μάθω αν υπάρχει , έφυγε και θα αργήσει πολύ να γυρίσει-αν γυρίσει.

Γιατί ήθελε να είναι αληθινός και εγώ ήμουν ψεύτικος….

Γιατί ήθελε να χτίσει μέσα στα ερείπια της ύπαρξης μου…

Γιατί έψαχνε γόνιμο χώμα μες στην πέτρα της ψυχής μου…

Γιατί ήταν στην πραγματικότητα πολύ μικρός, πολύ λίγος, πολύ αδύναμος, για να αντέξει το βάρος των προσδοκιών μου, των θέλω μου, της μονίμως αβάσταχτης ματαιοδοξίας μου….

Θα θυμάμαι όμως πάντα τον Νίκο.

Θα θυμάμαι γελώντας … εκείνα της γλυκά καλοκαιρινά βραδάκια , που χωρίς ίχνος κούρασης από την εξάντληση της μέρας, στεκόταν μπρος στην οθόνη του υπολογιστή με πάθος, να γράψει, να επικοινωνήσει, να μιλήσει, να ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ.

Θα θυμάμαι δακρυσμένος τα βράδια που πεταγόταν από το κρεβάτι να τσεκάρει τα εισερχόμενα στα μειλ του, και το πώς η καρδιά του φτερούγιζε σε κάθε νέο μήνυμα.

θα θυμάμαι-ναι θα θυμάμαι για πάντα ,εκείνα τα χαράματα που πριν καν ανοίξει τα μάτια του καλά-καλά, άνοιγε με λαχτάρα τον υπολογιστή του να διαβάσει τα σχόλια των φίλων του πριν πάει για δουλειά.

Καμιά βεβαιότητα δεν έχω πια φίλε VK. Ουτε για εκείνον , ούτε για μένα ούτε για τίποτα. Για ένα πράγμα είμαι όμως βέβαιος

Πως αν υπάρχει όσο μακριά και αν είναι, ίσως διασχίζοντας με μηχανή της απέραντες πεδιάδες της Παταγονίας, είτε πάλι διαπερνόντας με αυτοκίνητο τα βραχώδη όρη παρέα με τον αιώνιο αγαπημένο του Ντιν Μοριάρτι, είτε εργάζεται σε κάποιο αγρόκτημα στην Τοσκάνη ή όπου αλλού και να βρίσκεται, αυτός ο τρελάρας έχει σίγουρα μαζί του το laptop του !

Για να μπαίνει καθημερινά στα blogs μας, να διαβάζει με βουλιμία όλα τα κείμενα των φίλων του. Και σε όποια σχολιάζει, σχολιάζει σαν Νίκος-σαν αληθινός Νίκος. Γιατί σας ΑΓΑΠΗΣΕ.

Καλά να είναι όπου και να βρίσκεται ο Νίκος-ο δικός μας Νίκος φίλε μου VK , άλλα δεν θα τον ψάξω πια. Αν είναι κάποτε να έρθει θα έρθει από μόνος του, όπως από μόνος του ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου ένα ζεστό μαγιάτικο πρωινό.

Και μην προσπαθήσει τον ψάξει κάνεις ποτέ, θα είναι μάταιο έχει μάθει να κρύβεται καλά.


Αγαπητέ VK,

εκτιμώντας απόλυτα την ειλικρίνεια σου κατανοώ απόλυτα την… αποχή σου.

Mε τιμή

Νίκος. Β. Λιολιόπουλος

Η επόμενη ανάρτηση μου θα έχει θέμα: «Οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ για την τοπική αυτοδιοίκησή, ή κάτι τέτοιο !!!


15 comments:

marianaonice said...

Το Νίκο αυτό τον αγαπήσαμε όντως!
Και τον φυλάξαμε στην καρδιά μας...
:))

Είναι η μοίρα των ανθρώπων να πνίγουν τα θέλω τους στα πρέπει τους, τελικά!
Οι ανατροπές δεν σημαίνουν πάντα γενναιότητα!
Καμιά φορά περισσότερη γενναιότητα χρειάζεται κανείς για να μην ανατρέψει ό,τι τον ...φυλακίζει!!

PN said...

O Νίκος που εγώ γνώρισα ήταν εδώ πάντως σε αυτό το κείμενο. Τον άλλο "Νίκο" τον έχω ξαναδεί. Έχω βαρεθεί να τον βλέπω γύρω μου. Τον έχω σιχαθεί...πως αλλιώς να στο πω; Και μην με παρεξηγήσεις για αυτό...

Ξέρεις κάτι Νίκο μου (μιλάω στον παλιό τώρα...εσύ νέε δεν με αφοράς)...εσένα χρειάζεται αυτός ο τόπος. Από τους άλλους "Νίκους" πήξαμε!! Και είδαμε και τα χαΐρια μας.

Θα μου επιτρέψεις, λοιπόν, για μια ακόμη φορά να απέχω όσο ο άλλος Νίκος είναι εδώ. Θα επιστρέφω μόνο όταν βλέπω τον Νίκο που εγώ αγάπησα και συμπόνεσα και έγινα καλύτερος άνθρωπος μέσα από αυτόν. Και όταν ο παλιός Νίκος θα έρχεται στα λημέρια μου θα τον καλωσορίζω με ένα ζεστό καφέ και θα τα λέμε. Τόσο απλά, τόσο ειλικρινά, τόσο ανθρώπινα...

Μέχρι τότε, λοιπόν, έχει γεια...

Υ.Γ. Αυτό το άκουσα στην One Happy Dot και σχεδόν έβαλα τα κλάματα. Στον παλιό μου Νίκο λοιπόν...

http://www.youtube.com/watch?v=pxDWGud8pDY

katerina said...

Παρά τον ελάχιστο χρόνο και την ακόμα μικρότερη δυνατότητα πρόσβασης στο διαδικτυο που διαθέτω, από εδώ που είμαι, σου γράφω ...γιατί άλλο;;; Μα για να σε ξεχέσω βεβαίως.

Στις 23/5/2008 σου είχα γράψει:

Νίκο, πολλές φορές ήθελα να σου γράψω αλλά η αίσθηση ότι πάμε στον ίδιο ....τόπο, αλλά από διαφορετικούς δρόμους, με απέτρεπε.
Αλλά και τι σημασία έχει στο κάτω κάτω;; Ο καθένας μας όπως ξέρει και μπορεί.
Αν για κάτι μου αρέσεις πολύ Νίκο, είναι η αυθεντικότητα σου. Στην εποχή της αποθέωσης του ..δήθεν, μα τω Θεω, είσαι από τους τελευταίους αυθεντικούς.
May 23, 2008 2:45 PM

Στις 28 Μαΐου 2008, σου είχα επίσης απαντήσει:
Νίκο, ρισκάρωντας να θεωρηθώ ότι εντάσσομαι στην λογική ανταλλαγής φιλοφρονήσεων (και πίστεψε με, δεν με τρομάζει καθόλου η προοπτική....)θα σου ανταπαντήσω στην απάντηση σου.

Τον κόσμο δεν τον άλλαξαν ποτέ οι κάθε είδους ...συγκροτημένοι, οι κάθε είδους ....διανοούμενοι, αυτοί στην καλύτερη των περιπτώσεων να χρησιμοποιήθηκαν σαν ...εργαλεία.

Τον κόσμο Νίκο, τον άλλαξαν οι άνθρωποι που είχαν ...κότσια. ΄

Οι άνθρωποι που το μέτρο τους ήταν η αγάπη, η κατανόηση, η αποδοχή, το λάθος.

Οι άνθρωποι που πήραν στην πλάτη τους ....συγκροτημένους, ΟΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΙ.

Μπορεί η ιστορία να τους αγνόησε, μπορεί να τους κατέγραψε σαν αριθμούς και όχι ονομαστικά, αλλά μόνο αυτοί, αλλάζουν τα πράγματα.

Και ας κατηγορηθώ για ....οτιδήποτε, αλλά ψυχανεμίζομαι ότι είσαι ένας από αυτούς.

Άρα είναι αστείο, να μου λες για ...κουμπώματα και για διανοουμενους. Εγώ τουλάχιστον από τους αυθεντικούς περιμένω την ..επανάσταση, όλοι οι άλλοι απλά ....στον καθρέφτη μας κοιταζόμαστε και από μόνοι μας ...αγαπιόμαστε....
May 28, 2008 10:12 AM


Νίκο, όπως έχω ιστορήσει στο blog της ...μακαρίτισσας, εγώ είμαι Σμυρνιά. Αυτό ερμηνεύεται ως εξής: μου κακοφαίνεται να διαψεύδομαι στις προβλέψεις μου.

Όσοι επίσης είχαν δει εκείνο το blog, ξέρουν ότι δεν συνηθίζω να μασάω τα λόγια μου. Και μιας που δεν το έκανα ζωντανή, δεν έχω και κανένα λόγο να μην το κάνω και πεθαμένη (φτου, φτου διαδικτυακά εννοώ).

Λοιπόν κόψε τις μαλακίες, άσε τους μελοδραματισμούς και τα Φωσκόλεια δράματα, και γράφε αν έχεις να γράψεις κάτι. Κάτι αυθεντικό...Την δική σου άποψη, την δική σου κριτική, την δική σου ματιά. Αλλιώς αδικείς και εσένα αλλά αδικείς και το Κόμμα σου.

Ή αν δεν μπορείς να γράψεις τότε, ΚΛΕΙΣΤΟ.
Οτιδήποτε άλλο, είναι απλά ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙ.

Υ.Γ. Εξακολουθώ να πιστεύω, ότι θα προτιμήσεις να κάνεις τον Δον Κιχώτη, παρά τον παραγιό του Βεζύρη. Αν πάλι διαψευστώ δεν θα είναι η πρώτη φορά και πολύ φοβάμαι ούτε η τελευταία. Προφανώς στις τρίτης γενιάς Σμυρνιές, ατονούν οι ικανότητες της πρόβλεψης.

Υ.Γ.2. Είχα πει απο παλιά στον VK,να αλλάξει την φωτο του avatar, και βέβαια δεν εννοουσα να βάλει την φωτό ενος λαμπραντόρ.
Μου φαίνεται θα σηκωθεί απο τον διαδικτυακό ταφο η ...μακαρίτισσα και θα σας πάρει ο διαολος... American bar το κάνατε το χωριό, μόλις έφυγα.

Μαριλένα said...

γεια σου Νίκο
:)

(στον παλιο εννοείται. ο νεος, δεν με αφορά)

Nikos Lioliopoulos said...

Μαριάννα,
πράγματι είνα φορές που η ανατροπή σημαίνει έλειψη γεναιότητας και αυτο στην περιπτωση κολάει γάντι...
Την αγάπη σου Μαριάννα μου την διεκδικώ ακόμη ανεξαρτήτως καταστάσεων, αναγκών ή παρορμήσεων. Και θα κάνω τα πάντα για να την κρατήσω...
Σε ευχαριστώ πολύ.

Nikos Lioliopoulos said...

"Αγαπημένε μου VK"
σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την αγάπη σου για τον...Νίκο.
Θα ήθελα όμως να διευκρινίσω πως η σημερινή ανάρτηση γράφτηκε απο εμένα και οχι βέβαια απο ...εκείνον.
Θέλω να πιστεύω πως θα μπορούσαμε ακόμη να επικοινωνήσουμε μέσα από κοινούς προβληματισμούς και πως ακόμη μέσα μου σιγοκαίει η φωτιά.Θα δείξει όμως και δυστυχώς δεν μπορώ να εγγυηθώ τίποτε...

Η σημερινή μου ανάρτηση σε κάθε περίπτωση ήταν απόλυτα ειλικρινής και αντικατοπτρίζει την γενικότερη κατάσταση μου αυτό τον καιρό. Ισως είναι μια ακόμη μάταιη προσπάθεια να ξορκίσω την μελαγχολία....
Να είσαι πάντα καλά, καλέ μου ιντερνετικε φίλε.

Nikos Lioliopoulos said...

Κατερίνα,
Κατά σύμπτωση η εξαφάνιση του …Νίκου συνέπεσε με την «αυτοχειρία» της αγαπημένης του blogger Κατερίνας. Η αλήθεια είναι πως έχω πάψει εδώ και πολλά χρόνια να «προσδοκώ ανάσταση νεκρών», ακόμη και αγαπημένων…

Θα ήθελα λοιπόν αγαπημένη μου «μακαρίτισσα» να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Δεν θα το κλείσω το blog μου γιατί το έχω απόλυτη ανάγκη.
Είναι το παράθυρο μου στον κόσμο, είναι η δική μου φωνή. Και έχω ακόμη πολλά να πω.
Για όλα όσα με πνίγουν. Για όλα όσα πνίγουν τον τόπο μου την κοινωνία μου. Για τα νεκροταφεία ζωντανών ψυχών που ΕΓΩ βλέπω καθημερινά. Για τον δικό μου κόσμο της φτώχειας , του σκότους και της έλλειψης ελπίδας. Του μόχθου Κατερίνα.
Για τον καθημερινό αγώνα χιλιάδων ανθρώπων για πραγματική επιβίωση. Κόντρα στον κυνισμό της εξουσίας, κόντρα στην εγκατάλειψη. Για τα θύματα της πραγματικής κρίσης που βιώνουμε στο πετσί μας εδώ και χρόνια και όχι της της «εικονικής» κρίσης των ημερών.
Όσο μελοδραματικά και αν φαίνονται όλα αυτά, αυτή είναι η αλήθεια. Και μη βιαστείς να με χαρακτηρίσεις «λαϊκιστή» είμαι αρκετά ταπεινός για να έχω αυτή την πολυτέλεια.

Ο χαρακτηρισμός καραγκιοζλίκι όμως είναι πολύ βαρύς και θα ήθελα να τον πάρεις πίσω. Και γίνεται ιδιαίτερα βαρύς όταν προέρχεται από άνθρωπο που συνήθιζα να θεωρώ πολύ φίλο και εκτιμώ ακόμη όσο λίγους στη ζωή μου.

Υ.Γ. Λυπάμαι πολύ αν έπεσες έξω στις πρόβλεψη σου για μένα αλλά αυτό έχει να κάνει με τις δικές σου μαντικές ικανότητες…
Υ.Γ.2 το Σαββατοκύριακο θα βρίσκομαι στη Σμύρνη. Αν γνωρίζεις κάποια καλή μάγισσα (ειδικευόμενη στην επαναφορά αγαπημένων προσώπων )στείλε μου σε παρακαλώ e-mail !

VAD said...

Σιγά που θα σε χωρίσω στα δυο!Μωρέ τι μας λες!

marianaonice said...

Την αγάπη μου Νίκο όπου τη χαρίσω δεν την αναιρώ εύκολα!
Αυτό είναι η δική μου αχίλλειος πτέρνα, δυστυχώς ή ευτυχώς!!
Ίσως οφείλεται κι αυτό στο ότι δεν θεωρώ τις ανατροπές γενναιότητα!!
Γι' αυτό την αγάπη μου να τη θεωρείς δεδομένη, ανεξάρτητα από καταστάσεις ή ανάγκες που αναγκάζουν το Νίκο που γνώρισα να κρύβεται!
Σου είπα εγώ τον φύλαξα στην καρδιά μου και από εκεί δεν κρύβεται εύκολα...
:))

NdN said...

Γεια σου Νίκο,

Μολονότι θα έχεις παρατηρήσει ότι δεν μπλέκομαι σε «διαμάχες» καθότι οξυθυμος, αλλά και πολλά άλλα που δεν υπάρχει λόγος να αναφερω εδώ, θα σου πω να κάνεις αυτό που σε κάνει να νοιώθεις πιο όμορφα.

Αν σε κάνει να νοιώθεις καλύτερα το να γράφεις μόνο για το ΠΑΣΟΚ και για τίποτα άλλο, τότε να το κάνεις. Αν κάποια στιγμή νοιώσεις ότι σου λείπουν άνθρωποι όπως η Κατερίνα και ο VK τότε να αλλάξεις τρόπο γραφής. Σκέψου πως νοιώθεις εσύ πιο χαρούμενος. Νικο, το blog τα ανοιξαμε για εμάς και για κανεναν άλλο. Γράφουμε αυτό που θέλουμε εμείς και δεν μας λογοκρίνει κανενας. Οσο καλό ή μαλακία και αν είναι ένα κείμενο είναι δικό μας. Επομένως δεν μπορώ να πω πως συμμερίζομαι την άποψη σου για δύο Νίκους. Μπορεί ο τρόπος γραφής ή η θεματολογία να άλλαξε, αλλά το ατομο είναι ένα. Αυτό εξάλλου συμβαίνει σε όλους μας. Με τον ίδιο τρόπο γράφουμε και με τον ίδιο μιλάμε στην δουλειά ή οπουδηποτε αλλού;

Στα περί αυθεντικότητας της Κατερίνας θα διαφωνήσω με το ίδιο σκεπτικό. Δεν συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο πάντοτε, ούτε γράφουμε, ούτε διασκεδάζουμε κτλ. Οπότε μία αλλάγη δεν την θεωρώ ως «πούλημα» του εαυτού σου ή της αυθεντικότητας σου.

Οπότε και πάλι θα ξαναπώ, γράφε ότι θες. Οτι σε κάνει πιο χαρούμενο και ότι τραβά η ψυχή σου. Δεν αδικείς κανέναν. Πάντως καθαρά υποκειμενικά θα πω ότι προτιμώ τα ποστ που διαβάζω να έχουν μέσα την προσωπική πινελιά του συγγραφέα, μία κρίση, μία άποψη, ίσως και λίγο χιούμορ.

Nikos Lioliopoulos said...

Μαριλενα, Βασίλη,Μαριαννα σας ευχαριστώ.

Νίκο,
το σχόλιο σου είναι εκπληκτικό. Αντιλαμβάνεσαι ακριβώς το νοημα της ανάρτησης μου καθ΄πως και το πνευμα των σχολείων.
Δεν είπα οτι θα γράφω μόνο για το Πασόκ(εξάλλου υπάρχει και η Παοκάρα που παρακολουθώ αυτη την ωρα!)
Για την ακρίβεια δεν ξέρω καν τι θα γράφω σίγουρα θα εχουν οπως πάντα είχαν εντονο προσωπικό στοιχείο.
Το λαθος κάποιων είναι οτι εκλαμβάνουν τις οποιες πολιτικες μου θέσεις ως μέσο απίτευξης προσωπικών μου επιδειώξεων. Εγω γράφω μόνο αυτα που πιστευω και νοιωθω.
Και προφανώς με κάποιους διαφερουν οι απόψεις μας.
Η πολιτική είναι μεγαλο κομματι της ζωης μου και για αυτο το λόγο είναι και μεγάλο κομμάτι του blog μου.

Anonymous said...

παλίος=νέος.....

Στο χωριό μας λένε ¨ο λύλος και αν εγέρασε , τομάρι άλλαξε , μυαλό δεν άλλαξε..."

tzonakos said...

Γράφε για οτι σου ρχεται, οταν σου ρχεται, όποια ώρα, όπως έρθει.
σκαμπανεβάσματα και αμφιβολίες, όλοι έχουμε κατα καιρούς.
Εισαι παρών.

Marika Palaisti said...

Βρε ρεντίκολο,

Δεν αφήνεις τα μπερδέματα, και τις υπόλοιπες μαλακίες και τα διάφορα ευαίσθητα.

Μύρισες ΠΑΣΟΚ στην εξουσία πάλι, καμιά θεσούλα, κάποια υποψηφιότητα ίσως, κάτι. Ασε τις μαλακίες λοιπόν, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεσαι θέαμα, και να προσβάλλεις κάποιους που στο παρελθόν νόμισαν ότι βρήκαν κάτι σε εσένα, και στις υποκρισίες τελικά που μας σερβίριζες.

Δεν γράφω το όνομά μου γιατί δεν αξίζει το όνομά μου να συνδεθεί με το μπλογκ της χυδαιότητας. Και τον χυδαίο ιδιοκτήτη του.

cinderella said...

Λιολιόπουλέ μου θα σου πω ένα πράγμα με όλη μου την αγάπη και αν θες άκουσε το. Κάθε κόμμα, κάθε πολιτική παράταξη, κάθε θίασος για να μεγαλουργήσει χρειάζεται χειροκροτητές. Ανθρώπους που κάθονται στις καρέκλες και απλά χτυπούν παλαμάκια. Είναι οι πρώτοι βέβαια που αν κάτι πάει στραβά θα φύγουν χωρίς να το παλέψουν και να προσπαθήσουν γι αυτό.
Το κόστος τους είναι βέβαια μηδαμινό, όπως και το κέρδος τους. Κανείς δεν τους εμπιστέυεται για κάτι παραπάνω μιας και οι ίδιοι δεν δίνουν κάτι πέρα από το χειροκρότημά τους.
Τον τελευταίο καιρό πάιζεις τον ρόλο αυτό για το κόμμα που λες πως αγαπάς.
Είναι πολύ κρίμα. Πρώτα για σένα, μετά για μας.