Wednesday, August 20, 2008

Κάρμεν

Σήμερα είναι η τρίτη μέρα. Η τρίτη μέρα χωρίς υπολογιστή. Αν πω δυνατά, αν γράψω αυτό που σιγομουρμουρίζω ....Κάποιοι θα πουν ότι είναι υπερβολή. Ε, ας το πουν, εγώ κοντεύω να τρελαθώ. Πως ήταν η ζωή πριν το Internet; Δεν θυμάμαι.

Όμως θυμάμαι και κρατάω γερά ένα όνειρο, το να βρίσκω τον εαυτό μου στη μέση μιας μεγάλης παρέας. Και η Ιντερνική μας παρέα, ας πουμε ότι πλησιάζει το όνειρο μου.

Ίσως να μην καταλαβαίνετε ότι εγώ δεν έφυγα σχεδόν ποτέ από το χωριό, ότι τα εγκατέλειψα χωρίς να σπουδάσω, χωρίς να ζήσω τους χαβαλέδες και την μαγεία της φοιτητοπαρέας, ότι αφοσιώθηκα σε αυτό που επέλεξα να ακολουθήσω σαν επάγγελμα.

Το επέλεξα......

Πότε το επέλεξα; Μα για αυτό θέλω να μιλήσω για πρώτη φορά στην ζωή μου. Για πρώτη φορά.



Στην Ιταλία, ένα θλιμμένο ζεστό Αυγουστιάτικο απόγευμα, σε ένα μικρό δωματιάκι της Corso Garibaldi, πήρα την δύσκολη, την ζόρικη, την σκληρή απόφαση της επιστροφής. Ναι απόφαση δύσκολη, ζόρικη σκληρή, όπως είναι όλες οι αποφάσεις φυγής. Απόφαση που πάρθηκε ίσως χωρίς πολλή σκέψη, ίσως δεν άντεχε σε πολλή σκέψη.

Έτσι λοιπόν εκείνο το θλιμμένο απόγευμα, πνιγμένος στο αλκοόλ, στο κλάμα και στη μοναξιά, τυφλωμένος από μια σειρά πολύ ισχυρών παρορμήσεων και λίγες μόνο ώρες πριν από μια από τις δυο ομορφότερες μέρες της ζωής μου , αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Να εγκαταλείψω τις σπουδές, το όνειρο, και να γυρίσω πίσω ακολουθώντας το επάγγελμα της οικογενείας μου, αγρότης.

Την επομένη μάζεψα τα πράγματα μου και ετοιμάστηκα να φύγω, χωρίς να χαιρετίσω κανέναν. Άλλωστε δεν ήξερα κανέναν...

...Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός , πάντα δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ποτέ όμως δεν μπόρεσα να βγάλω από το μυαλό μου τη βεβαιότητα πως αυτό που έγινε εκείνο το βράδυ ήταν κάτι θεϊκό. Κάποιος Θεός, κάποιος άγνωστος για μένα Θεός, άφησε το σημάδι του εκείνο το τελευταίο βράδυ της σύντομης φοιτητικής μου ζωής, λίγες στιγμές πριν αφήσω οριστικά πίσω μου βιβλία, σημειώσεις, όνειρα...


...Ήταν τόσο όμορφη , μαύρα κατάμαυρα σγουρά μαλλιά, πρόσωπο αδύνατο μαυριδερό, μαύρα τεράστια μάτια, κορμί αδύνατο, σχεδόν σκελετωμένο.

"Τι όμορφη που είναι η Κάρμεν; Τι θεϊκά όμορφη!»

Η Κάρμεν, η Ισπανίδα που νοίκιαζε το διπλανό δωμάτιο .
Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ, ήμουν τόσο αρρωστημένα ντροπαλός τότε για να της μιλήσω. Δεν την είχα καν προσέξει.

Η ζέστη υπερβολική εκείνο το βράδυ. Και εγώ με μαζεμένα τα πράγματα μου, περίμενα να ξημερώσει, κόβοντας βόλτες στον διάδρομο του ορόφου που ήταν τα δωμάτια των τεσσάρων συμφοιτητών μου.

Καθισμένη στο περβάζι του παραθύρου, με ένα λευκό αμάνικο φανελάκι, τόσο διάφανο που ακόμη και το φως του Αυγουστιάτικου φεγγαριού που την έλουζε, άφηνε να διαγράφεται καθαρά το μικροσκοπικό της στήθος.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, πετώντας από πάνω μου τη βαριά και αδιανόητη συστολή που στοίχειωνε τα εφηβικά μου χρόνια, αυτή που δεν μου επέτρεπε να πλησιάζω εύκολα κοπέλες, την πλησίασα και πιάσαμε κουβέντα.

Η τόσο όμορφη Κάρμεν καθισμένη στο περβάζι του παραθύρου, να λάμπει στο φως του φεγγαριού και εγώ όρθιος. Όρθιος για ώρες!!

Δεν θυμάμαι τίποτα περισσότερο από το ότι εκείνο το τελευταίο μου βράδυ στην Ιταλία, το βράδυ που έμελλε να γνωρίσω τον έρωτα στο κορμί της όμορφης Σπανιόλας Κάρμεν.

Δεν ξέρω πια μαγική δύναμη με έσπρωξε πάνω της, ποια μαγική δύναμη την έσπρωξε αυτή στην αγκαλιά μου. Και τι σημασία έχει;
Ήταν τόσο ωραία. Σαν όνειρο...

Είχε πια χαράξει και έπρεπε να φύγω για την πατρίδα. Να επιστρέψω, να γυρίσω πίσω, όπως είχα αποφασίσει.


Δυσκολεύτηκα να βρω τη δύναμη να ξεκολλήσω από το κορμί της, από το κορμί της που βυθισμένο σε έναν χαυνωμένο ύπνο, χανόταν μέσα στην αγκαλιά μου.

Ένοιωθα το σώμα μου, το μυαλό μου σακατεμένο. Θλίψη για το ότι έπρεπε να φύγω, χαρά για την επιστροφή, αλλά πάνω από όλα ένα κορμί, με ένα μυαλό σακατεμένο, διαλυμένο από την μαγεία του έρωτα. Ακόμα νομίζω ότι ακούω τους χτύπους από την καρδιά μου, έντονους, γρήγορους, και ταυτόχρονα αργούς, άρρυθμους.

Σαν σκηνές από ταινία προσεχώς περνούσε από μυαλό μου η ζωή που θα ζούσα . Μια ζωή που όμως ποτέ δεν έζησα...
Δεν θυμάμαι πως κατάφερα να σηκωθώ. Η έννοια μου μία, να μην την ξυπνήσω.
Ντύθηκα, μάζεψα τα λιγοστά μου πράγματα που δεν είχα ακόμη μαζέψει, ακούμπησα τα μαλλιά της με τα δυο μου χέρια, έσκυψα την φίλησα ανάλαφρα, ίσα ακουμπώντας τα χείλια μου στο μέτωπο της και ...έφυγα. Έφυγα. Χωρίς να την ξυπνήσω. Χωρίς να την χαιρετίσω.

Βγήκα στο δρόμο και κρατώντας σφιχτά τη βαλίτσα στο χέρι περπάτησα ως τον σταθμό του τρένου.

Ανέβηκα στο βαγόνι, κάθισα στη θέση και περίμενα την αναχώρηση.

Βέβαιος. Ήμουν τόσο καταραμένα βέβαιος για αυτό που ήθελα να κάνω .

Μόλις το τρένο άρχισε να τσουλάει ένοιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.
Το βλέμμα της στοίχειωνε το μυαλό μου, η φωνή της βούιζε στο κεφάλι μου.
Την άκουγα να μου φωνάζει δυνατά. Μη φύγεις Νίκο, μη. Δεν πρέπει να φύγεις Νίκο

Ξέσπασα σε λυγμούς.

Ήθελα να σταματήσω το τρένο και να κατέβω.

Ηρέμησε Νίκο σκέφτηκα, θα κατέβω στον επόμενο σταθμό.

Το τρένο σταμάτησε σε πολλούς σταθμούς.
Δεν βρήκα τη δύναμη να κατέβω σε κανένα. Μόνο έκλαιγα.

Ο εγωισμός, αυτός ο αρρωστημένος μου εγωισμός, ο παντοτινός δυνάστης μου, δεν με άφησε ποτέ να κατέβω.
Είχα πάρει την απόφαση να φύγω οριστικά, να ζήσω τη ζωή που διάλεξα.

Μόνο που η ζωή αυτή δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή που ονειρεύτηκα εκείνο το απόγευμα. Το όνειρο έγινε γρήγορα εφιάλτης , ένας εφιάλτης που έκτοτε ζω κάθε μέρα.

Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνο το μοιραίο απόγευμα.
Τα χρόνια της εφηβείας αποτελούν μια θολή ανάμνηση, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτε. Δεν θέλω να θυμάμαι...
Όμως κάθε βράδυ, πριν πέσω για ύπνο έστω και για μια στιγμή βλέπω το βλέμμα της .

Έτσι όμορφη όπως τότε, έτσι θλιμμένη όπως τότε, έτσι σκοτεινή όπως τότε, να μου φωνάζει : "Γύρνα πίσω Νίκο. Μη φύγεις Νίκο".

Και εγώ κάθε βράδυ της κλείνω πονηρά το μάτι και της ψιθυρίζω:
«Θα γυρίσω Κάρμεν μου, μια μέρα θα γυρίσω, στο υπόσχομαι...»

61 comments:

Laplace said...

me sygkinhses re niko :_(

Σοφία said...

Νίκο είναι πραγματικά αληθινή η ιστορία αυτή;;;

Nikos Lioliopoulos said...

Να σαι καλά Ρομποτάκο. ηθελα μονο να ρωτήσω αν και δεν πολυσχολιάζω απο το Ιντερνετ καφέ, τι απέγιναν τα σχόλια στο blog σου;

Nikos Lioliopoulos said...

100% Σοφία μου. Να μην ξαναγράψω ανάρτηση!!!
Αλήθεια γιατι ρωτας ; Σου φάνηκε too sad to be true ;

Anonymous said...

Στα χω πει φιλαράκι μου και θα στα ξαναπώ μπας και βάλεις μυαλό. ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ! Τότε ναι. Θα την ξαναβρείς. Και αν δεν είναι αυτή, θα είναι μια άλλη Κάρμεν ίδια με την προηγούμενη. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βγεις έξω και να ψάξεις. Ξεκόλλα απ΄ τους ιντερνετικούς φίλους σου και βγες έξω. Σε περιμένει και δεν το ξέρεις....
Φιλί κοραλένιο και μια αγκαλιά!

Υ.Γ. συνεχίζουμε;; που φτάσαμε;;

Nikos Lioliopoulos said...

@ zanzibar
Μα με παρεξήγησες αγαπητή μου Δεν θα γυρίσω στην Καρμεν , σε καμιά Καρμεν δεν θέλω να γυρίσω. Αλλωστε εχω βρεί τη δική μου(?). Θέλω μόνο να γυρίσω ΕΚΕΙ...
Και θα γυρίσω...
:-)

Υ.Γ.
-21. Καλά πάμε ; Το Παρτυ πλησιάζει!

Laplace said...

Φιλε Νικο μπαινω απο wap γιατι ειμαι διακοπες κ ειναι δυσκολο να μπαινω συνεχως στο blog για να τα δημοσιευω κ θα τα ενεργοποιησω μολις επιστρεψω στην βαση μου :)

busy bee said...

Φίλε Νίκο μ`αρέσεις γιατί είσαι ταξιδευτής,ονειροπόλος,κατά ένα περίεργο τρόπο μας μπερδεύεις όλους,και εκπέμπεις ευαισθησίες!
Συνέχισε έτσι!
Νά`σε καλά!
Και δεν έχει σημασία το αν είναι η δεν είναι:"too sad to be true"!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Γιατί Νίκο μου αυτές σου οι αυθόρμητες και ειλικρινείς αναρτήσεις με συγκινούν τόσο;

Δεν είναι η "Κάρμεν" σαν πρόσωπο αυτό καθαυτό και οντότητα που σε κρατούν δέσμιο στο παρελθόν.
Είναι το ανικανοποίητο. Είναι όλα όσα μέχρι τότε δεν είχες τολμήσει να κάνεις.
Ειναι και πως όταν αποτόλμησε ο εαυτός σου να εκφραστεί ελεύθερα, εσύ ήδη είχες πάρει μιαν άλλη απόφαση, την οποία ο ενθουσιασμός, ο ασυνείδητος θρίαμβος αν θέλεις της απόφασης σου αυτής και πάλι άφησε ανεκπλήρωτη τη συναισθηματική πλευρά.

Αν ξανάβλεπες τη συγκεκριμένη Κάρμεν είμαι σίγουρη 1000% πως δεν επρόκειτο να σε συγκινήσει το βλέμμα της. Γιατί μέσα από το βλέμμα της τότε, έβλεπες τον άντρα που ξύπνησε μέσα σου.

Σήμερα που είσαι αυτός ο άνδρας, που εσύ και με τα δικά σου θέλω προσδιόρισες κι' εγώ, που μπορεί να μη γνωρίζω, βρίσκω όμως πως πρόκειται για άνθρωπο αυτοδημιούργητο και αξιόλογο, έξυπνο και κοινωνικό, ΖΗΣΕ ολοκληρωμένα και μέσα από την αξιοπρέπεια που σε διέπει.

Καλή σου μέρα κι' όμορφη!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

PN said...

Τώρα μπορώ να αρχίσω τα κοινότυπα ότι "όλα μπορείς να τα αλλάξεις", και ότι "για όλα υπάρχει ένας λόγος". Μπούρδες!!!

Είναι κρίμα να παίρνουμε λάθος αποφάσεις, ειδικά όταν αυτές στοιχειώνουν έπειτα όλη μας τη ζωή.

Ξέρω ότι είναι δύσκολο να πεις "αει στο διάολο" και να αλλάξεις όλη σου τη ζωή σε μια μέρα. Το πιο πιθανό είναι παρότι το λες, να μην το κάνεις ποτέ. Έχω και εγώ στο μυαλό μου μια στιγμή που κώλλοσα και φοβάμαι ότι θα μετανιώνω αιωνίως γι'αυτό.

Δεν ξέρω τι να σε συμβουλέψω. Ποιος είμαι στη τελική για να συμβουλεύω. Απλά συμπάσχω μαζί σου και εύχομαι κάποια μέρα να κάνεις την υπέρβαση και να πας πίσω στη "Κάρμεν" σου.

kwtsos said...

Για όλους μας υπάρχει μια Κάρμεν στο μυαλό, μια ζωή που αφήσαμε ένας δρόμος που δεν ακολουθήσαμε ή μια απόφαση που δεν πήραμε. Κάθε φορά που χαλιόμασρε από τη ζωή μας κοιτάμε το παρελθόν και μετανιώνουμε. Κι όμως αν είχαμε διαλέξει άλλους δρόμους σε τόσα και τόσα σταυροδρόμια πάλι τώρα θα σκεφτόμασταν κάποια Κάρμεν που θα μπορούσε να ήταν αυτή που τώρα έχουμε!

Penelope said...

Mr. Nick τρελαίνομαι για τέτοιες ιστορίες και αυτή είναι από τις καλύτερες...!!Our memories is the best treasured possesion!ταδε έφη Penelope

VAD said...

Χωρίς πολλά-πολλά θα συμφωνήσω απόλυτα με τον kwtsos.
Γειά σου,Νικόλα μου...

Nikos Lioliopoulos said...

Σας ευχαριστώ όλους για τα ενθαρυντικά σχόλια σας,ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων και...κρεβατομουρμουρας , θα ηθελα να ξεκαθαρίσω οτι ο εφιάλτης στον οποιο αναφέρωμαι, αφορά την επαγκελματική αλλά και κοινωνική μου ζωή και μόνο.
Στο προσωπο της Καρμεν απεικονίζεται η χαμένη εφηβεία , η ζωη που δεν εζησα , οι παρέες που δεν είχα και τελος η εντελώς απροσδόκητα άσχημη τροπή της επαγκελματικής μου εξέλιξης.
Παρολα αυτα η ιστορία είναι 100% αληθινή.

Nikos Lioliopoulos said...

@ bussy bee
Ευχαριστώ πολύ φίλε Μάνο. Δεν ξέρω που αναφέρεσαι λέγοντας σας μπερδεύω . Αντιλαμβάνομαι το μπλογκ ως ενα πολυ προσωπικό ημερολόγιο το οποίο ομως το διαβάζουν και άλλοι, οχι μονο ο γραφών. Και νομίζω οτι αυτο είναι στην ουσία : web+log.
Ως εκ κουτου γράφω οτι αισθάνωμαι , οτι πονώ , οτι με προβληματίζει, οτι αγαπώ. Γράφω για μένα.
Και πίστεψε με το αγαπώ πολύ.
Υ.Γ. Αυτό ακριβώς κάνεις και εσυ στο δικό σου blog. Για αυτο και είναι απο τα αγαπημένα μου.

Nikos Lioliopoulos said...

@ φυρδην μιγδην
Υπέροχο το σχόλιο σου Γλαρένια μου. Κρατάω καθε του λέξη και τη χωνω βαθιά στο μυαλό μου.
Κρατάω και τον χαρακτηρισμό σου "αυτοδημιούργητος" και γελάω . Γελάω πικρά .
Ενας αυτοδημιούργητος που δεν δημιούργησε τίποτε.
Σε ευχαριστώ

@VK
Ετσι ακριβώς φίλε μου. Έφαγα μια ζωη σε κοινοτυπίες και ηθικολογίες .Ως εδώ.
Ολοι εχουμε κάνει μεγάλα λάθη .
Ξέρεις ποια θεωρώ ποιο ηληθια προτροπή; " μη μετανοιώνεις ποτέ για τα λάθη σου" ., Τόσο αρωστημένα εγωιστική.
Να μετανιώνεις για τα λάθη σου ,πάντα. Για να μη τα ξανακάνεις . Και εγω ο απόλυτος εγωιστής έκανα μια ζωή για να παραδεχτώ το μεγάλο μου λάθος στη ζηή μου.
Σε ευχαριστώ .

Υ.Γ. "Ποιος είμαι εγω για να συμβουλέυω;" Λες.
Εισαι ενας φίλος , λέω . Απο τους πολλους που εχω τελευταια .Απο τους λίγους που είχα ποτέ...

katerina said...

Νίκο, σκέφτηκα να σου αφήσω σχόλιο.
Να μην σε απογοητευσω....
Αλλά ποιά είμαι εγώ για να προστατέψω οποιονδήποτε;;;
Ποιος μου ανέθεσε την προστασία του;;;

Λοιπόν συχωριανέ μου, όλοι έχουμε μια ...Κάρμεν πίσω μας.
Συχνά και περισσότερες απο μία....

Και ξέρεις γιατί οι Κάρμεν αυτές της ζωής είναι μαγικές;;;
Γιατί ποτέ δεν γυρίζουμε σε αυτές...
Γιατί ποτέ δεν θα μάθουμε πως θα ήταν αν ...μέναμε...
Γιατί η ζωή ....γυρίζεται, γράφεται μόνο μια φορά, χωρίς δοκιμές, χωρίς πρόβες, χωρίς μοντάζ.

Αρα οι δρόμοι ..πάντα δύο.
Ο πρώτος δρόμος είναι να υπερασπίζεσαι με πάθος, με τρελό πάθος, με παράλογο πάθος, τον δρόμο που διάλεξες
Ο δευτερος είναι να σπαταλάς μια ζωή κανακευοντας αυτά που σήμερα θεωρείς ότι ήταν ...λάθος.

Ότι αντέχει ο καθένας μας...

Υ.Γ.Το να πω ότι η ανάρτηση ήταν πολύ καλή....είναι πλεονασμός.

Nikos Lioliopoulos said...

@kwtsos,
Δεν θα διαφωνήσω φίλε μου. Ολοι είχαμε μια "Κάρμεν". Και στη ζωή υπάρχουν πάντα σταυροδρόμια. Σε πολλές όμως περιπτώσεις ενα είναι το μεγαλύτερο απο όλα. Και για μένα αυτο το μεγάλο σταυροδρόμι ήταν εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ στο μακρυνό 1992.
Σε ευχαριστω γι το σχόλιο.

@Penelope,
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Λες αν έμενα πίσω να έγραφα κάποτε το "H Κάρμεν και εγώ" μια μέρα ;
:-)))

@ Vad .
Μια από τις επόμενες μερες θα ερθουμε εγω και η Τσακαλίνα μου να σε επισκευτούμε.

Υ.Γ. Αν δεν μ΄εχει σπάσει το κεφάλι ως τότε!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Να μη γελάς Νίκο. δημιουργήματα δεν είναι μόνο τα ντουβάρια και οι οικοπεδικές εκτάσεις, τα οπόία κατ' ουσίαν δε μας ανήκουν και των οποίων είμαστε (κατά Γλάρον...γελάς;) διαχειριστές "χ" χρόνου...

Εγώ δηλώνω "πλουσία", γιατί πλούτη μας είναι τα πέντε (5) παιδιά μας, που ναι μεν δε μας "ανήκουν" αλλά είναι δημιουργήματά μας και χαιρόμαστε με την πρόοδό τους.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλές

αντωνης said...

Φιλε Νικο, δεν εχω κατι να σχολιασω γιατι ειναι περιττο. Γνωριζω ελαχιστα πραγματα παραπανω και δεν χρειαζεται να τα λεμε ολα απο δω.

Καλα να εισαι!
:)

VAD said...

Αναμένω στο ακουστικό!

Nikos Lioliopoulos said...

@ Katerina,
Χαιρομαι που σε ξαναβρίσκω στο τσαντήρι μου.
"Για το ποια είμαι εγω" ισχύει η ίδια απάντηση που έδωσα στον VK στην ίδια ερώτηση.
Ωραίο το σχόλιο σου αλλα αυτό που λες για τους δυο δρόμους , είναι πολύ σκληρό.
Και δεν θα ήθελα με τίποτε να είναι αλήθεια.
Αλοιμονο μας αν δεν υπάρχει μια τρίτη επιλογή. Γιατι και οι δυο αυτοί δρόμοι είναι οδυνηροί.
Νσα υπερασπίζεσαιμε τρελό πάθος τον δρόμο που διάλεξες ,οταν ξέρεις καλά οτι ηταν ενα τραγικό λάθος, το βρίσκω αδιανόητο .
Το να σπαταλάς μια ζωή κανακεύωντας αυτά που είναι λάθος , είναι ακόμη πιο τραγικό.
Είναι αλήθεια οτι πορεύτηκα τον δευτερο δρόμο. Αλλά με τίποτα δεν μπορώ να διανοηθώ οτι δεν είχα άλλη επιλογή.
Π.Χ. Να μεταμοιώνεις για τα λάθη σου και να εχεις την δύναμη και την τόλμη να τα αναιρείς οποτε μπορείς.
Και βέβαια να μαθαίνεις απο τα λάθη σου.

Σταματώ εδώ , το σχόλιο σου δίνει αφορμή για να γράψει κανείς πολλά ...

Nikos Lioliopoulos said...

Γλαρένια ,
χαίρομαι πολυ για τα "δημιουργήματα "σου. Πρέπει να είσαι πολυ περίφανη.
Με επιβεβαιώνεις όμως ....τραγικά.
Καλημέρα

Vad .
Σε καλημερίζουμε εγώ και η Τσακαλίνα .

Αντώνη,
καλως γύρισες απο τις διακοπές. Το να αφήνεις σχόλιο χωρίς να έχεις κάτι να σχολιάσεις , νομίζω εγώ οτι είναι περιττό.
Και φυσικά να εξάπτεις την περιέργεια και τα ...νευρα μας, είναι εξίσου περιττό.

Και εσυ να είσαι καλά.

Υ.Γ.
Μπορούμε να τα πούμε απο απο θες. Θα περιμένω με...αγωνία!

Anonymous said...

Νίκο ψάξε την Κάρμεν, που ξέρεις;

Meropi said...

Νίκο μου,
μ' έκανες να δακρύσω. Αυτό τον έρωτα τον θυμάσαι έτσι, γιατί τον έχασες πριν ακόμα καλά - καλά τον αποκτήσεις. Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες στο μυαλό μας παίρνουν μαγικές διαστάσεις.
Όσο για τις σπουδές, δεν ξέρω ακριβώς πόσων χρονών είσαι (νομίζω ότι είσαι 30+), αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Anonymous said...

Νίκο, συγχώρεσέ με γιά μιά παρέμβαση που κάνω ακάλεστος, ανάμεσα σε καλούς- όπως βλέπω- φίλους σου.

Γράφω μόνο και μόνο γιατί έχω ζήσει και έχω και εγώ χάσει... πολλά. Ισως μιά ολόκληρη ζωή. Και μεταφέρω μόνο ότι έχω εγώ νοιώσει, όχι σαν σύσταση αλλά σαν συμπαράσταση.

Λέω λοιπόν ότι στη ζωή δεν κάνουμε λάθη, λάθη κάνουμε μόνο σε πράγματα που διορθώνονται, η ζωή δυστυχώς -ή ευτυχώς- δεν διορθώνεται. Μπορεί να επαναλαμβάνεται, μπορεί να γυρνάμε πίσω... αλλά δεν διορθώνεται. Το να είμαστε σκληροί, αδιάλλακτοι με τον εαυτό μας, δεν μας κάνει καλύτερους, το να μετανοιώνουμε θα είχε νόημα μόνο αν μπορούσαμε να διορθώσουμε, να ξαναζήσουμε πραγματικά, και αυτό δεν γίνεται.

Δεν προσπαθώ να σε παρηγορήσω, να σε κατευθύνω, τιποτα από αυτά. Το μόνο που θεωρώ ότι έχω δικαίωμα να πω, είναι να ελπίζεις. Πάντα. Και να κρατάς τα χέρια των φίλων σου. Βοηθάει πολύ στην ανηφόρα. Εγώ το έκανα, το κάνω και θα το κάνω.

Πολύ ευαίσθητο και ειλικρινές κείμενο. Από αυτά που σε αγγίζουν. Συγχαρητήρια γιά το θάρρος σου.

αντωνης said...

Νικο επειδη ισως παρερμηνευτηκε το σχολιο μου, να εξηγησω οτι αναφερομαι μονο στην Ιταλια και στο οτι ειχες παει εκει να σπουδασεις. Απο σενα το εχω μαθει, remember?

:)

kikop80 said...

Όμορφη η ιστορία σου!
Όλοι μας φαντάζομαι έχουν τις "Κάρμεν" τους, είτε είναι αυτές γυναίκες, ή άντρες ή στιγμές ή πράγματα κλπ!
Να προσπαθούμε πάντα να κάνουμε το καλύτερο για μας που φαντάζει δύσκολο αλλά είναι τελικά πολύ εύκολο και απλό!
θεληση θέλει!
Ότι γράφεις νομίζω πως αντιπροσωπεύει με διαφορετικό τρίοπο τον καθένα μας!

Καλό βράδυ!

Περαστικός said...

!!!
Και εγώ που σε μια ανάλογη περίπτωση γύρισα (πέταξα στο σταθμό το εισιτήριο της επιστροφής στα σκουπίδια) δεν απέφυγα τον εφιάλτη. Τέλειωσα τις σπουδές, για να τα βροντήξω αηδιασμένος μετά στην τράπεζα. Μετά, δεν ασχολήθηκα ποτέ με το αντικείμενο των σπουδών μου. Όσο για τα υπόλοιπα, νομίζω ότι λίγο ή πολύ κάτι έχουμε να θυμόμαστε όλοι, αλλά αυτά ομορφαίνουν την παλιοζωή. Αγρότης, νομίζω ότι είναι η πιο ευγενική απασχόληση για έναν άνθρωπο, αλλά σε αυτή τη χώρα όλα μας τα βρωμίζουν.

dr.SeenG said...

Ρε Νίκο, τι αυθυρμητισμός και ειλικρίνια είναι αυτή; Με έστειλες, πραγματικά.
Κι έχεις τόσο υπέροχο τρόπο γραφής, που καθώς διάβαζα το κείμενο, είχα σκηνοθετήσει τα πάντα με το μυαλό μου.
Έπρεπε να αφήσεις ένα σημείωμα τουλάχιστον...

Nikos Lioliopoulos said...

Καπιταλιστικό κουμούνι
Είναι αργά πια ...Για οτι η "Καρμεν" αντιπροσωπεύει για μένα .
"Για όλα αυτά που χάθηκαν μες στη βουή του δρόμου , και δεν γυρίζουν πια"
(από τραγούδι του Νταλάρα)
Καλημέρα.

Μερόπη,
Πάντα συναισθηματική Μερόπη...
Δν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανεκπλήρωτος αυτός ο έρωτας . Ισως ενας ερωτας πεταμένος στα σκουπίδια της ματαιοδοξίας και της πλάνης .Εμαθα μια ζωή να κουβαλώ ταμπέλες, "είσαι αυτός ο γιός αυτού κάνεις αυτό"...Εμαθα ,ανόητα να ψαχνω ταμπέλες στους ανθρώπους, "είναι αυτός ,πρέπει να κάνει αυτό"...
Και αυτό μου στέρησε πολλά Μερόπη μου.
Είμαι 35 , και είναι πια πολυ αργά.
Η αλήθεια βέβαια είναι οτι ετσι ακριβώς απαντούσα σε ανάλογες προτροπές και οταν ήμουν 23, 25 ή 28! Πόσο ανόητος ήμουν....
Τώρα όμως είναι πράγματι αργά.
Σε ευχαριστώ.

Nikos Lioliopoulos said...

@de la Mettrie.
Σε καλωσορίζω και σε ...συγχωρώ!
Χαίρομαι πολυ που σε βρίσκω εδώ.
Διάβασα απο χθες την συγκλονιστική εισαγωγική σου ανάρτηση.Προσπάθησα να σου γράψω σχόλιο αλλά δεν μπόρεσα, δεν υπάρχουν λόγια...
Η παρέα μου έχει ανάγκη πάντα απο νεους φίλους. Ετσι ακάλεστους οπως και εσύ ,όπως ακάλεστοι μπήκαν στη ζωή μου, οι πιο καλοί μου φίλοι.
Δεν ξέρω ειλικρινά τι να σου απαντήσω .Για το αν πρέπει να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας. ή αν πρέπει να κοιτάμε πίσω. Το μόνο συμπέρασμα που βγάζω είναι οτι
δεν πρεπει να κανουμε τα ιδια λάθη. Υπάρχουν χιλιάδες λάθη να κάνεις -θα κάνεις σίγουρα- αλλά τα ίδια λάθη είναι ανεπίτρεπτο.
Κάποτε, ελπίζω οχι ...σύντομα, θα σας εκμυστηρευτώ και ενα άλλο μεγάλο μου λάθος One day soon ...

Nikos Lioliopoulos said...

Αντώνη μου.
Ζητώ συγνώμη, παρερμήνευσα το σχόλιο σου. Ειλικρινά δεν θυμόμουν οτι σου μίλησα για την Ιταλία. Το βέβαιο είναι οτι δεν σου μίλησα για την Καρμεν , δεν το εχω κάνει ποτέ.

Nikos Lioliopoulos said...

@Kikop80.
σε ευχαριστώ.
Η ιστορία αυτη εχει να κάνει με ένα σωρό καταστάσεις και λιγότερο η Ελάχιστα με την Καρμα.
Ολες οιδύσκολες οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής μας είναι τοσο...απλές.
Απλές αλλά δυσκολες.
( επιφυλάσομαι για περαιτέρω ανάλυση του ζητήματος...)

Καλημέρα σε όλους,Συνέχεια το απόγευμα.
Υ.Γ.
Αν ακούσετε οτι δολοφονήθηκε τεχνίτης υπολογιστών στη Μελίκη, θα ξέρετε...
:-)

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ said...

Αγαπητέ Νίκο

σε διάβαζα με μεγάλη χαρά από το Αιγαίο των διακοπών με μερικές φορές ασταθή σύνδεση.

Καταπληκτικό το κείμενο σου. Τι θα σπούδαζες στην Ιταλία; Πόσο το αγαπούσες;

Συνέχισε να γράφεις φίλε μου, έχεις κατακτήσει μιά θέση στα favorites μου!

Nikos Lioliopoulos said...

Home sweet home.
Pc sweet Pc!
Ελπίζω τα βάσανα μου να τελειώσαν, φίλοι μου .
Δυο-τρεις απαντήσεις σε σχόλια και αμέσως σεργιάνι στην μπλογκογειτονιά!

@Περαστικός
Ειληκρινά δεν μπορώ να φανταστώ τι είδους ήταν ο εφιάλτης σου .Αν και δεν γνωρίζω ...απορώ.
θα μπορούσες ποτέ να διανοηθείς τον εφιάλτη αν δεν σπούδαζες . Και δεν μιλώ για επαγκελματική αποκατάσταση . Μπορεί πάλι αγρότης να ΄μουν(αδιόρθωτο πλάσμα!) ,αλλά θα είχα σπουδάσει .
Ναι φίλε μου θα είχα σπουδάσει. Θα είχα ζήσει την μυθική φοιτητική ζωή , με οτι αυτή συνεπάγεται να μη τα ξαναλέμε . Και το κυριότερο
η αναγνώριση !
Συχαίνομαι στην κυριολεξία τον εαυτό μου κάθε φορά που βλέπω την αντίδραση του συνομιλητών μου όταν με ρωτάν τι έχω σπουδάσει και απαντώ ...τίποτα!
Υ.γ. Για το Αγρότης θα ασχοληθούμε σε νέα ανάρτηση στο μέλλον. ¨"Σε αυτή τη χώρα όλα μας τα βρομίζουν"
Πολύ αληθινό ...

Nikos Lioliopoulos said...

@Dr seeng.
Σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου.
Είναι από τις λίγες φορές που νοιώθω άνετα με την ειλικρίνεια μου και αδιαφορώ πλήρως για τις παράπλευρες απώλειες που συνεπάγεται!
Πέρασαν χρόνια και δεν θυμάμαι αν είχα σκεφτεί έστω να της αφήσω σημείωμα . ίσως όμως να ήταν χειρότερα ...
-
@Αντώνη Λιόλιο
Καλώς ήρθες στην αγαπημένη σου Βέροια. Χαίρομαι πολύ να είμαι στα favorites ανθρώπων. Εχω ανάγκη να είμαι ...Σε Ευχαριστώ.
Οσο για το τι θα σπούδαζα ;
Μα τι άλλο από Γεωπόνος!
Η γη ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη -μη ρωτήσεις αν είναι ακόμα...
Μια μεγάλη αγάπη που με πρόδωσε.
Ισως είναι η μοίρα των ανθρώπων, -ίσως είναι η μοίρα η δική μου-,
όλες οι μεγάλες αγάπες να προδίδουν...

cinderella said...

Και γυρίζω...κουρασμένη μετά από τόση ξεκούραση, τσαλαπατημένη και διαβάζω ΑΥΤΟ. Και μένω απλά φορτισμένη. όχι γιατί δεν γύρισες στην Κάρμεν. Αλλά γιατί βλέπεις κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς τα μάτια της.
Χωρίς να το ξέρει...θα πρέπει να είναι η πιο ευτυχισμένη και τυχερή γυναίκα. Τόσα χρόνια μετά...για να θυμάσαι αυτό βλέμμα σημαίνει οτι άξιζε πολλά. Κσι ξέρεις ποιο είναι το πιο τρελό που σκέφτομαι; Οτι αυτό το βλέμμα μπορεί να είναι πίσω από μια οθόνη υπολογιστή. Μπορεί η Κάρμεν να έχει κι αυτή ένα ισπανόφωνο blog. Και είναι κρίμα που δεν θα μπορέσει να διαβάσει αυτή την ελληνική ανάρτηση...

Unknown said...

Δεν ξέρω τι να πω εδώ...
Θα σου μιλήσω ειλικρινά...Με μπερδεύουν τέτοιες ιστορίες. Γιατί δεν ξέρω τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Δεν λέω ότι λες ψέματα, άλλωστε ήδη είπες ότι είναι αληθινή η ιστορία...Μετά λες "Στο πρόσωπο της Κάρμεν απεικονίζεται η χαμένη εφηβεία , η ζωή που δεν έζησα , οι παρέες που δεν είχα"...
Κοίτα Νίκο, εκεί βρίσκεται η φαντασίωση και το... ψέμα. Όλοι ζούμε μια συγκεκριμένη ζωή...Δεν έζησες την ζωή του άλλου, την ζωή που "φαντάστηκες" ότι έπρεπε να έχεις ζήσει. Απλά έχεις ζήσει και ζεις την δικιά σου ζωή, το δρόμο που ο Θεός που δεν πιστεύεις έχει προορίσει για σένα, τον Νίκο.
Μην ονειροπολείς και μην αναπολείς...Απλά βγες από το καβούκι σου...βγες και κατάλαβε πόσο τυχερός είσαι...

Meropi said...

Αν πραγματικά θέλεις να σπουδάσεις Νίκο μου, ποτέ δεν είναι αργά. Η κόρη μου είχε μια συμφοιτήτρια στην Αγγλία πενηντάρα. Υπάρχει και το ανοικτό Πανεπιστήμιο που σπουδάζεις από απόσταση (μέσω του ιντερνετ), λίγες παρουσίες έχει. Κάνε αίτηση, δεν χάνεις τίποτε....

Περαστικός said...

Εφιάλτης ήταν η πραγματικότητα στην αγορά εργασίας, αρχικά, και μετά στην εργασία. Οι σπουδές, δεν χρειάζεται να σου το πω, δεν είναι το παν ούτε ο μοναδικός δρόμος για κάποια πράγματα. Καλό είναι να σκεπτόμαστε το παρελθόν, αλλά όχι να είμαστε δέσμιοί του. Εύχομαι να βρεις την καλύτερη πορεία για εσένα, πάντως, μη δίνεις τόση σημασία στους άλλους.

Nikos Lioliopoulos said...

@ cinderella.
λες να έχει και αυτή blog και να έχει ήδη κάνει μια ανάρτηση για τον...Nikos, τον τρελό Έλληνα κοπανατζή;
Δεν μπορώ να το διανοηθώ....
Αλλά δεν θα ψάξω στο google , γιατί φοβάμαι μήπως υπάρχει!
Γιατί και πάλι ίδιος πάντα αδιόρθωτος εγωιστής, δεν θα πάω να τη βρω ...
Αλλά πάλι, που ξέρεις;
..........

Nikos Lioliopoulos said...

@ Lilly.
πόσο μ΄άρεσει να με ...ζορίζεις!
Δεν αντιλέγω σε τίποτα απο αυτά που λες΄. Αλλά ο καθρέφτης; Ο καθρέφτης της ψυχής τι λέει; Οταν κοιτάς τη ζωή σου στον "καθρέφτη" τι βλέπεις;
Βλέπεις κάτι που σ΄αρέσει; Εγω όχι.
Πέρασαν τα χρόνια μου Lilly, για να ζω με παραμύθια. Εζησα ήδη πολλά χρόνια να πειθώ τον εαυτο μου(με επιτυχία είναι αλήθεια) οτι έκανα το σωστο. Αλλά ήταν ένα τεράστιο ψέμα.
θα σταματήσω όμως εδώ, δεν εχω άλλη όρεξη για κλάματα.
Εξάλλου, πράγματι πιστεύω πως είναι φορές στη ζωή μου που στάθηκα σπάνια τυχερός. Ιδίως το τελευταίο διάστημα το πιστευω περισσότερο...

Σε ευχαριστώ για την ...αισιοδοξία!

Nikos Lioliopoulos said...

@Περαστικός.
Ευχαριστώ για τη συμβουλή. Είναι αλήθεια πως ένα απο τα μεγαλύτερα μου ελαττώματα ήταν οτι έδινα υπερβολική σημασία για το τι λέγαν οι άλλοι για μένα.
νομίζω ότι το ξεπερνώ σιγά σιγά...

Μερόπη ,
κάνω κάθε χρόνο αίτηση για το ανοιχτό πανεπιστήμιο ,αλλά δεν είμαι τυχερός.
Λες να ΄μαι φέτος ; Θα σε πάω στα ...μπουζούκια!
Ολους!

Anonymous said...

το επαγγελμα εδω και πολλα χρονια γραφεται επαΓΓελμα,οπως και ολα του τα παραγωγα. εφοσον αποφασιζουμε να γραψουμε,εστω και ερασιτεχνικα, ας ανοιγουμε και κανεναν τεγοπουλο-φυτρακη.

καλη προσπαθεια η γραφη σου,για αρλεκιν.

Nikos Lioliopoulos said...

@anonymous.
Ευχαριστώ για τη διόρθωση αλλά μάλλον δεν είσαι και ο πιο κατάλληλος!
Αν θυμάσαι από όταν πήγαινες σχολείο(αν πήγες) , όταν αρχίζουμε πρόταση χρησιμοποιούμε κεφαλαία ,όπως και για κύρια ονόματα όπως Αρλεκιν, Τεγοπουλος κλπ.
Επίσης στην Ελληνική, χρησιμοποιούμε και τόνους ( αν καταλαβαίνεις τι σημαίνει τόνος)...

leondokardos said...

Καλησπέρα Νίκο. Πίσω απο τις διακοπές μου και πιάνω αμέσως δουλειά !!! Αν και πολύ νέος στα μπλόγκ, μου λείψατε.
Νίκο μου όλοι μας έχουμε στιγμές με κάποιες.. Κάρμεν στη ζωή μας.
Σιγμές δυσταγμού, στιγμές λανθασμένης εκτίμησης, στιγμές που αγνοήσαμε, που όμως ποτέ δε θα μάθουμε τι αποτέλεσμα θα είχαν για μας.
Και μήπως σταματούν ποτέ αυτές... οι Κάρμεν να ξεπηδούν στη ζωή μας;;;
Ίσως κάποιες να μείνουν σαν αναμνήσεις, νοσταλγικές,ονειρεμένες,τρυφερές, άλλες θα μας βασανίζουν αδιάκοπα..

Νάσαι καλά και να..θυμάσαι...

Anonymous said...

Ο τολμών νικά!!!
Αποφασίζουμε ποιο θα ειναι το νησί μας (Ιθάκη, Σαντορίνη?) και προσπαθούμε να φτάσουμε.......
Σημασία έχει το ταξίδι, η προσπάθεια.... Αλίμονο σε αυτούς που δε προσπαθούνε!

Unknown said...

Νικόλα είναι φορές που μου αρέσει ότι βλέπω στον καθρέφτη, είναι φορές που δεν μου αρέσει...
Αλλά όταν πέρνουμε τις αποφάσεις έχουμε κάποια κριτήρια, εκείνη την δεδομένη στιγμή έχουμε τα Α δεδομένα. 'Οταν περάσουν τα χρόνια και δούμε και άλλα πράγματα και πολλές φορές και οι αποφάσεις μας δεν έχουν το αποτέλεσμα που θέλουμε λέμε αααα λάθος έκανα, αν είχα κάνει έτσι, αν είχα κάνει αλλιώς...Βλακείες Νικόλα, αν μπορούσες και αν ήξερες μπορεί να είχες κάνει αλλιώς και να ήταν αλλιώς...
Κοίτα, αν η γιαγιά μου είχε α......, θα ήταν παππούς μου.
Έλα όμως που είναι γιαγιά μου? Κατάλαβες?
Έκανες το μόνο σωστό που ήξερες εκείνη τη στιγμή.
Τώρα που ξέρεις πιο πολλά, θα τα κάνεις καλλίτερα.
Χαίρομαι που το βλέπεις ότι είσαι τυχερός.
Σε φιλώ πολύ πολύ!

patsiouri said...

Νίκο...
Πρώτον κοντεύω να τα μπήξω και ευχαριστώ πολύ γιατί έχει καιρό να μου συμβεί.
Δεύτερον...η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα και το ξέρεις.
Δε θα μάθεις ποτέ πως θα ήσουν και πως θα περνούσες αν τελικά είχες κατέβει σε κάποιο σταθμό.
Κανείς μας δε θα μάθει.
Τρίτον...μακάρι να παρατούσαν πολύ περισσότεροι τις σπουδές τους. Μακάρι να το είχα κάνει κι'εγώ.
Ειλικρινά.

Nikos Lioliopoulos said...

@Leondokardos
Καλώς τον.Ελπίζω να τελείωσες με τις διακοπές σου.Δουλειά γρήγορα!
Δυστυχώς οι "Καρμεν" είναι πολλές...

@ Γρηγορης
Ο κυκλαδίτικος αέρας βλέπω σου έκανε καλό! Καλώς ήρθες.

@lilly.
μα το συγκεκριμένο λάθος δεν είναι όπως αυτά που λες ,απο αυτα που κάνεις επειδή δεν ήξερες.
Ηταν απο τα άλλα τα πιο δύσκολα. Αυτά που ..ήξερες!

@ patsiouri
οχι άλλα "μπηξίματα" please!
Αλήθεια υπάρχει εστω και ενας λόγος να παρατήσει κανείς τις σπουδές του;
Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, Πατσιουρίτσα μας!

Sophia Kollia said...

Για και από δω! Ωραία τρυφερή ιστορία. Τι να πω,..τα είπαν όλα οι άλλοι στα σχόλια. Για αυτό δεν διαβάζω συνήθως τα σχόλια, δεν μένει τίποτα για μένα ..κλαψ ,,κλαψ..
Πάντως ωραία του την είπες του ανώνυμου!
Καλημέρα ..

thamnos said...

Γεία σου Νίκο και πάλι, ρε φίλε δεν σε ξέρω αλλά χρειάζεσαι κανα 2 κιλά κλωτσιές, με το συμπάθιο δηλαδή.
Απίστευτα ωράια η ανάρτηση σου και μαγική, όλα τα υπόλοιπα όμως... κ εγώ δεν σπούδασα ενω πέρασα σε ΤΕΙ εντος χώρας, κ εγω κολούσα όταν με ρωτούσαν τι σπούδασα, κ εγω δεν έμεινα με την Κάρμεν μου για άλλους λόγους, κ εγώ κάνω 5 χρόνια τώρα αίτηση στο ΕΑΠ, κ εγω δεν κάνω την δουλειά που γουστάρω γιατί δεν έχω κατασταλάξει ακόμη στα 36 μου.
Σταμάτα όμως ρε φίλε να λες και να ξαναλες πως είσαι εγωιστής και πως κανεις λαθος επιλογές, ξεκουβάλα και μην παψε να μιζεριαζεις και να σέρνεσαι σα να μην υπάρχεις.
Υπάρχεις και μην σου κρύβεσαι! Τι είναι αυτό που σε κρατάει? ψάξε να το βρεις και άλλαξε ρότα.
Ολοι εγωιστές είμαστε όλοι λάθη κάνουμε, ε και?
ΧΑΜΟΓΕΛΑ :))) κάνει τους άλλους να ανησυχούν.
Ουδεις ΑΣΦΑΛΤΟΣ.

Nikos Lioliopoulos said...

Σοφία ,καλώς ήρθες.
Μόνο που μπλέξαμε τις Σοφίες. Κάποια πρέπει να αλλάξει όνομα νομίζω.
Φοβάμαι οτι εχεις δίκιο, τα είπαμε όλα.Για αυτο και εγω ανέβασα καινούρια (ή μάλλον όχι και τόσο καινούρια) ανάρτηση.
Τα λέμε εκεί...

@ Θάμνος,

Όλα αυτά λοιπόν και εσύ; Και δεν αυτοκτόνησες ακόμη!
Οκ πλάκα κάνω( κάνω και πλάκες τι νόμισες!).

Τις κλωτσιές μου όμως τις θέλω, αυτό είναι βέβαιο.

thamnos said...

Τσσσ αυτοκτονία???? και δεν εχω γράψει τίποτα άσχημο, δηλ πως δεν εχω πατέρα, έζησα 1 χρόνο στο Παίδων με το παιδί μου σε μια κλωστή κ άλλα ΔΥΣΚΟΛΑ.

Νίκο δες την φάση αλλίως γιατί η ζωή περνάει... άνεμος, 9 μποφόρ.

V. said...

Πολύ όμορφη ιστορία...

...Για τις παλιές αγάπες μην μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω...

Μπορεί να μην έπρεπε να φύγεις, μα το έκανες. Ήταν επιλογή σου, την στήριξες και καλά έκανες...

Μα τώρα κάνε ότι θες, πάρε όποια απόφαση θέλεις αρκεί να ζήσεις την ζωή σου και να είσαι ευτυχισμένος...

marayia said...

Αγαπητε Λιολιοπουλε,
γι τις παλιες αγαπες μη μιλας..
Σαν ξαναδες την "Καρμεν" απο μακρυα να χαμογελα κανε την υπερβαση! Για να μη σου πω οτι εχεις αργησει ηδη..
Ανεβα στο τρενο ..
μην καθεσαι εκει πανω και ονειροπολεις ..
τσακισου να πας κοντα της
Μπορει να μην ειναι ιδια με την προηγουμενη αλλα νομιζω ισως αυτη τη φορα να ειναι καλυτερα. Ωριμοι και οι διο εχετε μαθει απο τα λαθη σας και δεν θα ξανακανετε τα ιδια!
Και μην διανοηθεις ποτε να φυγεις απο κοντα της χωρις να την ξυπνησεις ...
Τα μηπως δεν ειμαι ετοιμος, τα αστο για την αλλη βδομαδα τωρα εχω να μαζεψω τη σοδεια,
εγω τα βλεπω μαλλον σαν κατακαθια της προηγουμενης ζωης σου!
Να μου πεις ποια ειμαι εγω που σου λεω τετοια..!
Μια που στη ζωη της εχει μαθει να λεει οτι νιωθει ..
Μια που καποτε στα 23 της δεν τολμησε ..
και ... ακομα σκεφτεται ...πολλα..
Το σκεφτεται ομως ..
Την καλημερα μου εε και καλη δυναμη στην αποφαση σου ..
Ειμαι σιγουρη πως θαναι η σωστη .

Nikos Lioliopoulos said...

Θάμνε,
με σοκάρισες. Τα αστεία μας να είναι κάποιες φορές τόσο διαβολικά άκαιρα.
Τη ζωή πάντως τη βλέπω πάντα αλλιώς.

@valina
Σε καλωσορίζω. σπουδαίο τραγούδι πράγματι.
Οτι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο...

@ χειμωνιάτικη λιακάδα.
Μεγάλη μου χαρά να σε βρίσκω στα μέρη μου, λιακάδα.
..."κατακάθια της προηγούμενης ζωής σου"... τι φράση!
Μοιάζουμε λιακάδα μου, και εγώ εχω μάθει να λέω οτι νοιώθω, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος τις λίγες φορές που κάποιος το κατάλαβε.
Καε εγω δεν τόλμησα, οχι μόνο τότε...
Δεν μπορώ να πω περισσότερα . Σε ευχαριστώ πολύ.

marayia said...

Ομορφη αναρτηση! Καταθεση ψυχης..
Πραγματικη απολαυση να τη διαβαζει κανεις ..
Παλεψε το,, κανε την υπερβαση ..
Αξιζει τον κοπο ..
την καλησπερα μου αγαπητε ΛΙολιο

Σοφία said...

Μου φάνηκε very sad. Όχι too sad to be true γιατί είμαι ορκισμένα της άποψης πως ό,τι και να σου συμβεί, υπάρχουν και (πολύ) χειρότερα.

marayia said...

."κατακάθια της προηγούμενης ζωής ..."
Ναι! Νομιζω οτι ο χαρακτηρισμος ειναι πολυ ακριβης και δυστυχως συμβαινει μα λερωνουν με τη βρωμια τους κι ανθρωπους καθαρους..
Δεν eχεις παρα να παρεις πανι με αζαξ και να τα σβυσεις! Αntivirous ! χοχοχο Ντιλιτ!!
καληνυχτες και καλη βδομαδα :-)