Tuesday, August 12, 2008

Το Ταξίδι.

Τρέμω στην ιδέα ότι δεν θα κάνω ποτέ το ταξίδι.

Το ταξίδι που ονειρεύτηκα τόσες φορές ...
Το ταξίδι που θέλησα τόσο πολύ ,ΜΙΑ ΦΟΡΑ...
Το ταξίδι που ξέρω-το ξέρω καλά- πως δεν θα κάνω ποτέ...




Εδω και καιρό στριφογυρίζει στο μυαλό μου το παρακάτω κείμενο του Νίκου Δήμου.
Αυτό το κείμενο είναι οτι περισσότερο εχω αγαπήσει, διαβάζοντας.
Αυτό κείμενο έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου.
αυτό το κείμενο είμαι...ΕΓΩ.

Το αναρτώ αυτούσιο.


Ο άνθρωπος που ετοίμαζε το αυτοκίνητό του...

ΕΝΙΩΘΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ να είναι πάντα έτοιμος. 'Εβλεπε τη ζωή σαν προετοιμασία, προγύμναση, προπόνηση. 'Επρεπε πάντα να είναι σε φόρμα. Σωματικά και ψυχικά. Για κάτι σημαντικό που θα συνέβαινε, για μία περιπέτεια που θα απαιτούσε την μέγιστη απόδοση, για ένα μεγάλο πολύπλοκο ταξίδι στην άκρη των πάντων.

'Οταν ήταν παιδί, διάβαζε και ξαναδιάβαζε Ιούλιο Βερν, επιστημονική φαντασία, εξερευνήσεις, περιπέτειες. Μετά έκλεινε το βιβλίο και ξαναζούσε την πλοκή, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του ήρωα. 'Ηταν δεν ήταν έντεκα χρόνων, παραλίγο να παντρευτεί η αδερφή του έναν ομογενή, μεγαλοκτηματία στην Τανγκανίκα. Μήνες ολόκληρους πριν κοιμηθεί κάλπαζε μέσα σε απέραντες φυτείες κυνηγώντας λιοντάρια.

Μετά άρχισε να ονειρεύεται άλλες περιπέτειες, πιο ποιητικές. 'Εγραφε και στίχους. Ερωτεύτηκε αλλά δεν αγάπησε. Για λίγο καιρό στο πανεπιστήμιο μπλέχτηκε με πολιτικά, μπήκε σε νεολαίες. Συζητούσε για οράματα μιας άλλης ζωής. Μετασχηματισμός ή επανάσταση; Κι αυτά του φαίνονταν πάλι ταξίδια. Στο μέλλον, με πολύ μεγαλύτερο ρίσκο.

'Ωσπου μπήκε στη ζωή - από την πίσω πόρτα - κι άρχισε να κάνει αυτά που κάνουν όλοι. Δουλειά, σπίτι, παιδιά. Αλλά δεν έπαψε να ονειρεύεται. Και κάτι παραπάνω: Να ετοιμάζεται. Για τι πράγμα; Δεν ήξερε. 'Ηταν σίγουρος πως κάτι σημαντικό θα συνέβαινε ξαφνικά - και θα έπρεπε να ξεκινήσει. Να φύγει, να αλλάξει τόπο και ζωή. Παίρνοντας μαζί μόνο το αυτοκίνητό του.
Αυτό ήταν ο συνένοχος και ο σύντροφός του στα όνειρα. Γιατί, βέβαια, μόνος του δεν θα έφτανε μακριά. Ενώ με την βοήθεια του τετράτροχου φίλου, θα ταξίδευε σίγουρα τις μεγάλες αποστάσεις. Γι αυτό συνεχώς ετοίμαζε το αυτοκίνητό του.

Πρώτα το είχε πάντοτε γεμάτο με βενζίνα, ξέχειλο. "Σκέψου" μονολογούσε "να ξεκινάς και να μην βρίσκεις πρατήριο". Μόλις λοιπόν κατέβαινε ο δείκτης στα τρία τέταρτα, πήγαινε και το γέμιζε ως επάνω. Τον ήξεραν και στο βενζινάδικο: "φουλάρισμα - ένα χιλιάρικο!" φώναζε ο μικρός.

'Επειτα το συντηρούσε σχολαστικά. 'Αλλαζε λάδια κάθε χίλια χιλιόμετρα. ("Μπορεί να μη βρεις ΕΚΕΙ", σκεπτόταν, "και να πρέπει να κάνεις τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα με παλιό λάδι!" Που ήταν το ΕΚΕΙ, δεν ήξερε. 'Επρεπε όμως να λάβει υπ'όψη του όλα τα ενδεχόμενα.

Είχε μαζί του τα πάντα: Λάμπες για κάθε χρήση, ιμάντες, μπουζί, καπάκι ντιστριμπιτέρ, φίλτρα λαδιού και βενζίνας και πολλά άλλα ανταλλακτικά. Γέμιζαν το μισό πορτ-μπαγκαζ - όμως του έδιναν σιγουριά. ("Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε βρεί η βλάβη. Και πού!")
Ακόμα και προμήθειες κουβάλαγε στο αυτοκίνητο - λίγες αλλά βασικές. "Μπορεί να πεινάσω στο δρόμο", σκεπτόταν και είχε αποθηκεύσει φρυγανιές, κράκερς, ένα παγουράκι νερό. Τα άλλαζε μάλιστα από καιρό σε καιρό, να μην μπαγιατεύουν.

Το βράδυ, πριν κοιμηθεί, έκλεινε τα μάτια, σκεπτόταν το αυτοκίνητο πανέτοιμο και εξοπλισμένο ως τα μπούνια - και ένιωθε όμορφα. "Μπορώ να ξεκινήσω ανά πάσα στιγμή!" σκεπτόταν. "Ετοιμος!" Είχε και άδεια διεθνή στο αμάξι και τρίπτυχο, που το ανανέωνε τακτικά. 'Εδινε πίσω το παλιό - αχρησιμοποίητο - και έπαιρνε το καινούργιο.

Τελικά, βέβαια, πήγαινε μόνο σπίτι-γραφείο, γραφείο-σπίτι. Καμιά φορά, το βράδυ, στα περίχωρα για φαΐ. Σπάνια, πολύ σπάνια, εκδρομές. Παλιά, όταν ήταν πιο νέος κυκλοφορούσε περισσότερο με το αυτοκίνητο. Είχε κάνει και δύο ταξίδια στο εξωτερικό. Ιταλία. Τώρα, είχε δουλειά ως και τα Σαββατοκύριακα. Και μετά υποχρεώσεις, παιδιά, συγγενείς.

'Οσο όμως λιγότερο ταξίδευε, τόσο περισσότερο φρόντιζε το αυτοκίνητό του. Το γυάλιζε, το καθάριζε, το πλούτιζε με χρήσιμα αξεσουάρ, το συντηρούσε, το ετοίμαζε. Κάθε τρεις μέρες μετρούσε τα λάδια, τις στάθμες των υγρών, τις πιέσεις των ελαστικών. "Δεν ξέρεις ποτέ ποια στιγμή θα χρειαστεί να ξεκινήσεις", συλλογιζόταν.

Να ξεκινήσει για πού; Αυτό δεν είχε σημασία. Φανταζόταν τον εαυτό του να τρέχει σε ανοιχτούς δρόμους, με βροχές, χιόνια, ανέμους δυνατούς - και να κυνηγάει κάποιον προορισμό που έμενε πάντα μακρινός. 'Ισως να έψαχνε το Ιρκούτσκ του Μιχαήλ Στρογκώφ, ίσως ο δρόμος του ήταν η Παναμερικάνα - από τον Καναδά στην Παταγονία. Πήγαινε, έφευγε - μακριά από όλα, πιο κοντά σε τίποτα.

'Οχι πως είχε και κανένα εξαιρετικό αυτοκίνητο. 'Ηξερε από αμάξια, ήταν πάντα ενήμερος, αλλά, δυστυχώς, τα χρήματα δεν επαρκούσαν για καθαρόαιμο. Πάντως, όταν το αγόρασε, το είχε διαλέξει με προσοχή. Ενώ η γυναίκα του σκεπτόταν τις οικογενειακές ανάγκες, αυτός μετρούσε τις δυνατότητες για μεγάλα ταξίδια, την αντοχή σε ανώμαλους δρόμους, τις απαιτήσεις εξωτικών συνθηκών.

Αυτό ήταν το τρίτο του αμάξι. Τα προηγούμενα - που κι αυτά τα κρατούσε πάντα έτοιμα για μεγάλες αποδράσεις - δεν είχαν αξιωθεί να τις ζήσουν. 'Οταν γέρασαν, τα πούλησε - κυρίως διότι δεν θα επαρκούσαν πια στις ανάγκες του Ταξιδιού. Κι ένιωσε άσχημα, όταν τα αποχαιρετούσε, επειδή δεν εκπλήρωσε αυτό που κάθε μέρα τους υποσχόταν.

Το σημερινό του αυτοκίνητο ήταν ιαπωνικό ("πιο φθηνά και πιο γερά", έλεγε) εννέα ίππων και έξι ετών. Σκεπτόταν συχνά να το αλλάξει - αλλά με τις τιμές όπως είχαν απογειωθεί... Πάντως τον έτρωγε η ανησυχία, μήπως είχε γεράσει - μήπως το μοτέρ και η ανάρτηση δεν τα έβγαζαν πέρα, όταν θα έφτανε η στιγμή.

"Κι αν δεν έρθει η στιγμή;" ρωτούσε καμιά φορά τον εαυτό του. Αλλά αμέσως είχε υποκατάστατο όνειρο. Σ'αυτό, δεν έπαιρνε εντολή να φύγει. Ξεκινούσε από μόνος του. Κάποια στιγμή η ανάγκη ξεχείλιζε και - ξαφνικά, στην μέση μιας δουλειάς, στην μέση μιας ζωής - έφευγε. 'Επαιρνε δρόμο, διέσχιζε όλη την Ευρώπη (ανάμεσα σε δάση, ποτάμια, πύργους και πόλεις) κι έφτανε μετά στα όρια, εκεί που είναι μοναξιά, ομίχλη, έρημος και ορίζοντας. Αυτά, πάντα, πριν κοιμηθεί.

Την άλλη μέρα σπίτι-γραφείο, σπίτι-γραφείο. Καμία αλλαγή στην διαδρομή, εκτός από το ότι κάποτε έβρεχε - κι άλλοτε είχε λιακάδα. 'Αλλοτε διάλεγε κλασική μουσική κι άλλοτε ροκ. Τίποτε άλλο.

Βλάβες, χτυπήματα, τον γέμιζαν άγχος. 'Οσο το αυτοκίνητο διανυκτέρευε στο συνεργείο - αυτός δεν έκλεινε μάτι. "Κι αν χρειαστεί τώρα να φύγω;" 'Οταν ξαναγύριζε σπίτι, το όνειρο συνεχιζόταν: "Το παίρνω και φεύγω, περνάω χώρες, βουνά, κάμπους..."
'Ένιωθε έτοιμος. Αυτό ήταν το σημαντικό. Δεν ζούσε, αλλά περίμενε. Η αναμονή είχε αντικαταστήσει τη ζωή. Πάντοτε μέσα του αυτή η ένταση της ετοιμότητας, σαν την χορδή του τόξου. Πάντοτε μέσα του η άλλη πραγματικότητα - σαν υπόσχεση. Και το αυτοκίνητό του, προέκταση και σύντροφος, έτοιμο, ρυθμισμένο, ανυπόμονο.

Το ξεκίνημα το οραματιζόταν νύχτα. 'Εβλεπε τα ρείθρα του έρημου δρόμου να διαγράφονται άσπρα, υπερφωτισμένα, κάτω από τα μεγάλα φώτα ιωδίου. Στο βάθος, τα μάτια κάποιου ζώου να γυαλίζουν φευγαλέα στη δημοσιά. Ψύχραιμο, συστηματικό, γρήγορο οδήγημα - μπροστά του χιλιάδες χιλιόμετρα... Στροφές, ευθείες, άλλες στροφές. Η διαδοχή τους τον νανούριζε και τον κοίμιζε.

'Οσα χρόνια κι αν περνούσαν, το όνειρο ίσχυε πάντα. Η ετοιμότητα πλήρης, η αναμονή έντονη. 'Ισως εντονότερη με την πάροδο της ηλικίας. Τώρα το Ταξίδι έπαιρνε μυθικές διαστάσεις σαν τα παραμυθένια των γεωγράφων της αρχαιότητας, των χρονογράφων του Μεσαίωνα. Η Ατλαντίδα, οι Υπερβόρειοι, οι Κυνοκέφαλοι, τα νησιά των Μακάρων...

'Οταν, εντελώς ξαφνικά, έφυγε για την οριστική διαδρομή - (ελπίζω κι αυτή να είχε ωραίες στροφές κι ευθείες) βρήκανε το γέρικο αυτοκίνητο φορτωμένο ως επάνω εργαλεία, ανταλλακτικά, τρόφιμα.. "Τι τα κουβάλαγε όλα αυτά ο μακαρίτης;" αναρωτήθηκαν.

Το αμάξι πουλήθηκε σε ένα συνταξιούχο. Ούτε αυτό έκανε το Ταξίδι.

23 comments:

Laplace said...

καλημερα φιλε, απιστευτο κειμενο,ωραιος που το ανακαλυψες,δεν το ειχα ξαναδει...

το κειμενο μας εκφραζει ολους,εχει κατι απο ολους..

μην τρεμεις φιλε..
οτι ειναι να γινει,θα γινει..
εχω 3 πολυ σοβαρα τροχαια ατυχηματα με αμαξι ΧΩΡΙΣ να οδηγω(ημουν συνοδηγος)και 3 πολυ σοβαρα με μηχανη(οδηγουσα εγω) ...

ΗΔΗ το κανεις/ουμε το ταξιδι..το ταξιδι ειναι να ζεις,οχι να πας καπου,να εισαι εκει,αυτο ειναι το ταξιδι..να εισαι εκει που εισαι ΤΩΡΑ,που γραφεις..δεν ξερω αν με καταλαβαινεις,δεν ειμαι κ τοσο δυνατος στον γραπτο λογο

οταν εισαι στον γκρεμο κ περιμενεις να ερθουν να σε βγαλουν,δεν σκεφτεσαι τπτ,απλα να δεις παλι αυτους που αγαπας..κ 'βλεπεις' οτι 'το ταξιδι' ταξιδι ειναι η καθημερινοτητα

βιολιστης στη στεγη said...

Με κάλυψε απόλυτα ο laplace, Νίκο!
ΑΥΤΟ είναι το ταξίδι.
Η εμμονή, είναι απλά φυγή.
Καλή σου μέρα!

Σοφία said...

Νομίζω ότι εκείνο που δεν θα άντεχα θα ήταν η συνεχής αναμονή για το ταξίδι και όχι η πιθανότητα να μην το κάνω ποτέ! Ωραίο κείμενο πάντως.

Nikos Lioliopoulos said...

Καλημέρα φίλοι. Χαίρομαι που σας άρεσε το ταξίδι του Νίκου Δήμου.
Ίσως Ρομποτάκο, το ταξίδι που ονειρεύτηκε ο άνθρωπος αυτός, αυτό που και εγώ ονειρεύτηκα, να είναι αυτό ακριβώς που λες φίλε μου. Το ταξίδι στη ζωή.
Ίσως τελικά για αυτό το ταξίδι να γράφω, αλλά και αυτό είναι το ίδιο ανεκπλήρωτο.

Αλλά δε είμαι καθόλου βέβαιος...

" Μην ψάχνεις πια αλλού, εδώ είναι το ταξίδι..." λέει το τραγούδι.

Εγω όμως θα ψάχνω...

Nikos Lioliopoulos said...

Να ναι όμορφο το ταξίδι σου στα Κύθηρα, Βιολίστρια μας.

Σοφία μου και εγώ δεν ξέρω αν θα αντέξω την αναμονή...
Γενικά έχω ξεμείνει από αντοχές...
Και φοβάμαι...

αγροτης !!! said...

para poli oreo keimeno kai ekfrazei pistevo kathe anthropo pou agonizete kathimerina ,
pistevo pos oti tha thelame na sxoliasoume oloi mas , mas kalipse me ta grafomena tou o laplace78

kalispera se olous

VAD said...

Νίκο μου,με γύρισες στην εποχή που ο Νίκος Δήμου με το΄΄Η δυστυχία του να είσαι Ελληνας΄΄,το οποίο αποτελούσε το ευαγγέλιο μας,μας βοηθούσε να δούμε γύρω μας και μέσα μας!
΄΄Το Ταξίδι΄΄κατά την ταπεινή μου γνώμη επιδέχεται δύο αναγνώσεις.Πρώτα η καθαρά ταξιδιωτική,βλέπουμε να μένει ανεκπλήρωτο το όνειρο για το τέλειο ταξίδι,σ'άλλη γη,σ΄άλλα μέρη,ή όπου αλλού ονειρεύτηκε ο ήρωας.
Σε δεύτερο επίπεδο βλέπουμε τον ήρωα να προετοιμάζεται συνεχώς για το τέλειο!Του διαφεύγει όμως ότι το τέλειο,το αριστοτελικό΄΄τέλος΄΄,η ολοκλήρωση,αποτελείται από τα΄΄μέρη΄΄.Αρα έρχεται σταδιακά.Χάνεται η ζωή του λοιπόν κυνηγώντας το τέλειο κι αφήνοντας να τον προσπεράσουν οι μικροχαρές-΄΄τα μέρη΄΄-της ζωής.Μα αυτό είναι το πραγματικό ταξίδι!
΄΄Η Ιθάκη σ΄εδωσε το ωραίο ταξιδι...
..Κι αν φτωχική τη βρεις,η Ιθάκη
δε σε γέλασε...΄΄
Ο Καβάφης απέδωσε ποιητικά το πραγματικό ταξίδι,πολύ καλύτερα φυσικά από τη δική μου φτωχική πενα!
Και μην ξεχνας!Την καλησπέρα μου πάντα στην Τσακαλίνα μου!

leondokardos said...

Φίλε Νίκο καλησπέρα.
Μέσω του σημερινού σου πόστ,θα σου απαντήσω στις... απαντήσεις που έκανες σε δικά μου σχόλια στα δύο τελευταία πόστ σου.

Φιλία ανδρών-γυναικών: Μη μου ζητάς να συνεχίσω Νίκο,σταμάτησα στο "γιατί" γιατί πονάει, πονάει αβάσταχτα πολύ...

On the road: "Γεμίζω το ποτήρι και προχωράω.Και ας το ξέρω καλά, πως πάλι δε θα με βγάλει πουθενά".
Έτσι απαντάς στις προτροπές μου.
Νίκο μου κι εγω τελευταία γεμίζω ποτήρια. Γεμίζω τη ψυχή μου με αναμνήσεις που με σκοτώνουν και προχωράω, γνωρίζοντας κι εγω οτι δε θα με βγάλει πουθενά...

΄Οσο για το όμορφο κείμενο του Δήμου,μα η ίδια η ζωήμας είναι ενα ταξίδι. Το "αυτοκίνητό μας" φορτωμένο με όνειρα, ελπίδες, στόχους, επιδειώξεις, αλλά και αγωνίες, απογοητεύσεις,προδοσίες, λάθη και πάλι λάθη και..και και...
Όλα αυτά "στάσεις" του ταξιδιού μας
διαδοχικές, έτσι για να μας παρασύρουν να συνεχίσουμε μέχρι τέλος,το ο,ποιο τέλος...

Φίλε Νίκο απο τα πόστ σου,τις επιλογές και τα σχόλια σου καταλαβαίνω οτι είσαι ενας άνθρωπος ευαίσθητος, συναισθηματικός, ρομαντικός. Ειναι πολύ όμορφο αυτό, αλλά καμιά φορά και πολύ οδυνηρό.
Νάσαι ΠΑΝΤΑ καλά.

Anonymous said...

Mάλλον αυτή η αναμονή είναι οδυνηρή....
Καταπληκτικό κείμενο που στον καθένα απο εμάς κάτι λέει...
θα συμφωνήσω με τον vad....κυνηγώντας το τέλειο ξεχνάμε να ζήσουμε...χάνουμε την ουσία
και αυτό είναι ακόμα πιο οδυνηρό απο την αναμονή...
καλησπέρα γείτονα

marianaonice said...

"Θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδυά σαν όλες τις βραδυές χωρίς να σκίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων"

Έτσι είναι η ζωή των περισσότερων από εμάς Νίκο μου! Ο Καββαδίας το ήξερε αυτό πολύ καλά και το αποτύπωσε στους θαυμάσιους στίχους του!!

Φιλιά και χαιρετίσματα από τη μέση του Αιγαίου πελάγους!!!

Nikos Lioliopoulos said...

«…Αλλά αμέσως είχε υποκατάστατο όνειρο. Σ'αυτό, δεν έπαιρνε εντολή να φύγει…»
Είχα μια μικρή απουσία από το μπλόγκ φίλοι μου, λόγω αυτού του υποκατάστατου ονείρου. Το όνειρο που με οδήγησε σε ένα μακρύ ταξίδι αϋπνίας…

Αγρότη μου ,
σε ευχαριστώ. Είμαι πολύ περήφανος για τους σχολιαστές μου, όταν δε το πρώτο- πρώτο σχόλιο ,σαν αυτό του σχολιαστή ,είναι τόσο δυνατό τόσο …ανυπέρβλητο , τα κείμενα μου με όλα τα υλικά τους από τα οποία είναι φτιαγμένα,(πόνος, αγάπη, ευαισθησία, απουσία …) , παίρνουν μια άλλη διάσταση. Και με κάνουν να …ταξιδεύω

Nikos Lioliopoulos said...

@ Vad,
Για άλλη μια φορά με εκπλήσσεις θετικά γείτονα. Αν διάβαζε το σχόλιο σου ο Ν.Δήμου θα ήταν πολύ χαρούμενος με την ανάγνωση σου στο …όνειρο.
Η δυστυχία Βασίλη, ήταν το βιβλίο μου με έκανε να αλλάξω ριζικά τον τρόπο σκέψης μου . Εγώ δεν πρόλαβα την εποχή της δυστυχίας . Γνώρισα τον Ν.Δήμου στα χρόνια της εφηβείας μου , μέσα από τα εκπληκτικά του ημερολόγια στο περιοδικό «4 τροχοί» το οποίο τότε ήταν έδινε μια μαγική διάσταση στην αυτοκίνηση.
Εκτοτε έγινα φανατικός θαυμαστής του , έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα από όσα έχει γράψει.
Όπως και στη ζωή μου ,έτσι και στο μπλογκ μου , έχω ως πρότυπο μου τον συγγραφέα . Τον μεγάλο αυτό ορθολογιστή, τον μεγάλο αυτό αισθηματία… Ότι και να πω για αυτό τον άνθρωπο είναι λίγο.
Τώρα πως γίνεται και είμαι φανατικός θαυμαστής ενός ανθρώπου που πολεμά κάθε είδους φανατισμό;
Αυτό είναι μια άλλη ιστορία!

Nikos Lioliopoulos said...

Λεοντόκαρδε μου,

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Το να είσαι «ευαίσθητος, συναισθηματικός, ρομαντικός» είναι πολλές φορές οδυνηρό το ξέρω. Είναι όμως κάποιες στιγμές που είναι τόσο μα τόσο όμορφο . Μπορεί να είναι λίγες ,ελάχιστες, αλλά για αυτές και μόνο , τις ελάχιστες, αξίζει όσο τίποτε ,να είσαι ρομαντικός, ευαίσθητος , συναισθηματικός…

Τι θα ήταν η ζωή μας φίλε μου, αν δεν υπήρχαν τα όνειρα , τα ταξίδια του νου. Ένα τίποτα.
Το εχω ξαναπεί και το λέω πάντα Οι άνθρωποι πεθαίνουν ,όταν πεθαίνουν τα όνειρα τους.
Όταν παύουν να ταξιδεύουν .

Ταξιδεύω λοιπόν , και πάντα θα ταξιδευω με τη φωνή του Leonard Kohen …


Suzanne takes you down to her place newer the river
You can hear the boats go by
You can spend the night beside her
And you know that shes half crazy
But thats why you want to be there
And she feeds you tea and oranges
That come all the way from china
And just when you mean to tell her
That you have no love to give her
Then she gets you on her wavelength
And she lets the river answer
That youve always been her lover

And you want to travel with her
And you want to travel blind
And you know that she will trust you
For youve touched her perfect body with your mind…


http://www.youtube.com/watch?v=czQoGSYBeHU

Nikos Lioliopoulos said...

@Mariannaonice

Τι όμορφο ,τι πρωτότυπο, τι ανέλπιστο να μας γράφεις μέσα από το καράβι. Σε ευχαριστώ πολύ. Σου εύχομαι να περάσεις καλά στον όμορφο τόπο σου.
Ο Καββαδίας , ταιριάζει απόλυτα. Έψαξα και δεν βρήκα ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια για να «ντύσω» την ανάρτηση μου. Το « γράμμα σε ένα ποιητή του Καββαδία , επενδυμένο μουσικά και τραγουδισμένο υπέροχα από τον Δ. Ζερβουδάκη.
«Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey»

@ Μαρία (http://flogameliki.pblogs.gr/)

Πηγα στο μπλόγκ σου είδα την τελευταία ανάρτηση , είδα τις φωτογραφίες και …χαλάστηκα! Αυτό το χωριό έχεις πολλές αφορμές να το αγαπάς και κάποιες να το …μισείς!(ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις).
Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο. Να είσαι καλά .

Meropi said...

Τι ωραίο κείμενο είναι αυτό Νίκο μου!!!
Άντε τι περιμένεις κάνε το ταξίδι σου έστω μια φορά, για να μη σου μείνει απωθημένο!! Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το απωθημένο...

busy bee said...

Πολλούς ταξιδευτές στην παρέα φίλε Νίκο!
Και αυτό είναι πολύ σημαντικό!
Ετσι μπράβο, να ταξιδεύουμε, αυτό έχει σημασία,είτε με υλικές είτε με άυλες "σακαράκες"!
Απλά ταξιδεύετε!
Μην σας νοιάζει ο προορισμός!
Καλά ταξίδια συν-ταξιδευτές!

Μαριλένα said...

δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει..

γεια σου Νίκο και από εδώ :)

leondokardos said...

Νίκο ,το ίδιο είμαι κι εγω σε υπέρτατο μάλιστα βαθμό, ρομαντικός, ευαίσθητος, συναισθηματικός. Δυστυχώς όμως, αυτά μου στοίχισαν πάρα πολύ στη ζωή μου, ψυχικά, οικογενειακά, επαγγελματικά. Και σήμερα μαζεύω αναμνήσεις....
Ποτέ όμως δε πρόκειται να μετανιώσω γιαυτό που είμαι, ποτέ δε θα πάψω να ταξιδεύω, να ονειρεύομει,να πονάω...
Αξίζει τόσο πολύ....

Nikos Lioliopoulos said...

@Μερόπη,
Ξεκινάω Μερόπη μου ξεκινάω, φορτώνω τα τελευταία μου μπαγάζια και φεύγω .
Ξεσκαρτάρω ελπίδες, στόχους, όνειρα, αγάπες. Παίρνω μαζί μου τα καλύτερα και φεύγω.
Ιδέες για προορισμούς δεκτές !

@bussy bee.

Μάνο μου, έχουμε φοβερή παρέα φίλε, ναι, και το πιο σπουδαίο: είμαστε όλοι έτοιμοι για ταξίδι!

@ Μαριλένα .

Καλώς ήρθες στο τσαντίρι μας . Πολύ όμορφο τραγούδι μας θύμισες , Να είσαι καλά .

@ λεοντόκαρδος.
Έτσι σε θέλω φίλε ,μη μετανιώνεις ποτέ. Το ξέρω τι σου στοίχησαν όλα αυτά, το ξέρω καλά. Σίγουρα όμως κέρδισες κάτι. Ίσως αγαπήθηκες για αυτά (ίσως…) , ίσως κέρδισες από αυτά (ίσως…),
αλλά αυτό μου μετράει είναι πως όλα αυτά είσαι ΕΣΥ.

leondokardos said...
This comment has been removed by the author.
leondokardos said...

Νίκο μου, οι απαντήσεις σου στα σχόλιά μου με συγκινούν σχεδόν κάθε φορά. Ίσως γιατί καταλαβαινόμαστε,ίσως γιατί μοιάζουμε...
ΝΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.

Anonymous said...

ναι νίκο μου έχει πολλές αφορμές να το αγαπάς...
η αγάπη δεν έχει να κάνει με το τι αγαπάνε οι άλλοι,αλλά με το πως νιώθεις εσυ....
εγω προσωπικά εχω λόγους να αγαπάω...
αν εσένα σε χαλάει τι να σου πω...
και το καράτε δεν το αγαπάς και εγώ το λατρεύω...
μέσα απο αυτά που μας χωρίζουν σίγουρα υπάρχουν και πράγματα να μας ενώνουν....
ας μην σταθούμε εκει...
οι φίλοι μου είναι για μένα πολύτιμοι,όπως άλλωστε για κάθε άνθρωπο...
και δεν είναι απαραίτητο να τους εγκρίνει κανείς...
βέβαια η ανάρτηση έλεγε για κάτι πολύ σημαντικό...
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑ''ΜΥΘΟΣ'' ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΜΑς ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΜΕΛΙΚΗ....
διατεθιμένος να βοηθήσει την φλόγα με όποιο τρόπο του ζητήσουμε...
ξέρεις αυτές οι φίρμες δεν πάνε εύκολα απο εδώ και απο εκει

Nikos Lioliopoulos said...

Μαράκι μου γειά.
Ο πόλεμος των blog μας συνεχίχεται! Προσπαθούσα να σου αφήσω μυνημα την μερα της γιορτής σου αλλά δεν το δεχόταν με τίποτε,
Σου ευχομαι χρόνια πολά εστω και καθυστερημένα . Να εισαι πάντα γερή και δυνατή.
Είναι πολυ ανακουθιστικό που δεν θυμωσες , επειδή γνωρίζεις οτι εχω την ιδιατερότηταα να εξωτερικευω με ευκολία τα συναισθήματα μου , όσο επιζήμιο και να είναι αυτό μερικές φορές .
Σε ευχαριστώ

Υ.Γ.Χάρηκα πολυ που ο προπονητής της Εθνικής Γερμανίας είναι απο τη Συκιά ,ενα χωριό στο οποίο εχω ιδιαίτερη αδυναμία!