Οταν η οργή για το άδικο και την υποκρισία του κόσμου σε κυριεύει, όταν το μυαλό σου είναι τυλιγμένο από σκόρπια συναισθήματα, όταν τα ατέλειωτα γιατί σε βασανίζουν ,τι καλύτερο φάρμακο από τη μουσική.
Ευτυχώς υπάρχουν οι Smiths :Heaven Knows I'm Miserable Now
καιThere is a light that never goes out
κάθε φορά πού νοιώθω τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου
καταφεύγω στην ποίηση
(διαμάντι που βρήκα στο ίντερνετ):
Η εποχή της αρρώστιας
Χάρτινες μαριονέτες,
Πείτε τους ότι έρχομαι
Και δεν είναι οργή αυτό που με συντροφεύει.
Χυδαίες λέξεις σκορπισμένες
Στα όρια του τζακιού,
Μια πομπή από αστείους πειρατές.
Ο κόσμος είναι φτιαγμένος
Από τα μέταλλα της αδικίας,
Στα συντρίμμια των δρόμων
Υψώνεται η ραχοκοκαλιά του νέων θεών.
Τα παιδιά της απελπισίας,
Τα παιδιά των όπλων,
Ποντίκια των υπονόμων,
Τα κρυστάλλινα σκήπτρα σας έσπασαν…
Έρχομαι και δεν είναι οργή αυτό που με συνοδεύει
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΒΗΝΕΙ ΠΟΤΕ!
No comments:
Post a Comment