ΠΑΣΟΚ ή νέο Κόμμα ;

Με αφορμή ένα σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση, θα ήθελα -φίλοι μου- να σας εξομολογηθώ κάτι, ένα φοβερό δίλημμα πού με βασανίζει τον τελευταίο καιρό.

Τον περασμένο Ιούλιο ήμουν από τους πρώτους που υπέγραψαν την Διακήρυξη για την ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Είχα ανεβάσει μάλιστα και μια σχετική ανάρτηση με χιουμοριστική διάθεση τότε, με αφορμή την συμμετοχή μου στη διακήρυξη αυτή.

Έκτοτε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι της πολιτικής κατάστασης της χώρας μας ενώ τα πράγματα άλλαξαν ριζικά ως προς την εκλογική επιρροή των κομμάτων.

Η ακλόνητη -τότε -κυβέρνηση της Ν.Δ. κατέρρευσε στις δημοσκοπήσεις ,ιδιαίτερα μετά τις απίστευτες αποκαλύψεις για την υπόθεση του βατοπαίδιου, το Πασόκ ανέκαμψε εντυπωσιακά όσο και ανέλπιστα, τα θεατρινίστικα του Καραμανλή σταμάτησαν να αποδίδουν ,η φούσκα Τσίπρα άρχισε να ξεφουσκώνει, ο Πάγκαλος παραδόξως δεν έχει κάνει καμιά αυτοκαταστροφική δήλωση ακόμη , ο Βενιζέλος(Ω, ο αγαπητός μου Βαγγέλης!) φαίνεται να συμβιβάζεται με την ιδέα ότι θα αργήσει να γίνει ο πρωθυπουργός (Ο Πρετεντέρης δεν άλλαξε καθόλου αλλά αυτό λίγη σημασία έχει, ο Λαζόπουλος –ευχαριστώ θεέ μου- εξαφανίστηκε, , και πολλά ακόμη.

Μεσολάβησε η διεθνής οικονομική κρίση, και άλλα πολλά που έχουν αλλάξει το πολιτικό σκηνικό αυτής της χώρας.

Είναι άραγε το ίδιο επίκαιρη η πολιτική αυτή διακήρυξη του καλοκαιριού; Η ανάγκη δημιουργίας νέων κομμάτων είναι το ίδιο επιτακτική άραγε, μετά από αυτές της αλλαγές; Πολύ με βασανίζει αυτή η σκέψη τελευταία .

Και εδώ μπαίνει και το προσωπικό ζήτημα, φίλοι μου, το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας γράφοντας αυτές τις γραμμές. Πολλά είναι τα ερωτήματα που παιδεύουν το μυαλό μου.

-Να τα αφήσω όλα αυτά στην άκρη τώρα που όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως έρχεται ,η ώρα του Πασόκ;

-Να ξεχάσω πως ήμουν απελπιστικά μόνος στον τόπο μου, όταν πριν ένα χρόνο υποστήριζα δημόσια τον Γιώργο Παπανδρέου , με τεράστιο προσωπικό πολιτικό κόστος;

-Θα μπορέσει ο Γιώργος να τα καταφέρει όπως ο Σημίτης, έχοντας στις πλάτες του ένα τόσο άθλιο κόμμα;

- Γιατί να είμαι εγώ πάντα αυτός που θα παλεύω με ανεμόμυλους και να μην αρχίσω έστω και τώρα να γίνομαι λιγάκι πραγματιστής στη ζωή μου;

-Να αγοράσω και εγώ ένα καινούριο κουστουμάκι με την ευκαιρία, -μιας που το παλιό θα μου κάθετε λίγο φαρδύ- η πάλι αφόρετο θα μείνει όπως και τα προηγούμενα;

Από την άλλη όμως έχω ήδη υπογράψει την διακήρυξη το κείμενο της όποιας με βρίσκει 100% σύμφωνο.

Είναι λοιπόν σκληρό το δίλημμα: ΠΑΣΟΚ ή νέο Κόμμα , που με βασανίζει φίλοι μου.

Αν μπορεί ας με βοηθήσει κάποιος να το αντιμετωπίσω.

ΕΓΕΡΣΙΣ.....

-"Πάρε μια Αλβανίδα για τα βαριά του σπιτιού- θα σου στοιχίσει το μισό... Μόνο να μη σε "γδύσει" πρόσεχε καημένη μου. Μην την αφήσεις μόνη ε??"

-"Σου λείπει μπογιατζής? Πήγαινε στην Ομόνοια, πάρε έναν Πακιστανό, περιμένουν για μεροκάματο κάθε πρωί... "

-"Μα είναι δυνατόν, να μας παίρνουν αυτοί οι άπλυτοι τη δουλειά??"

-"Σιγά μην πάρω το λεωφορείο, λες και βρίσκομαι σε παν-βαλκανικό συλλαλητήριο και όχι τιποτε άλλο-, κάθονται κιόλας οι άχρηστοι..."

-"Νοικιάζεται τριάρι στο Γουδί. Αλλοδαποί και φοιτητές αποκλείονται.."

- "Οι Ελληνες δεν ειναι ρατσιστές, διότι έχουν ζήσει στην ξενιτιά. Τα άλλα είναι προβοκάτσιες."

-"Οι Αλβανοι βρε παιδί μου, πολύ βρώμικοι, είδες πως έχουν τα σπίτια τους? Σιχαίνομαι.. "

Κι εγώ σιχαίνομαι...


Κάντε κλικ εδώ για τη συνέχεια http://stillelate.blogspot.com/2008/11/blog-post_25.html

Δεν συνηθίζω να ανεβάζω αυτούσια κείμενα που δεν είναι δικά μου στο μπλογκ μου, αλλά σήμερα θα μου επιτρέψετε να ανεβάσω το παρακάτω κείμενο απο το μπλογκ "Να πανικοβληθώ", το οποίο μου έκανε αμέσως εντύπωση για την τόλμη και την ειλικρίνεια με την οποία αντιμετωπίζει το ζήτημα της μετανάστευσης. Συμφωνώ σε κάθε του λέξη και με εκφράζει απόλυτα.

Θα παρακαλούσα όσοι θελήσετε να σχολιάσετε, γράψτε το σχόλιο σας εκει. http://stillelate.blogspot.com

Χειμερία νάρκη. Ή αλλιώς: Ας μιλήσουμε για πολιτική!

Κάθε χειμώνα πέφτω σε χειμερία νάρκη. Δεν κάνω τίποτε άλλο από το να αναβάλω τα πάντα για την άνοιξη και το καλοκαίρι. Και σχεδόν πάντα το καλοκαίρι με βρίσκει να καταριέμαι τον εαυτό μου για την χειμωνιάτικη μου απραξία, ενώ ορκίζομαι να μην την επαναλάβω τον επόμενο χειμώνα. Έτσι και φέτος υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην συνεχίσω την ίδια πρακτική. Πολύ φοβάμαι όμως φίλοι μου, πως και πάλι φέτος θα αθετήσω τον ...όρκο μου.
Έτσι λοιπόν άεργα πέρασα και την σημερινή Κυριακή. Λίγο διάβασμα , λίγο ποδόσφαιρο, μια ταινία και πολυ blogging.
Σήμερα ήταν όμως η λιγότερο παραγωγική μου μέρα μπρος στον υπολογιστή. Έγραφα -έσβηνα, ξαναέγραφα -ξαναεσβηνα. Μάταια όμως αφού δεν κατάφερα να γράψω κάτι άξιο προς ανάρτηση. Είναι και εκείνη η υπόσχεση βλέπετε, το να μη γράφω προσωπικά που κρατάει σφιχτά τα γκέμια...Για αυτό και εγώ θα το ρίξω στην πολιτική και όσο αντέξω!
Σκέφτηκα πολλές φορές να γράψω στο blog μου κάποια πράγματα σχετικά με την πολιτική μου ιδεολογία. Να λοιπόν μια καλή ευκαιρία να αρχίσω να γράφω κάτι...

Ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι η απέχθεια μου προς το κράτος και οτιδήποτε κρατικό. Η αποστροφή μου προς το κράτος ή μάλλον τον κρατισμό είναι το πρώτο πράγμα που μου΄ρχεται στο μυαλό ,όταν κάποιος με ρωτάει για τα πολιτικά μου πιστεύω. Βεβαίως θεωρώ εαυτόν και αριστερό αλλά αυτό θα το δούμε λιγάκι αργότερα.Πιστεύω ότι το κράτος αντί για μηχανισμός αναδιανομής υπέρ των αδυνάτων, που θα 'πρεπε να είναι , κάνει ακριβώς το αντίθετο. Λειτουργεί υπέρ των λίγων και αυτό βέβαια επιφέρει μια στρέβλωση στην αγορά με αποτέλεσμα έννοιες όπως ,ιδιωτική πρωτοβουλία, ανταγωνιστικότητα, ισότητα ευκαιριών, κ.λ.π. να είναι σχεδόν ανύπαρκτες στην σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα.
Δεν θα επιχειρηματολογήσω σχετικά με τις απόψεις μου , θα παρουσιάσω σήμερα ένα παράδειγμα το οποίο και υπήρξε έναυσμα για τον σημερινό μου προβληματισμό.

Η σημερινή μου επιλογή απο τον κυριακάτικο τύπο ηταν η εφημερίδα το Έθνος. Τα "Ναυτιλιακά νέα" με τον Κέβιν Σπεϊσυ ηταν το δέλεαρ, μια ταινία που παρεμπιπτόντως την είδα αμέσως και μου άρεσε πολύ.

Το Εθνος λοιπόν, είναι μια εφημερίδα που ανήκει σε μεγαλοεργολάβο του οποίου οι εταιρεία εκτελεί μεταξ'υ άλλων και πολλά μεγάλα δημόσια έργα. Ανήκει μάλιστα στον λεγόμενο "δημοκρατικό" χώρο και είναι απο τις πιο σκληρά αντιπολιτευόμενες στην κυβέρνηση εφημερίδες.

Στα Κυριακάτικα φίλα είναι σύνηθες πολλές σελίδες να καλύπτονται με διαφημίσεις. Απόλυτα φυσιολογικό αν κρίνει κανείς από την μεγάλη αναγνωσιμότητα των κυριακάτικων εφημερίδων.Εκείνο όμως που δεν είναι καθόλου φυσιολογικό, κατά τη γνώμη μου και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα το πως λειτουργεί η οικονομία τη χώρα μας, είναι το ποιοι είναι οι διαφημιζόμενοι . Σε μια λογικά οργανωμένη ανταγωνιστική οικονομία, το απολύτως φυσιολογικό θα ήταν οι διαφημιζόμενοι να είναι μεγάλες εταιρίες λιανικής και προϊόντα ευρείας κατανάλωσης που στόχο θα είχαν την αύξηση των πωλήσεων μέσα από την προβολή τους στο ευρύ κοινό στο οποίο και απευθύνονται μέσα από τις πανάκριβα (υποθέτω) πληρωμένες καταχωρίσεις.

Θα διαπιστώσει κανείς παρατηρώντας τις καταχωρίσεις, οτι στην Ελλαδα του 2008 , το κράτος είναι ο βασικός πελάτης της διαφήμισης, στις περισσότερες δε των περιπτώσεων τις χρησιμοποιεί ως προπαγάνδα, σπαταλώντας λεφτά των φορολογουμένων.

... Για του λόγου το αληθές ας ρίξουμε μια ματιά στις διαφημίσεις του σημερινού Έθνους. Μεταξύ άλλων θα δει κανείς τις εξής καταχωρήσεις.:

Πρώτη σελίδα. ΟΠΑΠ. .
Σελ.3. Εθνική Τράπεζα (ολοσέλιδη)
Σελ.9 Υπουργείο Οικονομικών .(ολοσέλιδη, διαφημίζει τον προϋπολογισμό)(;)
Σελ.11 Ιστιτούτο μεταναστευτικής πολιτικής. (ολοσέλιδη)
Σελ 19 Υπουργείο απασχόλησης.(Ολοσελιδη)
Σελ.29 Agrocert. Οργανισμος πιστοποίησης.
Σελ 35 ΔΕΗ. (ολοσελιδη)
Σελ 39 ΙΚΠΑ. (Ινστιτούτο κοινωνικής και προληπτικής ιατρικής).
Σελ.41 Περιφέρεια ανατολικής Μακεδονία-Θράκης.
Σελ 47 Υπουργειο Υγείας .Σχετικά με αυτή την καταχώρηση μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Επιπροσθέτως να αναφέρουμε οτι η κρατική διαφήμιση συντηρεί την πλειοψηφία του επαρχιακού τύπου,.

Αφήνω βέβαια στη άκρη το ζήτημα της διαφάνειας στην επιλογή εντύπων, όπως επίσης και την απορία μου για την αναγκαιότητα διαφήμισης...Υπουργείων, ενώ δεν γνωρίζω -όπως και κανείς φαντάζομαι- τα ποσά που δαπανούνται για αυτούς τους σκοπούς.

Με αφορμή αυτό το παράδειγμα θα προσπαθήσω της επόμενες μέρες να καταθέσω κάποιες από τις πολιτικές μου απόψεις.

Προσβλέποντας στη...χλέυη σας!

…«Πόσον καιρό έχεις να βάλεις στο στόμα σου καμία κρεμίτσα; Κάνα εκλέρ;»
«Α, καμπόσους μήνες» είπε ο Φ.

«Δεν τα πεθυμησες;» ρώτησε ο Σνάμπελ.

«Ε, ναι. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μ΄αρέσει να ολοκληρώνω ένα γεύμα λαμβάνοντας μια ποσότητα γλυκών. Τώρα όμως, ανάγκη πειθαρχίας…Καταλαβαίνετε».

«Τι μου λες;» έκανε ο Σνάμπελ, σαβουρώνοντας τη σοκολατίνα του με τρόπο ώστε ο Φ. να νοιώθει την απόλαυση που έχανε. « Κρίμα είναι να ‘σαι τόσο αυστηρός με τον εαυτό σου. Η ζωη είναι μικρή. Δε θα θελες να δοκιμάσεις μια μπουκίτσα;» Ο Σνάμπελ χαμογελούσε πονηρά. Πρόσφερε στον Φ. ένα κομματακι με το πιρούνι του.

Ο Φ. ¨ένοιωσε να ζαλίζεται. «Να σας πω», είπε, «υποθέτω ότι πάντα μπορώ να επιστρέψω στην δίαιτα μου από αύριο».

«Βεβαιότατα, βεβαιότατα « είπε ο Σνάμπελ. «Τώρα είπες την καλύτερη κουβέντα». Παρόλο που θα μπορούσε ν’ αντισταθεί, ο Φ. αντιθέτως υπέκυψε. «Γκαρσόν», είπε και ρίγησε: «Ένα εκλέρ και για μένα παρακαλώ».

«Ωραία ωραία», είπε ο Σνάμπελ. «Αυτό είναι! Καλωσόρισες στην παρέα. Αν ήσουνα πιο υποχωρητικός κατά το παρελθόν, θέματα που θα ‘πρεπε να ‘χανε λυθεί εδώ και καιρό, τώρα δεν θα υπήρχαν-καταλαβαίνεις τι εννοώ».

Ο σερβιτόρος έφερε το εκλέρ και το’ βαλε μπροστά στον Φ. Του Φ. του φάνηκε σαν να ‘δε τον τύπο να κλείνει το μάτι στον Σνάμπελ αλλά δεν ήταν σίγουρος. Άρχισε να τρώει το λιγωτικό γλυκό, και την έβρισκε με κάθε λιμπιστική μπουκιά.

«Απόλαυση δεν είναι;» ρώτησε ο Σνάμπελ, μειδιώντας σαν άνθρωπος που ξέρει. «Είναι πλήρες θερμίδων», βέβαια.

«Ναι» μουρμούρισε ο Φ. με το μάτι αγριεμένο και τρέμοντας. «Θα πάνε γραμμή όλες στα μπούτια μου»

«Το βάζεις όλο στους γοφούς, ε;» ρώτησε ο Σνάμπελ.

Ο Φ. ανάσαινε βαριά. Ξαφνικά οι τύψεις πλημμύρισαν κάθε αγγείο του σώματός του. Θεούλη μου τι πήγα και έκανα σκέφτηκε. Έσπασα τη δίαιτα μου! Καταβρόχθισα πάστα, ενώ γνώριζα τέλεια τις συνέπειες! Αύριο θα ‘μαι αναγκασμένος να φαρδύνω τα κουστούμια μου!
«Σας συμβαίνει τίποτα, κύριε;» ρώτησε ο σερβιτόρος, χαμογελώντας ομού μετά τον Σνάμπελ.
«Ναι, τι ειν’αυτά τα πράγματα» ρώτησε ο Σνάμπελ. «Έχεις πάρει ύφος λες και μόλις έχεις διαπράξει κάνα έγκλημα».

«Σας παρακαλώ δεν είμαι σε θέση να το συζητήσω τώρα! Χρειάζομαι καθαρό αέρα! Μπορείτε να ταχτοποιήσετε το λογαριασμό, και θα αναλάβω εγώ τον επόμενο». «Μην ανησυχείς»είπε ο Σνάμπελ. «Θα τα ξαναπούμε στο γραφείο. Ακούω ότι ο Υπουργός θέλει να σε δεί σχετικά με κάτι καταγγελίες».

«Τι; Τι καταγγελίες;»ρώτησε ο Φ.

«Α, δεν ξέρω ακριβώς. Έχουν κυκλοφορήσει κάτι φήμες. Τίποτα συγκεκριμένο. Μερικές ερωτήσεις που οι αρχές χρειάζονται απάντηση. Δεν είναι βιαστικό, καθόλου. Αν πεινάς ακόμα Χοντρούλη…»

Ο Φ. το έβαλε στα πόδια κι έτρεξε σαν σίφουνας στο σπίτι του, Ρίχτηκε στο πάτωμα μπρός στον πατέρα του και ξέσπασε σε λυγμούς. «Πατέρα έσπασα τη δίαιτα μου!» ούρλιαξε. «Σε μια στιγμή αδυναμίας παράγγειλα πάστα. Συγχώρα με πατέρα! Έλεος σε ικετεύω!»

Ο πατέρας του τον άκουσε ήρεμα και είπε: «Σε καταδικάζω σε θάνατο».

«Το ‘ξερα πως θα με καταλάβαινες», είπε ο Φ., κι ύστερα οι δύο άντρες αγκαλιάστηκαν κι επαναβεβαίωσαν την σταθερή απόφαση τους να περνάνε περισσότερο απ ’τον ελεύθερο χρόνο τους δουλεύοντας χωριστά.



Θυμήθηκα χθες αργά το βράδυ αυτό το κείμενο από το βιβλίο του πολυαγαπημένου μου Γουντυ Αλλεν «Όλα τα γραπτά του» ( εκδόσεις Bell), λίγα λεπτά αφότου είχα διαπράξει ένα σοβαρότατο μεταμεσονύκτιο παράπτωμα : Νυχτερινή επιδρομή στο ψυγείο!

Σήμερα κλείνω 6 μήνες δίαιτας με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Έχω χάσει 32 κιλά και είμαι ένα μόλις από τον μαγικό διψήφιο αριθμό κιλών, που δεν θα το πίστευα ούτε στα όνειρα μου πριν αρχίσω αυτή την προσπάθεια. Μια προσπάθεια κατά τη διάρκεια της οποίας επέδειξα αξιοσημείωτη επιμονή και πειθαρχία, οπλισμένος με ανέλπιστη για τον ευάλωτο χαρακτήρα μου, αντοχή. Ως χθες βράδυ βέβαια ,όποτε και συνέβη το…μοιραίο!

Σήμερα, πνιγμένος στις ενοχές της επόμενης μέρας, και αδυνατώντας να βρω το θάρρος να κοιτάξω στα μάτια την πολυαγαπημένη μουτον τελευταίο καιρό ….ζυγαριά, αναστέλλω προσωρινά την υπόσχεση μου να μη γράφω «προσωπικά» στο blog μου και δημοσιεύω το αμάρτημα μου αυτό, προσβλέποντας στην…χλεύη σας, προς παραδειγματισμό μου…

Αγαπημένοι μου μπλογκογειτόνες, στο λόγο της ιντερνετικής μου τιμής, δηλώνω δημόσια πως δεν θα το ξανακάνω!!!

«Ε΄ ρε χούντα που μας χρειάζεται!»

(Σημ. Όποιος συμφωνεί έστω και λίγο με τον τίτλο παρακαλείται όπως… μας αδειάσει τη γωνιά!
Σίγουρα βρίσκετε σε λάθος μπλόγκ.)



Προς μεγάλη μου έκπληξη το πολυτεχνείο έχει την τιμητική του στα μπλογκς της «γειτονιάς» μου. Μέσα από πολύ όμορφα κείμενα οι μπλόγκερς αποδίδουν στο μεγάλο αυτό γεγονός της νεότερης ιστορίας της χώρας , νέα σύγχρονη διάσταση, 35 χρόνια από την ηρωική εξέγερση του πολυτεχνείου. Είναι νομίζω περιττό να πούμε περισσότερα. Δεν θα γράψω λοιπόν για το θέμα.
Μονάχα θα μοιραστώ μαζί σας, μια σκέψη ….

«Ε ρε χούντα που μας χρειάζεται!»

Μεγαλώνοντας σε αγροτική περιοχή, δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουσα αυτή την φράση. Και κάθε φορά που την άκουγα παραξενευόμουν όλο και περισσότερο. Τι ήταν όλα αυτά που μας μάθαιναν στο σχολείο; Τόσο αίμα χύθηκε, τόσοι άνθρωποι υπέφεραν, η ίδια η χώρα μας μίκρυνε. Πως μπορεί κάποιος με τόση ευκολία να ξεστομίζει τέτοιες κουβέντες;

Παράξενο αλλά όχι ανεξήγητο., για τον τόπο στον οποίο ζω.

Πνιγμένη στους μύθους της, στις προκαταλήψεις και στην καθυστέρηση, η Ελληνική επαρχία, αρνούνταν πεισματικά να αντιληφθεί την πραγματικότητα.
Φτώχεια , υστέρηση , υπανάπτυξη . Έτσι πορεύτηκε για δεκαετίες αυτός ο τόπος. Σκληρός αγώνας για επιβίωση στις αγροτικές περιοχές, που καιρός για «πολυτέλειες» όπως παιδεία και πολιτισμό.

Σήμερα τα πράγματα ευτυχώς έχουν αλλάξει . Το βιοτικό επίπεδο της ελληνικής επαρχίας έχει ανέβει και έστω και με δυσκολίες συμβαδίζει με τον υπόλοιπο κόσμο, δεν έχει όμως καταφέρει πλήρως να απεξαρτηθεί από τις χρόνιες ασθένειες που κουβαλάει, θαρρείς για αιώνες. Η προκατάληψη υπάρχει ακόμη , συντήρηση και δυσαρμονίες έχουν ακόμη τη θέση τους στη σκέψη των ανθρώπων. Ο λαϊκίστικος ή και φασιστικός κάποιες φορές λόγος, βρίσκει αρκετά ευήκοα ώτα .

Παρά τις αντιξοότητες όμως η δημοκρατία φαίνεται να ριζώνει βαθιά στο μυαλό των ανθρώπων της επαρχίας. Οι αντιδημοκρατικές φωνές –πλειοψηφία στο πρόσφατο παρελθόν-με τον καιρό αραιώνουν .
Αρκεί όμως αυτό; Κατά τη γνώμη μου, όχι .

Για όσο καιρό ακόμη νέοι άνθρωποι, θα επισημαίνουν ανερυθρίαστα την ανάγκη μιας νέας χούντας , για όσο καιρό ακόμη φασίστες θα ζουν ανάμεσα μας, θα διδάσκουν στα σχολεία μας ή -το τραγικότερο -θα μας εκπροσωπούν από θέσεις ευθύνης(π.χ. Δήμαρχοι),
η δημοκρατία μας φαίνεται πως έχει δρόμο ακόμη..

Storie di tutti i giorni...

-->

Είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Ο ήχος τον τροχών στο βρεγμένο οδόστρωμα από ένα περαστικό αυτοκίνητο, διέκοψε για λίγο την αποπνικτική ησυχία της μικρής πόλης. Τράβηξε την κουρτίνα και κοίταξε από το παράθυρο τον έρημο δρόμο. Έρημος όπως πάντα. Θυμήθηκε τα λόγια του αγαπημένου του δασκάλου. ‘ Να μην ζήσεις ποτέ σου σε έρημους δρόμους’ του είχε δώσει για συμβουλή. Ποτέ δεν είχε μετανιώσει που δεν τον άκουσε.

Ποτέ ; .Δεν ήταν βέβαιος…

Στον υπολογιστή έπαιζε για χιλιοστή φορά εκείνο το βράδυ, το αγαπημένο του τραγούδι.

'...un giorno in piu che se ne va

-->

Τρία κακάσχημα σκυλιά περνούσαν τώρα στον άδειο δρόμο. Τρία μαζί, πόσο σπάνιο είναι να δεις τρεις ανθρώπους μαζί σε αυτό τον δρόμο, σκέφτηκε και γέλασε.. Που και που κανένας ξεχασμένος διαβάτης ή κάποιο βιαστικό αυτοκίνητο, τίποτε άλλο. Και όμως του άρεσε να κοιτάει το δρόμο.

'...Un giorno ii piu che passa ormai...'

Ιστορίες….

Θα ήθελε πολύ να είχε μια όμορφη, μια εντυπωσιακή ιστορία να πει, αλλά δεν είχε. Δεν είχε κάτι δικό του, κάτι ενδιαφέρον, κάτι που θα τραβούσε την προσοχή, ήταν όλα τόσο συνηθισμένα .Και είχε στερέψει από φαντασία, προσπάθησε να σκαρφιστεί μία φανταστική ιστορία να διηγηθεί άλλα μάταια .Κόντευε να ξημερώσει χωρίς αποτέλεσμα.

-->

‘…un uomo stanco che nessuno ascolterà…’

-->

Ήταν πολύ κουρασμένος , είχε προηγηθεί μια πολύ κουραστική μέρα για αυτόν. Δεν ήθελε να κοιμηθεί, και να ήθελε δεν θα μπορούσε άλλωστε. Είναι μέρες τώρα που κοιμάται ελάχιστα ή και καθόλου. Με το που ξαπλώνει να κοιμηθεί χιλιάδες σκέψεις τον πλημμυρίζουν. Όλα όσα με επιτυχία απωθεί τη μέρα, άγχη, υποχρεώσεις, φοβίες, έρχονται την νύχτα .

‘…per tutti quelli così come noi
niente è cambiato e niente cambierà…’

Τίποτα δεν αλλάζει ποτέ στους έρημους δρόμους. Το ήξερε πλέον καλά

Πάτησε το ¨repeat¨ για άλλη μια φορά,. Είχε αρχίσει να ξημερώνει . Το πρώτο φώς της μέρας άλλαζε την όψη του έρημου δρόμου, τον έκανε λιγάκι πιο ..υποφερτό.

Άλλη μια μέρα άρχιζε…

Un giorno in piu…

Ιταλία 30 Ιανουαρίου 1982 Φεστιβάλ τραγουδιού του Σαν Ρέμο.

Όλα τα βλέμματα στραμμένα στον μεγάλο τελικό . Η αγωνία στο κατακόρυφο.

Δυο από τα ωραιότερα τραγούδια της ιστορίας του Ιταλικού τραγουδιού ήταν γραφτό να διαγωνιστούν την ίδια χρονιά.

Ποιος θα ήταν ο μεγάλος νικητής ; Το δίδυμο Albano-Romina Power ή ο Roccardo Fogli ; Το ‘Felicita’ ή το ‘Storie di tuttii giorni’ ; Τα στοιχήματα έδιναν και έπαιρναν σε όλη την Ιταλική επικράτεια .

Στη γειτονική Ελλάδα βέβαια ελάχιστοι ασχολούταν . Η αλλαγή ήταν ήδη γεγονός, οι μισθοί πιαναν ταβάνι και τα σπασμένα πιάτα στα νυχτερινά μαγαζιά, πήγαιναν σύννεφο.

Γειτονικές χώρες μα τόσο διαφορετικές…

Η ώρα της κρήσεως έφτασε O Claudio Cecchetto ανακοινώνει το όνομα του μεγάλου νικητή: Riccardo Fogli ! To ‘Felicita’, ένα από τα ωραιότερα ιταλικά τραγούδια, έμελε να μην κερδίσει ποτέ το μεγάλο βραβείο. Πολλοί μίλησαν για αδικία τότε. Εκείνο έπρεπε να κερδίσει, λένε ακόμη πολλοί από όσους θυμούνται.

14-11 2008 Ξημερώματα...

-->

Το ‘Storie di tuttii giorni’ είναι το πιο αγαπημένο μου τραγούδι. Έψαχνα απλά ένα τρόπο να σας το πω, αλλά μου πήρε μια ολόκληρη βραδιά !

‘…Un giorno in più che passa, ormai,
con questo amore che non è grande come vorrei…’

Εχει δίκιο ο Τατούλης;

«….Πριν από πέντε χρόνια, ο Κώστας Καραμανλής ενέπνευσε στον τόπο την ελπίδα και ο Έλληνας άρχιζε να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Έκτοτε, τα συνθήματα παρέμειναν ως τέτοια και η απογοήτευση διάχυτη διαβρώνει τις πλέον παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Η σημαία κατά της διαφθοράς γρήγορα υπεστάλη. Η επανίδρυση του κράτους έμεινε κενό γράμμα. Οι μεταρρυθμίσεις άργησαν χαρακτηριστικά. Η καθημερινότητα του Έλληνα από ημέρα σε ημέρα γινόταν ακόμη πιο δύσκολη. Η οικονομία δεν αποτίναξε ποτέ τις χρόνιες στρεβλώσεις της.

Με τη σημερινή του πράξη ο πρωθυπουργός αποκαλύπτεται ως συνένοχος. Συνένοχος στη διαφθορά. Συνένοχος στην ανικανότητα. Συνένοχος στην αναποτελεσματικότητα. Με τη σημερινή του πράξη ο πρωθυπουργός πήρε θέση. Ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, διάλεξε τη διαφθορά από τη διαφάνεια. Επέλεξε το νοσηρό δρόμο της συγκάλυψης από το «όλα στο φως». Ένας πρωθυπουργός σε ομηρία και εγκλωβισμένος σε προσωπικά αδιέξοδα είναι επικίνδυνος για τη χώρα….»

Πέτρος Τατούλης


Τρίτη 11-11-2008 . Ας ρίξουμε μια ματιά στη σημερινή ειδησεογραφία


• 4.805 συμπολίτες μας φυλακισμένοι κάνουν απεργία πείνας για την άθλια κατάσταση των φυλακών.
• Σταματούν από την ερχόμενη Δευτέρα τη χορήγηση φαρμάκων με πίστωση στους ασφαλισμένους του Δημοσίου οι φαρμακοποιοί της Αττικής, της Μυτιλήνης και της Κέρκυρας.
• Ο πρόεδρος του Σώματος Ορκωτών Εκτιμητών Ι. Μουρμούρας, καταγγέλλει στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής,«όργιο ανταλλαγών», που έγιναν με άκυρα συμβόλαια μεταξύ του Δημοσίου και της Μονής Βατοπεδίου.
• Συνεχίζεται η δίκη για τον άγριο ξυλοδαρμό του φοιτητή Α.Δημητριου (ζαρντινιέρα)
• Ο διοικητής της Δεη προτείνει αυξήσεις 5.6%στην τιμή του ρεύματος. Η συνολική άνοδος της τιμής του ρεύματος τα τελευταία 3,5 χρόνια ανέρχεται στο 30 % !
• Αύξηση 9% καταγράφεται για τους πρώτους εννέα μήνες του 2008 στο κόστος για προϊόντα πρώτης ανάγκης, σύμφωνα με υπολογισμούς του Ελληνικού Κέντρου Καταναλωτών.
• σάλος για τις πολύ μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς των διοικητών των Ταμείων, εν μέσω οικονομικής κρίσης
• Σε απόγνωση οι καλλιεργητές καλαμποκιού και βαμβακιού, λόγω της ανεξήγητα (;) χαμηλής τιμής παραγωγής τους. Οι μεγαλέμποροι συσκέπτονται συνεχώς για να καθορίσουν ενιαία τιμή με την οποία θα αγοράσουν τα προϊόντα. Καμία αντίδραση από την Επιτροπή ανταγωνισμού.
• Το πολυδιαφημισμένο σχέδιο¨ Καποδίστριας 2 ¨ματαιώνεται λόγω έλλειψης πόρων(Εφημ.Μακεδονία).

Αυτά τα λίγα από τα πολλά που μπορεί να βρει κανείς, ας σταματήσουμε εδώ .


Μετά από 4,5 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον Κ.Καραμανλή, έχει άραγε δίκιο στις διαπιστώσεις του ο κ. Τατούλης;

Για το όνομα της Μακεδονίας.(Εναλλακτικός τίτλος: Άντε χάσου …μωρή !)

-->

Μια από της πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας γράφτηκε στην υπόθεση του ονόματος της πρώην Γιουγκοσλάβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας. Η υπόθεση λίγο πολύ γνωστή . Το νέο κρατίδιο που δημιουργήθηκε μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας , απαίτησε να ονομαστεί Μακεδονία, όπως ονομαζόταν εδώ και 50 χρόνια από τη μέρα της ίδρυσης του.

Απόλυτα λογικό το αίτημα των γειτόνων μιας που και να το θέλανε ακόμη, δύσκολο θα ήταν να αλλάξουν το όνομα που κουβαλούσαν επί μισό αιώνα. Από την άλλη η Ελλάδα δεν θα δεχόταν με τίποτα – και σωστά- ένα τέτοιο όνομα, προτάσσοντας κυρίως ιστορικά επιχειρήματα όπως η ελληνικότητα της Μακεδονίας του Αλέξανδρου κ.λ.π.

Εγώ 18 χρονών τότε , ζώντας σε ένα χωριό στην καρδιά της Μακεδονίας , κόντρα στον παραλογισμό της εποχής , υποστήριζα σθεναρά ότι ήταν αδύνατον αλλά και άδικο να μην περιλαμβάνει η ονομασία της νέας χώρας και τον όρο Μακεδονία.

Στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας βρισκόταν, γενιές μεγάλωσαν με το όνομα Μακεδονία , κανείς δεν τους το είχε αρνηθεί στο παρελθόν, τι πιο λογικό να λέγονται Βορεια , Σλαβικη ή οτιδήποτε άλλο, Μακεδονία. Όχι όμως σκέτη Μακεδονία. Για πολλούς λόγους , ιστορικούς, πράδοσης λογικής αλλά και αισθητικής.

Τις αντιδράσεις των συνομιλητών μου κάθε φορά που υποστήριζα αυτή την άποψη που τώρα υποστηρίζουν σχεδόν όλοι από την πλευρά μας, δεν θέλω να τις θυμάμαι.

Η όποια ικανοποίηση μου ,που δικαιώθηκα προβλέποντας το πόσο ζημιωμένοι θα βγούμε διεθνώς από την αδιαλλαξία μας αυτή, μόνο πόνο με γεμίζει.

Και τέλος, το παράπονο που κανείς ποτέ δεν μου αναγνώρισε το δίκιο μου , το πνίγω και αυτό μαζί με πολλά άλλα.

Σήμερα οι διοργανωτές των συλλαλητηρίων, οι πλειοδότες της απίστευτης αυτής ματαιοδοξίας , προτάσσουν τον ορθολογισμό. Έχουν αποδεχθεί τον όρο Μακεδονία.

Τώρα βέβαια δεν δέχονται οι γείτονες άλλη ονομασία από την σκέτη Μακεδονία. Ο παραλογισμός και η αδιαλλαξία έχει περάσει από την βόρεια πλευρά των συνόρων. Το πόσο κακό κάνουν στη χώρα τους οι κύριοι της FYROM είμαι απόλυτα βέβαιος ότι πολύ σύντομα θα το συνειδητοποιήσουν.

Μόνο που ο παραλογισμός επέστρεψε στα δικά μας μέρη αλλά από την εντελώς αντίθετη σκοπιά .

Ο γνωστός δημοσιογράφος(;), πρόεδρος(;) της ομοφυλοφιλικής κοινότητας στη χώρα μας και σύμβουλος (;) του Γ.Παπαδρεου, Γρηγόρης Βαλλιανάτος υποστήριξε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι οι γειτονική χώρα πρέπει να λέγεται σκέτο Μακεδονία , και ότι πρέπει να αναγνωριστεί η «Μακεδονική» μειονότητα της Ελλάδος.

Φτάσαμε λοιπόν στο άλλο άκρο…

Και αναρωτιέμαι. Έχει γνώση ο εν λόγω κύριος το πόσο επιζήμια θα ήταν για τη χώρα μας η υιοθέτηση αυτής της πρότασης. Να ξεχάσουμε ότι η Μακεδονία είναι και Ελληνική , ότι το μεγαλύτερο τμήμα της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας ανήκει στην Ελλάδα. Ότι ιστορικά η Μακεδονία είναι πρωτίστως Ελληνική;

Και τη λεγόμενη μειονότητα, που την είδε;

Λίγοι συμπατριώτες μας , ένα πολύ μικρό τμήμα των σλαβόφωνων ΕΛΛΗΝΩΝ της Μακεδονίας μας , είναι αυτοί που αναπροσδιορίζονται ως «Μακεδόνες»και όχι Έλληνες. Και βέβαια σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν μειονότητα.

Θεωρώ πολύ σωστή την αποπομπή του από τη θέση συμβούλου του προέδρου του Πασόκ

Επιστρέφω....

Τελικά ένας μόνο μήνας πέρασε από την τελευταία μου ανάρτηση; Παράξενο, θα στοιχημάτιζα ότι ήταν πολύ περισσότερος ο καιρός της απουσίας μου.
Ένας μήνας λοιπόν μακριά από την πιο αγαπημένη μου ενασχόληση των τελευταίων χρόνων, το blogging. Ένας μήνας σκληρής δουλειάς .
Στις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς με απασχόλησαν πολλά. Ένα από αυτά , σίγουρα όχι το σημαντικότερο, ήταν το αν θα έπρεπε να συνεχίσω το blog όταν θα τελείωνα με τη δουλειά.. Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά.
Να σταματήσω τελείως; Αδύνατον δεν θα το άντεχα.
Να αντικαταστήσω το blog μου από ένα νέο ανώνυμο όπου θα έγραφα ελευθέρα όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι blogers; Καλή ιδέα ,αλλά δεν θα έπιανε το ..κόλπο. Η γραφή φοβάμαι πως είναι εύκολα αναγνωρίσιμη.
Να διατηρήσω το blog όπου θα δημοσιεύω της απόψεις μου για τον τόπο μου, όπως έκανα καιρό πριν, ενώ παράλληλα να διατηρώ ένα άλλο ανώνυμο; Αυτό μάλιστα. Αυτή ήταν η οριστική απόφαση μου ως … σήμερα!
Γιατί σήμερα άλλαξα απόφαση. Έτσι χωρίς πολύ-πολύ σκέψη ,αποφάσισα .
Να συνεχίσω .
Από εκεί που σταμάτησα.
Θα γράφω ότι μου αρέσει. Γιατί μου αρέσει πολύ να γράφω στο blog μου.
Τι; Οτιδήποτε.
Ότι θέλω ,ότι νοιώθω, ότι πιστεύω, ότι με πονάει. Ότι θέλω πραγματικά να πω. Η αλλιώς…ΟΤΙ ΜΟΥ ΚΑΤΕΒΕΙ.
Και αν έχω την τύχη να με διαβάζει και κανείς, τι καλύτερο!


Καλό Blogο-χειμώνα φίλοι μου.

Υ. Γ . «Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια» έλεγε ένα παλιό όμορφο τραγουδάκι. Το αγαπημένο αυτό τραγούδι του Μαριου Τοκα τη λέει , λέξη προς λέξη, στίχο προς στίχο.

05.Επιστρέφω.mp3

Αφιερωμένο στη Νίκη.

Σημερινό υστερόγραφο.

Σκεφτόμουν να γράψω τους λόγους που με έκαναν να συνεχίσω το blog. Δεν χρειάζεται όμως. Το εκανε άλλος για μενα,χωρίς να το ξέρει, και είναι υπέροχο.
Αρκεί να διαβάσει κανείς αυτό το κείμενο και θα καταλάβει.
De la mettrie Σε ευχαριστώ!