Τα παιδιά μας

Είναι φορές που το συναίσθημα της ικανοποίησης για κάτι που έχεις καταφέρει είναι τόσο δυνατό που να μη σε αφήνει να λειτουργήσεις όπως θα ήθελες.

Θέλησα πολλές φόρες να γράψω κάτι για την ενασχόληση μου με το ποδόσφαιρο , αλλά σταμάτησα, γιατί δυσκολευόμουν να το περιγράψω.

Τον τελευταίο χρόνο αφιέρωσα ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου στη συμμέτοχη μου στη διοίκηση της ομάδας του χωριού μου, του ιστορικού Φιλίππου Μελίκης. Ήμασταν μια παρέα δέκα, ανθρώπων, που ίσως να μη μας συνέδεαν και πολλά , παρά μονό η αγάπη μας για την ομάδα. Η αγάπη αυτή που μας έκανε με τον καιρό να γίνουμε πρώτα φίλοι, και ύστερα συνεργάτες και να δημιουργήσουμε μαζί πολλά πράγματα. Νομίζω ότι πετύχαμε αρκετά, ξαναφέραμε την ομάδα στο επίπεδο που της αρμόζει, χωρίς να κάνουμε καμία έκπτωση στις αρχές μας, κάτι που για όσους γνωρίζουν το τι επικρατεί στο ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα στο τοπικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, δεν είναι λίγο.

Καταφέραμε να κάνουμε πολλά, σε άλλους τομείς περισσότερο, σε άλλους λιγότερο, ο κόσμος της Μελίκης θα μας κρίνει για αυτό, ελπίζω θετικά.

Υπάρχει όμως κάτι για το όποιο είμαι πραγματικά περήφανος.

Τη χρονιά που μας πέρασε καταφέραμε να στελεχώσουμε ένα παιδικό τμήμα κατά γενική ομολογία υπόδειγμα για ερασιτεχνική ομάδα, με πάνω από πενήντα παιδία που όπου πήγαμε να αγωνιστούμε αφήσαμε τις καλύτερες εντυπώσεις. Παρά τις πολλές αντιξοότητες λόγω έλλειψης αξιοπρεπούς γηπέδου αλλά και του γεγονότος ότι τα παιδιά της Μελίκης ήταν αναγκασμένα να πηγαίνουν σχολειό απογευματινά εναλλάξ μια εβδομάδα ανάμεσα, καταφέραμε να κτίσουμε μια ομάδα πολύ ανταγωνιστική που μπόρεσε και στάθηκε αντάξια αγωνιζόμενη με ιδιωτικές ακαδημίες που είναι από χρόνια οργανωμένες και κάνουν εξαιρετική δουλεία.

Το κυριότερο όμως είναι πως διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια πως τα παιδιά μας, τα παιδιά της Μελίκης μας, είναι πάνω από όλα εξαιρετικοί χαρακτήρες οι περισσότεροι , με σεβασμό, υπευθυνότητα και εργατικότητα. Το να δουλεύω μαζί τους εθελοντικά ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα που δεν περιγράφεται. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους προπονητές , τον Δημήτρη Μαμουτόπουλο, τον Γιώργο Ντάμτσιο, αλλά ιδιαίτερα θα ήθελα να σταθώ στον πρώτο προπονητή της παιδικής ομάδας τον Κώστα Μουρτζίλα για το σπουδαία έργο που έκανε όχι μόνο στον ποδοσφαιρικό τομέα αλλά και στον παιδαγωγικό. Ο Κώστας αφιερώθηκε με όλη του την ψυχή σε αυτό το σκοπό και αγάπησε αυτά τα παιδία σαν να είναι δικά του. Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν. Ήδη κάνουμε σχεδία για την περαιτέρω βελτίωση του τμήματος για τη νέα χρόνια!

Όλα όσα εζησα δουλεύοντας με το παιδικό τμήμα του Φιλίππου μας είναι από τα λίγα πράγματα που μου επιτρέπουν να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον μας.

Και αυτό είναι ότι πιο παρήγορο.

Υ.Γ.

Όπως σε κάθε όμορφη ιστορία υπάρχει και ένας κακός λύκος, ή όποτε κάτι καλό πάει να γίνει, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα θελήσουν να το εκμεταλλευτούν, έτσι και στη δική μας ιστορία, η επιτυχία του παιδικού μας άνοιξε την όρεξη κάποιων, από ότι μαθαίνουμε.

Δεν θέλω να πω περισσότερα για την ώρα, ελπίζω να μη χρειαστεί σύντομα να ασχοληθούμε με …λύκους..