Circle In The Sand.

Εντελώς συμπτωματικά σήμερα ψάχνοντας να βρω κάτι που είχα γράψει εδω σχετικά με κάποιο αγροτικό ζήτημα, ανακάλυψα ότι πέρασαν ακριβώς 3 χρόνια από τη μέρα που αποφάσισα να φτιάξω αυτό το blog.

Τρία μόνο χρόνια...Παράξενο μου φαίνεται, πίστευα ότι ήταν πολύ περισσότερα.
Έχουν αλλάξει παρά πολλά από τον Φεβρουάριο του 2007 και την πρώτη μου ανάρτηση . Κάνοντας μια ανάδρομη στο τι έγραφα τότε αναλογίζομαι πόσο έχω αλλάξει και εγώ...

Δημιούργησα αυτό το blog ως ένα χώρο όπου θα γράφω ιδέες σκέψεις και εμπειρίες από τη ζωή μου, εδώ στο χωριό μου .Σκοπός μου ήταν να γράφω τις απόψεις μου ως νέος άνθρωπος που ασχολείται με τα κοινά ενός μικρού δήμου της ελληνικής περιφέρειας, για την πολιτική και όχι μόνο παρουσία μου, ή ότι απασχολεί τους ανθρώπους που ζουν εδώ . Αυτός ήταν βεβαία και ο λόγος που το blog αυτό είναι επώνυμο και όχι ανώνυμο.

Με τον καιρό όμως το μπλοκ άλλαξε πορεία, πέρα από τα τοπικά πολιτικά ζητήματα όρχησα να γράφω διαφορετικά.Να γραφω για μένα. Το μπλογκ μου άνοιγε φτερά για άλλους-αγνώστους για μένα ορίζοντες. Έγραψα για συναισθήματα, φόβους, σκέψεις , ανθρώπους …αγάπες. Ήταν φόρες που μέσα από το κείμενο άνοιξα την καρδια μου. Και όλα αυτά επώνυμα σαν Νίκος Λιολιόπουλος με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.

Μέσα από αυτή την περιπέτεια κέρδισα πολλά. Άνθρωποι αξιόλογοι μοιράστηκαν τις σκέψεις τους μαζί μου, ανακάλυψα άγνωστες ως τότε για μένα πτυχές του χαρακτήρα μου, διάβασα πολύ, έμαθα πολλά, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους.

Βεβαία δε γελιέμαι,εισέπραξα και μια ισχυρή δόση χλευασμού από πόλους. Τα πράγματι στη μικρή συντηρητική επαρχία μας απέχουν ακόμη πολύ από την Αθηνά από όπου ήταν και η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που με διάβαζαν.
Δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή όμως. Όπως συχνά λέω, αυτός εδώ ο χώρος είναι ότι καλύτερο έχω δημιουργήσει στη ζωή μου.

Γιατί τα γράφω όμως όλα αυτά ;

Παρακολουθώντας την εξέλιξη του μπλοκ μου αυτά τα τρία χρόνια διαπίστωσα ότι σταδιακά ξαναγύρισα εκεί από όπου ξεκίνησα. Στα μικρά, στα τοπικά καθημερινά μας. Οι μέρες του προπέρσινου καλοκαιριού φαίνονται πλέον πολύ ακρινές για μένα. Σαν να μην υπάρχει πια αυτός ο άνθρωπος που έγραφε τότε.Και μάλλον δεν υπάρχει…

Φαίνεται λοιπόν πως ένας κύκλος έκλεισε. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω να γράφω , αν θα ανοίξει ένας νέας κύκλος. Ειλικρινά αμφιβάλω.

Κρατώ το μπλοκ ως έχει για να θυμάμαι όλες τις όμορφες στιγμές που πέρασα εδώ. Μάλλον δεν θα σταματήσω, όποτε έχω χρόνο και διάθεση θα γράφω-αν και σπανιότερα- για τοπικά ζητήματα .

Η ανάγκη μου για ανθρώπινη επικοινωνία με τον έξω από την Ελληνική επαρχία
κόσμο που κάλυψε υπέροχα το blogging, αναπληρώνεται αυτό τον καιρό (έστω και με αρκετά διαφορετικό τρόπο) από τους γνωστούς τόπους κοινωνικής δικτύωσης.

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω έναν προς έναν όλους τους συνοδοιπόρους μου σε αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Στο επανιδειν φίλοι μου.