Δεν έχουν κουμπάρους στην Ιταλία;

Δεν έχουν κουμπάρους στην Ιταλία;

Διαβάζω σήμερα ότι στο site του αθηναϊκού πρακτορείου ειδήσεων:

Η κρατική ιταλική αρχή ανταγωνισμού επέβαλε συνολικό πρόστιμο 12,5 εκατ. ευρώ σε 26 εταιρίες παραγωγής ζυμαρικών, λόγω παραβίασης των κανόνων της ελεύθερης αγοράς. Ειδικότερα, διαπιστώθηκε ότι 26 εταιρίες, μεταξύ των οποίων οι Barilla, Divella, De Cecco, Garofalo και Amato, είχαν συνάψει άτυπη συμφωνία για προσχεδιασμένες αυξήσεις στην τιμή των ζυμαρικών. Η συμφωνία περιόρισε σοβαρά τη δυνατότητα ελεύθερου ανταγωνισμού, όπως και τη διαμόρφωση διαφορετικών τιμών λιανικής πώλησης και εφαρμόσθηκε σε συνεργασία με την Unpi, την Ιταλική Ένωση Παραγωγών Ζυμαρικών.

Η Αρχή τονίζει στην απόφασή της ότι, οι συγκεκριμένες εταιρίες έχουν εξασφαλίσει ποσοστό 90% της συνολικής αγοράς και ότι η Unpi είναι η ισχυρότερη ένωση του τομέα. Εκπρόσωποι του Οργανισμού, που προστατεύει τον ελεύθερο ανταγωνισμό, εξηγώντας τους λόγους που τους ώθησαν στο να υιοθετήσουν τις συγκεκριμένες οικονομικές κυρώσεις, επισημαίνουν ότι «δεν αμφισβητείται η ανάγκη της κάθε εταιρίας να προχωρήσει σε αυξήσεις - δεδομένων και των ανατιμήσεων των κύριων συστατικών υλών. Δεν εγκρίνεται, όμως, ο προσυμφωνημένος τρόπος με τον οποίο εφαρμόσθηκαν οι συγκεκριμένες αυξήσεις».

Από το Μάιο του 2006 ως το Μάρτιο του 2008, η τιμή των ζυμαρικών, στην Ιταλία, σημείωσε άνοδο της τάξης του 51,8% στη χονδρική πώληση και του 36% στη λιανική. Πολλές ενώσεις καταναλωτών είχαν ζητήσει, εδώ και καιρό, την παρέμβαση των κρατικών αρχών ελέγχου, καθώς τα μακαρόνια θεωρούνταν πάντα το κατ' εξοχήν φθηνό φαγητό της χώρας.

Με τις προσυμφωνημένες αυξήσεις, εξηγεί η αρχή, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις μπόρεσαν να καλύψουν το μεγαλύτερο κόστος παραγωγής, ενώ οι πιο γνωστές μάρκες - που ανέλαβαν το ρόλο του «συντονιστή»- κατάφεραν να διατηρήσουν τους πελάτες τους, οι οποίοι είχαν μείνει πολλές φορές, χωρίς φθηνότερες εναλλακτικές.

Στην Ιταλία βάζουν πρόστιμα για την ακρίβεια.

Στην Ελλάδα έχουμε κουμπάρους

Λίστες.

Απόψε μου ήρθε στο μυαλό ένα παιχνίδι που μου άρεσε πολύ να παίζω από μικρός.
Πάρα πολλές φορές έπαιρνα ένα τετράδιο και κατέγραφα λίστες, με οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Λίστα με τους καλύτερους, ποδοσφαιριστές, ηθοποιούς, βιβλία αυτοκίνητα ακόμη και τρακτέρ! τραγούδια, ταινίες, οτιδήποτε μου κατέβαινε στο μυαλό.
Πολλές φορές έφτιαχνα αντίστοιχες λίστες με τα χειρότερα κάθε κατηγορίας αντίστοιχα , και από κατηγορίες;…ότι πιο τρελό μπορεί κανείς να φανταστεί. Έχω καταγράψει χιλιάδες λίστες στη ζωή μου.
Έτσι και απόψε, αποφάσισα να ξορκίσω την μελαγχολία του Σαββατόβραδου γράφοντας την πρώτη μου blogo-λίστα. Μου καρφώθηκε μάλιστα η ιδέα να ασχοληθώ με κάτι αρνητικό. Θα γράψω τους τρεις πιο υπερτιμημένους κατά τη γνώμη μου Έλληνες σε κάθε κατηγορία που μου έρχεται στο μυαλό (κανονικά γράφω δεκα αλλά ειναι πολλες οι κατηγορίες απόψε ).
Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, όταν λέω υπερτιμημένους εννοώ αυτούς που κατά τη γνώμη μου έχουν αρκετά μικρότερη αξία από αυτή που τους αποδίδεται. Η άποψη είναι αυστηρά υποκειμενική, αλλά θα μου άρεσε να είχα και δίκες σας γνώμες μέσα από σχόλια.
Είναι ένα παιχνίδι που άλλο σκοπό δεν έχει από το να περάσω ευχάριστα λίγη Σάββατο-βραδιάτικη ώρα.
Κατέγραψα χωρίς πάρα πολύ σκέψη, αυτούς που μου ήρθαν εύκολα στο μυαλό.


Αυτές λοιπόν ήταν οι επιλογές μου σε 10 κατηγορίες.

Πολιτικοι.
Κ. Καραμανλής, Β. Βενιζέλος, Κ. Στεφανόπουλος.

Δημοσιογράφοι-αρθρογράφοι.
Γ. Παπαχρήστος, Χ. Γιανναράς, Ν. Νικολάου.

Δημοσιογραφοι τηλεπαρουσιαστες.
Γ. Πρετεντερης, Γ. Παπαδάκης, Σ Λιαρελης

Συγγραφείς.
Μ Κουμανταρεας, Ν. Θέμελης, Γ. Ξανθούλης.

Ηθοποιοί.
Σπ. Παπαδόπουλος, Π. Φιλιππίδης, Στ. Φασουλής( ως ηθοποιός μόνο)

Τραγουδιστές.
Ε. Αρβανιτακη, Γ Κότσιρας, Χρ. Θηβαίος,

Ποδοσφαιριστές.
Α. Μπασινας, Κ. Χαλκιάς, Β Τορωσιδης

Αθλητικοί δημοσιογραφοι.
Μ. Μαυρομάτης, Γ. Καραλής, Μ. Τσωχος.

Μοντέλα.(Ελληνίδες που δεν μου φαίνονται τόσο ωραίες όσο λένε)
Ζ. Μακρηπούλια, Δ . Νομικού, Β Λόη,

Bloggers
Π Τατούλης, Π. Βρυώνης, Ν. Λιολιόπουλος.


Αυτό ήταν. Πήγε κιόλας περασμένες μία.
Καληνύχτα.

Greek Rider.

Θα ήθελα σήμερα να γράψω δυο κουβέντες για το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Greek Rider.

Το ξέρω πως κάποιοι θα σκεφτούν πως εκθειάζω δημόσια τους σχολιαστές μου, θα επαναλάβω όμως αυτό που πολλές φορές έχω πει, το πόσο μεγάλη τιμή αποτελεί για μένα το γεγονός ότι διαβάζουν αυτά που γράφω σε αυτό το blog, άνθρωποι υψηλού μορφωτικού επιπέδου, που πολύ σπάνια έχω την τιμή να συναντήσω στην προσωπική μου ζωή. Θα το κάνω όμως.

Άπειρα είναι όσα έχω κερδίσει παρακολουθώντας ανελλιπώς τα κείμενα και την θεματολογία του συγκεκριμένου ιστολόγου . Τόσο σε γνώση αλλά όσο και σε εμπειρία
Μέσα από τις γραμμές του Greek Rider εχω γίνει σοφότερος, ενώ κάθε φορά αλλάζω τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα γενικότερα. Ο Greek Rider μεσα από τα κείμενα του με φέρνει κοντύτερα στην αριστερά- όχι βέβαια στην αριστερά που γνωρίζουμε στην Ελλάδα, σε αυτή την αριστερά που εκφράζουν τουλάχιστον τα δύο μεγάλα κόμματα της αποκαλούμενης αριστεράς στη χώρα μας , αλλά στην αριστερά της κριτικής, του ορθολογισμού, των λύσεων.
Ο Greek Rider χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι αγκιστρωμένος στη γνώριμη συνηθισμένη τα τελευταία χρόνια αντιεξουσιαστική φωνή της ελληνικής αριστεράς,
περνά μέσα από τα κείμενα του προβληματισμούς για την διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίες για τις αδικίες που το σύστημα αναπαράγει. Όχι δεν γίνεται ποτέ μελό ο rider, δεν ευτελίζει τον ανθρώπινο πόνο ούτε βέβαια προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την αδικία που υφίσταται μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας.


Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα πολύ ώσπου να γράψω κάτι για το συγκεκριμένο blog, ένοιωθα όμως πολύ έντονη την ανάγκη να γράψω κάτι, ιδιαίτερα μετά την τελευταία του ανάρτηση που αποτέλεσε πηγή προβληματισμού για άλλη μια φορά.
Νομιζω όμως πως ο ίδιος ο blogger μπορεί να περιγράψει καλύτερα από κάθε άλλον το blog του. Γράφει λοιποόν:


« Ένα blog κατά της γιάπικης αποκτήνωσης, της κανονικοποιητικής προβλεψιμότητας, του εγκλεισμού της εξαίρεσης, των οδηγιών συμμόρφωσης, της υψηλής επιτήρησης.

Ενάντια στους καθρέπτες απελπισίας, τα συστήματα υποταγής, τις φωνές χωρίς πρόσωπα, στους λογοκριτικούς μηχανισμούς, στους θεσμούς της υπακοής, τα πρωτόκολλα χρήσης ανθρώπων, τις χρησιμοθηρικές θεωρίες και το οικονομιστικό δόγμα.»

Εκείνο όμως που με εντυπωσιάζει περισσότερο στο blog του είναι το εύρος του γνωστικού αντικειμένου του συγγραφέα και η εμπεριστατωμένη και πάντοτε άρτια αιτιολογημένη ανάλυση των θεμάτων που παρουσιάζει. Μπορεί με χαρακτηριστική ευκολία να ελίσσεται σε θεματολογία από πολιτική και οικονομική ανάλυση σε εκπαιδευτικά θέματα, από ακαδημαϊκής φύσεως ζητήματα σε κινηματογράφο, μοτοσικλέτες ή οτιδήποτε.

Το blog του Greek Rider είναι μια ζωντανή σύγχρονη πολιτική εγκυκλοπαίδεια που γράφεται κάθε μέρα.

Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια.*

Κυριακάτικο πρωινό στο καφέ του χωριού.
Ξεφυλλίζω βαριεστημένα το ¨πρώτο θέμα" που δανείστηκα από διπλανό τραπέζι-
πάντα απέφευγα να διαβάζω αυτή την εφημερίδα, αλλά δεν υπήρχε άλλη τριγύρω μου και το θέμα της συζήτησης της παρέας μου τελείως αδιάφορο.
Γυρίζω λοιπόν αδιάφορα της σελίδες μήπως και βρω κάτι ενδιαφέρον εκτός από τα γνωστά κουτσομπολιά, τα ακόμη πιο γνωστά στριγγάκια,αλλά και τις ενδιαφέρουσες πάντα στήλες των Κ.Καβαθά και Α. Πανούτσου , δυο δημοσιογράφους που συνήθιζα να διαβάζω φανατικά σε παλαιότερες διαφορετικού είδους δουλείες τους αλλά τώρα δεν μου λένε και πολλά πράγματα.

Και ενώ βρίσκομαι ήδη στην σελίδα 76, λίγο πριν εκστομίσω για μια ακόμη φορά στους λιγοστούς συν-καφενιαζόμενους μου και μόνιμους αποδέκτες της κυριακάτικης γκρίνιας μου την γνωμάτευση μου για τα χάλια του τύπου ση χώρα μας, πέφτω στο παρακάτω εκπληκτικό κείμενο κάποιου Τάσου Θεοδωρόπουλου.

Το διαβάζω, ξανά και ξανά, και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Αναρωτιέμαι πως μπορεί να κρύβεται τόση ομορφιά σε ένα κείμενο, σε μια εφημερίδα όπως αυτή.

Δεν ξέρω ποιος είσαι κύριε Θεωδορόπουλε, δεν ξέρω καν αν έχω την άδεια σου να το αναδημοσιεύω εδώ, ξέρω όμως ότι λες πολλά μέσα από αυτό το κείμενο, τα όχι και τόσο ίδια, (το ίδιο πολλά) που θα ήθελα να μπορούσα να πω και εγώ αυτή την μαλακισμένη Κυριακή….

Άπατρις σημαίνει ελεύθερος.

Σημαίνει αποτάσσω από τη ζωή μου, από την ανάσα μου, από τα χαρακτηριστικά μου, τη στασιμότητα κάθε σημείου αναφοράς, ρέω, αφήνω το σώμα μου να ακολουθήσει την ψυχή μου σε ελικοειδείς περιπλανήσεις, από χώρα σε χώρα, από κρεβάτι σε κρεβάτι, από δρόμο σε δρόμο. Βουτάω στους τοίχους από τις τσιμεντένιες πολιτείες στο καλοτάξιδο, υδάτινο γαλάζιο των εμβρυακών μου ωκεανών και ονειρεύομαι την ουσία της ύπαρξής μου να ανεβαίνει σαν καπνός στους ουρανούς μέσα στο ευλογημένο κρύο του χειμώνα. Δεν επιθυμώ την επιστροφή μου σε καμία χώρα που θα με εξαναγκάσει να την αποκαλέσω πατρίδα. Κανένα δέσιμο με τη μιαρότητα της εκβιαστικής γεωγραφίας, καμία πίστη, κανένα ιδανικό τοποθετημένο στη διαχωριστική γραμμή ενός κατασκευασμένου συνόρου. Χορεύω ανάμεσα στις πολιτείες. Η πορνογραφία είναι η δική μου μεθυσμένη χορογραφία, με μουσική τον καινούριο ήχο των λέξεων, την κατάργηση των εννοιών και των σημασιών όταν αυτές προκαλούν μόνο δυστυχία. Την επανεφεύρεση της χαράς. Και της λύπης. Της τέχνης της ζωής. «Πορνογραφία είναι αυτό στο οποίο ο θεατής αυνανίζεται. Και τέχνη είναι αυτό στο οποίο ο καλλιτέχνης αυνανίζεται. Γιατί να μην μπορούμε, καλλιτέχνες και θεατές, να τις παίξουμε όλοι μαζί κι αντάμα;», διαβάζω σε ένα περιοδικόστο Βερολίνο. Είναι βίαιη η βουτιά στα βαθιά του εαυτού σου, σε κάθε ταξίδι σουστο Βερολίνο, όταν ξεκινάς με αφετηρία μια χώρα της οποίας το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο συζητάει την καταγγελία θεατή ή θεατών για την προσβολή του κοινού αισθήματος μέσα από την παρουσίαση ενός ζευγαριού ομοφυλόφιλων συγκατοίκων στο λαϊκό σίριαλ «Η πολυκατοικία». Είναι βίαιο να σου λένε κάθε μέρα, με κάθε αφορμή, με κάθε κακόβουλο ή καλόβουλο αστείο, πως η ύπαρξή σου είναι μια προσβολή. Είναι βίαιο να ανακαλύπτεις στο Βερολίνο τη χαρά της ζωής που η χώρα στην οποία γεννήθηκες σου στερεί απ’ όταν θυμάσαι τον εαυτό σου, είναι βίαιο να εξαναγκάζεσαι στο βίωμα μιας λαθραίας ζωής κι ενός κυνηγητού ψιθύρων στο σκοτάδι. Είναι βίαιο να προσπαθείς να αντιτάξεις αρθρωμένο λόγο και λογικά επιχειρήματα στη βαρβαρική ανοησία. Να ζεις με τη ζητιάνικη, συγκαταβατική κατανόηση των φιλελεύθερων συγγενών που σε αποδέχονται επειδή σε αγαπάνε. Είναι βίαιο να τους επιτρέπεις να θεωρούνε τους εαυτούς τους φιλελεύθερους επειδή σε αποδέχονται και όχι να τους κάνεις να ντρέ πονται μόνο και μόνο που κάθονται και σκέφτονται σαν κατόρθωμα μοντερνισμού την πράξη τους αυτή και τη λέξη «αποδοχή». Είναι βίαιο να διεκδικείς το αυτονόητο, να συζητάς για το σύμφωνο συμβίωσης υποστηρίζοντας το δικαίωμά σου μπροστά σε κοινοβούλια τραβελογάμηδων δημογερόντων. Μια βία που σε οδηγεί στην απαξίωση του εαυτού σου, του μυαλού σου, του σώματός σου, των προσδοκιών σου. Στη δημιουργία ενός καρκινικού μίσους από σένα για σένα. Το μίσος των ξένων το κάνεις ζάφτι, το μίσος το δικό σου, το από μέσα σου για το μέσα σου όμως, αυτό είναι που σε τρώει. Απατρις σημαίνει χωρίς μίσος, πλημμυρισμένος από παλιρροϊκά κύματα ηλεκτρικής χαράς και μελαγχολίας, αγωνίας και προσμονής. Απατρις σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι τα σωθικά σου σαν αργαλειό, κι ανάμεσά τους να υφαίνεις, μπερδεύοντας τα υλικά, τα χρώματα και τις ματιές των ανθρώπων, την ιστορία της ζωής σου, χωνεύοντας κινήσεις και μετατοπίσεις ανθρώπων και παγόβουνων. Ή ανθρώπων πάνω σε παγόβουνα. Ή παγόβουνων πάνω σε ανθρώπους. Απατρις σημαίνει καμία πατρίδα δεν θα περιορίσει την επιθυμία μου, τη φαντασία μου, τη λογική και την αντίληψή μου, κι αν προτιμώ να σκεφτώ ένα παγόβουνο πάνω σε έναν άνθρωπο και όχι το αντίθετο που μου έχουνε πει ότι είναι το σωστό, θα το σκεφτώ. Και θα το ζωγραφίσω. Και θα το κάνω φυλαχτό. Το παράλογό μου το λογικό, το μοναδικό και πολύτιμο. Απατρις σημαίνει μ’ αγαπώ. Οχι σαν μνήμη, σαν παρόν.


* Στιχος απο το "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι" του Διονύση Τσακνή.

Για τη Νατέλα.

Σήμερα διάβασα για πρώτη φορά ανάρτηση στο blog αυτής της τραγικής μάνας, αυτής της τόσο σπουδαίας γυναίκας.

http://natela-veria-gr.blogspot.com

Παρακαλώ όσους φίλους διαβάσουν αυτή την ανάρτηση να αφιερώσουν λίγο χρόνο και να αφήσουν ένα σχόλιο στη blog της. Μια λέξη μόνο , μια λέξη- χτύπημα στην πλάτη, μια λέξη-χάδι για αυτή τη ηρωίδα των καιρών μας.
Θα σας το ζητούσα ακόμη και αν ήταν να μην ξαναγράψετε σχόλιο στο δικό μου blog...
Οι παρακάτω λέξεις αποτελούν το δικό μου σχόλιο στην ανάρτηση:

Νατέλα,

Η δύναμη σου να ανταπεξέλθεις στο μαρτύριο που τραβάς με αξιοθαύμαστη
αξιοπρέπεια , είναι πηγή έμπνευσης για όλους μας.

Δεν έχω λόγια να σου πω.

Μόνο πως ντρέπομαι σαν Έλληνας πολίτης και θλίβομαι σαν άνθρωπος.
Γιατί επί τρία ολόκληρα χρόνια δεν βρέθηκε ούτε μια απάντηση στα αμέτρητα γιατί που σε βασανίζουν-που βασανίζουν όλους μας.

Ντρέπομαι που δεν έμαθες ποτέ τι απέγινε ο γιός σου.

Ντρέπομαι που σε αυτή την κοινωνία μπορούμε ακόμη να κρυβόμαστε.

Ντρέπομαι για όλα αυτά που πέρασες όλο αυτό τον καιρό.

Ντρέπομαι για την αδυναμία των αρχών να ρίξουν φως στην υπόθεση

Ντρέπομαι για τη βρωμιά που επικρατεί στα Ελληνικά ΜΜΕ

Περισσότερο όμως ντρέπομαι για την κοινωνία στην οποία έζησε το παιδί σου

Νατέλα,

Σαν Έλληνας και συντοπίτης ένοιωσα την ανάγκη να σου πω ένα
Συγνώμη.

Είναι το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για τον Αλέξανδρο.



Υ.Γ.
Ψάχνοντας στο google να βρω φωτογραφία της Νατέλας , έπεσα σε αυτό το εκπληκτικό κείμενο:

Ποός ξέρει την Νατέλα Μεσχισβίλι;

Είναι γυναίκα, είναι ξανθιά, είναι ρωσίδα μετανάστης στην Ελλάδα, είναι δασκάλα μουσικής, διαζευγμένη και ξαναπαντρεμένη.

Μέχρι πριν λίγες βδομάδες η Νατέλα Μεσχισβίλι ήταν όλο κι όλο ακόμα ένα στερεότυπο, από αυτά που κουβαλούμε στο κεφάλι μας για να διαβάζουμε… να ισοπεδώνουμε τους δίπλα μας. Βλέπετε, προτού καν σκεφτούμε και βέβαια προτού γνωρίσουμε τον δίπλα μας, τον ταξινομούμε σε συρτάρακια που φυλάμε τις παραστάσεις μας για όλους που γνωρίσαμε αλλά και που δεν γνωρίσαμε. Τα στερεότυπα μας ευκολύνουν, μας βολεύουν. Τα στερεότυπα μας τυφλώνουν!

"Είναι ρωσίδα". Είναι επαρκής αφορισμός και αποκλεισμός μιας ολόκληρης προσωπικότητας. Το επιμέρους επισκιάζει το όλο. Η μυωπική εστίαση μας στη εθνικότητα, το φύλο, το χρώμα, την τάξη, την εμφάνιση, την συμπεριφορά και άλλες μικρές, μικρές ψηφίδες μας εμποδίζει να δούμε τον δίπλα μας σαν ένα πλήρη, μοναδικό και πολυσύνθετο άνθρωπο. Ένας χαρακτηρισμός και το χαρακτηριστικό, εγκληματικά φαντάζει σαν αντικειμενικός, συνολικός χαρακτήρας...

Κάντε κλίκ στο απόσπασμα για να το διαβάσετε ολόκληρο.

.

Φασισμός(;)

Παρακολουθώ τις εξελίξεις με την διαμαρτυρία των κρητικών συναδέλφων μου στον Πειραιά και εξοργίζομαι.

Έχω πει και έχω γράψει επανειλημμένα, πως είμαι ενάντια στο κλείσιμο των δρόμων και το έχω υποστηρίξει σε συνελεύσεις, με προσωπικό κόστος.
Από την συζήτηση μέσα από τα blogs κυρίως, τις ημέρες αυτές των κινητοποιήσεων αναδείχτηκε πέρα από την αποδοχή των αιτημάτων των αγροτών από την κοινή γνώμη(βλ. σχετικές. δημοσκοπήσεις), η ανάγκη για νέες μορφές διεκδίκησης , που να μην μας φέρνουν αντιμέτωπους με άλλες κοινωνικές ομάδες.

Η σημερινή διαμαρτυρία των συναδέλφων από την Κρήτη είναι μια από αυτές που προτείνεται. Η ειρηνική κάθοδος με τα τρακτέρ στην Αθήνα σε ένδειξη διαμαρτυρίας- μια μορφή κινητοποίησης που συνηθίζεται στην Ευρώπη- φαίνεται πως δεν είναι του γούστου του υπουργού Γεωργίας, ο οποίος προτιμά από ότι φαίνεται την πατροπαράδοτη λογική των μπλόκων σε εθνικές οδούς,( εκτός βέβαια από τις περιπτώσεις που ο ίδιος βρίσκεται στην κυβέρνηση…)

Επιπλέον να καταθέσω και την δική μου εμπειρία από την πολυετή δικαστική μου περιπέτεια για έναν συμβολικό αποκλεισμό της πλατείας του χωριού μου με τα τρακτέρ και της εισόδου της ΑΤΕ Μελίκης το 2002 επί ΠΑΣΟΚ( αυτό για να μην ξεχνιόμαστε κ. Χρυσοχοϊδη). Παρά το γεγονός ότι η διαμαρτυρία μας δεν προξένησε κανένα πρόβλημα στην κυκλοφορία των οχημάτων τα οποία έκαναν μια παράκαμψη 10-15 μέτρων, ούτε και στην λειτουργία την τράπεζας , και το ψήφισμα διαμαρτυρίας μας για την τότε ΑΝΟΗΤΗ πολιτική αποκλεισμού ποσοτήτων βαμβακιού, το παρέλαβε ο διευθυντής της τράπεζας και μας συνεχάρη για την πρωτοβουλία μας, η Αστυνομία μήνυσε τους πρωτοστατούντες στην κίνηση αυτή με αποτέλεσμα να εμπλακούμε σε μια πολυετή δικαστική περιπέτεια, με αίσιο ευτυχώς τέλος.

Έχοντας στο μυαλό μου από τη μία νωπές τις εικόνες αστυνομικής βίας σε βάρος των Κρητικών συναδέλφων μου, αλλά και την δική μου δικαστική περιπέτεια, και από την άλλη εικόνες από Τρακτέρ στο κέντρο ευρωπαϊκών πρωτευουσών από αντίστοιχες ειρηνικές διαμαρτυρίες συναδέρφων μου…

Αναρωτιέμαι.

Αν είναι φασισμός οι αγρότες να κλείνουν τους δρόμους,
αυτό που συνέβη σήμερα στον Πειραιά σε βάρος των αγροτών τι είναι κ, Χατζηγάκη;
Τι είναι κ. Καραμανλή;

Πολιτική γης.

Το δεύτερο σε σημασία αίτιο της κατάστασης στον αγροτικό τομέα είναι κατά τη γνώμη μου η έλλειψη γης .
Η χώρα μας βέβαια διαθέτει αρκετή και πολύ εύφορη γη για να συντηρήσει ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας που ασχολείται με την γεωργία. Μόνο που ελάχιστη από αυτή ανήκει στους αγρότες.
Το πρόβλημα παρουσιάζεται εντονότερο στις εύφορες περιοχές της χώρας , όπως στον θεσσαλικό κάμπο ή σε αυτόν της Θεσσαλονίκης, όπου κυρίως γίνεται η καλλιέργεια ανοιχτών καλλιεργειών (βαμβάκι , σιτάρι, καλαμπόκι , ρύζι , τεύτλα κ.α.) τα οποία είναι σχεδόν πλήρως μηχανοποιημένα και κάθε αγρότης χρειάζεται αρκετή έκταση γης ώστε να κάνει απόσβεση του μηχανολογικού εξοπλισμού λόγω της χαμηλής ανά στρέμμα απόδοσης των καλλιεργειών αυτών

Είναι αλήθεια ότι έρχονται αρκετά χρήματα από την ΕΕ σε επιδοτήσεις στους αγρότες και οι τιμές πώλησης των προϊόντων αυτών παρότι χαμηλές, θα μπορούσαν άνετα να καλύψουν το κόστος παραγωγής και να αφήσουν και ένα σχετικά καλό εισόδημα στους αγρότες.

Αυτό βέβαια δεν ισχύει στην πράξη και ο λόγος είναι το επιπρόσθετο τεράστιο κόστος των παραγωγών σε ενοίκια γης. Οι περισσότεροι από τους Έλληνες αγρότες δεν έχουν στην ιδιοκτησία τους παρά ελάχιστη έκταση και αναγκάζονται λόγω και του ανταγωνισμού να πληρώνουν υπέρογκα ποσά σε ενοίκια τα οποία ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις το εξωφρενικό πόσο των 70-80 ευρώ κατά στρέμμα..

Η καλλιεργήσιμη γη κατά μεγάλο ποσοστό ανήκει σε μη αγρότες και αυτό είναι μια καθαρά Ελληνική παραδοξότητα. ,Αίτια αυτής της κατάστασης θα πρέπει να αναζητηθούν σε μια σειρά από ενδογενείς παράγοντες ή στρεβλώσεις της Ελληνικής κοινωνίας γενικότερα, όπως η μεταβίβαση γης σε όλους τους απογόνους ενός ιδιοκτήτη ισομερώς ανεξαρτήτως εάν είναι αγρότης η όχι. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει σε καμία χώρα της Ευρώπης τουλάχιστον. Η προικοδοσία είναι επίσης ένα Ελληνικό φαινόμενο. Σαφέστατα όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με τη βοήθεια σχετικών νόμων, κυρίως φορολογικών, όπως γίνεται στο εξωτερικό.

Επιπροσθέτως λύση πρέπει να δώσει η πολιτεία με το να θεσπίσει επιτέλους πολιτική γης και στη χώρα μας. Η τράπεζα γης είναι ένα διαχρονικό αίτημα, την αναγκαιότητα της οποίας λίγοι δυστυχώς π[πολιτικοί μας αντιλαμβάνονται. Μια σωστή και στοχευμένη πολιτική γης μέσα από μια σειρά νομοθετημάτων αλλά και κινήτρων θα μπορούσε να οδηγήσει μεσοπρόθεσμα την γη στα χέρια των αγροτών.

Παρουσιάζω εδώ μερικές προτάσεις.

- υψηλή κατά τεκμήριο φορολογία των μη αγροτών κατόχων γης –καμία αντιστοίχως φορολόγηση στους κατ επάγγελμα αγρότες
- Υψηλός φόρος μεταβίβασης και κληρονομίας γης στους μη αγρότες- μηδενικός αντίστοιχα στους κατ επάγγελμα αγρότες
- Δημιουργία τράπεζας γης η οποία θα αγοράζει την γη για λογαριασμό του κράτους από όσους την πωλούν
- Δανειακή διευκόλυνση των νέων αγροτών και θέσπιση κινήτρων για αγορά γης από την Τράπεζα
- Πλήρη αποσύνδεση των δικαιωμάτων στις επιδοτήσεις από την παραγωγή και η μη ενεργοποίηση τους με αντίστοιχες εκτάσεις.
- Πανελλαδικό πρόγραμμα αναδασμών.
-
Αυτές είναι ενδεικτικά κάποιες προτάσεις-σκέψεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην επίλυση του προβλήματος.

Σε επόμενες αναρτήσεις μου θα παρουσιάσω και άλλα δομικά προβλήματα της Ελληνικής Γεωργίας , όπως το υψηλό ποσοστό αγροτών, η γήρανση του πληθυσμού της υπαίθρου, η ανυπαρξία συνδικαλιστικής εκπροσώπησης μας, η διάλυση των συνεταιρισμών η ανυπαρξία οικολογικής συνείδησης, η καταστροφή του αγροτικού περιβάλλοντος, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των αγροτών κ.α.

Η χρονική συγκυρία μετά τις κινητοποιήσεις και η συζήτηση που έχει ανοίξει σχετικά με την νομιμότητα ή μη των διεκδικήσεων των αγροτών συνιστούν μια καλή ευκαιρία να επανατοποθετήσουμε τη συζήτηση για το αγροτικό ζήτημα σε νέες βάσεις .