Τριάντα πέντε.

Σενάριο πρώτο.

Τηλέφωνο, για σένα είναι ,έλα .
-«Nαι ποιος; Έλα Κώστα…Α΄, σε ευχαριστώ πολύ που θυμήθηκες τα γενέθλια μου. Οκ, θα σε περιμένω το βραδύ…»

Και άλλο τηλέφωνο, είναι η μέρα σου σήμερα….
-«Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη, σε ευχαριστώ. Μα είναι δυνατόν να κάνετε σήμερα την συνάντηση του ψηφοδελτίου, σήμερα που έχω γενέθλια;» Ήξερε ότι θα έκαναν τα πάντα για να τον βγάλουν από τον δρόμο τους.

Τηλέφωνο(κινητό)…
-«Έλα αγάπη μου. Μα και βέβαια θα έρθω να σε πάρω από το νηπιαγωγείο. Τη μικρή θα την πάρει αργότερα η μαμά από τον παιδικό». Ευτυχώς που ο μεγάλος μας , πάει από φέτος δημοτικό και έρχεται μόνος του, σκέφτηκε με ανακούφιση.

Τηλέφωνο(ξανά)
-« Σε ευχαριστώ……»
Και άλλο τηλεφώνημα…
Η φωνή του συνεργάτη του τον επανέφερε στην πραγματικότητα: «Άσε επιτέλους τα τηλέφωνα ήρθε πελάτης».
«Αυτός είναι» ψιθύρισε προς τον συνεργάτη του , αν δεν πληρώσει και τώρα δεν πρόκειται να του δώσω τίποτα ξανά. Το είπαμε βερεσέ τέλος, 100.000 έχουμε δώσει ,άντε να τα μαζέψουμε.
-«Χρόνια πολλά, να τα εκατοστίσεις, πέρασα να σου ευχηθώ και φεύγω έχω δουλεία.
-Σε ευχαριστώ πολύ κυρ. Βασίλη. -Άντε γ….Ψιθύρισε μόλις απομακρύνθηκε ο πελάτης , χωρίς να είναι απόλυτα βέβαιος ότι δεν τον άκουσε. Ίσως και να ήθελε να ακουστεί…

-«Τι μέρα και αυτή» σκέφτηκε. «Έχω τόσα πολλά να κάνω . Δουλειά , υποχρεώσεις ,λογαριασμοί, ΙΚΑ των υπαλλήλων ,τράπεζες γραμμάτια. Τουλάχιστον να έχω τελειώσει ως το βράδυ που θα γλεντήσω τα γενέθλια».
Τηλέφωνο…. «Σε ευχαριστώ πολύ…..Κανονίστε να βρεθούμε κάποτε….». Είναι όμορφο να σε θυμούνται οι συμφοιτητές σου…..» σκέφτηκε γεμάτος ικανοποίηση αλλά και νοσταλγία.

Η ζωή του δεν πήγαινε και πολύ καλά τελευταία. Οι πελάτες δυσκολευόταν να πληρώσουν ,οι εταιρίες και οι προμηθευτές τον πίεζαν, τα οικογενειακά έξοδα συνεχώς ανέβαιναν τώρα που μεγάλωναν τα παιδιά, τα τραπεζώματα στους υποστηρικτές ,ακόμη και η ομάδα του χωριού του ήταν θηλιά στο λαιμό . Ευτυχώς πριν λίγο καιρό είχε μπει στο καινούριο του σπίτι που με κόπο το τελείωσε.
-«Τι το ήθελα 200 τετραγωνικά σπίτι, με ξεπαράδιασε;» σκέφτηκε.

Έξω είχε ήδη νυχτώσει. Στο σπίτι ήταν όλα έτοιμα για τη γιορτή. Σε λίγο οι πρώτοι καλεσμένοι θα χτυπούσαν το κουδούνι της εξώπορτας και η πρώτη ευχή θα ακουγόταν.
Χρόνια πολλά!

Κάπως έτσι ίσως να ήταν η μέρα των γενεθλίων κάποιου που κλείνει σήμερα τα 35, αν έκανε ότι ΕΠΡΕΠΕ….

Σενάριο δεύτερο.

Ήταν πολύ κρύο εκείνο το βράδυ. Ο παγωμένος Βαρδάρης του έκοβε την ανάσα. Ούτε τσιγάρο δεν μπορούσε να ανάψει. Είχε ξυλιάσει στη στάση περιμένοντας το αστικό που επιτέλους έφτασε. Ανέβηκε σπρώχνοντας και τσαλαπατώντας ,ήταν πάλι πήχτρα από κόσμο.
«Ας ελπίσουμε ότι θα κατέβουν στις επόμενες στάσεις, μήπως και καθίσω λιγάκι» σκέφτηκε. Κατέβαινε στην τελευταία στάση και ήταν ήδη πτώμα από τη δουλειά.
Κοίταξε το κινητό του. Ούτε ένα μήνυμα ούτε μια κλήση. Και όμως πέρυσι τέτοια μέρα τον είχαν θυμηθεί πολλοί. Τον πίκραινε πολύ αυτή του η διαπίστωση.

Το λεωφορείο αργούσε να φτάσει στη γειτονιά του . Κάθε μέρα του φαινόταν πως αργούσε όλο και πιο πολύ. Η κίνηση τον αρρώσταινε. Όταν ανέβαινε σε λεωφορείο-που να περισσέψουν λεφτά για Ι.Χ;- ίσως μόνο τότε μετάνιωνε που είχε εγκαταλείψει τα πάντα πριν πολλά χρόνια.
Ήταν 20 χρονών τότε, όταν άφησε πίσω του τα πάντα στο χωριό και ήρθε στην πόλη να κυνηγήσει το όνειρο του. Δεν του άρεσε ποτέ ούτε το χωριό, ούτε η αγροτική εργασία ήταν αλήθεια, αλλά αν μη τι άλλο υπήρχε εισόδημα καλό για αυτόν αν έμενε.
Να όμως που σήμερα κλείνει τα 35 μόνος, αδέκαρος, σε ένα άθλιο διαμέρισμα , μιας ολοένα και πιο άθλιας πόλης. Αλλά δεν μετάνιωσε ποτέ που ήρθε σε αυτή, είναι τόσο εγωιστής…

Δεν του άρεσε καθόλου η ιδέα ότι θα περνούσε μόνος του τα γενέθλια, ήταν όμως βέβαιος πως οι φίλοι του κάτι θα είχαν ετοιμάσει για έκπληξη.

Είχε φτάσει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Άλλο ενδεχόμενο τον φόβισε τώρα, μην ανταμώσει την σπιτονοικοκυρά του. Τις χρωστάει ήδη δύο νοίκια και πάει για το τρίτο., και δεν είχε όρεξη την γκρίνια της, μέρα που ήταν.

«Μας πως καταφέρνω και μένω πάντα ταπί;» σκέφτηκε. «Αλλά πώς να μην μείνω, τι είναι 900 ευρώ τον μήνα σήμερα τίποτε». Θυμήθηκε γελώντας ,πως μέχρι πριν λίγο καρό πριν χωρίσει, έκανε σχέδια να παντρευτεί.»Πάλι καλά σκέφτηκε.

Ήταν πια περασμένες έντεκα όταν ξύπνησε . Πάλι είχε κοιμηθεί στην τηλεόραση χωρίς να το καταλάβει κοιτώντας τις ειδήσεις των 8. Σηκώθηκε τρομαγμένος «Κοιμάμαι στα γενέθλια μου αν είναι δυνατόν!» μουρμούρισε. Κοιμόταν βαριά τελευταία είναι αλήθεια, τόσο βαριά που είναι φορές που δεν το ξυπνούσε ούτε το χτύπημα του κινητού.

Έτρεξε με λαχτάρα στο κινητό. Το πρόσωπο του χλόμιασε κοιτώντας την οθόνη.

Αναπάντητες Μηδέν. Μηνύματα μηδέν.

Μια βαθιά θλίψη τον είχε πλέον κυριεύσει.
Γύρισε στον καναπέ και προσπάθησε να συνεχίσει τον ύπνο του. Το πρωί είχε πολύ δουλεία εξάλλου. Μάταια δεν τον έπιανε ύπνος πια. Αργότερα ξανακοίταξε την οθόνη.

Αναπάντητες μηδέν. Μηνύματα μηδέν.

Ένα δάκρυ κύλισε στο πρόσωπο του…

Κάπως έτσι ίσως να ήταν η μέρα των γενεθλίων κάποιου που κλείνει σήμερα τα 35, αν έκανε ότι ΗΘΕΛΕ...

Σενάριο τρίτο(η πραγματικότητα).

12:05 ένα γλυκό φιλί χαλάει γλυκά τον ύπνο του, που μάλλον τον είχε πάρει πριν από λίγο..
-«Χρόνια πολλά Νίκο μου, να τα εκατοστίσεις να σε χαίρομαι……………………….»

Σήμερα γιορτάζει τα γενέθλια του βάσει του δικού του σεναρίου και πιστέψτε με… αυτό το σενάριο ίσως είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ!