Αγιος Ανδρέας...

Ήταν σκληρό το δίλημμα που αντιμετώπισα το τελευταίο διάστημα. Πολιτικό αλλά και προσωπικό, το ζήτημα Pasok or not Pasok, με απασχόλησε έντονα.

Συζήτησα με φίλους, διάβασα, συλλογίστηκα, προσπάθησα να αξιολογήσω πρόσωπα και καταστάσεις, ανέβασα μάλιστα και σχετική ανάρτηση στο blog μου, όπου πήρα πολλές και ενδιαφέρουσες γνώμες, σκέφτηκα, ξανασκέφτηκα, αλλά μάταια… δεν υπήρχε λύση στο δίλημμα. Δεν υπήρχε…ως σήμερα.

Γιατί σήμερα φίλοι μου, σαν από θαύμα βρήκα την λύση ,την απάντηση στο ερώτημα που με βασάνιζε! Το δίλημμα ξεδιάλυνε μέσα μου. Οι σκληρές σκέψεις έπαψαν να με βασανίζουν. Το είδα πλέον ξεκάθαρα. Ξέρω πια τι είναι αυτό που θέλω τη είναι αυτό που μου ταιριάζει. Η απάντηση είναι…
ΠΑΣΟΚ!

Σήμερα το μαρτύριο μου είναι πια παρελθόν. Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με βοήθησαν καταθέτοντας τη γνώμη τους, αλλά η λύση ήταν… αλλού!

Χθες βράδυ λοιπόν ,στη γιορτή του Αγίου Ανδρέα, μια πολύ αγαπημένη μορφή από το παρελθόν εμφανίστηκε στον ύπνο μου.

Ήταν γέρος με λίγα μαλλιά, αλλά έμοιαζε νέος . Ήταν πανέμορφος παρότι γέρος. Μια πολύ οικεία –μια πολύ «δική μας»ομορφιά. Χαμογελούσε ,το πρόσωπο του έλαμπε καθώς κάπνιζε την πίπα του. Δεν φορούσε γραβάτα ,αλλά… ζιβάγκο , μαύρη ζιβάγκο ίσως λίγο παλαιομοδίτικη, αλλά όμορφη και του πήγαινε πολύ.

Μιλούσε πολύ όμορφα ο…γέροντας. Μου έλεγε πολλά. Μου θύμισε τα χρόνια που περάσαμε μαζί,(όχι ακριβώς μαζί αλλά…μαζί) όλα όσα είχε κάνει για τον τόπο του, για τη χώρα μου, για μένα.

Όχι δεν μου ανέφερε ούτε ότι το πρόδωσα κάποτε, ίσως να μην το θυμάται καν. Δεν μου κρατούσε κακία ήταν φανερό. Ήταν ανώτερος άνθρωπος το ξέρα, και ας είχα πάψει για πολύ καιρό να τον αγαπώ.

Μου μίλησε πολύ μου είπε πολλά ,για τους αγώνες , για τη ζωή του για τις γυναίκες του για τα παιδιά του.
Για τον γιο του που όλοι λένε πως δε του μοιάζει καθόλου, ότι μοιάζει την αμερικανίδα μάνα του. Που δεν τρώει δεν πίνει δεν καπνίζει. Που δεν τα σπάει στα μπουζούκια ,αλλά κάνει τζόκινγκ τα χαράματα…

Ήξερε πως τον αγαπούσα και εγώ τον γιό του, τόσο όσο δεν αγάπησα ούτε τον ίδιο. Και πως κάνω μεγάλο λάθος να νομίζω πως δεν του μοιάζει. «Όλοι το ίδιο λάθος κάνετε» είπε, γελώντας ο γέρος.
Μπορεί να μην μιλάει όμορφα σαν αυτόν, μπορεί να μην είναι τόσο γοητευτικός όσο αυτός ήταν, μπορεί να μην χαλάει τον κόσμο με την παρουσία του αλλά ο γέροντας μου το είπε καθαρά:
«Είτε το θέλετε παιδί μου, είτε όχι ,ο γιός μου είναι ίδιος εγώ!»
Είχα βέβαια τις ενστάσεις μου αλλά πως να διαφωνήσω; Πατέρας του ήταν, κάτι παραπάνω θα ήξερε.

«Και θα κάνει για αυτόν τον τόπο , τον τόπο μας, όσα και εγώ έκανα» συνέχισε ο γέρος. «Θα δώσει ξανά την ελπίδα στον κόσμο. Την ελπίδα που τόσο στερήθηκε εδώ και πολύ καιρό. Το χαμόγελο θα αρχίσει σιγά σιγά να εμφανίζεται ξανά στα χείλη του κόσμου. Όπως τότε. Όχι δεν θα γίνουν θαύματα, ούτε τότε έγιναν- και ας πολλοί πίστευαν σε θαύματα τότε- θα φέρει όμως την αλλαγή ξανά στον τόπο. Την ΑΛΛΑΓΗ που τόσο έχετε ανάγκη...»

Αυτά και άλλα πολλά μου είπε ό γέρος. Και μετά σηκώθηκε να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο. Και όπως λεβέντικα χόρευε τον χορό που τόσο αγαπούσε, όπως μάγκικα έπαιρνε τις στροφές, χιλιάδες στροφές, χάθηκε …

Ξύπνησα σήμερα με ένα πολύ παράξενο συναίσθημα.
Σήμερα είμαι άλλος άνθρωπος και ξέρω γιατί.Ο Άγιος Ανδρέας φαίνεται να έκανε το θαύμα του….

Λέτε να κάνει και ο δικός μου άγιος, ο Αϊ Νικόλας, το θαύμα του μεθαύριο; Μακάρι…

Καλό μήνα φίλοι μου.