Το καλοκαίρι…

ΒΡΑΔΙΝΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

( αυτό το υστερόγραφο μπαίνει πρώτο, όπως πρώτα μπαίνουν όλα τα υστερόγραφα της ζωής μου...)

Το Σαββατοκύριακο είχα την τύχη να με επισκεφθούν στη Μελίκη 5 φίλοι blogers για να με βοηθήσουν στις δουλειές!

Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω και μέσω του blog μου.

Δεν έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια της ζωής μου.

Ήταν όλα πολύ σκληρά, πολύ ζόρικα. Όπως σκληρά και ζόρικα ήταν για όλους στο χωριό μου. Τα δικά μας καλοκαίρια δεν σήμαιναν θάλασσα, ξεγνοιασιά, διακοπές. Σήμαιναν δουλειά, άλλοι στα καπνά, άλλοι στα ροδάκινα, άλλοι στα ποτίσματα. Μικρά παιδιά, γρανάζια της παραγωγικής μηχανής των γωνιών μας. Σε μια μικρή κοινωνία δέσμια των αιωνίων προλήψεων και των προκαταλήψεων της. Καλοκαίρια που δεν θέλαμε ποτέ να ερχόταν.

Έτσι λοιπόν και εγώ κάθε καλοκαίρι, δεν έκανα τίποτε άλλο από το να περιμένω να περάσει. Να μετράω τις μέρες του μια προς μία. Και αυτές εκεί κολλημένες να φεύγουν βασανιστικά αργά, λες και το έκαναν επίτηδες. Ως και το ημερολόγιο συνωμοτούσε εναντίον μου, Ιούλιος 31, Αύγουστος 31!

Ετσι δύσκολα και αργά πέρασαν τα καλοκαίρια μου. Με μόνο φάρμακο τα όνειρα .Όνειρα και σχέδια για τον χειμώνα που έρχεται.

Κάθε χρόνο τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού έβρισκα τον εαυτό μου να καταστρώνει σχέδια για το χειμώνα: θα κάνω το ένα , θα κάνω το άλλο. Σχέδια για το χειμώνα και ελπίδες για το επόμενο καλοκαίρι. Και πάντα μια υπόσχεση, ότι αυτό θα είναι το τελευταίο άσχημο καλοκαίρι.

Πέρασαν τα χρόνια , άλλαξαν πολλά, κάναμε πολλά , πολλά εκτός από ένα. Το να είναι διαφορετικό το επόμενο καλοκαίρι…

Τα όνειρα μένανε πάντα όνειρα. Τα επόμενα καλοκαίρια ήταν το ίδιο σκληρά και όσο για τα σχέδια του χειμώνα, ούτε λόγος, κανένα δεν πραγματοποιούταν.

Όλα αυτά μέχρι που ήρθε ένα καλοκαίρι διαφορετικό από τα άλλα.

Ένα καλοκαίρι που ξεκίνησε όμορφα, ήταν όμορφο και έφυγε ακόμη πιο όμορφα. Ένα καλοκαίρι που ο ήλιος δεν έκαιγε, αλλά χαμογελούσε. Που τα βράδια του δεν περνούσαν βασανιστικά αργά, αλλά κυλούσαν όμορφα, γλυκά, γρήγορα, το ένα μετά το άλλο, πλημμυρισμένα από όμορφες λέξεις, από όμορφες σκέψεις, γεμάτα όμορφα όνειρα. Δεν έλειψε βέβαια ποτέ η μελαγχολία., γνωστός επισκέπτης των βραδιών μου.

Πάντα απρόσκλητη, πάντα αδυσώπητη, αλλά δικιά μου πολλή δικιά μου, κομμάτι του εαυτού μου.. Ίσως και να την έχω ανάγκη…

Δεν έκανα κανένα σχέδιο για το χειμώνα και το καλύτερο: δεν νοιάστηκα πως θα ναι το επόμενο καλοκαίρι. Γιατί αν είναι σαν και αυτό με το καλό να έρθει, σκεφτόμουν.

Ήταν ένα όμορφο καλοκαίρι, αυτό που σε λίγο φεύγει. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε.

Το καλοκαίρι του blogging...

Για πρωτη φορά ένοιωσα ότι μπορεί κάποιοι- κάπου να με καταλαβαίνουν...

Για πρώτη ικανοποίησα την ανάγκη μου να μιλήσω...

Για πρώτη φορά ένοιωσα ότι κάποιοι ακούν αυτά που λέω...

Για πρώτη -ίσως και μοναδική- φορά ,νίκησα το τέρας.

Σας ευχαριστώ.