Κάρμεν

Σήμερα είναι η τρίτη μέρα. Η τρίτη μέρα χωρίς υπολογιστή. Αν πω δυνατά, αν γράψω αυτό που σιγομουρμουρίζω ....Κάποιοι θα πουν ότι είναι υπερβολή. Ε, ας το πουν, εγώ κοντεύω να τρελαθώ. Πως ήταν η ζωή πριν το Internet; Δεν θυμάμαι.

Όμως θυμάμαι και κρατάω γερά ένα όνειρο, το να βρίσκω τον εαυτό μου στη μέση μιας μεγάλης παρέας. Και η Ιντερνική μας παρέα, ας πουμε ότι πλησιάζει το όνειρο μου.

Ίσως να μην καταλαβαίνετε ότι εγώ δεν έφυγα σχεδόν ποτέ από το χωριό, ότι τα εγκατέλειψα χωρίς να σπουδάσω, χωρίς να ζήσω τους χαβαλέδες και την μαγεία της φοιτητοπαρέας, ότι αφοσιώθηκα σε αυτό που επέλεξα να ακολουθήσω σαν επάγγελμα.

Το επέλεξα......

Πότε το επέλεξα; Μα για αυτό θέλω να μιλήσω για πρώτη φορά στην ζωή μου. Για πρώτη φορά.


Στην Ιταλία, ένα θλιμμένο ζεστό Αυγουστιάτικο απόγευμα, σε ένα μικρό δωματιάκι της Corso Garibaldi, πήρα την δύσκολη, την ζόρικη, την σκληρή απόφαση της επιστροφής. Ναι απόφαση δύσκολη, ζόρικη σκληρή, όπως είναι όλες οι αποφάσεις φυγής. Απόφαση που πάρθηκε ίσως χωρίς πολλή σκέψη, ίσως δεν άντεχε σε πολλή σκέψη.

Έτσι λοιπόν εκείνο το θλιμμένο απόγευμα, πνιγμένος στο αλκοόλ, στο κλάμα και στη μοναξιά, τυφλωμένος από μια σειρά πολύ ισχυρών παρορμήσεων και λίγες μόνο ώρες πριν από μια από τις δυο ομορφότερες μέρες της ζωής μου , αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Να εγκαταλείψω τις σπουδές, το όνειρο, και να γυρίσω πίσω ακολουθώντας το επάγγελμα της οικογενείας μου, αγρότης.

Την επομένη μάζεψα τα πράγματα μου και ετοιμάστηκα να φύγω, χωρίς να χαιρετίσω κανέναν. Άλλωστε δεν ήξερα κανέναν...

...Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός , πάντα δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ποτέ όμως δεν μπόρεσα να βγάλω από το μυαλό μου τη βεβαιότητα πως αυτό που έγινε εκείνο το βράδυ ήταν κάτι θεϊκό. Κάποιος Θεός, κάποιος άγνωστος για μένα Θεός, άφησε το σημάδι του εκείνο το τελευταίο βράδυ της σύντομης φοιτητικής μου ζωής, λίγες στιγμές πριν αφήσω οριστικά πίσω μου βιβλία, σημειώσεις, όνειρα...


...Ήταν τόσο όμορφη , μαύρα κατάμαυρα σγουρά μαλλιά, πρόσωπο αδύνατο μαυριδερό, μαύρα τεράστια μάτια, κορμί αδύνατο, σχεδόν σκελετωμένο.

"Τι όμορφη που είναι η Κάρμεν; Τι θεϊκά όμορφη!»

Η Κάρμεν, η Ισπανίδα που νοίκιαζε το διπλανό δωμάτιο .
Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ, ήμουν τόσο αρρωστημένα ντροπαλός τότε για να της μιλήσω. Δεν την είχα καν προσέξει.

Η ζέστη υπερβολική εκείνο το βράδυ. Και εγώ με μαζεμένα τα πράγματα μου, περίμενα να ξημερώσει, κόβοντας βόλτες στον διάδρομο του ορόφου που ήταν τα δωμάτια των τεσσάρων συμφοιτητών μου.

Καθισμένη στο περβάζι του παραθύρου, με ένα λευκό αμάνικο φανελάκι, τόσο διάφανο που ακόμη και το φως του Αυγουστιάτικου φεγγαριού που την έλουζε, άφηνε να διαγράφεται καθαρά το μικροσκοπικό της στήθος.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, πετώντας από πάνω μου τη βαριά και αδιανόητη συστολή που στοίχειωνε τα εφηβικά μου χρόνια, αυτή που δεν μου επέτρεπε να πλησιάζω εύκολα κοπέλες, την πλησίασα και πιάσαμε κουβέντα.

Η τόσο όμορφη Κάρμεν καθισμένη στο περβάζι του παραθύρου, να λάμπει στο φως του φεγγαριού και εγώ όρθιος. Όρθιος για ώρες!!

Δεν θυμάμαι τίποτα περισσότερο από το ότι εκείνο το τελευταίο μου βράδυ στην Ιταλία, το βράδυ που έμελλε να γνωρίσω τον έρωτα στο κορμί της όμορφης Σπανιόλας Κάρμεν.

Δεν ξέρω πια μαγική δύναμη με έσπρωξε πάνω της, ποια μαγική δύναμη την έσπρωξε αυτή στην αγκαλιά μου. Και τι σημασία έχει;
Ήταν τόσο ωραία. Σαν όνειρο...

Είχε πια χαράξει και έπρεπε να φύγω για την πατρίδα. Να επιστρέψω, να γυρίσω πίσω, όπως είχα αποφασίσει.


Δυσκολεύτηκα να βρω τη δύναμη να ξεκολλήσω από το κορμί της, από το κορμί της που βυθισμένο σε έναν χαυνωμένο ύπνο, χανόταν μέσα στην αγκαλιά μου.

Ένοιωθα το σώμα μου, το μυαλό μου σακατεμένο. Θλίψη για το ότι έπρεπε να φύγω, χαρά για την επιστροφή, αλλά πάνω από όλα ένα κορμί, με ένα μυαλό σακατεμένο, διαλυμένο από την μαγεία του έρωτα. Ακόμα νομίζω ότι ακούω τους χτύπους από την καρδιά μου, έντονους, γρήγορους, και ταυτόχρονα αργούς, άρρυθμους.

Σαν σκηνές από ταινία προσεχώς περνούσε από μυαλό μου η ζωή που θα ζούσα . Μια ζωή που όμως ποτέ δεν έζησα...
Δεν θυμάμαι πως κατάφερα να σηκωθώ. Η έννοια μου μία, να μην την ξυπνήσω.
Ντύθηκα, μάζεψα τα λιγοστά μου πράγματα που δεν είχα ακόμη μαζέψει, ακούμπησα τα μαλλιά της με τα δυο μου χέρια, έσκυψα την φίλησα ανάλαφρα, ίσα ακουμπώντας τα χείλια μου στο μέτωπο της και ...έφυγα. Έφυγα. Χωρίς να την ξυπνήσω. Χωρίς να την χαιρετίσω.

Βγήκα στο δρόμο και κρατώντας σφιχτά τη βαλίτσα στο χέρι περπάτησα ως τον σταθμό του τρένου.

Ανέβηκα στο βαγόνι, κάθισα στη θέση και περίμενα την αναχώρηση.

Βέβαιος. Ήμουν τόσο καταραμένα βέβαιος για αυτό που ήθελα να κάνω .

Μόλις το τρένο άρχισε να τσουλάει ένοιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.
Το βλέμμα της στοίχειωνε το μυαλό μου, η φωνή της βούιζε στο κεφάλι μου.
Την άκουγα να μου φωνάζει δυνατά. Μη φύγεις Νίκο, μη. Δεν πρέπει να φύγεις Νίκο

Ξέσπασα σε λυγμούς.

Ήθελα να σταματήσω το τρένο και να κατέβω.

Ηρέμησε Νίκο σκέφτηκα, θα κατέβω στον επόμενο σταθμό.

Το τρένο σταμάτησε σε πολλούς σταθμούς.
Δεν βρήκα τη δύναμη να κατέβω σε κανένα. Μόνο έκλαιγα.

Ο εγωισμός, αυτός ο αρρωστημένος μου εγωισμός, ο παντοτινός δυνάστης μου, δεν με άφησε ποτέ να κατέβω.
Είχα πάρει την απόφαση να φύγω οριστικά, να ζήσω τη ζωή που διάλεξα.

Μόνο που η ζωή αυτή δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή που ονειρεύτηκα εκείνο το απόγευμα. Το όνειρο έγινε γρήγορα εφιάλτης , ένας εφιάλτης που έκτοτε ζω κάθε μέρα.

Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνο το μοιραίο απόγευμα.
Τα χρόνια της εφηβείας αποτελούν μια θολή ανάμνηση, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτε. Δεν θέλω να θυμάμαι...
Όμως κάθε βράδυ, πριν πέσω για ύπνο έστω και για μια στιγμή βλέπω το βλέμμα της .

Έτσι όμορφη όπως τότε, έτσι θλιμμένη όπως τότε, έτσι σκοτεινή όπως τότε, να μου φωνάζει : "Γύρνα πίσω Νίκο. Μη φύγεις Νίκο".

Και εγώ κάθε βράδυ της κλείνω πονηρά το μάτι και της ψιθυρίζω:
«Θα γυρίσω Κάρμεν μου, μια μέρα θα γυρίσω, στο υπόσχομαι...»