De profundis...

. Διάβασα αυτό το κείμενο:
Στον καναπέ. De profundis. Απο την Cinderella

Ένα πραγματικά εκπληκτικό κείμενο.

Να γιατί μου αρέσει πολύ το bloging.
Νοιώθω πραγματικά υπέροχα που στη δική μου blogo-γειτονιά, στη δική μου blogo –παρέα ,συναντώ τέτοια κείμενα διαμάντια ,σαν αυτό της cinderella ή αυτό και αυτό, της εκπληκτικής Κατερίνας η αυτό (παλαίότερα), της συντοπίτισας μου Μαρίας ,και πολλά, πολλά άλλα. που θά θελα ενα ...blog για να τα απαριθμώ.

Keep bloging λοιπόν φίλοι μου. Ζω για να σας διαβάζω!

Με αφορμή και …παρότρυνση αυτό το κείμενο αποφάσισα τελικά να ανεβάσω ένα μικρό δικό μου , που είχα γράψει πριν λίγες μέρες, (εμπνευσμένο από ένα τραγούδι )αλλά δίστασα να το δημοσιεύσω.
Το ανεβάζω σήμερα ,με την ελπίδα ότι δεν θα ξεφύγω από τα… ρηχά.


Τα όνειρα.

Από μικρό παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να ονειρεύεται.

Δεν νομίζω να υπήρχε παιδί που να ονειρευόταν περισσότερο από ότι εγώ . Μου άρεσε πολύ να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι. Ονειρευόμουν ακόμη και με ανοιχτά τα μάτια.

Πότε με έβλεπα διάσημο ποδοσφαιριστή, πότε τραγουδιστή , πότε πολιτικό να βγάζει λόγους στο πλήθος (την είχα από μικρός την ψώρα!) πότε επιστήμονα , και πολλά άλλα. Ακόμη και την δουλεία του πατέρα μου ονειρευόμουνα. Αγρότης , καβάλα σε ολοκαίνουρια τεράστια αστραφτερά …τρακτέρ. Και τόπους , πολλούς τόπους, μακρινούς, απροσδιόριστα μακρινούς- τελείως άγνωστους.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να σταματήσω να ονειρεύομαι. Στην εφηβεία, στο σχόλιο στο στρατό, και αργότερα . Πάντα ο ίδιος . Ρομαντικός , αιθεροβάμων , ονειροπαρμένος…
Πόσες και πόσες ζημιές δεν έχω κάνει στα μηχανήματα της δουλειάς μου λόγω της ονειρικής …αφηρημάδας. Πόσες φορές δεν έπιασα τον εαυτό μου να απουσιάζει τελείως από μια συζήτηση, στην παρέα ή στο σπίτι, ονειροπολώντας …
Η ζωή εδώ αλλά εγώ αλλού. Πάντα αλλού.

Είναι ωραίο όμως να έχεις όνειρα.
Ίσως μόνο τότε ζούμε πραγματικά ,όταν έχουμε… όνειρα. Και για όσο καιρό τα όνειρα μας είναι ζωντανά .

Εδώ και λίγα χρόνια έπαψα να κάνω όνειρα. Ίσως μεγάλωσα πια , ίσως γιατί κανένα μα κανένα δεν βγήκε ποτέ αληθινό , ίσως γιατί άλλαξα.
Άδεια ζωή, χωρίς όνειρα. Ένας ζωντανός νεκρός.

«γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν ,τελικά
Τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρα τους»

Πόσο θα θελα να μπορώ να ονειρευτώ ξανά ; Να τολμήσω να ξανακάνω όνειρα .
Να ξαναγίνω έστω για λίγο εκείνο το ρομαντικό ονειροπαρμένο παιδί. Εκείνο το γελαστό παιδί.
Όσο και αν ξέρω ότι ίσως είναι αργά .

Θα προσπαθήσω όμως, και κάτι μέσα μου μου λέει ότι θα τα καταφέρω.

Να ονειρευτώ ξανά.

Το τι θα ονειρευτώ όμως θα το κρατήσω για μένα αυτή τη φορά . Για μένα και τον άνθρωπό μου…

Πάμε λοιπόν Στελάρα...

ΣτίχοιΣώτια Τσώτου
Μουσική Τ.Σούκας
Υ.Γ. λίγα τραγούδια αγάπησα όσο αυτό .
Κάποια μέρα θα γράψω μια ανάρτηση για τα αγαπήμένα μου Λαικα τραγούδια που εγραψε ο Τακης Σούκας . Τα λατρευω.