Για την Ελένη*

Είχα πολλά χρόνια να δω την Ελένη , είχα να τη δω από τότε που ήμασταν παιδιά, συμμαθητές στην ίδια τάξη.

Η εικόνα της ξύπνησε ένα σωρό αναμνήσεις μέσα μου. Η απορία που κυρίευσε το μυαλό μου αδυσώπητη.

Είμαστε κακοί; Είμαστε σκληροί; Είμαστε απλά 10χρονοι; 10χρονοι που μετρούσαν το μποι τους και το αντριλίκι τους;

Την είδα αλλά δεν της μίλησα . Δεν είχα το κουράγιο να τις μιλήσω. Ντράπηκα όπως ντράπηκε και αυτή. Αλλά αυτή είναι όλη της τη ζωή ντροπαλή .

Με κοίταξε μόνο για λίγο με εκείνο το θλιμμένο της βλέμμα . Το ίδιο θλιμμένο και πονεμένο εδώ και 35 χρόνια . Τριάντα πέντε ναι, γίναμε τριάντα πέντε Ελένη μου.

Η Ελένη ήταν μια πολύ άσχημη κοπέλα και λίγο κουτσή επίσης .Ίσως και λίγο , ελάχιστα ίσως, καθυστερημένη. Κανείς ποτέ δεν τις έδινε σημασία . Οι γονείς της με χιλιάδες προβλήματα , φορτωμένοι θαρρείς με όλη την ασχήμια της ζωής . Φτωχοί , απόμακροι με προβλήματα υγείας.

Οι δάσκαλοι δεν ασχολούταν ποτέ μαζί της . Δεν έκανε βλέπετε φασαρία ποτέ . Έτσι ήσυχη ερχόταν, έτσι ήσυχη έφευγε. Πάντα. Και στους δασκάλους ,αυτό αρκούσε, να μην κάνει φασαρία.

Κανένα παιδί δεν έπαιζε με την Ελένη. Ούτε τα κορίτσια .

Και όλοι γελούσαμε μαζί της . Αν θέλαμε να "κολλήσουμε " κάποιον συμμαθητή μας, διαδίδαμε ότι ήθελε την Ελένη. Τόσο άσχημο ήταν αυτό για εμάς τους εκκολαπτόμενους αρσενικούς, να θέλουμε την Ελένη. Σχεδόν βρισιά . Και δεν διστάζαμε να το κάνουμε και μπροστά της . Και πόσες άλλες προσβολές .

Κακοί... Να παρηγορηθώ ότι είμαστε Ανόητα πλάσματα.

Το χρόνια πέρασαν η ζωή του καθενός πήρε το δρόμο της . Όλοι προχώρησαν μπροστά, στη ζωή, στις δουλειές, στις οικογένειες τους . Η Ελένη όμως έμεινε εκεί, πίσω, μόνη.

Ένα απόμακρο, ένα μοναχικό παιδί . Ένα μεγάλο παιδί . Τριάντα πέντε χρονών παιδί. Αλλά πάντα μόνο, χωρίς φίλους , χωρίς ανθρώπινη επαφή. Ένας πραγματικός λύκος της στέπας.

Το πρωί σταθήκαμε τυχαία στα απέναντι πεζοδρόμια. Δεν ξέρω, δεν τολμώ να μάθω αν προλάβαινα να της μιλήσω. Αλλά είπαμε λέμε αλήθειες εδώ . Ναι, αν της φώναζα, αν έτρεχα, θα προλάβαινα να της μιλήσω. Πόσο ντρέπομαι που δεν της μίλησα .

Ποσό πολύ θέλω να την ξαναδώ και να της μιλήσω όπως ποτέ δεν έκανα. Και θα πάω να την βρω.

Να μου χαμογελάσει ξανά . Γιατί ήταν κάποιες φορές που και η Ελένη χαμογελούσε. Χαμογελούσε σε μένα. Και θυμάμαι ότι και εγώ τις χαμογελούσα και βαθιά μέσα μου την αγαπούσα. Αλλά δεν τολμούσα ποτέ να το παραδεχτώ. Γιατί το μόνο μου με ένοιαζε ήταν να γίνω ένα με την αγέλη , με τα «σκληρά» αντράκια της ηλικίας μας . Να είμαι ένας από αυτούς , ίσως ο χειρότερος από αυτούς .

Αλλά ήξερα καλά κάθε φορά που μου χαμογελούσε ,ότι καταλάβαινε καλά την ανάγκη μου να είμαι ένα με την αγέλη, εκεί όπου έπρεπε να ανήκω. Γιατί δεν έπρεπε με τίποτα να τσακιστεί η παιδική μου αυτοπεποίθηση. Η μόνη που το καταλάβαινε.

Θα έρθω Ελένη μου, Θα έρθω να σε βρω.

Και θα σου φωνάξω δυνατά, να τα ακούσουν όλοι, πως τώρα πια είμαι πολύ δυνατός ,που να μη χρειάζομαι καμία αγέλη, καμία μάταιη επιβεβαίωση .

Ίσως ,αν το θέλεις, θα σε πάρω για μια βόλτα στον κόσμο ,στον κόσμο που δεν είδες ποτέ. Και αν δούμε κάποιον από τους παλιούς συμμαθητές στο δρόμο να προσπαθεί να μας κοροϊδέψει , θα του σπάσω τα μούτρα.

Για να προστατέψω όχι εσένα Ελένη μου αλλά ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ.

Δεν φοβάμαι τίποτα πια . . .


*Ελπίζω να με συγχωρέσει η φίλη μου που της άλλαξα το όνομα της σε Ελένη

-Αφορμή για την μεταφορά στο blog της σκέψης μου για την .Ελένη ,
μου έδωσε το υπέροχο αυτό κείμενο που διάβασα στο blog του καραφλοκότσυφα