Για τον Σημιτη.
Το παρακάτω κειμενο απο το blog "ειμαστε ακόμα" με εκφράζει απόλητα σε καθε λέξη του.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ
ΣΗΜΙΤΗ
Τη γνώμη μου για τον Σημίτη δεν την αλλάζω με τίποτα. Ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. Παρέδωσε μία Ελλάδα καλύτερη από αυτήν που βρήκε. Συγκρούστηκε, πάλεψε να αλλάξει νοοτροπίες και αντιλήψεις δεκαετιών. Άφησε πίσω του έργο. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε περήφανοι για το έργο των κυβερνήσεων Σημίτη. Σίγουρα έκανε και λάθη, αλλά και τα λάθη είναι μέσα στην πολιτική. Κάποια πρόσωπα που επέλεξε να στελεχώσουν την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό τον πρόδωσαν όπως ο Νεονάκης (χρηματιστήριο), ο Βενιζέλος (ταυτότητες), ο Πάχτας (μεταμεσονύχτιες τροπολογίες) κτλ. Ωστόσο το έργο του δεν θα ήταν δυνατόν να μηδενιστεί από κανέναν. Εκτός από έναν…από τον ίδιο τον Σημίτη. Είναι απίστευτο πως μέσα σε 3 εβδομάδες κατάφερε να στρέψει εναντίον του μία μεγάλη πλειοψηφία των μελών του κινήματος. Παρακάτω θα προσπαθήσω να αναλύσω τα λάθη του Σημίτη κατά την τελευταίο χρονική περίοδο.... ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΟ BLOG"ειμαστε ακόμα εδω " . Περιμένω μεμεγάλο ενδιαφέρον τα σχόλια σας εκει.
πάνω που προβληματιζόμουνα έντονα για τη σκοπιμότητα της ενεργείας του Γιώργου διάβασα το παρακάτω σχόλιο στο blog : stakeout.blogspot.com .
ReplyDeleteΤο παραθέτω γιατί με εκφράζει …και αυτό!
Αγαπητέ Νικο, ομολογω οτι δεν καταλαβα ακριβως τι εννοείς και θα' θελα να γίνεις πιο συγκεκριμένος στο σχόλιό σου.
Επι της ευκαιρίας όμως, θα θελα να πω κάποια πράματα για το θέμα, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ.
Για μένα λοιπόν, ο "εχθρός" του λαού είναι ένας, παντοτινός και στον αιώνα τον άπαντα. Το Κεφάλαιο ή - κατ' άλλους - η Ολιγαρχία.
Σήμερα (από το 89 και μετά για την ακρίβεια) το κεφάλαιο έχει σωρευτεί στις τσέπες ολίγων και χρησιμοποιεί έναν δούρειο ίππο, τον οποίο ελέγχει ΑΠΟΛΥΤΑ : τα Μ.Μ.Ε.
Αυτό είναι το όπλο του, προκειμένου να ανθεί η τσέπη του, αυτό είναι το όπλο του να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις, αυτό είναι το όπλο που εγκαθιστά... ως εκπροσώπους του λαού, υπαλλήλους του (βλ. Κούρκουλα, τον.. άλλον τον "αστυνόμο πως τον λέγανε", το αρχιφασιστακι τον Γεωργιάδη, αλλά και τον... Τσίπρα και άλλους -διάφορους - τραγέλαφους).
Φυσικά τα ΜΜΕ αποτελούν και το όχημα που αναδυκνείει διάφορους εικονικά πλασμένους "αδιάφθορους", "κατάλληλους", "καθηγητές" και λοιπούς ... μεγάλους ηγέτες (τρομάρα μας).
Πετυχαίνουν έτσι, από την μία να αποκοιμίζουν τον λαό και από την άλλη αποκτούν τις μαριονέτες προκειμένου να κερδίζουν περισσότερο, να παρανομούν ανεξέλεγκτα, να ζούμε όλοι στον αστερισμό των δικών τους σχεδίων και προθέσεων.
Αυτοί λοιπόν - η ολιγαρχία - είναι ο εχθρός μου, ο εχθρός του λαού.
Τα παπαγαλάκια τους δεν με ενδιαφέρουν, όσο... "μεγάλα" κι αν είναι (πρώην υπουργοί, πρώην πρωθυπουργοί, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί κλπ).
Προσωπικά ΔΕΝ είμαι ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα, ΠΑΣΟΚ ψήφισα, μόλις το 2004.
Για συγκεκριμένους λόγους :
1) Γιατί - χρόνια μέσα στην αριστερά - δεν είδα να υπάρχει ποτε η πιθανότητα αυτοκριτικής (τα λάθη ιστορικά πολλά), διαλόγου και εναλλακτικής πρότασης, όχι εξουσίας, αλλα τρόπου ζωής, απεξάρτησης από τον καταναλωτισμό, την αυθαιρεσία, τις διαπροσωπικες σχέσεις αλλά και αυτές μεταξύ των λαών. Αντίθετα, με έκπληξη, είδα τον... Τσίπρα να παίρνει 70% για την προεδρία ενός κόμματος που το μόνο που είχε στο νου του τα τελευταία 6-7 χρόνια ήταν να καπελώνει κινήματα, συνειδήσεις και να ψηφοθηρεί ασύστολα.
2) Γιατί θεωρώ τον Παπανδρέου, άνθρωπο με αρχές και αξίες, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΙΔΕΟΛΟΓΟ (αναγκαία η ιδεολογία κατά την άποψη μου σήμερα όσο ποτέ άλλωτε), έναν ηγέτη που μπορεί να οδηγήσει τον Έλληνα να ξαναβρεί αρχές και αξίες τις οποίες έχει χάσει προ πολλού (δεν μιλώ φυσικά... για τα "πατρις θρησκεία οικογένεια που ποτέ - δυστυχώς - δεν κατάφερε να εξαλλείψει, αλλά για δικαιοσύνη, για ισονομία, αξιοκρατία, ελευθερία και ΨΩΜΙ και ΠΑΙΔΙΑ. Για φαντασία, παραγωγικότητα, καινοτομία).
Αυτή την απόφαση πήρα το 2004, είμαι σίγουρος πως πήρα την σωστή απόφαση, και κάνω ότι μπορώ να την στηρίξω αυτή την απόφαση, έξω απο... κόμματα και όργανα.
Γιατί; Γιατί πολύ απλά... τα κόμματα και οι μηχανισμοί τους δεν με εκφράζουν, δεν περιμένω τίποτα απ' αυτά.
Περιμένω όμως πολλά από τον Έλληνα.
Να ξυπνήσει, να πληροφορηθεί (πραγματικά), να ΜΑΘΕΙ και να ΜΟΡΦΩΘΕΙ, να αποκτήσει συνείδηση των πραγμάτων γύρω του, ώστε να αντιληφθεί - κάποια στιγμή, κοντινή εύχομαι - ποιοι είναι αυτοί που τον κρατούν καθηλωμένο
στην σημερινή του μιζέρια.
Να πάψει να αποδέχεται "φιλτραρισμένες" ειδήσεις και να καθορίζει την λογική του στα πλαίσια "τσιτάτων" των Πρετεντέρηδων και λοιπόν υπαλλήλων του κεφαλαίου.
Να δει καποια στιγμή το - ξεραμμένο ή κατακαμμένο - δάσος μέσα στο οποίο του καθορίσανε να ζει και να αντιδράσει. Γιατί πολύ απλά, δεν τον γεμίζει η κατακόκκινη παπαρούνα στο βρακί της ξανθιάς καλλονής του μεσημεριάτικου μαγκαζίνο που του πασσάρουν για να αποκοιμηθεί αποκαμμωμένος από μια ψεύτικη αίσθηση καύλας.