Θλίψη και οργή

Είμαι πολύ θλιμμένος και θυμωμένος.                                                                                                                           

Τι πηγαμε και κάναμε με αυτους τους ανθρώπους; Τους εγλωβημασε, τους χρησιμοποιήσαμε ως 'αιχμαλώτους'  ίσως για κάποια διαπραγμάτευση, δεν ξερω. Τους πουλησαμε ανθρωπιά που δεν ειχαμε, τους ταξαμε βοήθεια που δεν μπορούσαμε να δώσουμε.

 Δίπλα στην πόλη μας ζουν 800 ψυχες σε άθλιες συνθήκες. Χωρίς ζεστό νερό , χωρίς ρούχα, χωρίς φάρμακα.

Σήμερα το στρατοπαιδο μετατράπηκε σε μια τεραστια λίμνη, οι τέντες γέμισαν νερό, τα ρούχα οι κουβέρτες, όλα. Είδα παιδιά μουσκεμενα ως το κόκκαλο που δεν έχουν να αλλάξουν. Οι περισσοτεροι θα κοιμηθούν σε βρεγμένα στρώματα και κουβέρτες.

 Είδα ενα παλικάρι να καταρέει μέσα στη λάσπη και να μην υπαρχει ασθενοφορο, τον βαλαμε στο αμάξι και τον πήγαμε με οτι ρίσκο αυτό συνεπάγεται.

 Είδα μια αγγλίδα εθελόντρια να τρέχει σαν να είναι μάνα του . Δεν ξέρω τι θα ειχαμε γίνει αν δεν υπήρχαν αυτοι οι υπέροχοι άνθρωποι. Ο Τζον. Η Σάρα, ο Πωλ, ο Πελέ και τα αλλά παιδιά.

Δεν είδα τίποτε άλλο. Οι ελάχιστοι τοπικοι αλληλεγγυοι κουράστηκαν. Το κράτος ανύπαρκτο, ο δήμος επίσης.

 Οι κατοικοι της πολης αφου έφεραν κάποια τροφημα και ρουχα, εξαφανίσθηκαν λες και βγήκαν απο την υποχρέωση.

 Δεν ξέρω τι πρεπει να γίνει αλλά αυτοι οι άνθρωποι υποφέρουν μέσα στα ποδια μας και εμείς είμαστε ανικανοί να τους βοηθησουμε.

Κάτι πρεπει να γινει γαμωτο

.