¨Παράδοση¨. Όχι για μένα ευχαριστώ.

(Εναλλακτικός τίτλος: Πηγαίνοντας με την όπισθεν)

 Από μικρό παιδί η όλη ιστορία με τα δημοτικά τραγούδια και χορούς μου την έδινε στα νευρά. Ανέκαθεν θεωρούσα κακόγουστη την τοπική μας μουσική, ο δε ήχος του ζουρνά μου τρυπούσε το μυαλό.  Μεγάλη συμβολή σε αυτό είχε και ο δάσκαλος μας που σπαταλούσε δεκάδες ώρες, όπου αντί να μας κάνει μαθήματα σχολικά, αυτός μας έβαζε να τραβάμε τα θρανία στην άκρη για να μας μάθει να χορεύουμε δημοτικά τραγούδια. Πώς να μη τα αντιπαθήσεις!

 Τότε ήταν που εκδήλωνα τα πρώτα μου  σημάδια επαναστατικότητας και αντικομφορμισμού που καμπόσες φόρες στην μετέπειτα ζωή μου θα μου στοιχίσουν πολλά. Καθόμουν λοιπόν σε μια άκρη μόνος από ολόκληρη τάξη, αρνούμενος πεισματικά να μπω στο χορό παρά τις προσπαθείς και τις απειλές του δάσκαλου. Τον θυμάμαι μάλιστα να μου λέει κατά λέξη ότι «αργά η γρήγορα κάποια μέρα θα μάθεις να χορεύεις, κάντο τώρα». Το γεγονός ότι τον διέψευσα και δεν έμαθα ποτέ να χορεύω το θεωρώ ακόμα μια από τις μεγάλες μου …επιτυχίες!

 Δεν θα κρίνω την παιδαγωγική μέθοδο του καλού κατά τα λοιπά δάσκαλου, ούτε την πλήρη ανυπαρξία έλεγχου από τους ανώτερους του για αυτή του την αυθαιρεσία. Αλώστε τα σχολικά μου χρόνια συνέπεσαν καλώς η κακώς με τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία όπου ως γνωστών κάθε είδους αξιολόγησης θεωρούταν αντιδημοκρατική. Θα το πάρω όμως σαν αφορμή για να σχολιάσω όλη αυτή την υπερβολή που βλέπω στον τόπο μου κάθε καλοκαίρι, όπου χρόνο με τον χρόνο πληθαίνουν οι ανούσιες «πολιτιστικές» εκδηλώσεις και τα πανηγύρια.

 Σε κάθε χωριό οι λεγόμενοι πολιτιστικοί σύλλογοι που θεωρούν πολιτισμό μόνο τον δημοτικό χορό, τα πανηγύρια και τις φιέστες (όπου μεταξύ άλλων βλέπει κανείς να αλληλοχαριεντίζονται με απίστευτη έπαρση τοπικοί παράγοντες και παραγοντίσκοι) και τίποτα άλλο, πληθαίνουν μιας που δεν αρκούν να καλύψουν την μωροφιλοδοξία κάποιες φόρες, ενώ οι εκδηλώσεις κάθε χρόνο κρατούν όλο και περισσότερο. Προστίθενται μάλιστα και καινούριες που δεν έχουν κανένα παραδοσιακό υπόβαθρο που βρίσκεται μονό στη φαντασιακή ευρηματικότητα των τοπικών παραγόντων.

 Η όλη αυτή ιστορία εκτός του ότι δεν προφέρει σχεδόν τίποτα σε πολιτιστικό επίπεδο στα χωριά μας, ενισχύει σε σημαντικό βαθμό το κιτς, όπως πρόσφατα συνυπήρξαν σε αγαστή συνεργασία ο Σουλεϊμαν της βασίλισσας του εγχώριου trash TV Εύης Θώδη, με την ηρωική φουστανέλα, όπως εύστοχα σχολιάστηκε σε τοπικό ηλεκτρονικό μέσο.

Το χειρότερο όλων αυτών είναι ότι παρά το γεγονός ότι στον τόπο μας υπάρχουν ιστορικοί λαογράφοι με μεγάλη κατάρτιση που έχουν αφιερώσει χιλιάδες ώρες μελέτης της πραγματικής ιστορίας, συχνά δεν τους δίνεται καμία σχεδόν σημασία, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνεται πολλές φόρες η ιδία η ιστορία του τόπου, μονό και μόνο για να καλύψει της ιδεολογικές εμμονές των κρατούντων.

¨Γιορτή πίτας, γιορτή ροδάκινου, φεστιβάλ Γκάιντας, είναι ορισμένα από τα ευφάνταστα ονόματα αυτών των εκδηλώσεων που φανερώνουν την αισθητική μεγαλομανία σε όλο της το μεγαλείο. 

 Και φυσικά όλη αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί συγκεκριμένες κατηγορίες συμπολιτών μας που με  την διαιώνιση της καθυστέρησης και του σκοταδισμού στην Ελληνική επαρχία έχτισαν και συνεχίζουν να χτίζουν καριέρες σε πολιτικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο. Αρωγός όπως πάντα σε όλο αυτό το σκηνικό και η ορθόδοξη μας εκκλησία που πρόσφατα μηχανεύτηκε το κόλπο να δώσει και δεύτερο όνομα αγίου σε κάθε εκκλησία για να μπορούν έτσι να γίνονται δυο φορές σε κάθε χωριό. Σιγά μην έχαναν !

 Και δεν αναφέρω καν το τι τεράστια φοροδιαφυγή γίνεται αφού υπάρχουν εκδηλώσεις όπου έρχονται «φίρμες» και τζιράρονται τεράστια ποσά χωρίς να κόβονται αποδείξεις αφού ο νομοθέτης φρόντισε όπως πάντα να κλείσει το ματι στους συλλόγους που αποτελούν, ας μη γελιόμαστε ,ένα από τα καλύτερα και ασφαλέστερα εργαλεία πολίτικης ανέλιξης.

 Ξέρω ότι θα μου πουν κάποιοι ότι μηδενίζω . Ίσως κάποιος να αδικώ.. Σε καμία όμως περίπτωση δεν δέχομαι να ταυτίζεται η παράδοση με τον πολιτισμό, αφού δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό- ελάχιστο κομμάτι του.

Πολιτισμός σε όλο τον δυτικό κόσμο,  είναι η επιστήμη, η ιστοριογραφία, η καλλιτεχνική δημιουργία, η φιλομάθεια, η αναζήτηση, η φιλοσοφία , η αγωνιά για το παρών και το μέλλον και όχι η μονομανής ενασχόληση με το παρελθόν.

 Καλά λοιπόν τα απανταχού «κατσουλιά κα τα ρουγκάτσια» ( που αν ξέραμε τι σημαίνουν ιστορικά θα ντρεπόμασταν να αναφέρουμε καν τη λέξη) και οι αργαλειοί, αλλά ο κόσμος ζει , μεγαλώνει, προοδεύει. Οι νέα εποχή είναι γεμάτη προκλήσεις που δεν αντιμετωπίζονται με την επίμονη, σχεδόν σχιζοφρενική προσήλωση στο παρελθόν.