Πώληση ΕΒΖ, ένα καλό νέο.*

* Άρθρο μου στην εφημερίδα roumlouki.gr

Του Νίκου Λιολιόπουλου*

Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι στο άκουσμα της είδησης ότι η Ελληνική βιομηχανία ζάχαρης θα περάσει όπως όλα δείχνουν στα χεριά ξένων επενδυτών αφού η πολυετής διαδικασία πώλησης της έλαβε τέλος, θα εικάσουν ότι η εξέλιξη αυτή θα προβλημάτιζε τους έλληνες αγρότες, μιας και η Ελληνική κοινωνία δεν είναι συνηθισμένη στις αποκρατικοποιήσεις, πόσο μάλλον δε όταν πρόκειται για ξένο αγοραστή.

Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Οι αγρότες τευτλοπαραγωγοί, βλέπουν με καλό μάτι αυτή την εξέλιξη που την περίμεναν μάλιστα από καιρό. Σίγουρα ανάμεσά μας θα υπάρχουν και αρκετοί, που θα ήθελαν να συνεχίσει η κατάσταση όπως ήταν πριν, αλλά αυτό δεν μπορούμε παρά να το κατατάξουμε στους «ευσεβείς πόθους» μιας μερίδας βολεμένων. Η επιστροφή στο προηγούμενο μοντέλο διοίκησης θα ήταν απλά καταστροφική. Γιατί άραγε όμως οι αγρότες τευτλοπαραγωγοί βλέπουν αυτήν την εξέλιξη με θετική διάθεση; Έχουν ασπασθεί τις αρχές του φιλελευθερισμού που απαιτεί μείωση του κράτους;

Όχι αυτό δεν είναι βέβαια αλήθεια, αν και θα το επιθυμούσα πολύ. Οι αγρότες, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι η λειτουργία του κράτους, όπως αυτό ήταν δομημένο τα τελευταία τριάντα χρόνια, έφτασε την βιομηχανία σε δυσχερέστατη θέση και ανάγκασε τους αγρότες να φύγουν μαζικά από την καλλιέργεια τεύτλων με μεγάλο κόστος, αφού οι επενδύσεις που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια σε εξοπλισμό μηχανημάτων, τους έφεραν σε οικονομικό αδιέξοδο.

Η ελληνική κρατική βιομηχανία ζάχαρης, λειτούργησε όπως ακριβώς λειτούργησε το ελληνικό δημόσιο στο σύνολο του. Θα έλεγα μάλιστα όπως ήταν καθρέφτης της λειτουργίας του αυτής. Όλες οι σύγχρονες ελληνικές παθογένειες βρήκαν εφαρμογή και εδώ. Αποτυχημένοι πολιτικοί ήταν στην πλειοψηφία τους όσοι βρέθηκαν στο τιμόνι της. Η διοίκηση της ΕΒZ ήταν ένα καλό μπόνους για κομματικά στελέχη «πρώτης γραμμής» που απέτυχαν να εκλεγούν σε ψηλότερες θέσεις. Έτσι λοιπόν όπως ήταν αναμενόμενο, το μόνο που γνώριζαν να κάνουν καλά ήταν να διορίζουν με κομματικά κριτήρια, βυθίζοντας έτσι την βιομηχανία όλο και περισσότερο σε οικονομικό μαρασμό.

Οι αθρόες κομματικές προσλήψεις αντιπαραγωγικών κατά κανόνα εργαζομένων και η ανταμοιβή τους με παχυλούς μισθούς συν την παντελή αδιαφορία για τον εκσυγχρονισμό της βιομηχανίας έτσι ώστε να γίνει ένας ισάξιος «παίκτης» σε διεθνές επίπεδο, ήταν η βασική αίτια της καταστροφής. Η αναξιοκρατία και ο νεποτισμός βρήκαν περίοπτη θέση και στο χώρο αυτό. Όχι μόνο στις προσλήψεις, αλλά γενικότερα σε ότι είχε να κάνει με την λειτουργία της επιχείρησης, από το ποιος θα σπείρει τεύτλα, ποιος θα συγκομίσει στην καλύτερη περίοδο, ακόμα και ποιοι εποχικοί θα πηγαίνουν για εργασία ή θα γυρίζουν άσκοπα σε χώρους του εργοστασίου για να δικαιολογήσουν το ημερομίσθιο τους..

Η συνέχεια εδω.