Ο Γιώργος και εγώ.

Πριν λίγες μέρες ζήσαμε το εκκωφαντικό τέλος της παρουσίας του Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία. Σχεδόν στο σύνολο τους οι αναλυτές το χαρακτήρισαν ως ένα άδοξο τέλος στην καλύτερη, ή εξευτελισμό στη χειρότερη περίπτωση. Η αλήθεια είναι πως ένα τέτοιο τέλος δεν θα ονειρευόταν ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν μόλις πριν δυο χρόνια εισερχόταν θριαμβευτής των εκλογών, στη πρωθυπουργική κατοικία. Η αποχώρηση Παπανδρέου ήταν μια ήττα για όσους τον πιστέψαμε όλο αυτό το διάστημα.Μια ήττα με βαρύ σκορ.

Ως υποστηρικτής του Γιώργου Παπανδρέου νοιώθω ηττημένος, έχοντας βαθιά μέσα μου χαραγμένα όλα τα συναισθήματα που προκαλεί μια βάρια ήττα. Λύπη, θυμός απογοήτευση.

Θα προσπαθήσω σε λίγες γραμμές να κάνω μια αποτίμηση της ¨σχέσης¨ μου με τον Γιώργο Παπανδρέου, μέσα από ένα πολύ σύντομο χρονικό.

Με τον Γιώργο( το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου) συναντηθήκαμε το 2004. Η νεωτερικότητα του προσώπου και η γοητεία του προοδευτικού πολιτικού του προφίλ, υπήρξαν πόλος έλξης για πολλούς πολίτες. Δεν είναι τυχαίο ότι απετράπη έστω και προς στιγμή η συντριβή του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, ενώ αν δεν έκανε το λάθος της διαγραφής των έντεκα για την υπόθεση Πόρτο Καρά που ξαναθύμισε στους πολίτες αυτό που είχαν προς στιγμήν ξεχάσει, το πόσο διεφθαρμένο ήταν το κυβερνών κόμμα, τότε ίσως γινόταν η μεγάλη ανατροπή.

Όπως ήταν λογικό μετά την ήττα άρχισε η αμφισβήτηση Ήταν η πρώτη φορά που ο πρόεδρος θα έπαιρνε πάνω του το σταυρό του μαρτυρίου. Θα ακολουθούσαν πολλές ακόμη. Μετά την ήττα στις βουλευτικές του 2007 η αμφισβήτηση έγινε ακόμη πιο σφοδρή. Οι μαθημένοι στις αναπαύτηκες καρέκλες της εξουσίας ΠΑΣΟΚΟΙ δεν μπορούσαν να αντέξουν μια δεύτερη ήττα με αποτέλεσμα να ψάχνουν λύση.

Στις εσωκομματικές που ακολούθησαν ο Γιώργος έπρεπε πάση θυσία να κερδίσει για να επιβεβαιωθεί. Ήταν προφανές ότι οι προοδευτικές δυνάμεις του χώρου που τον στήριζαν ήταν πολύ λίγες. Έπρεπε να στραφεί αλλού, στην κάρδια του ΠΑΣΟΚ, του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ εκεί όπου μπορούσε εύκολα να βρει ερείσματα λόγω του ονόματος του. Όπως και έγινε, ο νεωτεριστής ΓΑΠ, των νέων σγουρών πορτοκαλί ήλιων, των μπλογκς , της φωτογραφικής μηχανής, του τζόκινγκ, έδωσε τη θέση σε έναν αλλο Γιώργο. Τον Γιώργο του Πολυζωγοπουλου, των Παναγιωτακόπουλω, του σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, του λεφτά υπάρχουν. Και αυτή ήταν η μεγαλύτερη του ήττα.

Το ότι επακολούθησε θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο. Τα λεφτά δεν υπήρχαν, οι σοσιαλιστικές μαγκιές δεν είχαν πέραση στους Ευρωπαίους, ενώ η δίνή κατάσταση της χωράς δεν άφηνε και πολύ λάδι για να λαδωθούν τα γρανάζια της αδηφάγου ΠΑΣΟΚικης μηχανής. Η υπεύθυνη του στάση με το μνημόνιο και τη σωτηρία της χωράς δεν συγκινούσε σχεδόν κανέναν, αφού ο ίδιος είχε από καιρού χάσει την πολιτική του αξιοπιστία. Και το τέλος γνωστό.

Όσον άφορά εμένα προσωπικά, θεωρώ πως έκανα μεγάλο λάθος να μην απομακρυνθώ από κοντά του όταν συνετελέσθη η δραματική αλλαγή στην πολιτική του συμπεριφορά. Θεώρησα ότι ήταν ένας απαραίτητος ελιγμός, ένα ¨αμάρτησα για τα παιδιά μου¨ που έπρεπε να υποστούμε όλοι μας. Δεν ήταν όμως έτσι. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τους ανθρώπους που παρακολουθούν αυτά που γράφω, η προοπτική της εξουσίας δημιούργησε ανεπίτρεπτες για την πολιτική μου υπόσταση και τον χαρακτήρα μου προσδοκίες. Και αυτό ήταν η δική μου ήττα.

Αποσβολωμένος παρακολουθώ και εγώ όπως και όλοι οι Έλληνες τις εξελίξεις των ήμερων προσπαθώντας να ζυγίσω όσο το δυνατόν ψυχραιμότερα την κατάσταση. Δεν ξέρω όμως αν μπορώ να τα καταφέρω…

Όσο για τον αγαπημένο μου ΓΑΠ θα θυμάμαι πάντα το δάκρυ που έτρεξε στα μάτια μου στην τελευταία του ομιλία στη βουλή ως πρωθυπουργός….