Κανάλια δείξτε μας, στη Βέροια κάνουμε επανάσταση!

Μια σκέψη γύρω από τα χθεσινά «επεισόδια» στη Βέροια.

Στις μέρες μας πολύς λόγος γίνεται για το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων. Έχουν γραφτεί καί ειπωθεί πολλά. Δεν έχω να προσθέσω πολλά περισσότερα στο διάλογο, παρά μονό το ότι το λεγόμενο κίνημα κατά τη γνώμη μου δεν έχει λαϊκά χαρακτηριστικά, αλλά είναι κατά βάση υποκινούμενο. Η πλειοψηφία αυτών που συμμετέχουν δεν είναι άνθρωποι που βρέθηκαν αποκλεισμένοι και σε απόγνωση από την αθλία οικονομική συγκύρια των ήμερων, αλλά το αντίθετο, είναι κατά βάση προνομιούχοι που δεν μπορούν να «χωνέψουν» ότι στην Ελλάδα του ωχαδερφισμού και της αναβλητικότητας, θα ερχόταν στιγμή θα έχαναν κάποια από αυτά τα προνόμια.

Όσο βέβαια για τους άλλους, τους πραγματικά αγανακτισμένους, αυτούς που πραγματικά η κρίση έχει καταστρέψει τη ζωή, τους νέο ανέργους ή υποαπασχολούμενους, τους μικρό-μαγαζάτορες, τους μεροκαματιαρήδες του ιδιωτικού τομέα, αυτοί δεν βρίσκονται στις τάξεις των αγανακτισμένων, παρότι αυτοί θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες και όχι οι διάφοροι Φωτόπουλοι. Το γιατί λείπουν, είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ να δώσω τεκμηριωμένη εξήγηση.

Ας έρθουμε όμως λιγάκι στα δικά μας, στα του τόπου μου.

Όπως κάθε γεγονός που λαμβάνει χώρα στο κέντρο έρχεται με καθυστέρηση στην επαρχία, συνήθως αλιεμένο αν όχι εντελώς διαστρεβλωμένο, έτσι και στην περίπτωση των «αγανακτισμένων» έγιναν προσπάθειες να συγκροτηθούν μέτωπα και στις μικρές επαρχιακές πόλεις με περιορισμένη επιτυχία στις περισσότερες περιπτώσεις.

Στις γειτονικές μου πόλεις την Βέροια και την Αλεξάνδρεια το εγχείρημα απέτυχε, δεν ήταν παρά ελάχιστοι αυτοί που πήραν μέρος στις ουκ ολίγες προσπάθειες που έχουν γίνει. Και επειδή λίγο πολύ γνωριζόμαστε, δεν ήταν και η καλύτερη «παστά» ανθρώπων , κάποιοι από αυτούς…

Έτσι λοιπόν αντί να πάρει κινηματικά χαρακτηριστικά το όλο εγχείρημα, κατάντησε να γίνει μια μάζωξη ελάχιστων, κυρίως γραφικών , συνεπικουρουμένη βεβαία από κάποιος επαγγελματίες του είδους, που δυστυχώς έχουμε και στα μέρη μας.

Το χειρότερο όμως κατά τη γνώμη μου είναι ότι αντί να διαλυθούν υπό το βάρος της αποτυχίας, αυτοί οι ελάχιστοι, είχαν το θράσος να παρελάσουν στη γιορτή της απελευθέρωσης της πόλης της Βέροιας κατορθώνοντας μια ιστορικής σημασίας τελετή να την μετατρέψουν σε θέαμα για τα αδηφάγα μέσα των Αθηνών με την συνδρομή των εδώ "λαϊκών" ανταποκριτών τους.

Θα ήταν λοιπόν ευχής έργον την επόμενη φορά που 15 «επαναστάτες» αποφασίσουν να ευτελίσουν κάποια αντίστοιχης σπουδαιότητας κοινωνική εκδήλωση, να έχουν την αντιμετώπιση που τους αξίζει.

Η παγερή αδιαφορία των χιλιάδων παρευρισκομένων στην εκδήλωση απέναντι στα καμώματα τους, είναι κάτι αισιόδοξο κατά τη γνώμη μου, αλλά δεν φτάνει…

Κουίζ: Μάντεψε ποιος το είπε.

Το παρακάτω απόσπασμα ανήκει σε στέλεχος του Πασοκ, οσο περίεργο και να ακούγεται. Ελπίζω μονο να μη μας κάνει πλακα αυτός που το γραφεί(αν και το φοβάμαι λιγακι, για να ειμαι ειλικρινής!)

Οποίος το βρει ποιος το έγραψε αυτό σημερα, κερδίζει ενα πλήρες σετ σχολικών βιβλίων απευθείας απο το εθνικό τυπογραφείο.

"... Ιδιαίτερα σήμερα, με αφορμή την πρωτοφανή κρίση που βιώνει η πατρίδα μας, και ανεξάρτητα από τις πασιφανείς άμεσες ευθύνες που αναλογούν στην πρόσφατη διακυβέρνηση της Ν. Δ., κανείς δεν δικαιούται να μην αναγνωρίσει και τις ευρύτερες ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΣΟΚ κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Απέναντι στη σύμφυση και αδιαφάνεια των ιδιοτελών συμφερόντων, το πολιτικό σύστημα, όταν δεν την καλλιέργησε, αντέδρασε με συμβιβασμούς ή οριακές βελτιώσεις που ήταν ανεπαρκείς. Πολλές φορές σταθήκαμε αδύναμοι να προχωρήσουμε σε ανατροπές και ρήξεις, καθώς επικράτησε ο συμβιβασμός με συντεχνιακές ομάδες έναντι του γενικού συμφέροντος. Συχνά κυριάρχησε η ενσωμάτωση μας στις κρατικές και πελατειακές δομές, δηλαδή σε συντηρητικά πρότυπα που μας στέρησαν τη μεταρρυθμιστική μας δυναμική. Οι αντιπροσωπευτικοί μας θεσμοί αποδυναμώθηκαν, επικράτησε η ανομία, η αδιαφάνεια, η γραφειοκρατία, η παραοικονομία, ο κρατισμός, καθώς δεν φροντίσαμε έγκαιρα να ενδυναμώσουμε τον έλεγχο και την συμμετοχή του πολίτη στη δημόσια ζωή της χώρας μας. Δεν προνοήσαμε, αναπαυθήκαμε με την αδράνεια και τις παλινδρομήσεις και δεν κτίσαμε μια ανταγωνιστική οικονομία, μια ισχυρή παραγωγική βάση, με αποτέλεσμα μια οικονομία σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από τον παρασιτισμό και την κατανάλωση. Το κράτος αντί να απελευθερώσει δυνάμεις, εγκλώβισε τη δημιουργία και την ανάπτυξη στη γραφειοκρατία. Χάσαμε τη δυναμική μας, ενώ έπρεπε να σεβαστούμε και να αξιοποιήσουμε σωστά το περιβάλλον μας, τους πόρους μας, και την ιστορική μας κληρονομιά. Επιτρέψαμε την επικράτηση πελατειακών και συντεχνιακών νοοτροπιών που υπέσκαψαν την πρόοδο της χώρας...."

Για οποιον έχει την απορία η απάντηση βρίσκεται εδω

Αστός με το ζόρι...

Είναι πολύ παράξενο αυτό το φθινόπωρο . Τίποτα δεν θυμίζει αλλά φθινόπωρα, ίσως μονό ο καιρός. Ζω τις πρώτες μέρες του Οκτώβριου σε ένα κυκεώνα αλλαγών τόσο σε προσωπικό όσο και σε γενικό επίπεδο. Αλλαγές , συνήθως δυσάρεστες, αλλά και ευχάριστες.

Μάλλον είμαι από αυτούς που θα έπρεπε να παραπονιούνται λιγότερο, αφού για μένα το γεγονός ότι γράφω αυτές τις γραμμές ενώ διπλά μου κοιμούνται τα δυο μου αγγελούδια, είναι κάτι που επισκιάζει όλα τα αλλά. Και ας μην είναι και τόσο λίγα.

Ο φετινός Οκτώβριος με βρίσκει να αφήνω το χωριό μου, για πρώτη φορά μετά από 38 χρόνια και να μετακομίζω στην κοντινή πόλη( να την πει ο θεός) της Αλεξανδρείας. Όσοι με διαβάζετε από παλιά ίσως θυμάστε το ότι δεν μου αρέσουν οι μικρές πόλεις. Θα ήθελα αν ποτέ έφευγα από το χωριό μου να πάω σε μια πραγματική πόλη, και τέτοια στην Ελλάδα είναι μονό μια, η Αθήνα. Μια σειρά από λόγους μας οδήγησε σε αυτή την επιλογή. Είναι βέβαία αλήθεια πως η Αλεξάνδρεια είναι το δεύτερο χωριό μου, αλλά δεν παύει να μην είναι το πρώτο!
Αυτό το φθινόπωρο λοιπόν θα κοιμηθώ σε πολυκατοικία! Πως να είναι άραγε να ακούς τα πατήματα των από πάνω, της φωνές των διπλά, το καζανάκι των κάτω, η τις μουσικές προτιμήσεις των παραδίπλα, απευθείας στο σαλόνι σου ? Θα δείξει, αν και φοβάμαι πως δεν θα έχει και τόσο πλάκα.

Η μεγαλύτερη αλλαγή αυτή της χρόνια βεβαία είναι που για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν υπάρχει τευτλοεξαγωγη τον Οκτώβριο, και αυτό είναι κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται. Στην Ελλάδα των ελλειμμάτων, της ανεργίας, του χρέους, κάποιου ανώτεροι( σε αμοιβές) δημόσιοι λειτουργοί, αποφάσισαν την πλήρη διάλυση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, με τεράστιες επιπτώσεις στην οικονομία της υπαίθρου. Και όλα αυτά σε μια χρόνια που η διεθνής τιμή της Ζάχαρης σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Είναι να μην συγχύζεσαι;

Αυτό τον καιρό λοιπόν δεν ασχολούμαι σχεδόν καθόλου με την πολιτική. Δεν γράφω, δεν πολύ διαβάζω, δεν συζητώ. Και αυτό πρωτόγνωρο για μένα. Δεν ξέρω στ αλήθεια αν είναι η απογοήτευση για τα μετρά που παίρνονται και κυρίως για τα μετρά που ΔΕΝ παίρνονται, ή αν είναι ο θύμος μου που δεν βρίσκω παρά ελαχίστους συνομιλητές που να έχουμε έστω μια κοινή βάση συμφωνίας. Τα βασικά δηλαδή, ότι αυτή η χωρά χρειάζεται πολλές αλλαγές, και πρέπει να γίνουν άδω και τώρα. Μου δίνεται η εντύπωση ότι ζω σε άλλο κόσμο. Αφήστε που καμία φορά με πιάνει φόβος ότι μπορεί να τρελάθηκα !
Έχουν αλλάξει και αλλά πολλά εδώ τριγύρω , αλλά δεν θα τα γράψω. Έχω αλλάξει τόσο πολύ, που βαριέμαι πλέον τα πληκτρολόγια! (Μονό μερικά likes στο facebook και κανενα twitter !)
Αυτα για την ώρα φιλοι μου . Καλο φθινόπωρο και...θα τα λεμε!


Το τραγουδάκι αφιερωμένο σε όλους τους φίλους αλλά ιδιαίτερα σε εκείνη που περίμενε να δει καλύτερες ήμερες, αλλά δεν ήρθαν...

Υ.Γ. Το παραπανω κειμενο γράφτηκε μονοκοπανια, Δεν θα γυρισω ουτε να το διαβασω ξανα, ουτε να διορθωσω τα λαθη. Ο Βασος μου ξυπνησε και με φωναζει να παιξουμε!

Υ.Γ. Οκ. γυρισα και εβαλα τονους, συμφωνα με την προτροπη καλου φιλου!